All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 981 - Chapter 990

ไม่เช่นนั้น ต่อให้เป็นแค่เสียงลมสายใจอันแผ่วเบาที่ดังขึ้นมาในกระโจม เขาก็สามารถรู้สึกได้เมื่อเห็นฉู่จืออี้ไม่พูดอะไร เจ้ารองก็ยั้งรอยยิ้มกลับไปเล็กน้อยเขาก้าวเข้ามา เอ่ยกับฉู่จืออี้ช้าๆ ว่า “วางใจเถิด คนที่ส่งตัวออกไปข้าก็เรียกกลับมาทันทีแล้ว หลินเย่ว์กับเจ้าห้าก็ไม่ได้ไปไหน อยู่ข้างนอกกระโจมนี่แหละ”เมื่อได้ยินเช่นนั้นแววตาของฉู่จืออี้ก็พลันฉายแววดุดัน “เช่นนั้นพวกเขาทุกคนก็รู้แล้วรึ?”เช่นนั้นความวุ่นวายวันนี้หลอกเพียงเขาคนเดียวหรือ?เจ้ารองสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่ฉู่จืออี้กำลังจะแผ่ออกมา จึงถอยไปโดยสัญชาตญาณ “เอ่อ งั้นข้าไปรายงานสถานการณ์ให้พวกเขาฟังก่อนนะ!”ว่าจบก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังได้ยินเสียงตะโกนอันเกรี้ยวกราดของฉู่จืออี้ “ไปวิ่งรอบลานฝึกสิบรอบ!”“โอ้!”ข้างนอกตอบรับพร้อมกันเสียงดังกึกก้อง ฟังแล้วคล้ายยังแฝงด้วยรอยยิ้มขบขันในกระโจมกลับเงียบสงัดลงบรรยากาศกระอักกระอ่วนค่อยๆ แผ่ขยายและกลืนทั้งสองคนเข้าไปเฉียวเนี่ยนถึงกับรู้สึกว่าตนราวกับตกลงไปในบึงลึก แม้แต่การหายใจก็ยากยิ่งนักฝ่ามือขยี้ไปมา แก้มก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างมากเฉียวเนี่ยนพลันตระหนักว่าตนเ

เห็นทั้งสองเดินจับมือกันมา ก็พากันเบิกตากว้าง หลังจากตกใจเสร็จก็หัวเราะและขอเหล้าดื่มกว่าจะกลับมาถึงนอกกระโจมได้ก็ลำบากไม่น้อยเฉียวเนี่ยนเหลือบมองทหารองครักษ์ที่ยืนเฝ้าอยู่หน้ากระโจม ซึ่งเบิกตากว้างอยู่ก็อดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ “เกรงว่าฟ้ายังไม่สาง เรื่องนี้คงแพร่ไปทั่วแล้ว”ฉู่จืออี้ก็หัวเราะตาม “ข้าก็เตรียมส่งข่าวกลับไปที่เมืองหลวง ทูลเสด็จพี่แล้ว”เฉียวเนี่ยนอดประหลาดใจไม่ได้ “รีบขนาดนี้เชียว?”หางคิ้วของฉู่จืออี้ยกขึ้นเล็กน้อย “แน่นอน ข้าอายุไม่น้อยแล้ว”เฉียวเนี่ยนหัวเราะขำที่เขาพูด “ยังไม่ถึงสามสิบ ไม่ถือว่าแก่หรอก”“แล้วถ้าเลยสามสิบไปแล้ว จะรังเกียจหรือ?”สำหรับฉู่จืออี้แล้ว ความต่างวัยกับเฉียวเนี่ยนถึงแปดปี ก็ยังทำให้ในใจเขามีความไม่มั่นใจอยู่เล็กน้อยเฉียวเนี่ยนแกล้งทำท่าครุ่นคิดจริงจัง เห็นสีหน้าของฉู่จืออี้ค่อยๆ เคร่งเครียดขึ้น จึงอดหัวเราะไม่ได้ “หากพี่ใหญ่ยิ่งแก่ยิ่งแข็งแกร่ง ข้าก็ไม่รังเกียจ”ได้ยินดังนั้น ฉู่จืออี้ก็ชะงักยิ่งแก่ยิ่งแข็งแกร่ง?คำนี้ เขาเคยได้ยินพวกนายทหารในกองพูดอวดกันตอนดื่มเหล้าอยู่บ่อยครั้งมุมปากจึงยกขึ้นเล็กน้อย “โอ้?”เพียงคำเดียวก็ลาก

เจ้ารองเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ใช้ศอกกระทุ้งลำตัวฉู่จืออี้ “วันนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นบุญคุณของใคร ที่ทำให้บางคนไม่ต้องประสบกับการ ‘เสียไปแล้วจึงรู้คุณค่า’ ”ฉู่จืออี้มองเจ้ารองอย่างจนใจเล็กน้อย จากนั้นจึงยกถ้วยเหล้าที่อยู่ตรงหน้าขึ้น กล่าวกับเจ้ารองว่า “ขอบคุณน้องรอง”“เอ๊ เอ๊ เอ๊ แล้วข้าล่ะ!” พี่ห้าลุกขึ้นอย่างรีบเร่ง “ข้าน่ะโดนเนี่ยนเนี่ยนยิงเข็มไปตั้งสองเข็มนะ! เจ้ารู้ไหมว่าสองเข็มนั้นมันเจ็บแค่ไหน? ตอนนั้นข้าแทบจะเดินไม่ไหวเลย!”พี่เจ็ดก็รีบพูดเสริม “แล้วข้าล่ะ! ตอนเนี่ยนเนี่ยนดิ้นยังงับข้าไปหนึ่งที ดูสิ มือข้ายังมีรอยอยู่เลย!”“ยังมีรอยที่ไหนกัน!” พี่สิบทนไม่ไหวระเบิดเสียงหัวเราะ “ข้าว่าเจ้าก็แค่อยากให้พี่ใหญ่เลี้ยงเหล้าเจ้าน่ะสิ ช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเสียจริง!”“อ้าว! พูดเหมือนเจ้ารู้จักที่ต่ำที่สูงอย่างนั้นแหละ! เร็ว เรียกข้าว่าพี่เจ็ดให้ข้าได้ยินหน่อย!”พวกเขาหลายคนรวมกลุ่มกันเช่นนี้ เพียงชั่วครู่ก็ครึกครื้นขึ้นมาฉู่จืออี้มองพวกเขาเล่นกัน แล้วก็ชูถ้วยเหล้าลุกขึ้นยืนพอเห็นฉู่จืออี้ยืนขึ้น เหล่าองครักษ์พยัคฆ์ก็พากันลุกขึ้นตาม สีหน้าก็เปลี่ยนจากเมื่อครู่ที่หยอกล้อกันฉู่จืออี้กล

