Semua Bab ทวงรัก เมียข้ามคืน: Bab 51 - Bab 60

“จอดให้กุนข้างหน้านี้ก็ได้ค่ะ” เมื่อรถเลี้ยวออกจากซอยหญิงสาวชี้ไปยังป้ายรถเมล์ ทว่าความเร็วไม่ชะลอลงเลยกลับเร่งเร็วขึ้นกว่าเดิมหญิงสาวหันขวับไปมอง “ทำไมคุณธามไม่จอดคะ”“เดี๋ยวผมไปส่ง”“ไม่เป็นไรค่ะ กุนจะไปเอง”“อย่าดื้อได้ไหม ผมบอกว่าจะไปส่งก็คือไปส่ง” น้ำเสียงทุ้มนั้นอ่อนลง หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะขึ้นเสียงเข้มใส่แล้ว“กุนไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิดเรื่องความสัมพันธ์ของเราค่ะ โดยเฉพาะแม่ของคุณค่ะ”“คุณได้ยินเหรอ”“ค่ะ ฉันบังเอิญเดินไปได้ยินเข้า แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันรู้สถานะตัวเองดี คุณเองก็ไม่ได้รักกุน ออกจะเกลียดด้วยซ้ำ ส่วนความรู้สึกของฉันที่มีให้คุณ...” ปีกุนสูดหายใจเข้าลึก ๆแล้วพูดต่อ “ฉันกำลังจะตัดใจค่ะ”ไม่ได้โต้ตอบกับประโยคนั้น สองมือกำพวงมาลัยแน่นเท้าเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วสูง ปีกุนรู้สึกกลัวขึ้นมาไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า เวลาไม่นานรถก็เคลื่อนมาจอดหน้าบ้านเด็กกำพร้าเติมรักประตูรถยังปิดไม่สนิทดีเสียด้วยซ้ำเขาก็เหยียบคันเร่งกระชากรถออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้ปีกุนยืนงง ‘เป็นอะไรของเขา’ความคิดฟุ้งซ่านทำให้ธามวัฒน์ขับรถมาเรื่อยเปื่อยรู้ตัวอีกทีก็มาจอดอยู่หน้าโรงพยาบาลแล้

ธมนต์เดินลงมาชั้นล่างของตัวบ้านชะเง้อคอมองไปรอบ ๆ เห็นสมทรงกำลังเดินมาจึงเรียกเอาไว้“สมทรง”“ขา คุณหญิง” เดินนอบน้อมเข้ามาหาพลางมองตาคอยาวของคุณหญิงของบ้านซึ่งไม่รู้ว่ากำลังมองหาอะไรกันแน่“ปีกุนกับก่อเกิดอยู่ไหน”“อยู่สนามหญ้าหน้าบ้านค่ะ” มองตามนิ้วชี้ของแม่บ้านประจำตระกูล“อือ มีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะ แล้วไปบอกมะขิ่นให้ตามฉันออกไปดูหนูก่อด้วยนะ”“ค่ะ คุณหญิง” รับคำสั่งเสร็จแล้วสมทรงเดินออกไปอีกทางของตัวบ้านเพื่อไปเรียกมะขิ่นพอเดินมาถึงหน้าบ้านเห็นปีกุนกำลังตั้งอกตั้งใจสอนลูกโดยที่เจ้าตัวเล็กไม่งอแงเลยสักนิดแถมยังดูจะสนุกเสียด้วยซ้ำ หากตัดเรื่องชาติตระกูลและการศึกษาออกไปปีกุนถือว่าเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมจะเป็นทั้งแม่และภรรยาที่ดีเลยก็ว่าได้หญิงสูงวัยยืนดูสองแม่ลูกอยู่ครู่ใหญ่ ก่อเกิดหันไปเห็นคนเป็นย่าจึงร้องเรียกพร้อมกับกวักมือไว ๆ นางจึงเดินเนิบนาบเข้าไปหาย่อตัวนั่งลงเก้าอี้ว่าง “หลานย่าทำอะไรอยู่คะ”เงยหน้าจากสมุดแบบฝึกหัด “มามี้กำลังสอนหนูบวกเลขค่ะ”“หลานฉันเพิ่งจะห้าขวบเองทำไมถึงสอนให้บวกเลขแล้วล่ะ” เปลี่ยนมาถามปีกุนแทนหากเธอจำไม่ผิดการสอนให้บวกเลขจะเริ่มเมื่อตอนอายุหกขวบหรือข

ใบหน้าอวบก้มลงไปใกล้เขามากขึ้นไม่คิดเลยว่าจะได้มีโอกาสมานั่งจ้องหน้าเขาอย่างนี้ นิ้วมือป้อมเขี่ยปลายเส้นผม “ฝันดีนะคะ”คนถูกบอกฝันดีลืมตาโพลงขึ้นมาทำเอาร่างอวบผงะแต่มือหนาคว้าเอาไว้และออกแรงดึงเธอให้มานอนอยู่ในอ้อมกอดเขาได้อย่างง่ายดาย“คุณธาม! คุณไม่ได้หลับเหรอคะ” ขืนตัวออกจากวงแขนแต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น “ปล่อยค่ะฉันหายใจไม่ออก”“ไม่ปล่อย ถ้าปล่อยคุณก็หนีกลับห้องสิ”“คุณป่วยจริงหรือเปล่าคะ ทำไมแรงเยอะขนาดนี้เนี่ย” ดิ้นคลุกคลักไปมา ธามวัฒน์กระชับวงแขนมากขึ้น“ถ้าไม่ป่วยจริงตัวจะร้อนเหรอ จนคุณต้องมาแก้ผ้าผมเช็ดตัวให้หรือไง”“พูดจาน่าเกลียด ฉันแค่ถอดเสื้อให้คุณเท่านั้นค่ะ”“แต่ผมอยากให้คุณถอดทั้งบน ทั้งล่าง” ใบหน้ากะลิ้มกะเหลี่ยเข้ามาใกล้พลางก้มลงดมหัวไหล่ ปีกุนหยุดดิ้นเอียงหน้ามองเขาดวงตาดุดันและแข็งกร้าวเมื่อก่อนไม่มีอีกแล้วมันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้“ขอโทษ” เสียงยานคางเอื่อย ๆ ข้างหู เขาขอโทษเธออีกแล้ว“คุณขอโทษกุนอีกแล้วนะคะ”“ที่ผมขอโทษเพราะผมรู้สึกผิดกับคุณจริง ๆ ผมทำเรื่องทุกอย่างเลวร้ายกับคุณเพราะความแค้นจนคุณเกือบ...”เขาเว้นวรรคไม่พูดต่อแต่เลือกใช้นิ้ว

