Semua Bab Kakaibang Tikim: Bab 311 - Bab 320

Ilaria POVNung ala una ng hapon, naligo at gumayak ako. Bawal daw sanang lumabas, pero gusto kong dalawin ang Tatay ko. Buhay pa ang Tatay ko, kaya alam kong kailangan niya rin ako.Isang araw na akong umiiwas, hindi dahil ayaw ko siyang makita, kundi dahil hindi ko alam kung paano ko haharapin ang tanong na alam kong ibabato niya sa akin. Ang tanong na hanggang ngayon ay wala pa akong tapang na sagutin nang totoo.Bitbit ko ang lugaw na niluto ni Manang Lumen. Pinakuluang manok, kaunting luya, at sabaw na malasa. Paborito ni Tatay ang lugaw, lalo na kapag mahina siya. Habang naglalakad ako sa pasilyo ng ospital, ramdam ko ang kaba at lungkot pa rin na dala-dala ko.Pagdating ko sa harap ng pintuan ng kuwarto niya, tumigil ako sandali. Tumitig ako sa tupperware na hawak ko, sa lugaw na nanginginig ang laman dahil sa panginginig ng mga kamay ko. Huminga ako nang malalim bago kumatok nang mahina.“Pasok,” sagot ng pamilyar na boses niya,At doon, nakita ko siya si Tatay. Nakaupo sa kam

Ilaria POVNakahawak si Tatay sa kamay ko. Masaya pa siyang nakatingin sa bintana, panay ang ngiti at hirit. “Anak, ano’t tila ibang daan itong tinatahak natin? May dadaanan pa ba tayo?”Humigpit ang kapit ko sa kamay niya. Hindi ko masabi, hindi ko mailabas ang totoo. Parang lahat ng salitang nag-uumpugan sa utak ko ay hindi lumalabas sa bibig. Parang may matigas na bara sa lalamunan ko.“Keilys, sa kanan tayo liliko,” biglang sambit ni Tatay, masiglang itinuturo ang daan na alam niyang papunta sa bahay namin. Pero hindi sumagot si Sir Keilys. Tahimik lang siyang nagmaneho, dire-diretso sa kapilya.Alam kong nag-uumpisa nang magtaka si Tatay sa pagiging walang kibo namin sa mga tanong niya.Nang bumagal na ang takbo ng sasakyan at unti-unti itong huminto sa harap ng kapilya, napakunot ang noo ni Tatay. Tumikhim siya at tiningnan ako. “Ilaria, bakit nandito tayo? Hindi ba sa bahay tayo ni Keilys uuwi? Bakit dito tayo tumigil?”Wala na. Hindi ko na napigilang lumabas ang luha ko. Pinun

Ilaria POVHindi ko na alam kung ano ang tama. Hindi ko na rin alam kung ano ang mali. Ang alam ko lang ay ang malaking sugat sa puso ko na hanggang ngayon ay patuloy na sumasakit. Bawat hininga ko ngayon ay may kasamang apoy. Apoy na anumang oras ay sasabog na dahil sa matinding galit na nararamdaman ko ngayon.Nasa tabi ako nun ng kabaong ng nanay ko nang subukan kong mag-stalk sa social media account ni Lorcan. Sa hindi ko inaasahang pangyayari, nakita kong may bago siyang post. Picture na may bitbit na kandila at nakatayo sa tabi ng puntod. Nandito siya. Nandito siya sa Yay Town.Nang maisip kong nasa malapit lang siya, nademonyo agad ang isip ko. Parang may isang maliit na apoy na sumiklab sa dibdib ko at kumalat na agad hanggang sa isip ko. Hindi na ako nagdalawang-isip. Kailangan ko siyang puntahan at makita. Alam ko kung nasaan siya ngayon. Tumayo ako mula sa pagkakaupo. Nakita pa ako ni Manang Lumen. Tinanong kung saan ako pupunta pero hindi ko na siya sinagot at pinansin dah

Keilys POV“Sir, what if, i-train namin si Miss Ilaria?” suggest bigla ni Vandall.Napatingin ako sa kaniya bigla. “Anong ibig mong sabihin?” tanong ko tuloy.“Mukhang mapagti-trip-an na siya palagi nung Lorcan na iyon. Mainam po na may alam manlang siya sa self defense. Mas mainam din kung marunong siyang lumaban na. Para mapaghandaan niya ang mga laro sa buhay nung Lorcan Trey na iyon,” sagot niya, kaya napaisip ako.“So, mauuna pa si Ilaria sa pagte-train kaysa akin?” tanong ko, kaya napangiwi silang apat.“Siyempre, Bossing, sabay na kayo. Suggest lang naman po ito. Kasi, kawawa si Ilaria kapag napag-trip-an lang ito nang mapag-trip-an ni Lorcan.”“Sasabihan ko kayo kapag nakausap ko siya. Pero kung anuman ang maging desisyon niya, igalang natin. Kung hindi siya papayag, ako na lang ang magte-training. Gusto ko na ring paghandaan ang lintik na Lorcan na ‘yan. Nangako na rin ako kay Ilaria na tutulungan ko siya, kaya tutuparin ko iyon. Kaming dalawa ang magtutulong para mabura siya

Keilys POV“Sabihin ninyo na po, Tatay Iggy. Sige po, makikinig at tutulungan ko po kayo.”Tumulo na ang luha sa mga mata niya kaya naisip ko agad na mukhang seryoso na ang inaalala niya. Lalo lang tuloy akong kinakabahan.“Nung elementary pa si Ilaria, nagkasakit siya. Hindi ‘yong pisikal na sakit, kundi… ‘yong sa pag-iisip.”Napatingin ako sa kaniya. Atat na atat akong marinig kung anong sakit iyon.“Pag-iisip po?” tanong ko.“Oo.” Tumango siya, habang pinipisil ang rosaryo sa kamay. “Ilang taon din naming itinago ‘yon sa mga kapitbahay. Nasa ospital pa nga siya noon, sa isang espesyal na ward. Akala namin, wala nang pag-asa. Ang sabi ng doktor… may mga sandali raw na nawawala siya sa sarili.”Tahimik lang ako, habang nakikinig pero ‘yung kabog ng dibdib ko, sobrang lala na dahil sa paunti-unting pag-amin niya. Ramdam ko kasi ang panginginig sa boses niya.“Pag nagagalit siya,” patuloy ni Tatay Iggy, “hindi siya umiiyak gaya ng ibang bata. Hindi rin siya nagsisigaw. Pero bigla na la