All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 841 - Chapter 848

ระหว่างเดินก็สังเกตสีหน้าของเฉียวเนี่ยนไปด้วยเฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่าฮองเฮาจะทำอะไร ดวงตาทั้งสองจึงจับจ้องนางแน่นิ่งฮองเฮาเดินไปถึงข้างเตียง ยื่นมือไปตรวจลมหายใจของสวีเหม่ยเหริน เมื่อตรวจพบว่าลมหายใจขาดหายจริงๆ ฮองเฮาจึงชักมือกลับด้วยท่าทีคล้ายจะรู้สึกอัปมงคลเล็กน้อยนางมองเฉียวเนี่ยนอย่างเย็นชาครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยกับเซียวเหอว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ศพของสวีเหม่ยเหรินจะจัดการอย่างไรก็ให้ฮ่องเต้เป็นผู้ตัดสินแล้วกัน!”สวีเหม่ยเหรินในยามมีชีวิตก็ไม่เคยเป็นที่โปรดปราน นางไม่เชื่อว่าหลังตายแล้ว ฮ่องเต้จะถึงขั้นแตกหักกับนางเพราะศพเพียงร่างเดียว!"เจ้าค่ะ"เซียวเหอรับคำอย่างเคารพ แต่สายตากลับมองไปทางเฉียวเนี่ยนสองมามาที่จับเฉียวเนี่ยนไว้คล้ายจะรู้สึกถึงแววตาคมกริบในดวงตาเซียวเหอ จึงผ่อนแรงมือลงด้วยความไม่พอใจเมื่อหลุดจากพันธนาการ เฉียวเนี่ยนก็ลูบแขนที่ถูกจับจนเจ็บไปมา แล้วก้าวไปจัดผ้าห่มที่ถูกดึงให้สวีเหม่ยเหรินยานิทราจำแลงมีฤทธิ์เพียงหนึ่งชั่วยามหากภายในหนึ่งชั่วยามยังออกจากพระราชวังไม่ได้ เกรงว่า...และตอนนี้ยังไม่รู้ว่าทางหลินเย่ว์เป็นอย่างไรบ้างขณะที่คิดเช่นนั้น ก็พลันได้ยิน

“ไร้สาระ!” ฮ่องเต้ถึงกับตบโต๊ะดังปัง ตวาดเสียงดัง “นางไปเอาความกล้ามาจากไหน!”เฉียวเนี่ยนไม่เอื้อนเอ่ยอะไร ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตามองฮ่องเต้อย่างแน่วแน่แววตานั้นพูดอย่างชัดเจนว่า ไม่ใช่ฮ่องเต้หรอกหรือที่ทำให้นางกล้าเช่นนี้?ฮ่องเต้อ่านสายตานางออกทันที จึงขมวดคิ้วมุ่น แล้วหันไปทางซูกงกง “ประกาศพระราชโองการของเรา สวีเหม่ยเหรินยอมเสี่ยงตายคลอดองค์หญิงให้เรา ถือเป็นผู้มีคุณยิ่งต่อแผ่นดินต้าจิ้ง ให้พระราชทานยศสวีเจาอี๋ รางวัลเป็นทองคำหนึ่งร้อยชั่ง หีบอัญมณีอีกสองหีบ มอบไปยังตระกูลของสวีเจาอี๋ ส่วนงานศพ... ก็ให้ญาติทางบ้านของสวีเจาอี๋จัดการเถอะ!”ในคำกล่าวนั้นหมายความว่า อนุญาตให้นำร่างของสวีเจาอี๋ออกจากวังได้แล้ว!เฉียวเนี่ยนจึงรีบคุกเข่ากล่าวขอบคุณทันทีเพียงแต่ฮ่องเต้ประทานรางวัลใหญ่เช่นนี้ ในภายภาคหน้าสวีเจาอี๋อาจจะพบกับครอบครัวอย่างเปิดเผยได้ยากแต่อย่างไรเสีย เรื่องนั้นก็เป็นเรื่องหลังจากออกจากวังไปแล้วเรื่องนี้ใหญ่หลวงนัก นางเชื่อว่าสวีเจาอี๋รู้จักประมาณตนดี จะไม่เอาชีวิตและฐานะของคนทั้งตระกูลมาเสี่ยงเล่นเป็นแน่เพราะสิ่งที่พวกนางทำในวันนี้ ถือเป็นการหลอกลวงฮ่องเต้ หากทรงพิโ