วันนี้พยากรณ์อากาศแจ้งว่าอากาศจะร้อนพุ่งขึ้นถึง 45 องศาเซลเซียสปีกุนก็ไม่คิดว่ามันจะร้อนได้มากมายขนาดนี้ เสื้อแขนสั้นถลกขึ้นไปอยู่บนหัวไหล่“คุณป้าร้อนไหมคะ”“นิดหน่อยจ้ะ”“ถ้าอย่างนั้นรอแป๊บนะคะ เดี๋ยวกุนไปเอาพัดลมตั้งโต๊ะมาเปิดให้” กำลังจะอ้าปากบอกว่าไม่เป็นไรหันมาอีกทีร่างอวบเดินไว ๆ ออกไปจากห้องครัวเสียแล้ว ไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมกับพัดลมตัวใหญ่ปีกุนจัดแจงเสียบปลั๊กเรียบร้อยก้มลงกดเปิดสวิตซ์ให้เรียบร้อย จังหวะเงยตัวขึ้นนภัสหันไปมอง ฉับพลันดวงตาก็เปลี่ยนเป็นประกายวาวเมื่อเห็นสร้อยบนคอของปีกุนมีดสับมะละกอวางลงถาดแล้วก้าวเข้าไปประชิดตัวหญิงสาวทันที“สร้อย” มือสั่นเทาชี้ไปยังจี้สร้อยซึ่งเป็นรูปหงส์คู่“สร้อยของกุนทำไมเหรอคะ” ปีกุนจับไปยังสร้อยคอตัวเองแล้วมีสีหน้าประหลาดใจ“ป้าขอดูใกล้ ๆ ได้ไหม” ปีกุนถอดสร้อยคอยื่นให้ไม่ผิดเลยสร้อยคอหงส์คู่มีเส้นเดียวในโลกเธอสั่งทำเป็นพิเศษเพื่อสวมให้กับลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ เงยหน้ามองดวงตาคลอหน่วยไปด้วยหยดน้ำ“คุณป้าร้องไห้ทำไมเหรอคะ” นภัสไม่ได้ตอบคำถามแต่เลือกถามกลับเสียงสั่น“หนูกุนไปเอาสร้อยเส้นนี้มาจากไหนเหรอ”“แม่ครูบอกว่ามันเป็นสร้อยติดตั

“คราวนี้ทีกูบ้างล่ะ” มันเยาะเย้ยแล้วชี้ปืนไปหา “อีเด็กนี่เหรอที่กูเอามันไปทิ้ง ตายยากนักนะมึง”“มึงอย่าทำอะไรลูกกูนะ” นภัสเป็นห่วงปีกุนธีธัชเริ่มเห็นตำรวจทยอยเข้ามาจึงรู้ตัวแล้วว่าคงไม่รอด ไม่ว่าจะเรื่องลักพาตัว ฆ่าคนอื่นหรือแม้จะเป็นเรื่องยักยอกเงินบริษัท“ในเมื่อกูไม่รอด ก็ขอเอาลูกมึงไปด้วยเพื่อให้มึงอยู่กับความตรอมใจเหมือนที่ผ่านมาก็แล้วกัน”ธีธัชหันปลายกระบอกปืนไปยังปีกุนแล้วกดไกปืน นภัสร้องเสียงหลง“อย่า!”ธามวัฒน์ดึงร่างอวบมากอดเอาไว้แล้วหันตัวเองไปรับกระสุนนั้นแทน ร่างสูงสะดุ้งเฮือก หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นติดต่อกันหลายนัดตำรวจวิสามัญธีธัชจนเสียชีวิตทันที“กรี๊ดดดด คุณธาม”ธามวัฒน์รู้สึกเจ็บแปลบบริเวณหัวไหล่ เลือดสีแดงสดซึมผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาว ร่างสูงทรุดฮวบลงกับพื้นโชคดีที่ปีกุนเอาแขนรองศีรษะเอาไว้ทัน“กุน คุณเป็นอะไรไหม...” ชายหนุ่มเอ่ยถาม“ฉัน...ไม่เป็นอะไรค่ะ” เธอส่ายหน้ารัว สติเริ่มไม่มีเมื่อเห็นว่าเขารับกระสุนแทนตนเอง นภัสเองก็ทำตัวไม่ถูกได้แต่ตะโกนให้คนเรียกรถพยาบาล“กุนครับ ใจเย็น ๆ ผมไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวรถโรงพยาบาลก็มา”ยกมือเปื้อนเลือดอีกข้างลูบแก้มเธอเพื่อเร