All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 811 - Chapter 820

เห็นสีหน้าของเฉียวเนี่ยนเริ่มแสดงความไม่สู้ดีออกมา องค์หญิงซูหยวนจึงหัวเราะออกมาในที่สุด“เอาล่ะ เจ้าไม่ต้องกังวล ขอเพียงเจ้าตั้งใจทำงานให้กับเรา เราก็ย่อมจะไม่ทำอะไรพระปิตุลาแน่” องค์หญิงซูหยวนกล่าวอย่างช้าๆ แต่เสียงของนางกลับยิ่งฟังดูเย็นเยียบ “ถึงอย่างไร เขาก็เป็นวีรบุรุษผู้ปกป้องบ้านเมืองนี่นะ”ยังคงเป็นน้ำเสียงที่ฟังไม่ออกว่าเป็นการชมเชยหรือแดกดันกันแน่เฉียวเนี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึก ข่มความไม่สบายใจในใจลงไปเพียงได้ยินองค์หญิงซูหยวนกล่าวว่า “แต่เอาเข้าจริง เจ้าก็เป็นคุณหนูบุตรสาวสายตรงของจวนโหว หากอยากจะเป็นพระชายาอ๋องผิงหยางขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ถึงตอนนั้น เราจะช่วยพูดเรื่องดีๆ เกี่ยวกับเจ้าต่อเสด็จพ่อ เสด็จพ่อย่อมพระราชทานการสมรสให้เป็นแน่”เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย “องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันมิได้มี...”“แต่ก่อนหน้านั้น เจ้าต้องช่วยเราอย่างหนึ่งก่อน”องค์หญิงซูหยวนไม่คิดจะฟังเฉียวเนี่ยนพูดเลย และก็ไม่ได้ยินว่าเฉียวเนี่ยนพูดอะไรออกมาด้วยซ้ำนางพูดต่อ “ในเมื่อเจ้าหมายมั่นจะเป็นพระชายาอ๋องผิงหยาง เช่นนั้นย่อมไม่เหลียวแลเซียวเหิงแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็ช่วยเราหน่อ

เฉียวเนี่ยนมองเห็นชัดเจนว่าสิ่งที่เอ่อล้นอยู่ในดวงตาของเซียวเหอคืออะไรนางเองก็พลันนึกถึงคำพูดที่เซียวเหอเคยพูดกับนางในสวนของตระกูลเซียวในวันนั้นครั้งนั้น นางเคยลังเลลังเลว่าจะให้โอกาสเซียวเหอดีหรือไม่ อย่างไรเสีย เซียวเหอก็เป็นคนดีจริงๆแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นในภายหลังล้วนฉับพลันเกินไป จนความลังเลในใจของนางพลันจางหายไปหมดสิ้นนางขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยช้าๆ ว่า “ท่านพี่เซียว ข้า...”“ข้ามิได้ต้องการให้เจ้าตอบตกลงอันใด” เซียวเหอขัดคำพูดของเฉียวเนี่ยนอีกครั้ง “ข้าเพียงไม่อยากให้เจ้าเข้าใจผิด”หากจะให้นางเข้าใจผิดว่าที่เขายอมเสี่ยงก็เพื่อเมิ่งอิ้งจือ เช่นนั้นก็ให้รู้อย่างชัดเจนดีกว่า ว่าสิ่งที่เขาทำทั้งหมดก็เพื่อเฉียวเนี่ยนเขารู้ว่านางยังมิได้ตัดสินใจว่าจะรักใครแต่เขาก็มิได้รีบร้อน เพียงแค่คิดว่า หากตนทุ่มเทดีกับนางอย่างสม่ำเสมอ สักวันหนึ่ง นางก็จะรับรู้ถึงความรู้สึกของเขาแต่สิ่งสำคัญคือนางต้องรู้ ว่าเขานั้นมอบหัวใจทั้งหมดให้นางเพียงผู้เดียวเฉียวเนี่ยนสูดลมหายใจลึก ในที่สุดก็พยักหน้าเบาๆ แต่แล้วก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงมองไปยังข้อมือของเซียวเหอ “สร้อยข้อมือลูกประคำ

ใจของอวิ๋นเอ๋อร์สะท้านขึ้นมาเล็กน้อย แต่ใบหน้ายังคงแต้มด้วยรอยยิ้ม เอ่ยยกยอว่า “องค์หญิงช่างมากด้วยไหวพริบจริงๆ อัครมหาเสนาบดีบ้าง ศิษย์หมอเทวดาบ้าง ล้วนถูกองค์หญิงซูหยวนของพวกเราเขี่ยเล่นอยู่ในฝ่ามือไม่ใช่หรือ?”คำพูดนี้ของอวิ๋นเอ๋อร์นับว่าโดนใจองค์หญิงซูหยวนเข้าเต็มเปาเห็นนางยกมือขึ้นแตะปลายจมูกของอวิ๋นเอ๋อร์เบาๆ ก่อนจะเอ่ยว่า “ก็เจ้าปากหวานแบบนี้แหละ!”อวิ๋นเอ๋อร์รู้ว่าองค์หญิงซูหยวนกำลังอารมณ์ดี รีบเอ่ยเสริมว่า “บ่าวพูดความจริงทั้งนั้นเพคะ!”ได้ยินดังนั้น องค์หญิงซูหยวนยิ่งรู้สึกดีใจยิ่งขึ้น ยื่นใบรายการยาสมุนไพรในมือส่งให้อวิ๋นเอ๋อร์ “เจ้าไปเตรียมของพวกนี้ให้เรียบร้อย แล้วเอาไปส่งให้นาง!”"เพคะ"อวิ๋นเอ๋อร์รับใบรายการไป องค์หญิงซูหยวนก็เดินนำเหล่าขันทีและนางกำนัลคนอื่นๆ จากไปอย่างองอาจพอองค์หญิงซูหยวนเดินห่างออกไปแล้ว อวิ๋นเอ๋อร์จึงเพิ่งยกใบรายการยาในมือขึ้นดู สูดลมหายใจเข้าลึกจากนั้นจึงหมุนตัว มุ่งหน้าไปยังโรงหมอหลวงหลังจากจัดเตรียมยาตามที่ระบุไว้ในใบรายการยาเรียบร้อยแล้ว อวิ๋นเอ๋อร์ก็กลับไปยังที่พักของเฉียวเนี่ยนเมื่อเห็นอวิ๋นเอ๋อร์นำคนหามสมุนไพรมา เฉียวเนี่ยนที่ก

