Share

ป้ายคำสั่ง

Author: Sanassetong
last update Huling Na-update: 2025-08-05 16:05:38

เมื่อจินเป่ารู้เส้นทางแล้วว่าต้องมุ่งหน้าไปทิศใดนางก็รอเวลาค่ำ แล้วนางจะได้พุ่งตรงไปทันที แม่ค้าเต้าหู้ทอดนำเต้าหู้ทอดมาให้นางกินแบบไม่ได้เก็บเบี้ย เนื่องจากเขาเห็นฝีมือนางแล้วเขาก็สะใจที่นางจัดการกับกลุ่มศิษย์สำนักเชื่อมจิตได้ เป็นการตอบแทนที่ไม่ต้องให้ตัวเองเสียเบี้ยไปมากกว่านี้ เพราะกลุ่มเหล่านี้มานั่งกินทีไรชอบนั่งกินทั้งวันจนไม่สามารถที่จะขายได้เลย แล้วกลุ่มเหล่านั้นก็ชอบมากินแบบฟรีๆ เดิมทีจินเป่าไม่อยากจะรับเพราะไม่อยากจะเอาเปรียบใคร แต่นางก็ไม่มีเบี้ยของมิตินี้จริงๆจึงต้องรับมา นางมีอาหารแห้งที่ท่านผู้เฒ่าให้มา แต่อาหารแห้งมันก็อร่อยไม่เท่าอาหารสดหรอกนางจึงรีบกินเต้าหู้ทอดแล้วก็กล่าวขอบคุณและอำลาแม่ค้า พอตะวันตกดินนางก็เตรียมตัวที่จะมุ่งไปยังสำนักเชื่อมจิตร เจ้านายมีคนสกดรอยตาม ท่านเดินช้าๆหน่อยเสียงเจ้ากระต่ายหยกกล่าวขึ้นในห้วงความคิด ผู้ที่สะกดรอยตามนางนั้นน่าจะมีวรยุทธสูงกว่านางมากนัก จึงทำให้นางไม่รู้ตัว แต่เจ้ากระต่ายกยกเป็นสัตว์มหาอสูรมันรับรู้ถึงเคลื่อนไหวต่างๆได้ดี จินเป่าเดินทางด้วยความมืดนางเดินด้วยเท้าเปล่าแบบเรียบๆโดยการไม่ได้ใช้วรยุทธ์ใดๆเลย เพียงแค่เร่งฝีเท้าของต
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Locked Chapter

Pinakabagong kabanata

  • ให้ชะตากรรมนำทาง   พบกันโดยบังเอิญ

    เมื่อจินเป่าหลบเข้าซอกมุมแล้ว บุรุษผู้หนึ่งก็วิ่งตรงมาและก็เลยนางไป จินเป่าได้แต่กลั้นหายใจ"โถพี่นี่เอง ตอนเย็นข้าก็ไม่เห็นพี่กินข้าวพี่ไปไหนมาหรือทำไมมากินเอาตอนนี้ล่ะ"บุรุษคนที่วิ่งมาถามขึ้น"จะให้พี่กินได้อย่างไรล่ะ มีนักศึกษาใหม่คนนึงหายไป พี่ก็ต้องออกเดินดูจนทั่วกลัวว่าจะหลงอยู่ในสำนักนี้ กลัวว่าจะเข้าห้องผิดบ้างไปทุกที่ก็ไม่มี สหายของพี่มันก็แอบไปกินข้าวกันหมดแล้ว ตอนที่พี่เข้าไปรายงานอาจารย์ใหญ่ พอพี่ว่างพี่ก็รีบมากินนี่แหละ เจ้าจะกินกับพี่ไหมล่ะ"เสียงบุรุษผู้หนึ่งกล่าวขึ้น น้ำเสียงของบุรุษผู้นนี้ช่างคุ้นเสียจริง จินเป่ายิ้มขึ้นมาทันที นางมีที่พึ่งแล้วเป็นเสียงของอาจารย์ของนางเอง ปรมาจารย์ไป๋อวิ้น"ข้าไม่กินหรอกข้าไปเดินตรวจสักหน่อยก็จะพักผ่อนแล้วพี่กินเถอะรีบกินรีบไปพักผ่อน"บุรุษผู้นั้นกล่าวขึ้นแล้วเดินจากไป เมื่อมองดูไร้คนอื่นแล้ว นางจึงค่อยๆขยับเข้าไปในโรงครัว เมื่อไป๋อวิ้นรู้สึกเหมือนมีคนแอบเข้ามา เขาก็เตรียมตัวที่จะตอบโต้ เขาก็ซ่อนตัวเช่นเดียวกัน เมื่อจินเป่าเข้าไปใกล้ไป๋อวิ้นก็ลงมือทันที แต่จินเป่าไหวตัวทัน กระโดดหลบไปอยู่ด้านหลังและกดไป๋อวิ้นลงกับพื้นโต๊ะอย่างรวดเร

