Semua Bab Kakaibang Tikim: Bab 331 - Bab 340

Ilaria POVHabang mag-isa akong nasa swimming pool, nakatutok ako sa cellphone ko. Mag-isa na lang ako rito dahil inaayos na nila Sir Keilys at Toph ang iinumin at mga puluntan, habang ang helltrace, tuloy-tuloy sa pag-iihaw at pagluluto ng para sa pulutan na rin.Habang mag-isa ako, nakatuon ang pansin ko sa pamilya ni Lorcan Trey. Sa ngayon, tahimik kong inaalam ang buhay niya. Lahat-lahat ng information about sa kaniya at buhay niya, aalamin at pag-aaralan ko. Hindi kasi porket nanahimik at nag-e-enjoy ako ay wala na akong gagawin. Paghahandaan ko ito, kasabay ng hindi natatamaan ang mental health ko. Susundin ko si Sir Keilys, na chill lang muna at huwag magmadali. Tama kasi siya, kapag nagagalit ako ng husto at nagpapalamon sa inis ko, naiiba ang timpla ko. Nawawala ako sa sarili at kung ano-anong weird na gawain ang naiisip ko.Na-stalk ko ang social media ng Mama ni Lorcan na si Loraine Trey. Parang may sakit, parang hindi healthy. Sa tingin ko palang sa mga picture at video ni

Ilaria POVHalos ilang minutong kinakain ni Sir Keilys ang pagkababaë ko. Tila ba wala nang natira sa lasa nito. Lahat ng kung anong lasang mayroon ako bago pumasok dito sa kuwarto niya ay nawala na dahil kinain na nito. Himod na himod at halos napapatulala na lang ako habang hinahayaan siya sa pagkain sa akin. Nakakabaliw sa sarap. Nakalimutan ko na ngang nag-iinuman nga pala kami sa ibaba.Nung matigil na siya, tumayo siya at saka nilaro ang titë niya. “Ang sarap mo, Ilaria. Basang-basa ka na, kaya puwede nang pasukin,” sabi niya habang mas lalong namumula ang mukha niya.Ayan na siya. Ayan na, hindi ko na alam kung dapat ba akong umalma at magpaubaya na lang dahil gusto ko?Oo, gusto ko ito. Hindi ko naman siya susundan kung hindi ko ito gusto. Isa pa, wala na akong suot na saplot. Halos pinagsawaan na rin ng bibig niya ang pagkababaë ko. Nawala na rin ang hiya ko. Ang hindi ko lang maalis sa isip ko, ibibigay ko na kay Sir Keilys ang tuluyang pagkawarak sa pukë ko.Aminado naman a

Ilaria POV Ang bigat ng ulo ko. Parang may banda ng drum sa loob ng bungo ko at sabay-sabay silang nagpa-practice. Nagising ako na wala na sa tabi ko si Sir Keilys. Dito ako nagising sa kama niya, sa kuwarto niya at tanda ko naman na dito kami natulog kagabi.Kahit lata, puyat at tuyot na tuyot ang lalamunan, bumangon na ako bago pa may makakita sa akin na dito ako natulog.“Aray,” mahina kong sabi habang nilingon ko sina Toph at Keilys na parehong nakalupasay pa sa sofa sa sala. Tila ang aga nilang nagising o sinadya ni Keilys na maunang magising kasi alam niyang nandito si Toph.Si Toph nakadapa, yakap-yakap ‘yung throw pillow na parang stuffed toy, habang si Keilys naman nakatingala sa kisame, nakapikit, halatang masakit din ang ulo.“Hindi ko na uulitin ‘yun,” garalgal kong sabi habang hinihilot ng kamay ang noo ko. Nilakasan ko ang boses ko para malaman nilang gising na rin ako.“Anong hindi mo na uulitin?” sabat ni Keilys nang hindi man lang dumidilat. Akala ko ay ‘yung nangy

Ilaria POVKagagaling lang namin sa ilog. Kahit medyo mga pagod, napagkasunduan naming dumalaw sa sementeryo. Si Toph kasi, hindi nakapunta nung lamay ni Nanay Laria. Gusto niyang bumisita at mag-alay ng bulaklak sa kaniya.“Sigurado ka, Ilaria, tutuloy tayo, puwede namang kapag wala kang pasok?” tanong ni Keilys habang binabagtas na namin ‘yung palengke papunta sa flower shop. Kung kailan nakaalis na kami, saka siya magtatanong ng ganito. Ang lalakas ng trip nila. “Baka pagod ka na kasi.”Umiling ako. “Hindi. Gusto ko rin talagang dumaan. Ang plano ko nga, linggo-linggo o kapag wala akong pasok, dadalawin ko siya sa sementeryo.”Si Toph naman, tahimik lang habang may hawak na maliit na listahan sa phone niya. “Gusto ko talaga makabawi kay Tita Laria,” sabi niya, na halatang kinakabahan pa. “Hindi ako nakapunta noon kasi, you know, na-operahan pa ako, nagpapagaling din. So, ano bang dapat nating dalhin?”“Bulaklak, syempre,” sagot ni Keilys. “Pero pipiliin natin ‘yung bagay kay Nanay

Ilaria POVAyaw pa sanang umuwi ni Keilys, ako lang ang pumilit. Kitang-kita ko sa mukha niya ‘yung pag-aalala, ‘yung tipong kahit anong ngiti ko, hindi sapat para pakalmahin siya. Pero pinilit ko pa rin siyang umuwi.“I’m fine, promise,” sabi ko. “Hindi mo kailangang mag-alala nang sobra. Okay na ako, nandito na ang helltrace.”At gaya ng lagi niyang ginagawa, tinitigan lang niya ako nang matagal bago tumango. “Basta, text ka agad kapag may nangyari. Saka, tawagin mo lang ang helltrace, nandiyan nga sila para sa iyo.”“Of course,” ngumiti ako, pero sa loob-loob ko, iba ang nasa isip ko.Kaya ngayong hapon, kahit wala ng klase, hindi pa rin ako umuwi. Hindi ako uuwi nang wala akong gagawin. Hindi ko dapat balewalain ang nangyari kaninang umaga. Pa-graduate na ako, gusto kong maging sulit ang last year na ito.Pumunta ako sa hideout ng helltrace, sa may likod ng building, sa madilim na bahagi ng campus.Nakasandal sila sa pader, parang mga siga sa kanto. Nang makita nila ako, sabay-sab