All Chapters of ทวงรัก เมียข้ามคืน: Chapter 41 - Chapter 50

“ฮะ! อะไรนะ”แม่ครูรำไพร้องขึ้นเสียงดังเมื่อตวิศามาบอกว่าปีกุนย้ายเข้าไปอยู่บ้านหลังนั้นและพ่อของปีกุนคือคุณธามวัฒน์ หล่อนไม่รู้ว่าต้องตกใจเรื่องไหนดี ก่อนหน้านี้เจ้าตัวมาบอกว่ามีลูกและปิดบังเธอมาตั้งหกปียังตกใจไม่หายมาวันนี้รับรู้ว่าพ่อของเจ้าก้อนกลมเป็นใครน่าตกใจยิ่งกว่า“ยัยกุนฝากตาลมาบอก จะมาบอกเองก็วุ่นเรื่องลูกกับฝั่งทางนั้น”“แล้วเรื่องมันเป็นมายังไง แกเล่าให้แม่ฟังได้ไหม”ตวิศาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้แม่ครูฟังไหน ๆ ท่านก็รับรู้เรื่องทุกอย่างเกือบหมดแล้วก็สมควรรู้ถึงสาเหตุและต้นตอทั้งหมดน่าจะดีกว่า“ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณธามจะทำถึงขนาดนั้น” มือย่นยกขึ้นปิดปาก“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะ คุณธามคนใจดีผู้มีพระคุณของบ้านเติมรักเนี่ยล่ะค่ะ แล้ววันนี้เขายังมาบีบบังคับยัยกุนเรื่องลูกอีก”“แล้วยัยกุนจะเอายังไงต่อ”“จะทำอะไรได้คะ ยัยนั้นเรื่องลูกมาที่หนึ่งอยู่แล้วก็เลยจำใจย้ายเข้าไปอยู่ที่นั้น”“แม่ลูกสึกเป็นห่วงยัยกุนกับยัยก่อจังเลย”สีหน้าของแม่ครูผุดความกังวลขึ้นมาให้เห็นอย่างชัดเจน ตวิศารู้สึกผิดขึ้นมาทันทีไม่น่าไปเล่าเรื่องนี้ให้ท่านฟังเลยหลังจากอยู่พูดคุ

ใช้เวลาร่วมชั่วโมงข้าวของก็ถูกซื้อจนครบขณะเดินอ้อมรถไปยังฝั่งคนขับสายตาของธามวัฒน์เลือบไปเห็นธีธัชกำลังเดินโอบเอวมากับผู้หญิงคนหนึ่งเขายืนเพ่งพิจารณาอยู่นานก็จำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือคุณมิกา ท่าทีแบบนั้นสนิทสนมกันมันมากกว่าคนรู้จักเสียด้วยซ้ำ ชายหนุ่มยกโทรศัพท์ขึ้นมาซูมให้ชัดและถ่ายรูปเก็บเอาไว้เผื่อว่าอนาคตมันจะมีประโยชน์กับเขาหรือไม่ก็น่าจะช่วยให้น้านภัสหูตาสว่างว่าสามีของท่านไม่ได้แสนดีอะไรปีกุนมองตามสายตาและเลนส์กล้องของธามวัฒน์เมื่อเห็นเขายืนอยู่ด้านนอกรถนาน แต่ก็ไม่เข้าใจว่าถ่ายรูปพวกนั้นไปทำไม แต่ก็ไม่กล้าถามจึงนั่งรถกลับอย่างเงียบ ๆ เหมือนเดิมมื้อเย็นวันนี้เป็นการจัดปาร์ตี้เพื่อต้อนรับหลานสาวเพียงคนเดียวของบ้าน บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ปีกุนยืนมองทุกคนสลับกันไปมาซึ่งเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความบาดหมางของเธอกับธามวัฒน์ที่เป็นดังภูเขาไฟระเบิดจะเงียบสงบลงได้“มามี้ขา อันนี้มันเผ็ด หนูไม่กิน”เด็กน้อยวิ่งมาหาพลางอ้าปากแลบลิ้นดวงหน้าแดงก่ำ ในมือยื่นไม้บาร์บิคิวซึ่งมีแค่เนื้อสัตว์และสับปะรดมาให้ปีกุนยกมันขึ้นมาดมแล้วก็ถึงบางอ้อว่าทำไมเจ้าตัวเล็กถึงบอกว่าเผ็ดทั้งที่มันไม่มีพ

