All Chapters of ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Chapter 411 - Chapter 420

ซูถิงหว่านเห็นสถานการณ์ สายตาก็เต็มไปด้วยความห่วงใยและกระตือรือร้น “หม่อมฉันช่วยเปลี่ยนยาให้ท่านอ๋องได้นะเพคะ” หญิงนางนี้เปลี่ยนยาให้เซี่ยซางทุกวันเช่นนี้หรอกหรือ? เขายังเปลือยท่อนแขนด้วยนะ“เจ้าก็รู้วิชาแพทย์หรือ? รู้วิธีการพันแผลด้วยเช่นนั้นหรือ? เจ้าทำเรื่องพวกนี้เป็นหรือ?” เซี่ยซางเอ่ยถามนางเสียงเข้ม เขารู้ดีว่านางทำไม่เป็นซูถิงหว่านอึ้ง “หม่อมฉัน…”“กินข้าวไปดี ๆ กินเสร็จแล้วก็ออกเดินทาง” อยากกลับชายแดนมิใช่หรือ? เช่นนั้นแล้วก็ส่งนางกลับไปอยู่สักพักหนึ่งก่อน นางจะได้ไม่เบื่อหน่ายในแต่ละวันจนคิดฟุ้งซ่านขึ้นมาซูถิงหว่านยังนึกว่าเซี่ยซางกำลังเป็นห่วงนาง ก็เลยกินข้าวอย่างสงบเสงี่ยมเย่ซู่ซู่ตรวจปากแผลให้เซี่ยซาง กล่าวอีกว่า “ดีขึ้นมากแล้วเพคะ เพียงแต่ว่าเคลื่อนไหวมากเกินไปไม่ได้ ท่านอ๋องถือกระบี่ได้ไม่มีปัญหาแล้ว หม่อมฉันพันผ้าพันแผลให้ท่านอ๋องอีกรอบนะเพคะ เสื้อผ้าจะได้ไม่ไปโดนบริเวณปากแผล”“ลำบากหมอหญิงเย่แล้ว” เซี่ยซางกล่าวเสียงอ่อนโยนเย่ซู่ซู่ยิ้มน้อย ๆ หนึ่งที นางจงใจเข้าประชิดตัวเซี่ยซาง ต่างหูแทบจะไหวไปถูกคอเขาแล้ว เซี่ยซางรู้สึกได้ว่ามีความรู้สึกเย็นยะเยือกที่ลำคอ เขา

“ซู่ซู่ยุ่งไม่เข้าเรื่องเองเพคะ” นางคว้ากล่องยาแล้วก็เตรียมจะเดินจากไป แต่ก็ยังไม่อยากยอมแพ้ ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เขาไม่เริ่มต้นก่อน เช่นนั้นนางก็จะเป็นฝ่ายเริ่มเองก็แล้วกันเซี่ยซางกล่าวอีกว่า “ข้าหวังว่าหมอหญิงเย่จะตั้งใจใช้วิชาแพทย์รักษาผู้ป่วย ในอนาคตอาจจะบ่มเพาะหมอหญิงจำนวนหนึ่งออกมาเพื่อแคว้นต้าโจวก็เป็นได้ นี่ก็เป็นสิ่งที่พระชายาของข้าหวังไว้เช่นกัน”เย่ซู่ซู่ตาแดงก่ำไปหมด เหิงอ๋องก็แทบจะพูดออกมาตรง ๆ แล้วว่านางอย่าได้หวังจะมายั่วยวนเขานางยืนอยู่กับที่ ก็ยังคงไม่ยอมพ่ายแพ้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบเหิงอ๋อง นางก็หลงรักเขาแล้ว ชีวิตนี้นางไม่สามารถรักชายอื่นได้อีก นางถวายคำนับด้วยความเคารพหนึ่งที “หม่อมฉันรู้ตัวเองดีกว่าฐานะต่ำต้อย และก็ไม่กล้าลืมบุญคุณที่ท่านอ๋องช่วยชีวิตไว้ตอนนั้น ไม่มีท่านอ๋องก็ไม่มีซู่ซู่ในวันนี้ ซู่ซู่รักท่านอ๋องเพคะ รักท่านอ๋องมาตั้งแต่ตอนที่อยู่ที่เจียงหนานแล้ว”เซี่ยซางชะงัก รู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย “ข้าแต่งงานมีพระชายาแล้ว”“หม่อมฉันไม่สนใจหรอกเพคะว่าเป็นได้แค่อนุภรรยา ไม่มีสถานะก็ได้เพคะ เพียงแค่ได้อยู่เคียงข้างท่านอ๋อง ต่อให้เป็นสาวใช้คนหนึ่งก็ยังดี ซ