ใจเต็มไปด้วยความสงสัย แต่สีหน้านิ่งเฉย เพียงแสดงท่าทีลำบากใจ กล่าวว่า “องค์หญิงซูหยวนเมตตาหม่อมฉัน ไม่อยากให้หม่อมฉันลำบากเทียวไปเทียวมา จึงให้คนส่งตัวยากับสมุนไพรทั้งหมดมาที่นี่ หากจะย้ายกลับไปโรงหมอหลวง เกรงว่าจะทำให้คนอื่นสงสัยเพคะ”มามาที่อยู่ข้างๆ ได้ยินดังนั้นก็กล่าวว่า “ใครบอกให้เจ้าขนกลับไปโรงหมอหลวงกัน? วังหลังออกจะกว้าง จะหาที่ที่เจ้าต้มยาโดยไม่ไปรบกวนฮองเฮาไม่ได้เลยรึ?”ฮองเฮาก็เสริมขึ้นว่า “เจ้ากับเมิ่งอิ้งจือย้ายออกไปอยู่ข้างนอกเสียเถิด เราจะบอกว่าเป็นการหาที่อยู่ที่สบายขึ้นให้พวกเจ้า ผู้อื่นไม่กล้าพูดอะไรหรอก”อยู่ในเรือนของฮองเฮา ก็เท่ากับอาศัยผู้อื่นอยู่ หากบอกว่าเป็นการจัดหาสถานที่ที่ดีกว่าให้ก็ถือว่าพอเข้าใจได้แต่คิดไม่ถึงว่าเฉียวเนี่ยนยังคงขมวดคิ้ว ทำท่าทีลำบากใจ กล่าวว่า “กราบทูลฮองเฮา มิใช่ว่าหม่อมฉันไม่ยินดีจัดการ เพียงแต่กลิ่นยาที่ต้มแรงเกินไป หม่อมฉันเองก็เป็นกังวล หากฮ่องเต้ทรงได้กลิ่น… หากอยู่ในเรือนของฮองเฮา อย่างน้อยก็ยังสามารถกล่าวได้ว่าเป็นการปรุงยาเพื่อบำรุงร่างกายฮองเฮาหลังจากโดนพิษ หากไปอยู่ที่อื่น หากฮ่องเต้ตรัสถามขึ้นมา…”นั่นนับว่าเป็นเรื่องลำบ

ท้องฟ้ายามค่ำคืนค่อยๆ มืดลงสวีเหม่ยเหรินกินยาแล้ว จึงเข้านอนแต่หัวค่ำเวลาได้สติของเมิ่งอิ้งจือไม่แน่นอน บางครั้งเป็นยามจื่อ บางครั้งยามซวีก็กระจ่างขึ้นบ้างเฉียวเนี่ยนจึงนอนรอเมิ่งอิ้งจืออยู่บนเตียงไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด จู่ๆ นอกประตูก็มีเสียงดังขึ้นตึกเฉียวเนี่ยนนึกว่าเมิ่งอิ้งจือมาแล้วเพียงแต่ยังเดินไปไม่ถึงประตู นางก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกตินางหยุดฝีเท้า มองไปยังมุมมืดในห้อง แล้วเรียกอย่างระแวดระวัง “ท่านพี่เซียว?”เงาร่างสีดำก้าวออกมาจากเงามืดจริงๆไม่ใช่ใครอื่น เซียวเหอนั่นเอง!เฉียวเนี่ยนจึงค่อยโล่งใจ แล้วยิ้มให้เซียวเหอ “ข้าก็เดาไว้แล้วว่าเป็นท่าน”การรักษาการณ์ของตำหนักฝูเหอไม่เข้มงวดเท่าเรือนนอนของฮองเฮา อีกทั้งเซียวเหอเป็นถึงผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์ จึงยิ่งสะดวกยิ่งนัก หากจะมาที่นี่ก็ทำได้ง่ายดายนี่ก็เป็นอีกชั้นหนึ่งในแผนของเฉียวเนี่ยน ที่เลือกมาตำหนักฝูเหอเพียงแต่เฉียวเนี่ยนไม่ได้คิดว่าเซียวเหอจะมาในคืนนี้ทันทีได้ยินเซียวเหอพูดขึ้นว่า “จู่ๆ เจ้าก็ย้ายมาอยู่ตำหนักฝูเหอ ข้าก็เดาว่าเจ้าต้องเจอปัญหาอะไรเข้าแล้วแน่”เฉียวเนี่ยนส่ายหน้า “ครั้งนี้ไม