ไม่สิ กลิ่นกำยานหอมที่พวกนางสนมใช้ในห้องปรนนิบัติ ไม่ใช่ของที่โรงหมอหลวงผลิตขึ้น ไม่เป็นอันตรายต่อร่างกาย และไม่มีฤทธิ์ยาอะไร เพียงแค่ใช้เพื่อเพิ่มบรรยากาศเท่านั้นต่อให้องค์หญิงซูหยวนจะใช้ ก็ไม่ควรจะ...“อื้อ...”จู่ๆ ก็มีเสียงครางเบาๆ ดังขึ้นฮ่องเต้หันไปทางที่เสียงมาทันที เป็นเสียงที่ดังมาจากห้องด้านในเป็นเสียงของซูหยวน!ขณะนี้ ผ้าม่านที่กั้นระหว่างสองห้องได้ถูกปล่อยลงมา แต่ยังคงมองเห็นเงาร่างอันงดงามลางๆ ได้...“สารเลว!”ฮ่องเต้ตะโกนด่าด้วยโทสะ จากนั้นก็ถอยออกมาจากห้องทันทีดวงตาของพระองค์แดงฉานไปด้วยความโกรธ“เรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร!”ฮ่องเต้โกรธจนแทบขาดใจ หันไปมองเสี่ยวฝูจื่อ แล้วเตะเข้าให้เต็มแรง “สารเลว! รีบบอกมา!”เสี่ยวฝูจื่อโดนฮ่องเต้เตะจนแทบกระอักเลือด แต่ก็ไม่กล้าร้องออกมา ได้แต่รีบคุกเข่าลงกับพื้น ตอบว่า “กราบทูลฮ่องเต้! องค์ องค์หญิงถูกวางยาปลุกกําหนัด...”“เราถามเจ้าว่า ของต่ำช้านี่มันมาจากไหน!”ได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวฝูจื่อก็หันไปมองเฉียวเนี่ยนด้วยความหวาดกลัวนี่มันชัดเจนว่า ของนั่นเป็นของที่เฉียวเนี่ยนมอบให้แต่ไม่คาดว่าเฉียวเนี่ยนกลับมีส

องค์หญิงซูหยวนรีบหันไปมองเฉียวเนี่ยน พอเห็นรอยยิ้มพึงใจที่มุมปากของนาง ก็เพิ่งจะตระหนักถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ความทรงจำทั้งหมดค่อยๆ ปะติดปะต่อขึ้น นางนึกถึงตอนที่ลวงให้เซียวเหิงกินยานั่น แต่เซียวเหิงกลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย ก็รู้ได้ทันทีว่าตนถูกหลอก จึงด่าทันทีว่า “นังสารเลว กล้าดียังไงเอายาปลอมมาหลอกองค์หญิงผู้นี้!”พูดจบ นางก็รู้สึกได้ถึงกระแสความร้อนพุ่งขึ้นจากท้องน้อย ทำให้ผิวทั่วร่างขนลุกชันไปหมดเฉียวเนี่ยนยืนอยู่ข้างๆ จับสังเกตปฏิกิริยาขององค์หญิงซูหยวนได้หมด นางจึงกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “องค์หญิงเพคะ ฤทธิ์ยาในร่างพระองค์ยังคุกรุ่นอยู่ หม่อมฉันขอทูลว่าอย่าทรงโกรธเลยเพคะ มิเช่นนั้น ต่อให้น้ำเย็นก็ไม่อาจระงับฤทธิ์ยาในร่างพระองค์ได้ ถึงตอนนั้น พระองค์จะตกอยู่ในสภาพน่าเวทนาอย่างยิ่ง และมิใช่มีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่ได้เห็น”ฟังถึงตรงนี้ องค์หญิงซูหยวนก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ สายตาหวาดผวาหันไปทางประตู “เสด็จ เสด็จพ่อ...”“ฮ่องเต้ทรงรู้ทุกอย่างแล้วเพคะ ขอพระองค์วางพระทัย หม่อมฉันจะพยายามสุดความสามารถ ขจัดฤทธิ์ยาออกจากร่างพระองค์เพคะ เพียงแต่ตอนนี้ ขอองค์หญิงแช่อยู่ในน้ำเย็นไปอี