ในเวลานี้ แม้แต่ซูเต๋อไห่ก็ไม่อาจสงบใจได้แล้ว รีบให้อนุหลิ่วไปเฝ้าอยู่ข้างประตู ยังดีที่ขณะนี้ไม่มีคน“เจ้าว่าอะไรนะ? เจ้าไม่ต้องการชีวิตแล้วหรือ” ซูเต๋อไห่ลดเสียงต่ำลงตะคอกด้วยความโมโห“ท่านพ่อ ที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง ข้าฝันเห็นพวกมันเจ้าค่ะ เซี่ยซางรบชนะอีกเดี๋ยวก็จะได้รับการแต่งตั้งเป็นรัชทายาทแล้ว ภายหลังเขาก็จะได้เป็นฮ่องเต้ ชีวิตในวันข้างหน้าของเจียงเฟิ่งหัวจะน่าสมเพชนัก แม้ตอนนี้นางจะเป็นพระชายา แต่ในอนาคตท่านอ๋องจะแต่งตั้งนางเป็นเพียงเสียนเฟยเท่านั้นและจะไม่ทรงโปรดนางอีก เด็กสองคนที่นางคลอดออกมาก็ไม่ได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋อง ภายภาคหน้า ตระกูลซูของเราจะยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีก รุ่งโรจน์อย่างไร้ที่สิ้นสุดเจ้าค่ะ” ซูถิงหว่านเล่าความฝันที่นางฝันถึงออกมาทั้งหมดนางเล่ามาเช่นนี้ย่อมไม่มีผู้ใดเชื่อ แต่จากที่สายลับของสกุลซูในเมืองหลวงรายงานมา ฮ่องเต้มีเจตนาจะแต่งตั้งเหิงอ๋องเป็นรัชทายาท ฮ่องเต้จะใช้ชัยชนะในศึกครั้งนี้มาเป็นเหตุผลในการสถาปนาเขาขึ้นเป็นองค์รัชทายาท ข่าวพวกนี้ล้วนถูกปิดไว้ ไม่มีทางที่ผู้อื่นจะล่วงรู้ซูเต๋อไห่มองไปยังบุตรชาย “ข่าวที่เจ้าได้รับเหมือนของหวานหว่านหรือไม่”

อนุหลิ่วก็กล่าวว่า “สตรีเมื่อออกเรือนแล้วก็ต้องเชื่อฟังสามี ทันทีที่แต่งงานไป นางก็กลายเป็นคนของบ้านอื่นแล้ว ไม่ว่าคุณหนูหว่านจะทำผิดอะไร ท่านอ๋องทรงเป็นผู้ใหญ่ที่มีจิตใจกว้างขวาง อย่าได้โมโหนางเด็ดขาดเลยนะเพคะ ท่านแม่ทัพก็สั่งสอนนางแล้ว เพราะตั้งแต่เล็กจนโต คุณหนูหว่านเติบโตมาที่ชายแดน เลยไม่เคยเรียนรู้เรื่องกฎระเบียบอะไร ทำให้ไม่เรียบร้อยรู้ความเหมือนเหล่าคุณหนูในเมืองหลวง แต่ที่คุณหนูหว่านว่าหมอหญิงเย่ ก็เป็นเพราะนางมีใจต่อท่านอ๋อง เพราะหมอหญิงเข้าๆ ออกๆ กระโจมของท่านอ๋อง ก็ยากจะไม่ให้คุณหนูหว่านเข้าจะผิดนะเพคะ”ดวงตาของซูถิงหว่านก็แดงระเรื่อเช่นกัน นางเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาเป็นแบบที่ดูสะอาดตาแล้ว และกำลังคุกเข่าอย่างอ่อนน้อมอยู่บนพื้น นางกลัวเหลือเกินว่าท่านอ๋องจะไม่ต้องการนางอีกเพราะนางไม่สะอาดแล้ว จึงได้แต่แสร้งทำเป็นน่าสงสาร “ท่านอ๋อง หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ หม่อมฉันไม่ควรบันดาลโทสะหึงหวงไปทั่ว ท่านพ่อได้ตีหม่อมฉันแล้วเพคะ”นางยื่นฝ่ามือออกมา บวมแดงไปหมด พวกนี้ล้วนเป็นรอยที่ซูเซวี่ยนตี แน่นอนว่าเป็นการตีให้เซี่ยซางดูเซี่ยซางมองคนทั้งหมด คิ้วของเขาขมวดแน่น ได้แต่พูดว่า “ท่านแม่ท

“ข้าเป็นหมอหญิงที่ได้รับการคัดเลือกจากราชสำนัก ฝ่าบาททรงมีราชโองการลงมาแล้ว ข้าต้องกลับเมืองหลวงไปรายงานตัวและรับรางวัล หากข้าเป็นอะไรไปแม้แต่น้อย พวกเจ้ามีกี่หัวให้ตัดกัน” เย่ซู่ซู่ขู่พวกเขาพวกทหารตะลึงไป เย่ซู่ซู่คิดว่าพวกเขาถูกขู่จนกลัวแล้ว ต่างไม่กล้าก้าวเข้ามาอีก จึงจากไปทันที ทว่าในเวลานั้นเอง ทหารผู้หนึ่งก็กอดนางไว้อย่างกะทันหัน แล้วลากนางไปที่บริเวณลับตา “มีมากตั้งมากมาย เพิ่มขึ้นหรือลดลงสักคนจะเป็นไรไป ถึงอย่างไรก็เป็นเจ้าที่มายั่วยวนพวกเราก่อน หมอหญิงเย่ทนความเปล่าเปลี่ยวไม่ไหวเลยมายั่วยวนพวกเรา พวกเราเป็นบุรุษแล้วจะอดกลั้นไว้ได้อย่างไร”พวกเขาคิดจะใช้กำลังบังคับ “เจ้าเป็นแค่หมอหญิงเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น ยังคิดว่าตัวเองเป็นพระสนมในวังหรือไง ฝ่าบาทจะทรงพระราชทานรางวัลให้เจ้าอย่างนั้นหรือ ไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาบ้าง คิดว่าคู่ควรจะเป็นพระชายาอย่างนั้นหรือ”เย่ซู่ซู่หวาดกลัวแทบตายแล้ว นางถอยหลังไม่หยุด “พวกเจ้าคิดจะทำสิ่งใดกัน พวกเจ้าอย่าได้ทำอะไรเหลวไหลนะ ไม่เช่นนั้นเหิงอ๋องไม่มีทางปล่อยพวกเจ้าไปแน่ ข้าเป็นผู้หญิงของเหิงอ๋อง” นางคิดว่ากล่าวเช่นนี้ก็จะสามารถขู่ให้พว