All Chapters of ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Chapter 421 - Chapter 430

ในเวลานี้เอง นางถึงค่อยรู้ตัวว่า ตนเองถูกผู้อื่นจัดฉากเข้าแล้ว“เจ้ายังบอกว่าตนเองไม่มีเจตนาซ่อนเร้นหรือ?” ซูเซวี่ยนถามเสียงเข้ม“ข้าจะไปมีเจตนาซ่อนเร้นอะไรได้ นางเป็นเพียงสาวใช้ผู้หนึ่ง ข้าจะได้อะไรจากตัวนางหรือ แม่ทัพซูท่านพูดมาสิ! หาข้าใส่ความพระชายารองซูได้สำเร็จ แล้วเหตุใดพระชายารองถึงยังมายืนอยู่ตรงนี้ดีๆ ได้” เย่ซู่ซู่ก็ไม่กลัวเขา “กลับเป็นแม่ทัพซูที่ให้ทหารของท่านมาทำมิดีมิร้ายข้า ข้าจะฟ้องท่าน”“ท่านอ๋องทรงปรีชา ย่อมไม่เชื่อคำมดเท็จของเจ้าแน่ บางทีเจ้าอาจยังไม่ทันใส่ร้ายหวานหว่านก็ได้”ซูเซวี่ยนรีบคุกเข่าลงเบื้องหน้าเซี่ยซาง “กระหม่อมไม่มีทางให้คนไปขืนใจหมอหญิงเย่อย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้กระหม่อมก็ไม่ทราบว่านางพูดหรือสั่งการสิ่งใดอิ๋นซิ่ง แต่อิ๋นซิ่งก็พูดแล้วว่า เป็นพวกนางเลือกทำให้เรื่องสงบ ด้วยการเป็นฝ่ายไปยั่วยวนพวกทหาร”พวกทหารรีบผงกศีรษะไม่หยุด “หากไม่มีความยินยอมจากหมอหญิงเย่ พวกเราจะกล้าแตะต้องนางได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”“องครักษ์หลิน ท่านเป็นคนช่วยพวกเรา สถานการณ์เมื่อครู่ ท่านก็คงเห็นเช่นกันกระมังว่าพวกเราถูกพวกทหารใช้กำลังบีบบังคับ” เย่ซู่ซู่กล่าวหลินเฟิงกล่

คำพูดนี้เขาจงใจพูดให้ซูเต๋อไห่ฟัง สงครามครั้งนี้ชนะแล้ว สกุลซูมีความชอบ เหิงอ๋องมีความชอบ ทหาร ขุนนาง แม่ทัพ และผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหมดล้วนมีผลงาน เหล่าแพทย์ที่เดินทางมาชายแดนก็มีความชอบเช่นกัน เย่ซู่ซู่เป็นหนึ่งในคณะ หากนางตายโดยไร้เหตุผลหรือถูกคนทำร้าย ต่อให้เป็นเหิงอ๋องก็ไม่มีปัญญาอธิบายต่อฮ่องเต้ อธิบายต่อคนในใต้หล้าและต่อให้สกุลซูจะมีความชอบมากเพียงใด หากตรวจสอบการเดินทางของซูถิงหว่านหลังออกจากเมืองหลวงอย่างละเอียดอีกครั้ง สุดท้ายก็ต้องสืบหาความจริงออกมาได้แน่ สกุลซูย่อมไม่อยากให้เรื่องนี้ กลายเป็นเรื่องใหญ่เด็ดขาด และราชวงศ์ก็ไม่มีทางยอมขายหน้าเพราะชายารองเพียงนางเดียวเช่นกันดังนั้นไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ซูถิงหว่านก็อย่าได้คิดจะเข้าสู่ราชวงศ์อีกแล้วซูเต๋อไห่จึงรีบกล่าวว่า “หมอหญิงเย่ย่อมไม่มีความผิด การซื้อขายเป็นเรื่องอิสระ เมื่อรับสินค้าและชำระเงินแล้วก็ไม่ติดค้างกันอีก ในเมื่อสาวใช้ของหวานหว่านใช้ยาของผู้อื่นและสวมเสื้อผ้าของผู้อื่น ก็ควรให้หวานหว่านเป็นผู้จ่ายเงินก้อนนี้ ในเมื่อหมอหญิงเย่ไม่เคยกล่าวเรื่องไร้สาระที่ถูกแต่งขึ้นมานั่นกับท่านอ๋อง คิดว่าเรื่องนี้ก็คงมีค

เซี่ยซางตะลึงไป ในที่สุดเสด็จพ่อก็ทรงยอมรับความสามารถของเขาแล้วจากนั้น ฮ่องเต้ก็ก้าวเข้าไปพยุงซูเต๋อไห่ขึ้นมาด้วยตนเอง “แม่ทัพซูลุกขึ้นเถิด ชายแดนโชคดีที่มีแม่ทัพซูคอยปกปัก ชาวบ้านถึงได้ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล ผลงานของท่านไม่อาจมองข้ามเลยจริงๆ!”ซูเต๋อไห่กล่าวว่า “กระหม่อมเพียงยึดมั่นในหน้าที่ของตนเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ ชายแดนสงบมั่นคง กระหม่อมมิได้ผิดต่อความไว้วางใจของฝ่าบาทและไม่ผิดต่อราษฎรในใต้หล้า ทั้งนอกและในแคว้นต้าโจวของเราล้วนสรรเสริญความปรีชาของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”“ดีๆๆ แม่ทัพซูเชิญเถิด เหล่าทหารกล้าทั้งหลายเชิญเถิด” ฮ่องเต้กล่าว “เราได้เตรียมงานเลี้ยงต้อนรับไว้ให้เหล่าแม่ทัพและนายทหารทั้งหลายแล้ว วันนี้เรากับทุกท่านไม่เมาไม่เลิกรา”“ขอบพระทัยฝ่าบาท” ทุกคนกล่าวพร้อมกันอีกครั้งฮ่องเต้ร่วมงานเลี้ยงกับเหล่าขุนนางและราษฎร แสดงให้เห็นว่าฮ่องเต้ให้ความสำคัญกับเหล่าขุนนางและราษฎรเพียงใด และยิ่งแสดงให้เห็นถึงความสนิทสนมของทางการกับประชาชนว่าเป็นดั่งครอบครัวเดียวกันด้วยผู้ที่ติดตามกองทัพมาย่อมมีกรมพิธีการเป็นผู้ดูแล เหล่าทหารในค่ายทัพก็ได้รับการเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว รอเพียงฮ่องเต้นำ

