All Chapters of ทวงรัก เมียข้ามคืน: Chapter 31 - Chapter 40

“วันนี้คุณธีธัชยังไม่กลับมาเลยค่ะ” แม่บ้านวัยกลางคนเดินมาบอกนภัสหลังจากเห็นเธอกลับมาจากทำงานด้านนอกหญิงสูงวัยย่นคิ้วเข้าหากันแล้วยื่นกระเป๋าสะพายให้กับแม่บ้านขึ้นไปเก็บ ส่วนมืออีกข้างก็กดเบอร์โทรออกหาคนเป็นสามี รอสายนานนับนาทีอีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสายจนกระทั่งสายตัดไป ขณะกำลังจะวางโทณศัพท์ลงบนโต๊ะคนปลายสายเมื่อครู่ก็โทรกลับมา“คุณอยู่ที่ไหนคะ แล้วจะกลับกี่โมง”นภัสเอ่ยถามพร้อมกับเหลือบมองดูนาฬิกาไปด้วย ซึ่งเวลานี้ก็เกือบจะสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว‘ผมไม่ได้บอกคุณเหรอว่าวันนี้ผมไปค้างที่อื่นเพราะเป็นวันรวมศิษย์เก่าโรงเรียน’“ไม่ค่ะ คุณไม่ได้บอกฉันเลย ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก็อย่าดื่มหนักนะคะ” นภัสบอกกับคนเป็นสามีก่อนจะวางสายแล้วขึ้นไปอาบน้ำเพื่อเตรียมพักผ่อนธีธัชวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง ขยับร่างกายลงนอนแล้วดึงร่างผอมบางซึ่งกำลังลูบไล้เนื้อตัวเปลือยเปล่าของเขาเพื่อกระตุ้นอารมณ์อีกรอบทั้งที่กิจกรรมเข้าจังหวะเพิ่งจบไปก่อนหน้านี้ไม่ถึงสิบนาทีเสียด้วยซ้ำ“เมียของท่านโทรมาตามเหรอคะ” น้ำเสียงออดอ้อนเอ่ยถาม“เปล่าฉันบอกเธอไปแล้ว เมื่อกี้ก็ได้ยินไม่ใช่เหรอ” แขนกระชับร่างอึมเข้ามาแนบแผงอกแม้ว่าจะอายุเลย

“หายไป!”ปีกุนร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อพี่แอนวิ่งหน้าตั้งมาหา หญิงสาวแทบหมดเรี่ยวแรงเมื่อรู้ว่าแก้วตาดวงใจหายตัวไปจากชั้นเครื่องเล่นเด็ก“พี่ไม่ได้ตั้งใจนะกุน คือพี่วุ่นอยู่กับลูกค้าหันมาอีกทีก็หายไปแล้ว”ไม่ว่าจะออกตามหาหรือวานให้พนักงานคนอื่นช่วยตามหา ทว่าหาเท่าไรก็ไม่เจอ ถามใครก็ไม่มีคนเห็นเพราะวันนี้มีลูกค้าเข้ามาเยอะกว่าปกติ“ก่อเกิด...ลูกแม่”ร่างอวบเซถลาดีที่เพื่อนร่วมงานช่วยพยุงเอาไว้ได้ทัน วินาทีนั้นสติของความเป็นแม่แทบไม่หลงเหลืออยู่เลย ภายในใจว้าวุ่นร้อนรนไปหมด“กุนใจเย็นก่อน ตั้งสติ เดี๋ยวพี่โทรบอกเขาดูกล้องวงจรปิด” พี่แคทลูบหลังปีกุนให้ใจเย็น ๆ“ถ้างั้นกุนจะไปเดินดูอีกรอบนะคะ” พยุงร่างตัวเองออกไปเพื่อนร่วมงานเห็นอย่างนั้นก็ต่างช่วยกันออกตามหา แต่เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แวว จนกระทั่งพี่แคทโทรมาบอกให้ไปดูห้องควบคุมกล้องวงจรปิด“พี่ว่าลูกของกุนไม่ได้หายไปไหนหรอก” แคทมองดูวิดีโอหน้าจอมอนิเตอร์ยิ่งเห็นอย่างนั้นปีกุนยิ่งหวั่นใจ คนที่พาลูกสาวเธอไปไม่ใช่คนอื่นคนไกลแต่เป็นธามวัฒน์ เธอมีความลับกับเขาย่อมระแวงเป็นธรรมดาแล้วอยู่ ๆ วันนี้เขาก็พาลูกสาวเธอไปไหนก็ไม