“ทำไมรีบกลับนักล่ะตาล ไม่อยู่กับฉันอีกหน่อยเหรอ” แววตาของหญิงสาวเว้าวอน“ฉันก็อยากอยู่กับแกนะกุน แต่ฉันต้องไปเตรียมของทำบุญให้กับ...”ตวิศาหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ปีกุนรู้คำตอบได้ทันทีไม่ใช่แค่เธอหรอกที่มีรักฝั่งใจให้กับผู้ชายคนหนึ่งแต่สำหรับตวิศาเองก็มีเหมือนกันแม้ว่าเขาคนนั้นจะตายจากไปเกือบสิบแปดปีแล้วก็ตาม“แกยังไม่ลืมพี่ไนท์อีกเหรอตาล” ยกมือขึ้นจับไหล่ ตวิศาส่ายหน้ารัวเธอไม่เคยลืมเขาได้เลยแม้แต่วันเดียว“ฉันจะลืมพี่เขาได้ยังไง เขาเป็นรักแรกและรักเดียวของฉันนะกุน เขายังอยู่ตรงนี้และตรงนี้...” ชี้ไปยังหัวและหน้าอกของตัวเองภาพเหตุการณ์ในวันนั้นมันยังฝั่งอยู่ในหัวมาตั้งอายุสิบขวบไม่เคยลบหายไปเลย ต่อให้ใครบอกว่าพี่เขาตายไปแล้วเธอก็ไม่เชื่อเพราะวันนั้นแม้แต่ศพของพี่ไนท์เธอก็ไม่เห็นริมแม่น้ำเจ้าพระยาร่างสมส่วนสวมแว่นดำเดินลัดเลาะมาหยุดอยู่บริเวณขั้นบันไดปูนขนาดใหญ่ซึ่งมีผู้คนหลากหลายมานั่งเล่น เมื่อก่อนตรงนี้เคยเป็นท่าเรือเก่ามาก่อนตวิศาย่อตัวนั่งลงชันเข่าเธอเหลือบตามองพื้นด้านข้างแล้ววางดอกทิวลิปสีชมพูลง ความหมายของมันคือความความคิดถึงที่แม้จะผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็ยังคงคิดถึงเขาอยู่อย่างน

ขณะจะเดินกลับห้องปีกุนเห็นไฟในห้องของธามวัฒน์ยังคงเปิดอยู่แถมประตูยังปิดไม่สนิทอีกด้วย เธอจึงผลักประตูแผ่วเบาพอแง้มให้เห็นว่าบุคคลด้านในกำลังทำอะไรอยู่ใบหน้าหล่อกำลังเข้มขึงกับกองเอกสารตรงหน้าไม่นานก็เอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ยกมือคลึงสันจมูกเพื่อนวดให้ผ่อนคลาย ปีกุนเห็นเขามีสีหน้าเคร่งเครียดจึงเดินลงบันไดตรงไปยังห้องครัวไม่นานปีกุนก็กลับมาพร้อมกับถ้วยน้ำชา ยกมือเคาะห้องเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยอนุญาตเธอจึงผลักประตูห้องนอนเข้าไปพร้อมกับวางแก้วชาลงด้านข้างธามวัฒน์นึกว่าเป็นป้าแม่บ้านจึงเอ่ยขอบคุณโดยที่ไม่ทันได้เงยหน้ามองเสียด้วยซ้ำ เขาจับแก้วชานั้นขึ้นมาจิบแต่แล้วก็ต้องผงะเล็กน้อย“เธอเองเหรอ” เธอพยักหน้าแทนคำตอบเพราะเห็นสีหน้าเขาเปลี่ยน“ขอบใจ แต่วันหลังไม่ต้องถ้าผมไม่ได้สั่ง” ว่าจบก็ก้มหน้าทำงานต่อปีกุนได้แต่เม้มปากเข้าหากันความน้อยใจมันแล่นขึ้นมาจุกอกจนถึงคอหอยแต่ก็ต้องเลือกเก็บอาการเอาไว้เพราะรู้ดีว่าเขายังเกลียดเธอกับเรื่องเมื่อหกปีที่แล้วหลังจากจิบชาเสร็จแล้วธามวัฒน์ไม่ได้สนใจเสียด้วยซ้ำว่าปีกุนยังอยู่ในห้องเขาหรือไม่ เขากำลังคิดหาวิธีดึงกลุ่มลูกค้าวัยรุ่นให้กลับมาเดินห้างฯ สาขาใจ

“คุณธามรู้เรื่องนี้ได้ยังไงคะ”เธอเร่งฝีเท้าเดินตามหลังเขาให้ทันหลังจากดูการแสดงเสร็จซึ่งยามนี้หนูน้อยจูงมือพี่เลี้ยงเดินนำหน้าไปแล้ว“คนที่คุณติดต่อไป ส่วนใหญ่คอนแท็กกับบริษัทผมทั้งนั้น”เขาตอบเรียบนิ่งสองมือล้วงกระเป๋า ดวงตาทอดมองทางเดินเบื้องหน้า“แบบนี้ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลยสิคะ” บ่นอุบ ฝีเท้าของชายหนุ่มหยุดลงเธอเบรกไม่ทันจึงชนแผ่นหลังเข้าเต็มเปายกมือขึ้นลูบจมูก ดวงตาขึงขัง “หยุดเดินทำไมไม่บอก”ธามวัฒน์พ่นลมหายใจหันกลับไปหาอีกฝ่าย แววตานั้นมีความตัดพ้ออยู่ในที ตลอดเวลาที่อยู่บ้านหลังเดียวกันเขาอุตส่าห์วางใจว่าเธอคงไม่คิดจะพาลูกเขาหนีไปไหนอีกแต่เปล่าเลย ผู้หญิงคนนี้มีแผนการอยู่ในหัวตลอดเวลา“ขอโทษ” เขาพูดคำนั้นออกมาดื้อ ๆ“ขอโทษฉัน?” ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เรียวคิ้วย่นเข้าหากัน “เรื่องอะไรคะ”“ทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องเมื่อหกปีที่แล้ว ที่ผมเคยทำร้ายคุณทั้งร่างกายและจิตใจ” กว่าจะรวบรวมความกล้าเอ่ยขอโทษได้เขาใช้เวลาคิดอยู่หลายวันเลยทีเดียว“ทำไมคุณถึงขอโทษฉัน” เธอไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน และคิดในด้านลบเอาไว้ก่อนว่าเขาอาจจะมีแผนการอะไรก็ได้“เพราะผมรู้ว่าที่ผ่านมาคุณคงได้รับผลกรรม