บทที่ 793

ฮ่องเต้พยักหน้าอย่างครุ่นคิด “เช่นนั้นก็นับว่าลำบากเจ้าแล้ว”

ยังไม่ทันขาดคำ ฮองเฮาก็กล่าวตามว่า “ฝ่าบาท หม่อมฉันก็รู้สึกว่าท่านหญิงเฉียวงานหนักเกินไปแล้ว ไม่เพียงต้องดูแลอิ้งจือ ยังต้องดูแลเหล่านางสนมในวัง ให้รับอิ้งจือมาอยู่ที่ตำหนักของหม่อมฉันดีหรือไม่เพคะ? อย่างไรเสีย ท่านหญิงเฉียวก็อาศัยอยู่ในจวนอ๋องผิงหยางในฐานะผู้อาศัย จะพาคนเข้าไปอยู่ด้วยย่อมดูไม่เหมาะนัก”

สำหรับจวนอ๋องผิงหยางแล้ว เฉียวเนี่ยนก็แค่แขกคนหนึ่ง ไหนเลยจะมีแขกที่พาแขกไปพักด้วยอีก?

ยิ่งไปกว่านั้น อยู่ดีๆ บุตรสาวตระกูลเมิ่งคนหนึ่งย้ายเข้าไปอยู่ในจวนอ๋องผิงหยาง นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ฮ่องเต้เองก็รู้สึกว่าการให้เมิ่งอิ้งจือไปอยู่ที่เรือนนอนของฮองเฮานั้นเหมาะสมกว่าการอยู่ในจวนอ๋องผิงหยางเสียอีก

อย่างไรเสีย ฮองเฮาเป็นน้าของเมิ่งอิ้งจือโดยสายเลือด รับตัวมาเพื่อพักฟื้นก็ไม่เห็นจะผิดอะไร

แต่ก็ยังขมวดคิ้วพลางเอ่ยว่า “แต่เมื่อครู่ท่านหญิงเฉียวยังบอกว่า แม่หนูตระกูลเมิ่งผู้นั้น ตอนนี้จำได้แค่นาง หากพาเข้าตำหนักมานี่ เกรงว่าจะโวยวายไม่หยุด กลับจะรบกวนการพักรักษาตัวของเจ้าด้วยซ้ำ”

คำพูดของฮ่องเต้นั้นล้วนแสดงถึงความห่วงใยในตัวฮ