เสียงคลื่นทะเลกระทบชายหาดกลิ่นอายความเค็มลอยเข้ามาปะทะปลายจมูกจนเรียกสติเจ้าของร่างอวบให้ตื่นขึ้นมา ปีกุนพยายามกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อโฟกัสแสงสว่าง มืออีกข้างยกขึ้นกุมขมับ เหลือบมองไปรอบ ๆจึงเห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนสไตล์โมเดิร์นโทนสีขาวสะอาดเรียบง่ายและสบายตาเมื่อนึกย้อนเหตุการณ์กลับไปดวงตาคู่สวยเบิกขึ้น “ยัยก่อ”สติสัมปชัญญะกลับมาครบถ้วนเธอรีบวิ่งไปยังประตูออกแรงทุบเพื่อหวังให้คนอยู่ด้านอกเปิดมันให้เธอไปเจอกับลูกหน่อย ชายฉกรรจ์เมื่อคืนนี้ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นคนของใคร“เปิดประตูนะ”ตุบ ๆ ปั๊ก ๆเสียงรัวทุบประตูจากชั้นบนทำให้เจ้าของร่างสูงเงยหน้าจากแฟ้มเอกสารขึ้นมอง ฟื้นแล้วสินะ ไม่อย่างนั้นคงไม่ร้องโวยวายขนาดนั้นหรอกธามวัฒน์ยังคงยกกาแฟขึ้นดื่มอย่างสบายใจ หากเขาไม่ทำอย่างนี้ปีกุนก็คงพาลูกหนีไปตั้งแต่เมื่อคืน ซึ่งมันก็เป็นจริงอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิดเธอเตรียมหนีจริงๆเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงชายหนุ่มเห็นว่าอีกฝ่ายสงบลงแล้วจึงเดินขึ้นไปเปิดประตูให้ สภาพที่เห็นคือเจ้าของร่างอวบนั่งชันเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอเงยหน้ามองเขาช้า ๆ ดวงตาแดงก่ำไม่รู้ว่าโกรธหรือเกลียดเขากันแน่“คุณเอาลูกฉันไปไว้ไหน

“คุณบดินทร์หรือเปล่าคะ”ตวิศาเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีกำลังเดินสำรวจการปรับปรุงอาคารในแต่ละชั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปทักทายทันทีเมื่อหลายปีก่อนเธอจำได้ว่าเขาเป็นเลขาฯ ของคุณธามวัฒน์และปัจจุบันก็มังคงเป็นอยู่ ชายหนุ่มยิ้มทักทายเพราะจำได้ว่าเธอเป็นเพื่อนของคุณปีกุนเพียงแต่เขาจำชื่อหญิงตรงหน้าไม่ได้ก็เท่านั้น“ใช่ครับคุณ...”“ตวิศาค่ะ เรียกตาลสั้นๆ ก็ได้ค่ะ”“ครับ ผมจำได้ว่าคุณเป็นเพื่อนของคุณปีกุน ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขายิ้มแบ่งรับแบ่งสู้“คือว่ายัยกุนกับลูกหายตัวไปค่ะ”“อ่อ ครับ” เขาพยักรับรู้ตวิศาหรี่ตาลงเมื่ออีกฝ่ายไม่รู้ร้อนรู้หนาวหรือมีท่าทีตกใจอะไรเลยแม้แต่น้อยและยิ่งมั่นใจมากขึ้นเมื่อเขาพูดต่อ“แล้วคุณตาลมาบอกกับผมทำไมครับ ทำไมไม่ไปแจ้งความ”บดินทร์กลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก แววตาลุกลิกไปมาอย่างเห็นได้ชัด โดยปกติแล้วเขามักจะโกหกไม่ค่อยเก่งและถูกจับได้อยู่บ่อยครั้ง“แน่ใจเหรอคะ ว่าจะให้ตาลไปแจ้งความ”“จริงด้วยจะแจ้งได้ยังไงก็ในเมื่อคุณปีกุนทิ้งข้อความเอาไว้ยังไงเจ้าหน้าที่ตำรวจคงไม่รับแจ้งความ” เขายิ้มแหยๆ“ตาลยังไม่ได้บอกเลยนะคะว่ายัยกุนทิ้งข้อความเอาไว้” ตวิศาเดินเข้าไปจับแขนเ

รถยุโรปสีดำเงาเคลื่อนเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังใหญ่กลางเมืองหลวง ความตื่นเต้นดีใจที่จะได้เจอลูกมันเก็บเอาไว้ไม่อยู่จนแสดงออกมาเป็นหยดน้ำตาไหลผ่านแก้มธามวัฒน์หันไปมองเจ้าของใบหน้ากลมแล้วถามขึ้นมาหลังจากนั่งรถมาด้วยกันสองชั่วโมงไม่มีการพูดจากันเลยแม้แต่คำเดียว นอกจากได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันเท่านั้น“มากันแล้วเหรอ”ร่างท้วมเดินออกมาจากด้านใน หญิงสาวรีบยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม ธมนต์ยกมือขึ้นรับไหว้ด้วยรอยยิ้มบางเบาซึ่งไปไม่ถึงดวงตา“สวัสดีค่ะ หนูก่ออยู่ไหนเหรอคะ” ชะเง้อคอมองผ่านประตูไม้ลายไทยบานใหญ่ ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของเจ้าจ้ำม่ำเลยสักนิด“เพิ่งกินข้าวเสร็จแล้วหลับไปน่ะ ฉันว่าหนูเข้าไปด้านในดีกว่าไหมสมทรงมาเอากระเป๋าของคุณเขาไปเก็บบนห้อง” บอกเสร็จหันไปสั่งแม่บ้าน“ตาธามพาแม่หนูนี้เข้ามาในบ้านสิ แม่มีเรื่องจะคุยกับทั้งสองคน”ปีกุนสัมผัสได้ถึงความถือตัวและห่างเหินของคุณหญิงบ้านหลังนี้อย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าท่าทีจะใจดีทว่าเธอกลับรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างกั้นเอาไว้ธามวัฒน์หันกลับไปหาปีกุนแล้วพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมผ่ายมือให้เธอเดินเข้าไปด้านใน หญิงสาวจึงเดินตามเข้าไปอย่างเงียบ ๆ และเจ