Semua Bab ออกจากวงการบับเทิงเพื่อมาเป็นแม่หมอ: Bab 91 - Bab 100

เฒ่ากัวหันกลับไปมอง เห็นวิญญาณเก้าหยินที่มีน้ำหยดจากเท้า กำลังอยู่ตรงมุมบันได หยดน้ำสีดำหล่นกระทบราวบันไดเหล็กทีละหยด เสียงติ๊ก...ติ๊ก...ดังสะท้อน เขาไม่เสียเวลารีบปีนออกหน้าต่างทันที พอเท้าแตะพื้นร่างของวิญญาณเก้าหยินก็ปรากฏที่หน้าต่าง พร้อมส่งเสียงร้องกรีดแหลมคม มือที่ถือมีดแกะสลักฟันลงมาทางพวกเขาเสียงฉึกดังขึ้นเมื่ออากาศถูกกรีดจากนั้นมันก็พยายามมุดออกมาจากหน้าต่าง ทั้งเจ็ดคนหนีออกจากหอพัก หย่งฟางจับมือหลิวซุ่ยเฟิน พาทุกคนวิ่งไปทางประตูทิศตะวันออก หมอกประหลาดแผ่ปกคลุมทั่วทั้งสถาบัน ทันใดนั้นฟางเจี้ยนกั๋วสะดุดล้มลงไปกับพื้น กุ่นกุ่นที่จับมือเขาอยู่รู้สึกถึงแรงดึง รีบหันกลับไปช่วยทันที เฒ่ากัวที่เป็นคนสุดท้ายก็รีบเข้าไปช่วยพยุงผู้อำนวยการขึ้นมาแต่วิญญาณเก้าหยินลอยตัวไล่ตามมาอย่างรวดเร็ว จนเกือบจะคว้าสามคนที่ตามหลังไว้ได้ หย่งฟางหยุดวิ่งควักยันต์จากกระเป๋าออกมา แล้วโยนไปทางวิญญาณร้ายหลิวซุ่ยเฟินตะโกนขึ้น “มียันต์อยู่แล้วทำไมไม่ใช้ตั้งแต่แรก?!”“ลองดูเองสิ” หย่งฟางตอบแสงสีทองพุ่งโจมตีวิญญาณตนนั้นจนไหล่ข้างหนึ่งระเบิดเป็นรูดำลึก แต่มันไม่มีสีหน้าหรือปฏิกิริยาใดๆ ราวกับไม่เจ็บปวด เพีย

ทุกคนสังเกตเห็นเหงื่อบนหน้าผากของฉีพ่านพ่าน ที่ซึมจนผมหน้าม้าของเธอเปียกเล็กน้อย พอรอสักพักแล้วไม่ได้ยินเสียงเตือนจากโทรศัพท์ ก็มีคนถามขึ้นว่า “ทำไมเหงื่อออกล่ะ? ข้างนอกมันร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ?”ความจริงแล้วพวกเขาแค่ต้องการแสดงความห่วงใยเธอ เพราะท้ายที่สุดก็เป็นพวกเขาที่ให้เธอออกไปตักข้าวในวันอากาศร้อน แต่ปฏิกิริยาแรกของฉีพ่านพ่านกลับเป็นการดมตัวเอง เธอโล่งใจที่ไม่มีกลิ่นอะไร หรือว่าเพื่อนร่วมห้องจะจมูกไวกว่าเธอกันนะ?เธอรีบออกตัวอย่างตื่นตระหนก “ฉะ...ฉันมีกลิ่นเหม็นอีกแล้วเหรอ? งั้นเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำใหม่ คราวนี้คงต้องอาบน้ำเย็นล่ะ” พูดจบเธอก็หันไปเปิดกระเป๋าหาเสื้อผ้าชุดใหม่ แต่แล้วมือที่กำลังจะเปิดกระเป๋าก็ถูกมือขาวเนียนของใครบางคนกดไว้“เธอวิ่งขึ้นมาจากข้างล่างเหรอ?” หย่งฟางถามพลางมองเหงื่อที่ไหลอยู่บนหน้าผากของเธอทุกคนในห้องร้อง “อ้าว” พร้อมกัน “เราไม่ได้รีบขนาดนั้น เธอจะวิ่งทำไมกัน”หนึ่งในนั้นหยิบกระดาษทิชชูออกมาช่วยเช็ดเหงื่อให้เธอ ฉีพ่านพ่านเพิ่งจะรู้ตัวว่าพวกเขาแสดงความห่วงใยใบหน้าหญิงสาวแข็งค้างไปชั่วครู่ ดวงตาเริ่มแดงเรื่อ รับกระดาษทิชชูมาเช็ดเหงื่อลวกๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพูด “

สาวๆ ห้อง 702 คนก่อน ต้องรู้เรื่องครอบครัวของฉีพ่านพ่านแน่ ไม่อย่างนั้นฟางเจี้ยนกั๋วคงไม่ถูกกระตุ้นให้พูดบทเดิมออกมา ทั้งเจ็ดคนเดินออกจากบ้าน ที่สภาพเหมือนโกดังเก็บของ ก่อนจากพวกเขาแอบเอาเงินสดที่มีอยู่ทั้งหมดไปซุกไว้ใต้หมอนของคุณแม่ฉีพวกเขารู้ว่านี่เป็นเพียงโลกจำลอง แต่ในใจก็หวังว่าจะสามารถทำอะไรบางอย่างได้ หากโลกจำลองนี้สามารถแทนที่ชีวิตจริงของฉีพ่านพ่านได้ก็คงจะดีไม่น้อย ถ้ามีใครสักคนที่ดีกับเธอ ยื่นมือช่วยเหลือ หรือแม้แค่ใส่ใจเธอบ้าง บางทีอาจไม่ต้องจากไปในวัยที่ควรสดใส ด้วยความโกรธและความเศร้าเมื่อพวกเขาเดินออกมาจากบ้านของฉีพ่านพ่าน แสงแดดที่สาดส่องจ้าทำให้พวกเขากระพริบตาถี่ แล้วในชั่วพริบตาเดียวก็มาอยู่ในห้องวาดภาพ ฉีพ่านพ่านได้รับคำเชิญจากอาจารย์ลอว์เรนซ์ ให้เข้าร่วมแสดงผลงานในนิทรรศการเธอสร้างสรรค์ผลงานชิ้นหนึ่งชื่อ ‘สายลม’ ลวดลายของหญ้าที่โอนเอนตามแรงลมฤดูร้อนถูกวาดอย่างละเอียดอ่อน ส่วนของสีและฝีแปรงเต็มไปด้วยชีวิตชีวา เห็นได้ชัดว่าเธอตั้งใจทำอย่างมาก ในขณะเดียวกันห่าวจาวไฉกำลังถือจานสีอะคริลิกในมือ เสียง ‘ติ๊งต่อง’ ดังขึ้นพร้อมคำสั่งที่ทำให้เขาตกใจจนหน้าซีดคำสั่งให้ทำลายภา

เวลาตีสามครึ่งหย่งฟางพาลูกศิษย์สี่คนและผีหนึ่งตน มายืนเคาะประตูบ้านพักตากอากาศของประธานสมาคม ซึ่งเป็นคุณลุงวัย 76 ปีผู้รักการนอนหลับอย่างสงบแต่ถูกปลุกขึ้นมาในยามดึก พร้อมอ้าปากหาว เดินออกมาเปิดประตู ทันทีที่เห็นหย่งฟางเขาก็ถึงกับสะดุ้ง“เธอ...!”สายตาเขาหันไปเจอผีตนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลัง ยิ่งทำให้โกรธจนแทบกระชากหนวดตัวเอง "หย่งฟาง! เธอพาผีมาที่บ้านฉันหมายความว่ายังไง?!"ย้อนกลับไปครั้งแรกที่เขาเจอหย่งฟางตอนนั้นเธออายุแค่ 6 ขวบ ในขณะที่เขากำลังงีบหลับในสำนักงาน เมื่อตื่นมาพบว่าหนวดเคราของเขาถูกถักเปียสองข้าง มีที่หนีบผมลายดอกไม้สีสันสดใสติดเต็มไปหมด โดยไม่มีใครเตือนอะไรเลย เขาก็ออกไปต้อนรับผู้บริหารระดับสูง จากสำนักใหญ่ของจังหวัดอย่างสง่าผ่าเผยจนกระทั่งกลับบ้านถึงได้รู้ตัว...ครั้งที่สองที่เจอเธออายุ 7 ขวบ เขาก็ยังหลับอีกเหมือนเคย ตื่นมาแล้วจับดูหนวดรู้สึกโล่งแปลกๆ กลับถึงบ้านถึงได้รู้ว่า หนวดเคราครึ่งบนถูกโกนเป็นรูปตัวอักษรญี่ปุ่นที่อ่านว่าเจ้าโง่ ตั้งแต่นั้นมาเขาเจอหย่งฟางทีไร เป็นต้องปกป้องหนวดเคราของตัวเองอย่างสุดชีวิต"นี่เธอ! พาผีมาบ้านฉันตอนดึกๆ แบบนี้ ต้องการอะไรกันแน่?!"หย่ง

ฮั่วเนี่ยนวางแผนอย่างรอบคอบทุกทาง แต่สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงคือหลินถิงกลับยอมมอบตัวเพราะหวาดกลัวความผิด เมื่อใจคนมีปีศาจก็ไม่จำเป็นต้องมีวิญญาณมาคุกคาม ฮั่วเนี่ยนถูกนำตัวเข้าห้องสอบสวน เธอยังคงพยายามยื้อเวลาเพื่อรอทนายความแต่ทางหลินถิงได้ส่งมอบหลักฐานสำคัญให้กับตำรวจแล้ว นั่นคือหลักฐานการสั่งซื้อยาผ่านอินเทอร์เน็ต และบันทึกการสนทนาวางแผนใส่ยาในช่วงเวลานั้น แม้ตระกูลฮั่วจะทรงอิทธิพลมากเพียงใด แต่เมื่อเผชิญกับหลักฐานที่แน่น และกระแสสังคม เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ไม่อาจหลับหูหลับตาได้ยุคสมัยเปลี่ยนไปแล้ว ความชั่วร้ายไม่สามารถปกปิดได้ง่ายเหมือนในอดีต หลังจากผ่านไป 24 ชั่วโมง ตำรวจได้ออกประกาศอย่างเป็นทางการ:[ประกาศ]จากการสืบสวน ยืนยันว่าคดีที่ได้รับความสนใจบนโลกออนไลน์ เกี่ยวกับการกลั่นแกล้งจนทำให้มีผู้เสียชีวิต ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งเป็นเรื่องจริง โดยกลุ่มผู้ต้องสงสัยหญิง 7 คน นำโดย ฮั่วเนี่ยน ได้กลั่นแกล้งและวางยาให้ผู้เสียชีวิตมีอาการอ่อนเพลีย และทำร้ายร่างกายจนหมดสติระหว่างสระผม ทำให้จมน้ำเสียชีวิตในที่สุด ขณะนี้ผู้ต้องสงสัยทั้งหมดถูกดำเนินคดีตามกฎหมายอย่างเหมาะสม การสอบสวนยังคงดำเนินก