Lahat ng Kabanata ng Kakaibang Tikim: Kabanata 11 - Kabanata 20

Keilani POVPinahiga na ulit niya ako sa kama. Akala ko, papasukin na niya ako at doon na niya itatapat ang galit niyang titë sa tapat ng pukë ko, pero lumihis kasi mukha ko naman ‘yung inupuan niya. Inutos niya na kilitiin ko rin ang mga balls niya kaya napairap ako, pero sinunod ko pa rin. Nilabas ko ang dila ko at nilaro ko iyon hanggang sa makita kong tatawa-tawa siya. Literal na kakaibang tikim ang nangyaring ito, grabe siya, ang dami niyang paandar, napakalibög.Pagkatapos, tinutok na niya sa bibig ko ang napakalaki talagang titë niya. Dito na ako natakot kasi alam kong malalagutan na ako ng hininga. Pagpasok sa bibig ko ng pagkalalakë niya, agad siyang nagpaka-wild. Binuka ko na lang mabuti ang bibig ko, at dinama ang matigas, mataba at malaki niyang titë na sumakop sa loob ko, hanggang sa lalamunan. Una palang, mamatay-matay na ako sa sobrang pagsagad niya. Halos hindi ako makapaniwalang itotodo niya nang pasok ang mahabang iyon sa loob ng bibig at lalamunan ko.Naiyak agad ak

Keilani POVPagod na pagod ako. Parang ang bigat ng buong katawan ko, parang mababasag ang bawat buto sa bigat ng nararamdaman ko. Nasa kama ako ngayon, nakahiga, pero kahit pahinga ang habol ko, parang mas lalo akong hinihila pababa ng bigat ng konsensya ko. Kanina pa tahimik ang buong bahay. Tanging tunog ng electric fan at mahinang tiktik ng orasan ang naririnig ko. Pumikit ako, pilit inaalis ang alaala ng hapon na iyon. Ngunit kahit pilit kong kalimutan, bumabalik pa rin sa isip ko ang bawat sandali. Ang bawat haplos, ang mga sulyap na puno ng pagnanasa, at ang mga salitang sinabi ni Sylas. Lahat ng mga wild naming ginawa, ang kababuyan, kadirian at kung ano-ano pa, basta, grabe, kakaibang tikìm ang nangyari. Hindi ako makapaniwalang magagawa ko ‘yon sa buong buhay ko. Kahit ako, oo, nandidiri sa ginawa kong ‘yun. Pero, kahit na nakakahiya at nakakadiri ang nangyari, aminado ako na dinala ako sa langit ni Sylas sa sarap nang naramdaman ko. Wild, hard, masakit man, pero sa dulo, gra

Keilani POVNakausap ko na si Celestia tungkol sa lupa, nabili na namin ito, at handa na akong umpisahan ang konstruksyon. Kinuha ko ang cellphone at sinimulan nang tawagan ang mga kakailanganin ko: contractor, interior designer, at supplier ng materials. Gusto ko, sa loob ng isang linggo, halos tapos na ang lahat—isang mabilisang proyekto para agad kong masimulan ang business ko. Kaya naman ‘yun kasi maliit lang na coffee shop ito.“Keilani, bakit parang nagmamadali ka masyado?" tanong ng contractor habang kausap ko siya sa phone.“Gusto ko lang talagang masimulan agad,” sagot ko habang pilit na itinatago ang kaba sa boses ko. “Kung kaya ng team mo na tapusin ang lahat sa isang linggo, babayaran ko kayo ng extra.”Tumigil siya saglit bago sumagot. “Okay, pero siguraduhin mo lang na lahat ng materials ay maihanda agad. Hindi rin kami puwedeng mag-extend dahil tight ang schedule.”“Don’t worry, ako na ang bahala doon,” mabilis kong sagot.Matapos ang tawag, agad kong inasikaso ang pagb

Keilani POVHindi ko alam kung excitement ba ang nararamdaman ko o kaba sa mga susunod kong hakbang para sa pangarap kong coffee shop. Kahit papaano, natutuwa akong kasama ko ulit si Celestia ngayong araw. Siya kasi ang klase ng kaibigan na hindi lang marunong sumuporta kundi talagang game sa kahit anong plano ko. Pagdating niya sa bahay, dala niya ang malaking tote bag na palaging puno ng kung ano-anong gamit. Ngumiti siya sa akin habang inabot ang kape na dala niya.“Ready ka na ba? Mukhang madugo ang shopping na ‘to,” biro niya sabay inom ng sarili niyang kape.Napatawa na lang ako. “Oo naman. Kung gusto mong bigyan kita ng allowance, sabihin mo lang,” sabi ko nang pabiro rin.“Hmm, maybe I should take you up on that offer,” sagot naman niya sabay kindat.“Oo, akong bahala sa ‘yo, basta samahan mo lang ako palagi, aambunan kita ng grasya,” sagot ko at ngayon din, nagulat siya kasi binigyan ko siya ng limang libong piso.“Hoy, seryoso ba?” hindi siya makapaniwala.“Itabi mo na ‘yan

Keilani POVPagkatapos naming mag-almusal ni Braxton, gumayak na ako. Wala siyang pasok ngayon, pero ako ay may lakad kaya gumayak ako. Nung paalis na ako, bigla siyang nagsabi na sasama siya sa akin kasi gusto niyang masilip ang pinapagawa kong coffee shop. Nagulat pa ako kasi hindi naman siya concern sa business ko, tapos ngayon, sasama siya sa akin.Pagdating namin doon, narinig ko ang tunog ng martilyo at lagari, ang ingay ng mga taong abala sa kanilang trabaho. Nakita ko ang istruktura ng shop—halos buo na ito. Napakalapit na ng katuparan ng pangarap ko.“Ang ganda na ng itsura, ‘di ba?” tanong ko kay Braxton habang binuksan ko ang pintuan ng shop.“Yeah, it’s coming together,” sagot niya, pero hindi ko naramdaman ang enthusiasm sa boses niya.Habang naglalakad kami sa loob, tiningnan ko ang bawat sulok ng shop. Pinagmamasdan ni Braxton ang mga manggagawa, na abala sa kani-kanilang gawain. Napansin kong tahimik lang siya, tila malalim ang iniisip.Isa-isa na ring dumating kahapon