All Chapters of ออกจากวงการบับเทิงเพื่อมาเป็นแม่หมอ: Chapter 81 - Chapter 90

"อย่างพี่สาวเหอ ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นคนดีมากๆ ไม่เคยทำเรื่องไม่ดีเลย แถมครอบครัวก็ใจดี แม้ว่าเราจะพูดกันไม่นาน แต่ก็เริ่มรู้สึกอึดอัดอยู่เหมือนกัน แต่อย่างที่บอก พราะเธอเป็นคนดี ฉันก็ไม่แน่ใจว่าควรจะรู้สึกอึดอัดหรือไม่""ส่วนเรื่องจางยู่เฟ่ย ตั้งแต่ฉันมาที่โลกมนุษย์ ฉันก็เริ่มรู้แล้วว่ามีคนที่ไม่อยากทำอะไรด้วยตัวเอง หลายคนชอบหาทางลัด ถ้ามันเป็นทางที่ถูกต้องก็ไม่เป็นไร แต่ไม่ค่อยเจอคนที่พยายามหาทางพึ่งพาคนอื่นแบบเธอ ทั้งที่เธอก็มีแขนขาครบ มีโอกาสมากมาย แต่กลับเหมือนมองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง คิดแค่ว่าจะฝากชีวิตไว้กับผู้ชาย" หนิงหมี่พูดไปพร้อมกับทำท่าห่อไหล่เหมือนแมวน้อยที่กำลังครุ่นคิด"แต่พอคิดถึงเป่าฟู่กุ้ยและภรรยาของเขา ฉันก็รู้สึกว่าในโลกมนุษย์ก็ยังมีสิ่งดีๆ บ้างเหมือนกัน" หนิงหมี่พูดสรุปว่า "มนุษย์นี่ซับซ้อนจริงๆ ฉันไม่เข้าใจเลย"หลังจากที่ออกไปทำงานนอกสถานที่มาแค่สองวัน เทพธิดาน้อยก็ได้สัมผัสกับความซับซ้อนของจิตใจมนุษย์ พนักงานบนเครื่องบินเชิญพวกเธอไปยังห้องอาหาร หลังจากทานอาหารจนอิ่มหนำแล้ว หนิงหมี่ก็รู้สึกดีขึ้น"เป่าฟู่กุ้ยสุดยอดจริงๆ!" หนิงหมี่คิด "อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องนอนขดตัวอ

[สุดยอดไปเลย หย่งฟางไปหาลูกศิษย์มาจากที่ไหนนะ ทั้งหนิงหมี่และหลงหยวนหยวนเ หมาะจะไปเป็นไอดอลทั้งกลุ่มหญิงและชายได้เลย][หย่งฟางเปิดบริษัทจัดการบันเทิงไปเลยเถอะ]ในที่สุด #เสวียนเว่ยเอ็นเตอร์เทนเมนท์ (#บริษัทบันเทิงเสวียนเว่ย) ก็กลายเป็นคำค้นหาที่เกี่ยวข้องกับ #วัดเสวียนเว่ย (#ศาสตร์ลึกลับของหย่งฟาง)เหล่าชาวเน็ตช่วยกันแบ่งตำแหน่งให้เสร็จสรรพแล้ว[#บริษัทบันเทิงเสวียนเว่ยCEO: หย่งฟาง อันดับหนึ่งฝ่ายหญิง: หนิงหมี่ อันดับหนึ่งฝ่ายชาย: หลงหยวนหยวน][ส่วนอาจารย์อ้วน กับอีกสามคนก็เป็นผู้จัดการไปละกัน]เหล่าลูกศิษย์มนุษย์ที่คอยติดตามข่าวในโซเชียลเกี่ยวกับวัด: หือ?หยิบโทรศัพท์เก็บกลับไป มองดู ‘อันดับหนึ่งฝ่ายชาย’ และ ‘อันดับหนึ่งฝ่ายหญิง’ตอนนี้เป็นช่วงหกโมงเย็น หลังจากทานอาหารเสร็จ สองคนนี้ก็สู้กันตั้งแต่ฝั่งตะวันออกไปจนถึงฝั่งตะวันตก เพื่อแย่งควันธูปกัน นี่กลายเป็นกิจวัตรประจำวัน ของอันดับหนึ่งฝ่ายหญิงและฝ่ายชายที่ต้องทำทุกวันไปแล้วเพราะหย่งฟางแจกควันธูปอย่างเท่าเทียม ตอนแรกให้ทั้งคู่คนละสองแท่ง แต่หนิงหมี่ไม่พอใจ “ข้าทำงานตั้งขนาดนี้ ส่วนเขาไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมถึงได้เท่ากับข้า! ข้าไม่สน จ

