บททั้งหมดของ เมียเลี้ยง: บทที่ 1 - บทที่ 4

นึกถึงหน้าทวิชทีไรเขาอยากจะต่อยมันให้ซักร้อยหนเหลือเกิน ที่มันทำกับเขา ตอนนี้ เขากับมันไม่คบหา เป็นศัตรูที่ไม่รู้จักกันเกลียดขี้หน้ามันที่สุดตัดขาดจากความเป็นเพื่อน ไอ้ลูกมหาเศรษฐีตกทุกข์ได้ยาก พ่อแม่มันก่อหนี้ก่อสินจนล้มละลาย เพราะรวยไม่จริงคราวนี้มันเหมือนคนแพแตกในชีวิตเคว้งคว้าง ไม่มีอะไรหลงเหลือ ทรัพย์สมบัติในชีวิต ถูกเขาโกงไปหมด ญาติพี่น้องของมันเองแท้ๆ ยังร่วมกับโกงสมบัติของมันไปได้ เหมือนกรรมเวรตามสนองมันแล้ว หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วนี่ ดาววลัย บากหน้ามาหาเขา จะให้เขาใจดำยังงั้นหรือ “ดาวรู้ว่าคุณไม่ให้อภัยคุณวิชแน่แต่ถึงอย่างไร เขาก็เป็นสามีของดาว มีลูกด้วยกัน ดาวขอร้องให้เห็นแก่ความเป็นเพื่อนเถอะคะว่าน ดาวเหลือแต่ลูกเท่านั้นเอง ตอนนี้ ลูกแพร ของดาวไม่มีใครดูแล วิช เปลี่ยนไปมาก เขาเหมือนกับคนที่ดาวไม่เคยรู้จักมาก่อนเขาเมามายสะเปะสะปะ เหมือนกับไม่ใช่เป็นผู้เป็นคน”เขาอดมองหล่อนไม่ได้นึกหยันเมื่อนึกถึงภาพเจ็บแค้นในอดีต “ดาววลัยที่พวกคุณสองคนรวมหัวกันทำกับผมเมื่อหลายปีก่อนนั่น เอาล่ะตอนนี้ผมลืมมันหมดแล้ว คุณรู้ไหม” เขาตอบหล่อนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแทนที่แค้นเคือง

นางล้อมยืนงงอยู่เช่นเดิม ไม่เข้าใจว่าเจ้านายเอ่ยอะไร แต่เมื่ออภิวานต์ผละจากตรงนี้ไปรีบขึ้นห้องของตนเองเขาคะเนว่าปากซอยทางเข้าหมู่บ้านมันไกลพอสมควร ดาววลัยคงยังไม่ถึงปากทางแน่ชั่วครู่นี้เพราะอารมณ์โกรธและโมโหหล่อน เขาจึงได้ไล่ตะเพิดให้ออกจากบ้าน นึกไปแล้วก็สงสารหล่อนเหมือนกัน ที่หากต้องเดินตากแดดเปรี้ยงกลับออกไปกว่าจะถึงปากซอย มอเตอร์ไซค์รับจ้างไม่มีเสียด้วย มันเป็นหมู่บ้านของเหล่ามหาเศรษฐีพักอาศัยกัน ส่วนมากจะมีรถส่วนตัวกันทุกหลัง เขารีบคว้าเสื้อผ้าที่ดูดีมีสง่าราศีและสีสันเหมาะกับตัวเขา จากนั้นก็ปลดถอดเสื้อผ้าที่อยู่กับบ้าน ใส่เสื้อผ้าใหม่เอี่ยมอ่องสะอาดสะอ้าน เพราะเขาชอบแต่งกายดี ไม่ว่าไปไหนมาไหนก็ตาม แม้เขาจะไม่ชอบยิ้มให้ใครดังนั้นเมื่อแต่งกายเสร็จสรรพ มองดูหน้าของตนเองในกระจกและความเรียบร้อยอื่นๆ จากนั้นก็คว้ากระเป๋าสตางค์ ซึ่งมีบัตรเอทีเอ็มกับบัตรประจำตัวประชาชนของเขาเท่านั้น เงินสดอีกเพียงสามพัน ลิ่วเดินตรงดิ่งไปที่รถด้วยท่าทางรีบเร่ง ขับรถพรวดออกไป ผมมองเห็นเธอแล้ว ร่างของดาววลัยเดินใกล้จะถึงปากซอย ขณะเดียวกันก็มีแท็กซี่คันหนึ่ง ที่แล่นมาก่อนหน้าผม เธอโบกมือเรียกรถแท็กซ