ช่วงเช้าของวันตวิศาตื่นขึ้นมาไม่เห็นปีกุนนอนอยู่ด้านข้าง เหลือบดูมองนาฬิกาเห็นว่าเพิ่งเจ็ดโมงเช้าเท่านั้น“เปี๊ยก แม่ครูกับพี่กุนไปไหน”เดินลงมาจากหอนอนเห็นเด็กชายตัวอ้วนกำลังถือจอบวิ่งผ่านไปจึงร้องตะโกนถาม ฝีเท้าเบรกกะทันหันทำเอาหัวแทบคะมำ“โธ่ พี่ตาลร้องเรียกซะเกือบทำฉันหน้าทิ่ม” เด็กชายตัวน้อยหันมาบ่นอุบ ตวิศาจึงยกมือขึ้นโบก“เออ ๆ ขอโทษ”“แม่ครูอยู่ในสวนผักกำลังเก็บผักมาทำมื้อเช้า ส่วนพี่กุนฉันตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว มีอะไรจะถามอีกไหมจ๊ะ ฉันจะได้เอาจอบไปให้แม่ครู”“ไม่มีอะไรแล้ว จะไปไหนก็ไปเถอะ” โบกมือไล่แล้วล้วงโทรศัพท์ออกมากดโทรหาปีกุนแต่กดโทรไปเท่าไรอีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสายสักที ‘หายไปไหนของแก’เรียวคิ้วบางย่นเข้าหากันรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมาทันทีคนที่ตวิศาเป็นห่วงไม่ได้หายไปไหนเธอรีบตื่นขึ้นมาก่อนไก่โห่ ไม่สิ ต้องเรียกว่าไม่ได้ข่มตาหลับเลยทั้งคืนต่างหากเพื่อมาถึงที่ทำงานก่อนเวลาเริ่มงานตั้งสองชั่วโมงเธอไม่ได้ขยันขนาดที่ว่ามาเข้างานก่อนเวลาหรอกแต่เธอต้องการมาพบกับธามวัฒน์เพื่อมาขอร้องเขาก็เท่านั้นลิฟต์เคลื่อนตัวมายังชั้นสูงสุดของห้างสรรพสินค้าชื่อดังย่านใจกลางเมือง ซึ่งเป็นชั้นออ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-08-15
เข้าสู่ระบบ