  • ให้ชะตากรรมนำทาง   กลิ่นที่คุ้นเคย

    หลังจากเข้ามาในตัวเรือนนางก็หลบและพยายามลัดเลาะไปเพื่อที่จะรู้ว่าตำแหน่งใดเป็นตำแหน่งใด นางทั้งหลบทั้งลัดเลาะเมื่อมีคนเดินผ่านนางก็หลบไปเรื่อยๆจนตอนนี้ถึงเวลาตกค่ำ"วันนี้มีเหมือนว่านักศึกษาเข้ามาใหม่เพียงห้าสิบเก้าคน แต่เวลาเช็คชื่อแล้วมันเหลือห้าสิบแปดคนไม่แน่ว่านักศึกษาที่เข้ามาใหม่นั้นมัวแต่นอนหลับหรือไม่ไม่ยอมไปเข้าแถวกินข้าวเย็น"เสียงเสียงหนึ่งที่คุ้นมากๆเหมือนจะเป็นเสียงที่จินเป่าเคยคุยกับเขาตอนเข้าประตู"แล้วเจ้าดูหน้าแล้วเจ้าคิดว่าผู้ใดไม่มาเข้าแถวหรือ"บุรุษผู้หนึ่งถามขึ้น"เจ้าจำแม่สาวน้อยคนแรกได้หรือไม่ล่ะคนที่นางมีใบหน้าที่งดงามแล้วห้อยหยกเส้นหนึ่งมาข้าว่าข้าไม่เห็นแม่นางผู้นั้นเลยวันนี้มีแต่บุรุษทั้งหมดเลยมีแม่นางคนแรกเท่านั้นที่เป็นสตรีข้าจึงจำนางได้เป็นพิเศษ"บุรุษคนที่คุยกับจินเป่าหน้าทางเข้ากล่าวขึ้น"สตรีนางนั้นเองช่างนางเถอะ ไม่รู้ว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร มีอาจารย์ผู้ใดหนุนหลังอยู่หรือไม่ หากอยากรู้ว่าเป็นใคร เอาแบบนี้ไหมล่ะไปดูข้อมูลของนางกัน นางได้ลำดับที่เท่าไหร่นะในป้ายคำสั่งที่นางแสดงตัวเข้ามาร้อยกว่านี่แหละจำไม่ได้ว่าเท่าไหร่"บุคคลอีกคนกล่าวขึ้น จินเป่าได้ยิน

