All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 801 - Chapter 810

เฉียวเนี่ยนมั่นใจอย่างมาก ว่าเมิ่งอิ้งจือในตอนนี้มีสติแล้วจึงนั่งลงข้างๆ ทันที มองนางแล้วถามว่า “คุณหนูเมิ่งจำข้าได้หรือไม่?”“คุณหนูเฉียว เป็นหมอหญิงที่พาข้าออกจากคุกนรกของตระกูลวั่น”คำตอบของเมิ่งอิ้งจือเพียงพอที่จะพิสูจน์ว่า ตอนนี้นางมีสติจริงๆแต่เฉียวเนี่ยนกลับไม่เข้าใจ ว่าทำไมเมิ่งอิ้งจือที่ตอนกลางวันยังเหม่อลอยอยู่ดีๆ ถึงได้หายดีขึ้นมาอย่างกะทันหัน จึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณหนูเมิ่ง เมื่อครู่ได้กินหรือดื่มอะไรหรือไม่?”นางคิดว่า หรือว่าจะมีเซียนลึกลับในวัง แอบให้เมิ่งอิ้งจือกินยาในตอนที่นางไม่ทันสังเกต?แต่ไม่คาดคิดว่า เมิ่งอิ้งจือกลับส่ายหน้าช้าๆ “ข้าก็เป็นเช่นนี้มาตลอด กลางคืนจะมีสติมากหน่อย และจะจำเรื่องที่เกิดในตอนกลางวันได้ด้วย”ห้าปีที่ผ่านมา เป็นเช่นนี้มาโดยตลอดและเพราะเมิ่งอิ้งจือมีสติในเวลากลางคืน ทำให้นางจำได้ว่าเฉียวเนี่ยนมารักษานาง ดังนั้นตอนที่เหม่อลอยอยู่จึงยังจำเฉียวเนี่ยนได้สำหรับเฉียวเนี่ยนแล้ว นี่ไม่ต่างอะไรจากเรื่องน่ายินดีที่ฟ้าประทานมาแต่ในตอนนี้ นางกลับไม่มีเวลายินดีนัก จึงเพียงลดเสียงลงแล้วถามว่า “เช่นนั้น ข้าขอถามคุณหนูเมิ่งหน่อยเถิด ที่ท่า

ทันทีที่คำพูดนั้นหลุดออกมา เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแต่นางก็ไม่แสดงอาการลนลานออกมาแม้แต่น้อย คิดเพียงแต่ว่า แม้สถานที่นี้จะอยู่ติดกับที่พักของฮองเฮา เพียงแค่มีผนังกั้นกลาง หากพูดคุยกันในเรือน ผู้คนในตำหนักของฮองเฮาก็ย่อมได้ยินชัดทว่าดมื่อคืน นางกับเมิ่งอิ้งจือพูดคุยกันอยู่ในห้อง ต่อให้ฮองเฮายืนอยู่กลางเรือน ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ยินเพราะฉะนั้น คำพูดขององค์หญิงซูหยวนคงไม่ใช่ได้ยินมาจากฮองเฮา หรือคนข้างกายฮองเฮา แต่เป็นนางกำนัลที่คอยปรนนิบัตินางกับเมิ่งอิ้งจือต่างหากในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ยังมีโอกาสที่จะแก้ต่างได้ทันใดนั้น นางจึงน้อมคารวะต่อองค์หญิงซูหยวนแล้วกล่าวอย่างเคารพ “ขอทูลองค์หญิง เมื่อคืนหม่อมฉันกับคุณหนูเมิ่งหาได้พูดคุยอะไรสำคัญไม่ เพียงแต่คุณหนูเมิ่งไม่คุ้นกับสภาพแวดล้อมใหม่ หลับไม่สนิท จึงมาหาหม่อมฉันเพื่อให้ปลอบให้หลับเท่านั้นเพคะ”องค์หญิงซูหยวนปรายตามองเฉียวเนี่ยนนางกำนัลที่มากราบทูลเรื่องดังกล่าวกับองค์หญิงก็ไม่ได้ยินว่าทั้งสองพูดอะไรกัน เพียงแต่บอกว่าอยู่ด้วยกันนานพอสมควร แต่หากว่าเฉียวเนี่ยนปลอบให้เมิ่งอิ้งจือนอนหลับ และเมิ่งอิ

เซียวเหิงขมวดคิ้วมุ่น มองวั่นเจ๋อเยว่พลางหัวเราะเย็นชา "ในเมื่อรู้ดีว่าฮูหยินของท่านสติไม่สมประกอบ รองผู้ตรวจราชการหลวงวั่นยังกล้าหยอกล้อกับฮูหยินของท่านรุนแรงถึงเพียงนี้เชียวหรือ?"นี่มิใช่เรื่องน่าขันหรอกหรือ?แต่วั่นเจ๋อเยว่กลับหน้าด้านหน้าทนกล่าวเสียงขรึมว่า “ข้ากับภรรยารักใคร่กลมเกลียวดั่งทองแท้ไร้มลทิน สิ่งที่เป็นความรื่นรมย์ระหว่างเราสองคน แม่ทัพเซียวย่อมไม่เข้าใจหรอก”เซียวเหิงยกมุมปากขึ้นนิดๆ แฝงไว้ด้วยความเย็นชา เสียงที่กล่าวออกมานั้นราบเรียบ แต่อัดแน่นด้วยถ้อยคำเสียดแทงอย่างรุนแรง “แม่ทัพผู้นี้รู้เพียงว่าหากฮูหยินของตนล้มป่วย ก็ควรดูแลให้ดี ส่วนเรื่องที่รองผู้ตรวจราชการหลวงวั่นทำให้คนที่สติไม่สมประกอบฟกช้ำไปทั้งตัว ข้ายอมรับว่าข้าไม่เข้าใจจริงๆ”วั่นเจ๋อเยว่ถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะอัครมหาเสนาบดีวั่นก็กล่าวขึ้นว่า “เรื่องนี้ วั่นเจ๋อเยว่ผิดเองก็จริง แต่ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นเรื่องในครอบครัวของเขาทั้งสองคน ทว่าหมอหญิงเฉียวกลับอาศัยบารมีขององค์หญิง พาตัวอิ้งจือออกไปโดยไม่ถามไถ่เหตุผลใดๆ บัดนี้ทั้งเมืองหลวงต่างก็กล่าวโทษตระกูลวั่น เรื่องนี้ตระกูลวั่นจะปล่อยผ่านไม่ได้ ขอฝ่าบา