จู่ๆ หลินเฟิงก็โผล่ขึ้นมาเบื้องหน้าพวกนาง “แม่นางเหลียนเย่กำลังตำหนิท่านอ๋องอีกแล้วหรือ”เหลียนเย่มองสำรวจเขาทีหนึ่ง แล้วยอมรับอย่างผ่าเผยว่า “แน่นอนว่าย่อมตำหนิท่านอ๋องของพวกท่านอยู่แล้ว”“ยิ่งกล้าหาญชาญชัยขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ถึงกับกล้าตำหนิท่านอ๋อง เจ้าไม่กลัวท่านอ๋องเปลี่ยนเจ้านายให้เจ้าหรือ” หลินเฟิงจงใจแกล้งนาง“เปลี่ยนเป็นใคร เปลี่ยนเป็นแม่นางเย่งั้นเหรอ?” เหลียนเย่ราวกับถูกเหยียบหางก็ไม่ปาน “นางเป็นเทพธิดาหรือไง! ท่านอ๋องถึงต้องได้รีบส่งสาวใช้ไปอยู่ข้างกายนาง ข้าจะติดตามใครยังไม่ถึงรอบให้ท่านอ๋องของพวกท่านมาจัดแจงกระมัง! ตอนนั้นองครักษ์หลินคำก็แม่นางเย่ สองคำก็แม่นางเย่ องครักษ์หลินคงไม่ได้ถูกใจนางเข้าเหมือนกันแล้วหรอกนะ!”“ข้าก็ไม่ได้หาเรื่องเจ้าเสียหน่อย เจ้าจะเสียงดังใส่ข้าทำไม ผู้ใดถูกใจนางกัน” หลินเฟิงรู้สึกน้อยใจแทบตายแล้ว กลับมาแล้วก็ไม่พูดต้อนรับสักคำ แถมยังพูดเรื่องที่ไม่มีมูลอีก พวกผู้หญิงล้วนไร้เหตุผลเช่นนี้กันหมดหรือ?“แน่นอนว่าคงมีคนถูกใจเข้าแล้วล่ะสิ!” นางคร้านจะสนใจเขาแล้ว นางได้ยินว่าท่านอ๋องปฏิบัติต่อเย่ซู่ซู่ไม่ธรรมดา เกรงว่าจวนอ๋องคงจะมีคนใหม่เพิ่มมาอีกแล้ว

คนทั้งสองนอนจนอิ่มแล้วจึงมาถึงงานสายอย่างไม่เร่งร้อน ภายในห้องโถงที่จัดงานเลี้ยง คนทั้งหลายร่วมดื่มกันอย่างครึกครื้น เสียงขับร้องกับเสียงดนตรีสลับกันไปมาเพื่อเฉลิมฉลองต่อยุคสมัยอันสงบรุ่งเรือง แม้นักดนตรีจะบรรเลงทำนองที่สามารถสะกดให้คนเข้าสู่นิทราได้ และเหล่านางรำก็ร่ายรำไปมาอยู่เพียงไม่กี่ท่า แต่สิ่งเหล่านี้ล้วนไม่สลักสำคัญ เพราะการคงอยู่ของพวกเขาล้วนเป็นเพียงสัญลักษณ์ที่พิธีการที่ดำเนินไปอย่างพอเป็นพิธีเท่านั้นเซี่ยซางจับมือเจียงเฟิ่งหัวไปช้าๆ อย่างไม่ปิดบังแม้แต่น้อย เมื่อทุกคนเห็นเหิงอ๋องและพระชายาเหิงอ๋องมาก็ต่างพากันทักทาย เยินยอเหิงอ๋องกับพระชายาว่ารักใคร่กันขึ้นทุกวัน บุรุษมากความสามารถส่วนสตรีก็งามล้ำบนใบหน้าของเจียงเฟิ่งหัวประดับไว้ด้วยรอยยิ้มอันสุภาพ อากัปกิริยางามสง่าสูงส่งเหนือธรรมดา พวกเขาราวกับเป็นตัวเอกตัวจริงของงานเลี้ยงในครั้งนี้ซูถิงหว่านนั่งอยู่ในงานเลี้ยงมองคนทั้งสองเดินเคียงข้างกันเข้ามา หัวใจของนางกำลังหลั่งโลหิต นางเป็นผู้ที่ควรอยู่ข้างกายเซี่ยซางคนนั้นชัดๆ เหตุใดจึงเปลี่ยนเป็นเจียงเฟิ่งหัวไปได้? บิดาและพี่ชายของนางกำลังนั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกับฮ่องเต้