All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 821 - Chapter 830

พวกนางมีชีวิตชีวากันขนาดนั้นแท้ๆ นางไม่อาจยอมรับจุดจบที่พวกนางต้องตายอย่างแน่นอนได้เลยคิดถึงตรงนี้ เฉียวเนี่ยนก็เอ่ยขึ้นอีก “จะว่าไป ข้ายังมีเรื่องหนึ่งอยากขอร้องท่านพี่เซียว หากถึงตอนนั้นสวีเหม่ยเหรินคลอดก่อนกำหนดจริง แต่ไม่ได้ตายทั้งกลม ท่านพี่เซียวจะพอมีวิธีช่วยข้าส่งสวีเหม่ยเหรินออกจากวังได้หรือไม่?”ได้ยินดังนั้น สีหน้าเซียวเหอก็อดเคร่งเครียดขึ้นมาไม่ได้ “นี่มันถึงขั้นต้องถูกตัดหัวเลยนะ”ลักลอบพานางสนมออกนอกวัง หากถูกจับได้ก็ไม่รู้ว่าจะพาคนบริสุทธิ์เดือดร้อนอีกเท่าไรแน่นอนว่าเฉียวเนี่ยนรู้ดี ทว่าสวีเหม่ยเหรินตั้งครรภ์เด็กคนนี้โดยไม่เต็มใจ อีกทั้งนิสัยของนางก็ไม่เหมาะจะอยู่ในวังหลวงที่โหดร้ายเช่นนี้มีแต่ต้องออกจากวังเท่านั้น ถึงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเฉียวเนี่ยนจึงเอ่ยขึ้น “เพราะอย่างนั้น ข้าถึงต้องขอร้องท่านพี่เซียว”เรื่องนี้ หากให้คนอื่นทำ เกรงว่าจะหลุดพิรุธไม่มากก็น้อยมีเพียงเซียวเหอเท่านั้นที่ทำได้โดยไม่พลาดแม้แต่นิดเดียวเห็นเฉียวเนี่ยนเชื่อใจตนถึงเพียงนี้ แม้เซียวเหอจะยังขมวดคิ้วอยู่ แต่สุดท้ายก็พยักหน้า “ได้ ข้าสัญญา หากถึงตอนนั้นสวีเหม่ยเหรินยังไม่ตาย ข้าจะ

ในที่สุดนางก็รวบรวมความกล้าหันไปมองเขา แววตาฉายความประหลาดใจเล็กน้อย นางไม่คิดว่าเซียวเหอจะพูดออกมาเช่นนี้บางที อาจเป็นเพราะเห็นว่านางป่วยหนักกระมัง?หรืออาจเป็นเพราะเห็นแก่คุณหนูเฉียว?เมิ่งอิ้งจือมองเซียวเหอ เห็นรอยยิ้มของเขาฝืดฝืนอยู่บ้าง นางจึงค่อยๆ ก้มหน้าลง สูดลมหายใจเบาๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะเอ่ยว่า “ข้า... รบกวนเรื่องที่พวกท่านกำลังคุยกันอยู่หรือเปล่า?”นางไม่รู้มาก่อนว่าเซียวเหอจะอยู่ในห้องของเฉียวเนี่ยนตอนดึกดื่นเช่นนี้ หากรู้อยู่ก่อน นางคงไม่กล้าเข้ามาแน่เซียวเหอจึงกระแอมเบาๆ หนึ่งครั้งแล้วเอ่ยว่า “ไม่หรอก คุยกันเสร็จแล้ว”พูดจบ เขาก็หันไปมองเฉียวเนี่ยน น้ำเสียงพลันอ่อนโยนขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “เจ้าระวังตัวด้วย ข้าขอตัวก่อน”เมิ่งอิ้งจือรู้สึกถึงความผิดแปลกในทันทีน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นนี้ แต่ก่อนเคยเป็นของนางเพียงผู้เดียวแต่ตอนนี้...นางอดไม่ได้ที่จะแอบมองเฉียวเนี่ยนอย่างเงียบๆก่อนหน้านี้เฉียวเนี่ยนเคยพูดว่า การแต่งงานกับเซียวเหอนั้นก็เพื่อหลีกเลี่ยงการสมรสที่ฮ่องเต้ทรงประทานเท่านั้นทว่าตอนนี้ เซียวเหอกลับดูเหมือนจะรู้สึกกับเฉียวเนี่ยนแบบไม่ธรรมดาในใจนางพลันเกิดควา