“เจ้าไม่ต้องขอโทษข้าเลย!”เกอซูอวิ๋นขัดคำของเฉียวเนี่ยน “เจ้าไม่ผิด เจ้ากับท่านอ๋องย่อมต้องรักใคร่กันและมีใจต่อกันเพราะอยู่ร่วมกันมานาน ส่วนข้า ข้าเพียงเพราะเหตุผลต่างๆ มากมายจึงโผล่มาอย่างกะทันหัน! ข้าไม่ได้โทษเจ้า ข้าเพียงแต่...”พูดถึงตรงนี้ เกอซูอวิ๋นก็ก้มหน้าลง เสียงสั่นสะท้าน “ข้าเพียงแต่กลัวเหลือเกิน...”ก่อนหน้านี้ตอนถูกส่งมา พวกที่นางเรียกว่าพี่ชายเคยเตือนนางไว้หากไม่สามารถแต่งกับท่านอ๋องแห่งแคว้นจิ้งได้ ก็จะฆ่านาง!และตอนนี้ เฉียวเนี่ยนได้คบหาดูใจกับท่านอ๋องแห่งแคว้นจิ้งแล้ว เช่นนั้นนางจะยังแต่งกับเขาได้อย่างไร?ดังนั้น สิ่งที่รอนางอยู่ก็มีเพียงหนทางตายเท่านั้นนางกลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะถูกพี่ชายจับกลับไปทุบตีจนตาย จึงคิดว่า แทนที่จะถูกทรมานจนตาย สู้ฆ่าตัวตายเสียดีกว่า!ทว่า นางขี้ขลาดเกินไปแม้แต่จะฆ่าตัวตาย นางก็ไม่กล้า!มัวแต่ลังเล ไม่กล้าลงมือ จนทำให้เฉียวเนี่ยนต้องบาดเจ็บที่ฝ่ามือนางคิดว่า หากจะมีใครต้องเอ่ยคำขอโทษ ก็สมควรเป็นนางต่างหากเมื่อเห็นเกอซูอวิ๋นในสภาพน่าสงสารเช่นนี้ เฉียวเนี่ยนก็ทนไม่ไหว ยื่นมือไปกอดเกอซูอวิ๋นไว้“อย่ากลัวไปเลย เจ้าอยู่บนผืนแผ่น

บนใบหน้าเฉียวเนี่ยนย้อมไปด้วยความกังวลเล็กน้อยนางหันศีรษะไปมองกระโจม แล้วจึงพูดว่า "เป็นนางที่โง่ต่างหาก!"พูดพลาง นางก็หันไปมองฉู่จืออี้อีกครั้ง เอ่ยว่า "พี่ใหญ่รู้หรือไม่? แท้จริงแล้วองค์หญิงเกอซูมิใช่องค์หญิงที่เป็นที่โปรดปรานของกลุ่มชนเตอร์กิก ดั่งเช่นข้า นางก็มีบาดแผลมากมายบนร่างกาย เป็นเพราะนางได้ยินเรื่องของพวกเรา แล้วคิดว่าท่านจะไม่แต่งกับนาง อย่างไรก็ต้องส่งนางกลับไปกลุ่มชนเตอร์กิก นางจึงคิดจะจบชีวิตตนเองจ"ฉู่จืออี้คว้าข้อมือเฉียวเนี่ยนแล้วพาเดินไปไกล "สถานการณ์ของกลุ่มชนเตอร์กิก ข้าได้รู้มานานแล้ว เบื้องหลังของนาง ข้าก็พอรู้บ้าง ดังนั้นข้าไม่เคยคิดจะส่งนางกลับไปกลุ่มชนเตอร์กิก"การส่งนางกลับไปกลุ่มชนเตอร์กิก ก็เท่ากับการส่งนางไปตายเฉียวเนี่ยนพยักหน้าช้าๆ "ดังนั้น พี่ใหญ่คิดจะทำอย่างไรหรือเจ้าคะ?"ฉู่จืออี้ตอบตามจริง "เสด็จพี่ก็มีพระโอรสอยู่หลายองค์ ดูสิว่าจะสามารถเลือกองค์หนึ่งขึ้นมาแต่งตั้งอ๋องได้หรือไม่ ข้าจำได้ว่าองค์ชายเจ็ดก็ใกล้ถึงวัยแต่งงานแล้ว อำนาจเชื้อสายฝั่งมารดาไม่ใหญ่โตนัก คงไม่เป็นภัยคุกคามต่ออำนาจขององค์รัชทายาท อาจจะเป็นตัวเลือกที่ดี""องค์ชายเจ็ด?"