All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 921 - Chapter 930

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉียวเนี่ยน แววตาของแพทย์ทหารลู่ก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว“ท่านหญิงเฉียว พูดจากันดีๆ เถิด ได้โปรดอย่าทำให้ข้าลำบากใจเลย! ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าศิษย์ของข้าจะเป็นคนทรยศ บรรพบุรุษข้าล้วนเป็นแพทย์ทหารมาแล้วสามชั่วคน ต่างมีบันทึกชัดเจน! ข้าเป็นคนแคว้นจิ้ง จะไปหักหลังแคว้นจิ้ง เป็นคนทรยศได้อย่างไร!”ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ท้องของแพทย์ทหารลู่ก็เริ่มปวดบิดขึ้นมาเขารู้ทันทีว่าต้องเป็นเพราะยาชามเมื่อครู่นั้นแน่!แต่ก่อนดื่ม เขาก็ได้กลิ่นยานั้นแล้ว ไม่มีวี่แววว่าจะมีพิษแม้แต่น้อย!พอนึกถึงก่อนหน้านี้ที่เฉียวเนี่ยนแค่จดตำรับอย่างลวกๆ ก็สามารถต้มยาเป็นพิษโลหิตดับลมปราณได้ แพทย์ทหารลู่ก็แทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัวแต่เฉียวเนี่ยนกลับนั่งอยู่ข้างๆ มองแพทย์ทหารลู่อย่างเย็นชา“อืม เป็นแพทย์ทหารมาสามชั่วคนเ เช่นนั้นก็ยิ่งได้รับความนับถือในกองทัพก็มากขึ้น หากใครรู้ว่าแพทย์ทหารลู่ถูกทรมาน เกรงว่าอาจก่อให้เกิดความวุ่นวายไม่น้อย! แต่ไม่ต้องกังวลไป ต่อให้เจ้าทรมานจนตาย อีกสักพักพอแพทย์ทหารคนอื่นมาตรวจสอบ ก็จะพบเพียงว่าท่านล้มป่วยกะทันหัน ไม่มีใครเกี่ยวข้อง”ดังนั้น ต่อให้แพทย์ทหารล

นายกองหลินงั้นหรือ?เฉียวเนี่ยนจำได้ว่าหลินเย่ว์คือนายกองจึงเปิดม่านกระโจมและออกไปดูด้านนอก ก็พบว่าไม่ไกลนัก มีนักลอบสังหารในชุดดำคนหนึ่งถูกล้อมไว้อย่างแน่นหนาด้วยเหล่าทหาร ส่วนหลินเย่ว์กำลังกุมแผลบนแขนขณะถูกคนประคองไปอีกทางนักลอบสังหารที่สวมชุดสีดำปกปิดใบหน้าอย่างมิดชิดและดูตื่นตระหนกเล็กน้อยคบเพลิงที่อยู่ไม่ไกลส่องไปที่ใบหน้าของชายคนนั้น ทำให้เห็นได้รางๆเฉียวเนี่ยนอยู่ไกลออกไปและไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน แต่นางก็รู้สึกว่าร่างของชายคนนั้นดูคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูกครั้นก็เดินไปทางนักลอบสังหารช้าๆในที่สุดนักลอบสังหารก็สังเกตเห็นเฉียวเนี่ยน เขายกมือขึ้น "เนี่ยนเนี่ยน!"เสียงนี้...เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว ฝีเท้าก้าวเร็วขึ้นเล็กน้อยแต่ในตอนที่ใกล้จะถึงตัวนักลอบสังหาร หลินเย่ว์ก็ตะโกนห้ามไว้ "เนี่ยนเนี่ยน! อันตราย!"เฉียวเนี่ยนชะงักฝึเท้า เหลือบมองหลินเย่ว์ แล้วหันไปมองนักลอบสังหารอีกคราตอนนี้เมื่อระยะห่างใกล้กันมากขึ้น จึงมองเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้นรูปลักษณ์ที่คุ้นเคยนี้...เฉียวเนี่ยนเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ "พี่ใหญ่?"พี่ใหญ่?หลินเย่ว์เบิกตากว้า

อันที่จริงก็ไม่อาจโทษมู่หงเสวี่ยได้ ที่จะรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้างตอนนั้นสมุนไพรหลายหีบ ตระกูลมู่บอกจะให้ก็ให้เลย บัดนี้ผู้นำตระกูลอุตส่าห์เร่งรุดมาจากที่อื่น บอกว่าจะมาพบหน้ากันสักครั้ง พวกเขากลับบ่ายเบี่ยงสารพัดข้ออ้างเฉียวเนี่ยนก็รู้สึกว่าเช่นนั้นช่างไม่เหมาะนักนางขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ท่านพี่อย่าได้โกรธไป ท่านอ๋องอยู่ในฐานะแม่ทัพ ต้องบัญชาทัพ ไม่อาจออกจากค่ายได้ตามใจชอบ ส่วนตำแหน่งของข้านั้นมีความสำคัญน้อยกว่า เช่นนั้นให้ข้าตามท่านพี่ไปจะดีกว่า!”“ไม่ได้!” หลินเย่ว์เอ่ยห้ามทันควัน สีหน้าเคร่งขรึม สายตาที่มองเฉียวเนี่ยนก็มีแววดุดันอยู่บ้าง “เหตุใดเจ้าถึงตอบตกลงง่ายเช่นนี้? ถึงเขาจะเป็นคนตระกูลมู่แล้วอย่างไร? ตระกูลมู่จะไม่มีคนไม่ดีเลยหรือ? เจ้าตามเขาไป หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น เจ้าจะให้ข้าตอบพ่อแม่อย่างไร?!”เฉียวเนี่ยนสีหน้าถมึงทึงลง “เมื่อครั้งก่อนเจ้าวางแผนสกปรกต่อข้าครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนั้นคิดจะอธิบายอะไรกับใครบ้าง? ในเมื่อเมื่อก่อนไม่มี ตอนนี้ก็ไม่ต้องพูดถึงอีก!”"เนี่ยนเนี่ยน!"ในที่สุดน้ำเสียงของหลินเย่ว์ก็แฝงความจนใจขณะเดียวกัน มู่หงเสวี่ยที่ยืนฟังการโต้เถียง