หอพักหญิง อาคาร 3A หน้าห้อง 702หลังจากหญิงสาวในห้อง 701 บอกว่า “ห้อง 702 ไม่มีคนอยู่” คำพูดนั้นทำเอาสาวๆ จากห้อง 602 กรีดร้องด้วยความตกใจสุดขีด ถ้าห้อง 702 ไม่มีใครอยู่ แล้วเสียงฝีเท้าเหล่านั้นมาจากไหน?เสียงกรีดร้องทำลายความเงียบของค่ำคืน ไฟทางเดินที่ควบคุมด้วยเซ็นเซอร์เสียงสว่างวาบขึ้นทีละชั้น เสียงโลหะขูดพื้นดังมาจากชั้นล่าง คุณป้าผู้ดูแลหอพักเปิดประตูห้องพัก รีบมองจอมอนิเตอร์กล้องวงจรปิด แล้วกดลิฟต์ขึ้นมายังชั้น 7“เอะอะอะไรกัน! เสียงดังจนคนทั้งตึกได้ยิน!” เมื่อมาถึง คุณป้าผู้ดูแลตำหนิ ก่อนหันไปมองเด็กๆ “พวกเธอห้อง 602 ใช่ไหม? มาเดินเพ่นพ่านอะไรตอนนี้? ไม่รู้เหรอว่าห้ามออกจากห้องหลังไฟดับ?”หญิงสาวจากห้อง 701 รีบช่วยอธิบาย “พวกเธอบอกว่าได้ยินเสียงคนเดินในห้อง 702 เลยขึ้นมาดู...คุณป้า ห้อง 702 มีใครอยู่หรือเปล่าคะ?”คุณป้ามองพวกเธอด้วยสายตานิ่งเรียบ “ห้อง 702 ไม่มีคนอยู่มานานแล้ว”คำตอบนั้นทำให้สาวๆ จากห้อง 602 ใจหายวาบ หญิงสาวจากห้อง 701 เริ่มลังเลก่อนถามด้วยเสียงสั่น “ป้า... รุ่นพี่บอกว่าหอพักหญิงที่นี่มีผี เรื่องนั้นจริงหรือเปล่าคะ?”“พวกเธออย่าไปเชื่อเรื่องไร้สาระแบบนั้น” คุณป้

ฉู่เสี่ยวเฉียวและเพื่อนๆ ทั้งสี่คนพากันปลอบใจ "พวกเราเชื่อเธอนะ"จากนั้นก็เล่าเรื่องที่เจอผีมาเคาะประตูในห้องของตัวเองให้ฟัง อาจารย์ที่ปรึกษาและครูดูแลหอสบตากันอย่างครุ่นคิด ทั้งคู่เป็นอาจารย์ที่ไม่เชื่อเรื่องผีสางเท่าไรนัก อีกทั้งมาทำงานที่มหาวิทยาลัยศิลปะถานจิงมาสองสามปีแล้ว ก็ไม่เคยได้ยินว่าหอพักนักเรียนมีเรื่องหลอนอะไรแม้จะมีข่าวลืออยู่บ้าง แต่สถาบันไหนบ้างเล่าที่ไม่มีข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องผี? ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องแต่งไว้หลอกให้คนกลัวกันทั้งนั้น พวกเด็กๆ เหล่านี้ น่าจะดูหนังสยองขวัญ หรืออ่านนิยายหลอนตอนดึกแล้วจิตตกกลัวกันไปเอง"งั้นเอาแบบนี้ พวกเราจะขึ้นไปดูที่ห้องให้" อาจารย์ที่ปรึกษาพูดขึ้นฟางเคอส่ายหน้าแรงๆ "ฉันไม่ไป! ฉันไม่กลับไป! ฉันจะกลับบ้าน!" เธอกำถ้วยน้ำอุ่นไว้แน่น ท่าทีปฏิเสธอย่างชัดเจน อาจารย์ที่ปรึกษาพูดปลอบ "ก็ได้ๆ เธอไม่ต้องไป ฉันกับครูผู้ดูแลจะไปดูให้เอง เธอไม่ต้องกังวลนะ"พูดจบสองครูสาวก็เดินไปที่ห้อง 701 เมื่อเปิดไฟภายในห้องดูเหมือนปกติดี เตียงนอนเรียบร้อย ไม่มีร่องรอยอะไรผิดปกติ อาจารย์ที่ปรึกษาขมวดคิ้ว "ไม่มีร่องรอยอะไรเกี่ยวกับผีเลยนี่"แต่ครูผู้ดูแลกลับสังเกต

ในความมืดสนิทของมหาวิทยาลัย ไม่มีแม้แต่เสียงกระซิบ เงียบสงัดเหมือนช่วงสิ้นภาคเรียน ที่นักศึกษาต่างพากันกลับบ้าน กุ่นกุ่นอธิบายต่อด้วยเสียงราบเรียบ“ผมเคยอ่านในหนังสือ ว่ามีค่ายกลบางประเภท ที่สร้างพื้นที่มิติพิเศษเพื่อกักวิญญาณ หรือพลังอัปมงคลไว้ในนั้นไม่ให้มันออกไป พลังอัปมงคลจะถูกกักขังอยู่ในโลกของค่ายกลนี้ ผมคิดว่าค่ายกลเส้นด้ายแดงก็คือแบบนั้น และตอนนี้ เรากำลังอยู่ในโลกของวิญญาณที่ถูกกัก แต่ยังไม่รู้ว่าเราไปกระตุ้นอะไรเข้าถึงได้หลุดเข้ามาที่นี่”หลังจากฟังจบ เหล่ากัวกับอีกสองคนยังคงสีหน้าเรียบเฉย การรับรู้ข้อเท็จจริงเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรตรงข้ามกับฟางเจี้ยนกั๋วที่แทบจะขาดสติ “พวกคุณไม่กลัวกันบ้างเลยเหรอ?!”เรื่องประหลาดแบบนี้กลับไม่มีใครรู้สึกแตกตื่น ทำไมทุกคนถึงสงบนิ่งราวสายน้ำในแม่น้ำ เหล่ากัวและคนทั้งสามไม่ตอบ พวกเขาเคยอยู่ในสำนักที่มีทั้งวิญญาณ เทพธิดา และงูปีศาจ แถมหัวหน้าสำนักยังเป็นตัวท็อปสุดของห่วงโซ่อาหารอีก เรื่องเหล่านี้สำหรับพวกเขาก็แค่…ชินแล้วฟางเจี้ยนกั๋วหันไปหาหย่งฟางที่ดูสงบกว่าใคร “คุณรู้ใช่ไหมว่าถ้าเข้าห้อง 702 จะเจออะไรแบบนี้?”หย่งฟางพ่นลมหายใจที่มีกลิ่นเหล