เมื่อคำกล่าวนั้นหลุดออกไป อัครมหาเสนาบดีวั่นก็เข้าใจขึ้นมาในทันที ว่าเฉียวเนี่ยนได้วางแผนสำรองไว้ที่ตระกูลวั่นแล้วไม่ ไม่ใช่เฉียวเนี่ยนเป็นเพียงแค่หมอหญิงเท่านั้น ตอนไปที่ตระกูลวั่นก็ได้เข้าไปเพียงที่พักของเมิ่งอิ้งจือเพียงที่เดียวหากนางทิ้งหลักฐานไว้ในที่พักของเมิ่งอิ้งจือ ข้อกล่าวหาของนางก็สามารถถูกโต้แย้งได้โดยง่ายดาย เช่นนั้นการกระทำเช่นนี้ของเฉียวเนี่ยน ก็เหมือนเป็นการลากตัวเองลงน้ำหากไม่ใช่เฉียวเนี่ยน เช่นนั้น เป็นผู้ใดกัน?จู่ๆ ในหัวของอัครมหาเสนาบดี ก็มีภาพรอยยิ้มเย็นชาขององค์หญิงซูหยวนผุดขึ้นมาในตอนนี้เอง สีหน้าเขาก็ดูแย่มากส่วนฮ่องเต้ก็ทรงออกคำสั่ง "เรียกคนไปตรวจสอบที่พักอาศัยของวั่นเจ๋อเยว่เดี๋ยวนี้!"ไม่ได้ให้ตรวจค้นทั้งตระกูลวั่น ก็ถือเป็นการไว้หน้าอัครมหาเสนาบดีวั่นมากแล้วและก็เป็นการบอกอัครมหาเสนาบดีวั่น ว่าเรื่องนี้จะไม่ไปเกี่ยวพันกับคนอื่นๆ ในตระกูลวั่นมากนักส่วนอัครมหาเสนาบดีวั่นเองก็เข้าใจดี ว่าหากพบยาพิษในที่พักของวั่นเจ๋อเยว่จริงๆ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปกป้องตระกูลวั่นให้ดีที่สุด ด้วยการละทิ้งหลานชายคนโตที่เขารักที่สุด!หน้าของวั่นเจ๋อเยว่ซ

เดิมทีองค์หญิงซูหยวนก็แค่มาดูเรื่องสนุกเมื่อเห็นอัครมหาเสนาบดีวั่นยังฝืนรักษาท่าทีไว้เช่นนั้น สีหน้าที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยในดวงตาขององค์หญิงซูหยวนพร้อมรอยยิ้มตรงมุมปากยิ่งเผยออกชัดเจนขึ้นก็แค่คนแก่ใกล้จะลงโลงคนหนึ่งเท่านั้น ยังกล้ามาต่อกรกับนาง ช่างไม่รู้จักประมาณตนจริงๆ!คราวนี้แค่วั่นเจ๋อเยว่คนเดียว หากยังกล้ามายั่วโมโหนางอีก คราวหน้าก็นางจะจับทั้งตระกูลวั่นโยนเข้าคุกให้หมด!คิดเช่นนี้แล้ว องค์หญิงซูหยวนก็อดหัวเราะคิกคักเบาๆ ออกมาไม่ได้ แล้วจึงหันไปมองเฉียวเนี่ยน “ทำได้ดีมาก ตามองค์หญิงผู้นี้ไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่กันเถอะ!”กล่าวจบ องค์หญิงซูหยวนก็หันหลังเดินจากไปเฉียวเนี่ยนกลับยังไม่ได้ตามไปทันที สายตาอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองทางท้องพระโรงก็เห็นราชครูชิวจากไปลำพัง เมิ่งซ่างซูเองก็ดูจะพูดอะไรบางอย่างกับอัครมหาเสนาบดีวั่นส่วนท่านโหวหลินกับเซียวเหิงต่างก็ยืนอยู่ตรงนั้น พากันมองมาทางนางราวกับว่ากำลังรอนางกลับไปพูดอะไรด้วยสักอย่างเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วแน่นเป็นปม ท้ายที่สุดก็ละสายตาแล้วรีบตามองค์หญิงซูหยวนไปเส้นทางไปยังตำหนักเรือนนอนฮองเฮานั้นไม่ถือว่าใกล้ ระหว่างทาง องค์หญิง