บททั้งหมดของ The Missing Piece: บทที่ 21 - บทที่ 30

PAGPASOK ni Jacob sa kanyang opisina ay nabungaran niya si Geneva na prenteng nakaupo sa harap ng kanyang working table habang nakadekwatro ang mga binti. Napabuntung-hininga na lang siya ng malalim para pigilan ang nararamdaman. Dumagdag pa ito sa init ng kanyang ulo.“Geneva, what brings you here? Napadalaw ka ulit. At saka sino ba ‘ng nagpapasok sa ‘yo rito? Mukhang malakas ka sa manager ko, ah! Hindi porket magkaibigan tayo ay pwede ka nang basta-basta na lang pumasok dito ng walang pahintulot ko,” diretsong sambit niya rito na may pagkairita sa tono.Ipinakita niya rito na hindi siya natutuwa sa ginawa nito at pati na rin sa presensya nito.“Bakit parang mainit yata ang ulo mo ngayon sa ‘kin? Sa pagkakaalala ko, pangalawang beses ko pa lang ngayon na pumunta rito dahil wala ka no ‘ng nakaraan. Halos limang araw kang nawala ayon sa manager mo. Paano ko nalaman? Halos araw-araw akong pumupunta rito pero dahil wala ka, umuuwi na lang ako. Tapos ganyan pa ang magiging treatment mo sa

MATYAGANG naghihintay si Jacob sa loob ng sasakyan sa paglabas ng dalaga. Balak niya ulit itong yayain sa tabing dagat dahil may importante siyang ibibigay dito. Maya-maya lang ay nakita na niya itong palabas ng restaurant.Hinintay muna niya itong makalapit sa sasakyan bago siya lumabas para pagbuksan ito ng pinto. Pagkapasok nito ay agad din siyang umikot papuntang sa driver’s seat. Sa tabi niya kasi ito palaging pinapaupo.Pagkaupo niya ‘y masigla niya itong kinausap.“Ano? Tabing dagat ulit tayo? Ganda nang panahon, oh!” pambungad niya rito.“Talaga? Si-sige, gusto ko ‘yan! Pero dapat may street foods, ha?”“Oo naman! Hindi mawawala ‘yang paborito natin!”Sabay pa silang nagkatawanan dahil sa sinabi niya.“Teka, ano bang nakain mo at bigla ka na lang nagyayang tumambay ngayon sa tabing dagat?”“Wala lang, gusto ko lang mag unwind. Medyo marami lang kasi akong iniisip nitong mga nagdaang araw.”“Oo nga naman, gamot daw talaga ang tanawin sa tabing dagat sa mga taong problemado. Hal

MUKHANG mapapakwento ng kanyang talambuhay si Jacob dahil sa kagustuhan ng dalagang may malaman man lang na iba tungkol sa buhay niya, maliban sa mga nabaggit nito.Tumikhim muna siya para alisin ang bara sa lalamunan bago nagsimulang magkwento.“Solong anak ako nina mommy at daddy. Hindi na nila ako nagawang sundan pa dahil siguro sa sobrang dami ng negosyong hinahawakan, ayon na rin sa kwento nila no’ng minsang tanungin ko sila kung bakit wala akong kapatid. At isa pa, maselang magbuntis si mommy. Noong ipinagbubuntis niya raw ako, hindi raw talaga siya nagtrabaho hanggang nine months sa sobrang takot niyang baka lumabas daw ako ng maaga.”Tumigil muna siya saglit, at pagkatapos ay muling nagpatuloy.“Pure Filipino ang mom ko, while my dad is pure American.”“Sabi ko na nga ba, eh! May lahi kang foreigner, hindi maitatangi sa hitsura mo.”Napangiti na lang siya sa biglaang pagsabat nito. Muli niyang ipinagpatuloy ang pagkukwento.“Mahal na mahal nila ako pareho to the point na lahat

HINDI pa man nagtatagal sa kanyang pagtulog si Michaela, nang bulabugin siya ng malakas na tunog ng isang bagay na hindi niya alam kung saan nanggagaling. Isasawalang bahala na sana niya ang naririnig dahil baka sa kabilang silid lang ito nanggagaling, pero may kalakasan kasi ito at parang nasa malapit lang niya.Sobrang inaantok pa naman siya kaya itinakip na niya ang dalawang unan sa magkabilang tainga dahil sa nakakarinding tunog na naririnig. Napilitan tuloy siyang kumilos at lulugo-lugong bumangon para hanapin ang pinagmumulan nito kahit na nakapikit pa siya.“Istorbo naman, eh! Inaantok pa nga ‘yong tao!” naiinis na sambit niya kahit wala namang kausap.Ngunit nahimasmasan na lang siya ay naririnig pa rin niya ang tunog. Hihinto lang ito sandali at muling tutunog. Bumuntong-hininga muna siya bago patamad na naglakad papunta sa shoulder bag na palagi niyang dala-dala sa trabaho para tingnan ang oras sa de keypad niyang cellphone.Pero nanlaki ang mga mata niya nang makita roon an

NAGULUHAN si Jacob sa inasal ng dalaga. Bigla na lang kasi itong nawalan ng imik pagkatapos niyang sagutin ang tanong nito kung siya ba ang pumili nang mga gamit na ibinigay niya rito.May sinabi rin ito na hindi malinaw sa kanyang pandinig, nang tanungin niya kung ano, ay bigla na lang sinabing magpahinga nan ga. Siya na nga ang kusang pumatay nang tawag dahil parang iniwanan na lang nitong nakabukas ang cellphone.“Haaays, mga babae nga naman! Ang hirap intindihin,” nawika na lang niya sa sarili.Kasalukuyan siyang nasa second floor ng kanyang bahay at nakatayo sa may terrace, habang nakatanaw sa harapang bahagi. Nasa isang exclusive subdivision ito kaya maganda ang mga nakikita niya sa labas.Mga malalago at naglalakihang punong kahoy na nagbibigay ng preskong hangin sa kapaligiran, mga bulaklak na matitingkad ang kulay, at malinis na kapaligiran. Iyan ang mga dahilan kung bakit dito niya napiling magpatayo ng bahay.Isa rin ito sa mga stress reliever niya lalo na kapag may sunod-s