All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 991 - Chapter 1000

เมื่อได้ยินดังนั้น หนิงซวงก็ชะงักไปครู่หนึ่งได้ พลันเงียบสงัดลงอย่างไร้สาเหตุลุงเกิ่งรับคำว่าขอรับ จากนั้นจึงขับรถม้า มุ่งหน้าไปทางเรือนเล็กเหมือนกับว่านางได้ห่างหายจากการกลับมาที่นี่ไปเนิ่นนานเหลือเกินแล้วเมื่อยืนอยู่หน้าประตูเรือนเล็กที่คุ้นตาแต่กลับดูแปลกแยก เฉียวเนี่ยนพลันรู้สึกบางสิ่งปั่นป่วนขึ้นในอกไม่นาน หวังเอ้อก็เปิดประตูออกมาเห็นเป็นเฉียวเนี่ยน หวังเอ้อก็พลันยินดีขึ้นมา “คุณหนู?! ในที่สุดคุณหนูก็กลับมาแล้ว!”หวังเอ้อเอ่ยพลางเชื้อเชิญเฉียวเนี่ยนเข้ามาในเรือนสายตาของเฉียวเนี่ยนก็ค่อยๆ กวาดมองไปทั่วหวังเอ้อเอ่ยว่า “บ่าวทำความสะอาดเรือนทุกวันจนสะอาดหมดจด แม้แต่ห้องของคุณหนูกับพี่หญิงหนิงซวงก็ทำความสะอาดทุกวัน แม้กระทั่งเครื่องนอนก็ยังเอาออกไปตากทุกสองสามวัน ก็คิดว่าไม่แน่ว่าสักวันคุณหนูอาจกลับมาอยู่ที่นี่อีก!”ครั้งนั้นเขาได้รับความไว้วางใจจากเฉียวเนี่ยน ได้รับคําฝากฝังให้เฝ้าดูแลเรือนนี้ เขาจึงทำทุกอย่างอย่างละเอียดรอบคอบเฉียวเนี่ยนเห็นเข้าก็พลันพึงใจ พยักหน้า “มอบเรือนนี้ให้เจ้าดูแล ข้าย่อมวางใจ”พูดพลางก็ก้าวเดินเข้าไปหวังเอ้ออยากจะตามไป แต่กลับถูกหนิงซวงข

คนนั้นที่เซียวเหอหมายถึงก็คือเซียวเหิงเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วแล้วหันไปมองเซียวเหออีกครั้ง “ข้าไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดเช่นไร ข้าเลือกใครแล้ว ข้าก็จะไม่เปลี่ยนง่ายๆ”ก็เหมือนตอนที่เลือกจิ่งเหยียน ต่อให้ต้องอดอาหาร ต่อให้ถูกบังคับให้กินน้ำล้างจาน นางก็จะไม่ยอมอ่อนข้อดังนั้น ตอนนี้อย่าว่าแต่เซียวเหิงเลย ต่อให้เป็นฮ่องเต้ นางก็ไม่ยอม“เหิงเอ๋อร์ไม่อยู่ในเมืองหลวง”คำพูดกะทันหันของเซียวเหอทำเอาเฉียวเนี่ยนงงงันแต่นางก็ไม่ได้ถามว่าเหตุใดเซียวเหิงถึงไม่อยู่ในเมืองหลวง หรือไปที่ใด มันไม่เกี่ยวข้องกับนางแต่แววตาของเซียวเหอกลับค่อยๆ หม่นลง “เขานำทัพ ไปยังเมืองอู้แล้ว”“เมืองอู้? ที่เป็นชายแดนติดกับแคว้นถังน่ะหรือ?”หัวใจของเฉียวเนี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก “เกิดศึกกับแคว้นถังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ข้าจำได้ว่าท่านพี่เซียวเคยบอกข้าว่า แคว้นถังมีความตั้งใจจะเจริญสัมพันธไมตรีกับแคว้นจิ้งมิใช่หรือ? ทำไมอยู่ๆ ถึงได้รบกันขึ้นมา?”ได้ยินว่าจะมีการแลกเปลี่ยนองค์หญิงไปอภิเษกระหว่างแคว้นเพื่อเจริญสัมพันธไมตรี เพราะเรื่องนี้เององค์หญิงซูหยวนถึงได้รีบร้อนอยากหาทางออกเรือน จึงบังคับให้นางคิดค้นยาปลุก