“กลับตระกูลเมิ่งรึ?” เสี่ยวฝูจื่อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ให้พวกนางกำนัลดูแลไม่ได้หรือ? ก่อนหน้านี้ฮองเฮาเคยรับสั่งให้พานางมาเลี้ยงดูในวัง นี่ยังไม่ทันไรก็จะส่งกลับไป เกรงว่าจะไม่เหมาะกระมัง?”แต่แล้วเฉียวเนี่ยนก็กล่าวว่า “ฝูกงกงอาจยังไม่ทราบ แม้คุณหนูเมิ่งจะดีขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่การคอยดูแลนางควรหาแต่ผู้คนที่นางคุ้นเคยหรือใกล้ชิดจะเหมาะกว่า ตระกูลเมิ่งเป็นครอบครัวของนาง มีทั้งคนและสิ่งแวดล้อมที่คุ้นเคย เวลานี้การกลับไปพักฟื้นที่ตระกูลเมิ่งจะดีกว่าอยู่ในวังเสียอีก”เสี่ยวฝูจื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงถามว่า “เช่นนั้น หากคุณหนูเมิ่งกลับไปแล้ว ท่านหญิงเฉียวก็จะได้ทุ่มเททำงานให้องค์หญิงอย่างเต็มที่แล้วสินะ?”“แน่นอนอยู่แล้ว!”เฉียวเนี่ยนพูดพลางลดเสียงลง “ส่วนสวีเหม่ยเหรินนั่นก็ไม่ต้องไปใส่ใจหรอก ข้าน้อยอยู่ที่ตำหนักฝูเหอ ย่อมสามารถตั้งใจทำงานเพื่อองค์หญิงได้เต็มที่แน่”ได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวฝูจื่อก็พยักหน้าทันที “ได้ บ่าวเข้าใจแล้ว จะรีบกลับไปรายงานองค์หญิงเดี๋ยวนี้ หวังว่าคุณหนูเฉียวจะรักษาคำพูด รีบปรุงยาที่องค์หญิงต้องการให้เสร็จเถิด อย่าให้องค์หญิงต้องรอจนใจร้อนนัก”เฉียวเนี่ยนคำนับทันท

กล่าวจบ นางก็หมุนตัวเดินออกไปเห็นท่าทางของนางกำนัลผู้นั้น สวีเหม่ยเหรินก็แสดงสีหน้าตกใจ รอจนกระทั่งนางกำนัลผู้นั้นออกจากห้องไป นางจึงกลั้นไม่ไหวเอ่ยถามว่า “ท่านหญิงเฉียวเชื่อใจนางได้หรือ?”เฉียวเนี่ยนตักยาขึ้นหนึ่งช้อน เป่าจนหายร้อนแล้วจึงป้อนถึงริมฝีปากของสวีเหม่ยเหริน “ไม่เกี่ยวกับเชื่อได้หรือไม่ได้ทั้งนั้น นางไม่อยากตาย ก็ต้องรู้ว่าควรทำอย่างไร”สวีเหม่ยเหรินอ้าปาก ดื่มยาเข้าไป เห็นเฉียวเนี่ยนมีท่าทีสงบนิ่งเช่นนี้ นางก็พยักหน้าเบาๆจากนั้นจึงถามว่า “ท่านหญิงเฉียว ข้ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่?”เฉียวเนี่ยนชะงักไปนางไม่ได้ถามว่านางจะมีชีวิตรอดไหม แต่ถามว่ายังจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ในใจเจ็บวูบขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวแต่สีหน้าของเฉียวเนี่ยนยังคงนิ่ง เอ่ยด้วยเสียงเบา “พูดอะไรเพ้อเจ้อ? มีข้าอยู่ เจ้าก็ย่อมจะมีชีวิตอยู่ได้นานแสนนาน”ได้ยินดังนั้น สวีเหม่ยเหรินก็ยิ้มน้อยๆ ดูมีความสุขเพียงแต่นางไม่เชื่อนางกลืนยาอีกคำ แล้วจึงเอ่ยว่า “ข้ารู้ดีถึงสภาพของตัวเอง เมื่อครู่ ข้าเลือดออกแล้วใช่ไหม?”เฉียวเนี่ยนชะงักอีกครั้ง ได้ยินสวีเหม่ยเหรินกล่าวต่อ “ก่อนที่ข้าจะสลบ ข้าก็ได้เห

เฉียวเนี่ยนก้มตัวลงต่ำพลางพูดว่า “เมื่อกินเข้าไป คนผู้นั้นจะตกอยู่ในสภาพแสร้งตาย ถึงตอนนั้นข้าก็จะสามารถอาศัยจังหวะนั้นลอบพาเจ้าออกจากวังได้”พอได้ยินคำว่า ‘ออกจากวัง’ สวีเหม่ยเหรินก็ตาเป็นประกายขึ้นมาในทันทีนางมองเฉียวเนี่ยนด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “ดังนั้น ช่วงระยะนี้ที่ท่านหญิงเฉียวลำบากตรากตรำทั้งกลางวันกลางคืน ก็เพื่อจะปรุงยานี่ขึ้นมาหรือเจ้าคะ?”เฉียวเนี่ยนยิ้มน้อยๆ “ข้าเคยพูดแล้วว่าจะไม่ละทิ้งเจ้า ตอนนี้เชื่อข้าได้หรือยัง?”แววตาสวีเหม่ยเหรินเต็มไปด้วยความซาบซึ้งในทันที แต่นางก็นึกขึ้นได้บางอย่างอย่างรวดเร็ว “หากองค์หญิงรู้เข้า…”“ข้ามีวิธีรับมือ เพียงแต่ยานี้เพิ่งปรุงเสร็จ ผลจะเป็นอย่างไรข้ายังไม่อาจรู้ได้ เมื่อครู่ก็แกล้งลวงเสี่ยวฝูจื่อให้ไปหากระต่ายมา เดี๋ยวเราค่อยลองกัน!”เฉียวเนี่ยนพูดพลางเก็บยานิทราจำแลงไว้อย่างระมัดระวังนางมองเห็นความซาบซึ้งในดวงตาสวีเหม่ยเหรินแล้วก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ถึงยานิทราจำแลงจะปรุงสำเร็จจริง แต่ก่อนจะใช้มัน เจ้าก็ต้องลิ้มรสกับความเจ็บปวดเสียก่อน เรื่องนี้เจ้าคงเข้าใจใช่ไหม?”ในเมื่อจะแสร้งตายให้เหมือนตายจริง ฉา