  • ให้ชะตากรรมนำทาง   ป้ายหยกช่วยชีวิต

    เมื่อวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลจินเป่าก็นั่งครุ่นคิดกับตัวเองสักพัก จะทำอย่างไรดีนะ"เจ้านายบุรุษผู้นั้นบอกว่าให้เจ้านายลองแอบไปกับกลุ่มนักศึกษาใหม่เจ้านายไม่ยอมตามกลุ่มบุรุษทั้งห้านั้นล่ะ"ลี่หลินถามขึ้น เพราะตอนนี้ลี่หลินออกจากมิติมาเพื่อเป็นดวงตาให้กับเจ้านาย ยามกลางคืนเจ้าจิ้งจอกเก้าหางมันมองเห็นได้ชัดเจนมันจึงออกมาเพื่อร่วมกับเจ้านาย"โถเจ้าก็เป็นสัตว์อสูรที่วิเศษอยู่นะเจ้าไม่คิดหรือว่าดูไม่ออกหรอกหรือ ว่าบุรุษทั้งห้านั้นคิดอะไรกับเจ้านาย"กระต่ายหยกโต้เถียง"ข้าคิดออกแล้ววันนี้เราต้องเข้าไปในสำนักนี้ให้ได้ ลี่หลินวิ่งกลับไปชิงป้ายคำสั่งศิษย์บุรุษทั้งห้ามาหนึ่งป้าย ข้าจะรออยู่ที่นี่"จินเป่าสั่งขึ้นลี่หลินกระโดดขึ้นกรายร่างพุงทะยานลงเขาไปทันที จินเป่าจึงได้เวลาพักผ่อน นางเลือกพักผ่อนอยู่บนต้นไม้ นางไม่กลัวสิ่งใดทั้งสิ้นเนื่องจากว่าสัตว์มหาอสูรอยู่ข้างกายนางตลอดเวลา มันช่วยกลบกลิ่นอายของนางว่าอยู่จุดใด หากนางไม่ขยับแทบไม่มีใครรู้เลยว่านางมีตัวตน ผ่านไปราวๆสองก้านธูป ลี่หลินกลับมาพร้อมป้ายคำสั่งหนึ่งป้ายพร้อมกับหยกหนึ่งแผ่นซึ่งมองแล้วคล้ายกับป้ายหยกมากกว่า ทั้งสองเปรอะไปด้วยเลือดที่แห้งแล้

  • ให้ชะตากรรมนำทาง   ถูกจับได้เสียแล้ว

    จินเป่าเองรู้สึกว่ามีคนจับจ้องอยู่จึงมองไปที่กลุ่มด้านหน้า มีบุรุษอยู่ห้าคนที่กำลังเดินไปอยู่นางจึงคร้านที่จะใส่ใจ จึงพยายามเดินช้าลงนิดนึงเพื่อจะให้บุรุษทั้งห้าคนนั้นไปก่อน เมื่อบุรุษทั้งห้าคนเห็นสตรีผู้นั้นเชื่องช้า ก็คิดที่จะรั้งรอและมีบุรุษผู้หนึ่งเดินไปหาจินเป่า"เราก็เป็นศิษย์สำนักเชื่อมจิตรเช่นเดียวกัน เจ้าก็เดินทางมากับพวกเราเถอะ"บุรุษกลุ่มนั้นกล่าวขึ้น จินเป่าคิดว่าถ้านางไปกับคนกลุ่มนี้เขาอาจจะช้าก็ได้นางจึงปฏิเสธไป นางเดินเข้ามาในกลุ่มบุรุษห้าคน"ข้าว่าพวกเจ้าก็เป็นบุรุษข้าก็เป็นสตรี ย่อมมีความแตกต่าง ข้าต้องขอบคุณในน้ำใจพวกเจ้าแต่ข้าคงไม่รับไว้"นางปฏิเสธก่อนที่จะเดินจากไป"วู้ๆๆๆเล่นตัวด้วยสิ แบบนี้ก็ให้นางเดินล่วงหน้าไปก่อนเถอะ แล้วตอนกลางคืนเราค่อยไปจัดการกับนางคุยกันดีดีก็ไม่รู้เรื่อง"บุรุษผู้หนึ่งกล่าวขึ้น บุคคลอีกคนหนึ่งก็มองทุกๆคน เขาต้องการที่จะถามบางสิ่ง แต่ก็ไม่กล้าถามออกมา"เจ้ามองข้าทำไม"บุคคลที่กล่าวขึ้นถามออกไปเพราะเห็นท่าทีของสหาย"เรามีตั้งห้าคนแล้วใครจะเป็นคนแรกล่ะ"บุคคลที่มองทุกคนถามขึ้น"การเดินทางมาครั้งนี้ข้าเป็นผู้นำก็น่าจะเป็นข้านั่นแหละที่เป็นคนแ