ก่อนเซียวเหิงออกจากเมืองหลวง เป็นเคยมีความคิดอยากไปสู่ความตายอยู่จริงๆดังนั้นในใจของเซียวเหอถึงได้กังวลมากนัก จึงได้มาหานางในวันแรกที่นางกลับเมืองหลวง อยากให้นางเขียนจดหมายฉบับหนึ่งแต่สำหรับเฉียวเนี่ยนแล้ว จดหมายฉบับนั้นจะกลายเป็นชนวนที่ทำให้นางกับเซียวเหิงพันผูกไม่สิ้นสุดในอนาคต นางจึงไม่เขียน เขาเองก็เข้าใจได้ขอเพียงให้เซียวเหิงทำได้ดังที่เฉียวเนี่ยนพูด คือหาสติกลับคืนมาในสนามรบ รับมือกับทุกสิ่งทุกอย่างด้วยสติที่แจ่มชัดเถิด!เมื่อเฉียวเนี่ยนกลับมาถึงจวนอ๋อง ก็เป็นเรื่องหลังจากนั้นหนึ่งชั่วยามแล้วแม้แต่ฉู่จืออี้ก็กลับมาแล้วแน่นอน รวมถึงเกอซูอวิ๋นด้วยพอเห็นเฉียวเนี่ยน เกอซูอวิ๋นก็วิ่งกระโดดเข้ามาหานางทันที “เนี่ยนเนี่ยน จักรพรรดิของพวกเจ้าดีจริงๆ นะ! พระองค์บอกว่าข้าอยู่ที่นี่อยู่กับเจ้าได้!”“จริงหรือ?”บนใบหน้าเฉียวเนี่ยนอดยินดีขึ้นมาไม่ได้ พูดตามตรงแล้ว เกอซูอวิ๋นงามถึงเพียงนี้ หากอยู่ในวัง เฉียวเนี่ยนก็ไม่สบายใจนัก!ก็ได้ยินฉู่จืออี้เอ่ยขึ้น “องค์หญิงพูดว่าในแคว้นจิ้งมีเพียงเจ้าเป็นสหาย ก่อนออกเรือน อยากอยู่กับเจ้าสักหน่อย”เฉียวเนี่ยนพยักหน้า “หากเป็นเช่นนั้น ฮ่อง

ท่านหมอค่อยๆ ส่ายหัว “หากพิษยังไม่ฝังลึกนัก บางทีอาจจะใช้วิธีถ่ายเลือดได้ แต่พิษนี้อยู่ในร่างของเซียวเหอมานานอย่างน้อยห้าปีแล้ว ห้าปีเวลานี้ เกรงว่าพิษคงซึมลึกถึงไขกระดูกไปแล้ว มิใช่เพียงพึ่งการถ่ายเลือดก็สามารถแก้ได้”ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้การถ่ายเลือดแก้ได้ แต่เล่ห์วิธีนั้นช่างโหดร้ายอำมหิต แล้วจะไปหาคนที่ยอมให้เอาเลือดมาถ่ายได้จากที่ใดกัน?ฟังคำพูดของท่านหมอเช่นนั้น คิ้วของเฉียวเนี่ยนก็ขมวดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวดังนั้นในตอนนี้ จึงทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับเจ้าสำนักราชาโอสถ หวังว่าเขาจะรีบตอบจดหมายของฉู่จืออี้ในเร็ววันเฉียวเนี่ยนพูดคุยกับท่านหมออยู่ครู่หนึ่ง จึงลุกขึ้นจากไปแต่เพิ่งออกจากเรือนของท่านหมอ ก็พลันเห็นท่านโหวหลินหลายเดือนแล้วที่ไม่ได้เจอกันท่านโหวหลินดูราวกับแก่ชราลงไปอีกหลายปีผมขาวขึ้นเล็กน้อย ร่องรอยแห่งวัยที่หางตาก็เพิ่มขึ้นมากนักเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน เขาก็รีบแย้มยิ้มออกมา แต่กลับแข็งทื่ออย่างยิ่งท่าทีเอาใจจนเกินไป ชัดเจนเกินไปนักเขาคงรออยู่ที่นี่มาครู่ใหญ่แล้ว แม้แต่หญ้าข้างทางก็ถูกเหยียบจนล้มแบนไปเป็นวงกว้างแต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เขากลับมิได้เข้าไปในเ

“แน่นอนว่าไม่ใช่!”เด็กรับใช้รีบปฏิเสธ “นาง... นางผู้นี้เป็นเพียงคุณหนูที่เป็นญาติห่างๆ ของตระกูลเมิ่ง ใต้เท้าเมิ่งใจดี จึงรับนางมาเลี้ยงดู”“อ๋อ...” เฉียวเนี่ยนทำท่าเหมือนพึ่งเข้าใจ ยิ้มบางๆ “ข้าก็คิดว่าไม่น่าใช่ วันนั้นข้ารักษาคุณหนูของพวกเจ้าจนเกือบหายดีแล้ว ต่อให้ไม่แข็งแรงเพียงใดก็คงไม่ถึงขั้นกลายเป็นคนวิกลจริต แต่คุณหนูของพวกเจ้าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ข้าเพิ่งกลับเข้าเมืองหลวง ยังไม่ได้ไปเยี่ยมที่จวนเลย”“คะ... คุณหนูของพวกเราดีขึ้นมากแล้วขอรับ เมื่อไม่นานนี้ไปพักรักษาตัวที่ชนบทขอรับ”“เช่นนั้นก็นับว่าน่าเสียดาย แต่เดิมข้ายังคิดจะไปเยี่ยมอยู่เชียว!”เฉียวเนี่ยนพูดพลาง สายตาก็มองไปยังสตรีผมเผ้ายุ่งเหยิงตรงหน้าอีกครั้งเด็กรับใช้ทั้งสองแสดงอาการกังวล จึงฝืนหัวเราะ “ฮะฮะ ท่านหญิงเฉียวมีน้ำใจนัก เวลานี้ก็สายมากแล้ว พวกข้าน้อยยังต้องรีบพาคุณหนูญาติห่างๆ กลับจวน ไม่เช่นนั้นใต้เท้าเมิ่งจะเป็นกังวลขอรับ!”ก็ได้ยินลุงเกิ่งขมวดคิ้วพลางพูด “เมื่อครู่พวกเจ้าว่าพูดว่านี่คือคุณหนูของพวกเจ้ามิใช่รึ แล้วเหตุใดพริบตาเดียวถึงกลายเป็นคุณหนูญาติห่างๆ ไปเล่า?”“เพราะ เพราะเมื่อครู่รีบร้อนจึงพูดผ