ตลอดทางนี้ เพราะนั่งรถม้า จึงช้ากว่าตอนที่ไปกับฉู่จืออี้ด้วยการควบม้าอยู่พอสมควร กว่าจะถึงเมืองจี๋เสียงก็ผ่านไปถึงสองวันเต็มมู่ซ่างเสวี่ยมายืนรอต้อนรับอยู่หน้าโรงแรมด้วยตัวเองมู่หงเสวี่ยลงจากรถม้า แนะนำกับมู่ซ่างเสวี่ยว่า “ท่านผู้นี้ก็คือหลานชายของท่านย่าทวด”พูดพลาง ก็กระซิบขึ้นต่อหน้าหลินเย่ว์ว่า “ความสัมพันธ์กับเนี่ยนเนี่ยนไม่ดีสักนิด”ถ้าจะวัดกันตามมาตรฐานของ ‘การพูดกระซิบ’ เสียงนั้นถือว่าดังไปหน่อยไม่ต้องพูดถึงมู่ซ่างเสวี่ย แม้แต่หลินเย่ว์กับเฉียวเนี่ยนก็ได้ยินชัดถนัดเต็มสองหูหน้าหลินเย่ว์ถมึงทึงทันทีแต่มู่ซ่างเสวี่ยดูเหมือนจะชินกับนิสัยของมู่หงเสวี่ยอยู่แล้ว จึงยกมือคารวะหลินเย่ว์แล้วพาสองคนเข้าโรงแรม “ท่านเจ้าตระกูลจะมาถึงพรุ่งนี้ วันนี้พวกท่านพักผ่อนให้เต็มที่เถิด วันนี้ที่เมืองจี๋เสียงมีตลาดนัดพอดี คึกคักยิ่งนัก ไว้ช่วงเย็นออกไปเดินเล่นได้นะ”เฉียวเนี่ยนกล่าวขอบคุณกับมู่ซ่างเสวี่ยนางอยากออกไปเดินเล่นจริงๆ นั่นแหละตอนออกจากเมืองหลวง แม้จะพกเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนมาด้วย แต่ตอนนี้อากาศเย็นลงทุกวัน อีกไม่นานคงจะเข้าสู่ฤดูหนาว แต่ทั้งนางกับหนิงซวงก็มีแค่เสื้อผ้าบางๆ

หลินเย่ว์มีสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อยขณะมองเฉียวเนี่ยนก็เห็นว่าเฉียวเนี่ยนซื้อปิ่นมุกนั้นจากพ่อค้ามาแล้วในใจพลันรู้สึกเจ็บหน่วงหรือว่านางลืมไข่มุกเรืองแสงเม็ดนั้นไปแล้ว?หรือว่านางไม่แยแสกับการที่เขาทำร้ายนางอีกแล้ว?ไม่แยแส หมายความว่าไม่เคียดแค้นแล้วหรือเปล่า?ไม่เคียดแค้น หมายความว่าจะไม่จดจำอีกแล้วหรือเปล่า?ในชั่วขณะนี้ หลินเย่ว์พลันพบว่า เมื่อเปรียบกับการที่เฉียวเนี่ยนเกลียดเขา เขากลับกังวลว่าเฉียวเนี่ยนจะไม่เกลียดเขามากกว่า!เขาได้แต่จ้องมองเฉียวเนี่ยนอย่างไม่อาจละสายตา ขณะเห็นนางเก็บปิ่นมุกนั้นอย่างเบามือ ราวกับว่ามันเป็นของล้ำค่าอย่างหนึ่งเขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนางถึงทำเช่นนั้นดังนั้นเขาจึงรีบสาวเท้าไปด้านหน้า แล้วก็เห็นปิ่นไม้ท้อที่วางอยู่บนแผงขายของเขาหยิบสุ่มหยิบขึ้นมา ซื้อไว้แล้วรีบตรงไปหาเฉียวเนี่ยนเห็นหลินเย่ว์ที่พุ่งตัวมาทันใด เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกสงสัยไม่ใช่ว่าเขาบอกเองหรือ ว่าจะตามอยู่ห่างๆ โดยไม่รบกวนสายตา?แล้วนี่มันเรื่องอะไรอีกล่ะ?เขายื่นปิ่นไม้ท้อมาตรงหน้าเฉียวเนี่ยน สีหน้าดูตึงเครียดเป็นพิเศษ “อันนี้ แกะสลักได้ดีกว่าที่ข้าแกะเสียอีก”ขณะนั้น