  • ให้ชะตากรรมนำทาง   ป้ายคำสั่ง

    เมื่อจินเป่ารู้เส้นทางแล้วว่าต้องมุ่งหน้าไปทิศใดนางก็รอเวลาค่ำ แล้วนางจะได้พุ่งตรงไปทันที แม่ค้าเต้าหู้ทอดนำเต้าหู้ทอดมาให้นางกินแบบไม่ได้เก็บเบี้ย เนื่องจากเขาเห็นฝีมือนางแล้วเขาก็สะใจที่นางจัดการกับกลุ่มศิษย์สำนักเชื่อมจิตได้ เป็นการตอบแทนที่ไม่ต้องให้ตัวเองเสียเบี้ยไปมากกว่านี้ เพราะกลุ่มเหล่านี้มานั่งกินทีไรชอบนั่งกินทั้งวันจนไม่สามารถที่จะขายได้เลย แล้วกลุ่มเหล่านั้นก็ชอบมากินแบบฟรีๆ เดิมทีจินเป่าไม่อยากจะรับเพราะไม่อยากจะเอาเปรียบใคร แต่นางก็ไม่มีเบี้ยของมิตินี้จริงๆจึงต้องรับมา นางมีอาหารแห้งที่ท่านผู้เฒ่าให้มา แต่อาหารแห้งมันก็อร่อยไม่เท่าอาหารสดหรอกนางจึงรีบกินเต้าหู้ทอดแล้วก็กล่าวขอบคุณและอำลาแม่ค้า พอตะวันตกดินนางก็เตรียมตัวที่จะมุ่งไปยังสำนักเชื่อมจิตร เจ้านายมีคนสกดรอยตาม ท่านเดินช้าๆหน่อยเสียงเจ้ากระต่ายหยกกล่าวขึ้นในห้วงความคิด ผู้ที่สะกดรอยตามนางนั้นน่าจะมีวรยุทธสูงกว่านางมากนัก จึงทำให้นางไม่รู้ตัว แต่เจ้ากระต่ายกยกเป็นสัตว์มหาอสูรมันรับรู้ถึงเคลื่อนไหวต่างๆได้ดี จินเป่าเดินทางด้วยความมืดนางเดินด้วยเท้าเปล่าแบบเรียบๆโดยการไม่ได้ใช้วรยุทธ์ใดๆเลย เพียงแค่เร่งฝีเท้าของต

  • ให้ชะตากรรมนำทาง   ศิษย์สำนักเชื่อมจิตร

    ทางด้านจินเป่าเมื่อออกจากหมู่บ้านไร้วรยุทธแล้วร่างกายของนางก็ต้องปะทะกับไอวิเศษที่ถาโถมเข้ามา เป็นไอวิเศษที่เข้มข้น มันเหมือนว่าจะกดคนอยู่ตลอดเวลา นางพยายามที่จะไม่เสพไอวิเศษเข้าไป นางรู้ว่าไอวิเศษเหล่านี้มันจะกลั่นเป็นวรยุทธ แต่ ณ เวลานี้สำหรับนางแล้วมันไม่เหมาะสมที่จะเสียเวลาอยู่ที่นี่ นางต้องการช่วยอินหย่าก่อน ค่อยคิดที่จะผ่อนคลายตัวเอง นางจึงพยายามฝืนตัวเองมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่แม่เฒ่าผู้นั้นกล่าวว่าสำนักเชื่อมจิตรอยู่ทิศใด เมื่อนางออกมาจากหมู่บ้านไร้วรยุทธแล้วนางจึงรู้ว่าตัวเองมีวรยุทธอยู่จริงๆ ครั้นเมื่อที่นางก้าววิ่งออกไปก็เหมือนมีแรงต้านปะทะอยู่ตลอดเวลา เหมือนมีแรงฉุดรั้งไม่ให้นางวิ่งนางรู้ว่ามันคือไอวิเศษ "เจ้านายเจ้านายท่านฝืนมันไม่ได้หรอกท่านปล่อยข้าออกไปเถอะ ข้าจะจัดการกับมันเอง"เสียงทุ้มลึกของสัตว์มหาอสูรในมิติล่องหนของนางดังขึ้น"เอ๋ ข้าลืมไปแล้วว่าข้ายังมีเจ้ากระต่ายหยกนั้นอยู่และยังมีพื้นที่วิเศษของตัวเองอีก นางจึงลองเข้าไปดูในมิติของตัวเอง เมื่อเข้าไปก็พบว่ามีสัตว์มาหาอสูรหนึ่งตน และสัตว์อสูรจิ้งจอกเก้าหางหนึ่งตน และอสูรงูดำและงูเผือกอีก แล้วสัตว์มหาอสูรพญาหงส์ขาวไม

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status