All Chapters of ชายาอสรพิษ: Chapter 161 - Chapter 170

 ทั้งคู่เคลื่อนตัวฝ่าร่องเขาที่โล่งจนเห็นท้องฟ้าผืนดินที่เคยปกคลุมด้วยหมอกตอนนี้แห้งแตกระแหง กลิ่นคาวเลือดยังติดอยู่ในอากาศ ลมพัดฝุ่นคลุ้งขึ้นมาพร้อมเสียงระเบิดพลังยุทธ์แว่วไกลตูม!เสียงปะทะกันดัง ตามด้วยเสียงร้องคำรามของใครบางคน หลี่หลิงเฟิ่งหยุดชะงัก เงี่ยหูฟัง “มีการต่อสู้ข้างหน้า”โม่เจี้ยนหมิงชักกระบี่ขึ้น “พวกเงาโลหิตแน่ ข้าจำวิธีการของพวกมันได้”เขาหันไปมองหน้านาง “จะอ้อมหรือเข้าไปช่วย”หญิงสาวเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเรียบ “เข้าไป”กลุ่มคนห้าหกคนกำลังสู้กับกลุ่มเงาโลหิตอีกฝั่ง กลิ่นคาวโลหิตคละคลุ้ง ดินใต้เท้าเปียกแฉะด้วยพลังยุทธ์ที่แตกกระจายชายร่างสูงในชุดดำที่เป็นหัวหน้าเงาโลหิตกำลังฟาดอาวุธใส่ชายอีกคนที่บาดเจ็บหนัก เขาเป็นหนึ่งในคนของสำนักพันธสาน เสื้อคลุมฉีกขาด แขนขวาไหม้เกรียมโม่เจี้ยนหมิงมองอยู่จากเนิน“พวกนั้นเป็นศิษย์ของหุบเขาชาง ดูนั่นมีตราโลหะอยู่บนคอเสื้อเด่นชัดมาก น่าจะเป็นคนของหนึ่งในสำนักใหญ่พวกนั้น อย่างนั้นข้าอยู่เฉยๆ ไม่ได้แล้ว ถ้

กว่าสิบเดือนที่พวกนางเดินทางเข้าสู่ป่าต้องห้ามจนเข้าสู่ช่วงเหมันต์ ในช่วงห้าเดือนหลังนี้ หิมะเริ่มตกทำให้ทั่วทั้งดินแดนกลายเป็นสีขาวโพลน ทั้งสามได้ปักหลักฝึกยุทธ์อยู่ ณ ริมขอบค่ายกลที่โอบล้อมสัตว์อสูรไว้ภายใน ตอนนี้ทั้งสามคนรุดหน้าไปมากโม่เจี้ยนหมิงและเหวินเจิ้งตัดสินใจทำลายค่ายกลอีกครั้ง ตลอดหลายเดือนผ่านมาเช่นนี้ ค่ายกลพลังอสูรกลับไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเนื่องจากอยู่มานาน อะไรที่ควรสัมผัสได้ล้วนรับรู้ได้หมด ตัวอันตรายใต้ดินนั่นเริ่มจะทนไม่ไหวอยากขึ้นหาพวกเขาเต็มแก่ ทั้งสามตึงเครียดยิ่งนักแม้ตอนนี้พลังยุทธ์จะเพิ่มขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังไม่พอต่อกรกับมัน ทว่าไม่มีทางเลือก สัตว์อสูรที่ถูกกักขังในค่ายกลเริ่มจะยืนหยัดไม่ไหวอีกต่อไป ขณะที่ยังไม่พร้อมพวกเขาจำเป็นต้องลงมือเพียงแต่ ตลอดเวลานั้นสิ่งที่อยู่ใต้ดินยังคงเฝ้ามองพวกเขาอยู่เงียบ ๆ รอเวลาตะปบเหยื่อ“เหยื่ออันโอชะของข้า อยากตายก่อนเวลาเช่นนั้นหรือ” เสียงแหบพร่าเปี่ยมอำนาจดังก้องเข้าโสตประสาตของทุกคน ก่อนแผ่นดินเริ่มสั่นไหว จนพวกนางต้องเหาะเหินหลบขึ้นกลางอากาศ เงาดำมหึมาครอบคลุมบริเวณแถบนี้

 หลังศึกมังกรดินผ่านไปหลายวัน หิมะยังไม่หยุดตก หลี่หลิงเฟิ่งใช้เวลาส่วนใหญ่ในการฟื้นฟูพลังและรักษาบาดแผล นางนั่งขัดสมาธิ หายใจเป็นจังหวะช้า ร่างกายเหมือนกลับมาสงบ แต่พลังในมิติมายายังปั่นป่วนอยู่บ้างในขณะที่นางสงบนิ่ง เสียงครางอื้ออึงดังขึ้นจากด้านหลัง “อือ...เจ็บชะมัด อย่างกับถูกฟาดด้วยภูเขา เดี๋ยวก่อน! นี่ข้ายังไม่ตายรึ จำได้ว่าตอนสุดท้ายโดนหางมังกรฟาดเข้าเต็มๆ”“เสียดาย” หลี่หลิงเฟิ่งพึมพำตาไม่ลืม “ข้าเริ่มคิดว่าความสงบจะอยู่ได้นานหน่อย”“ฮ่าๆ พวกเรายังมีชีวิตอยู่ พวกเรารอดแล้ว!” เสียงของโม่เจี้ยนหมิงแหบพร่า เหมือนคนฝันร้ายกลับมาหายใจอีกครั้ง พลางสำรวจตัวเองและรอบข้างอย่างดีอกดีใจเหวินเจิ้งที่นอนพิงผนังฝั่งหนึ่งเริ่มขยับ “เกิดอะไรขึ้น...มังกรดินล่ะ”หญิงสาวลืมตาช้า ๆ เปลือกตาสีซีดไหววูบ “เสียงสวดกลืนลงท้องไปแล้ว”เงียบทั้งถ้ำพลันไร้เสียง มีเพียงลมหายใจหนัก ๆ ของสองชายหนุ่มที่เพิ่งฟื้นโม่เจี้ยนหมิงกลืนน้ำลาย “เสียงสวดนั้นอีกแล้ว?”

หลังเก็บนุ่มนิ่มกลับไป นางพินิจต้นไม้ยักษ์ที่สูงทะลุเพดานหินยังคงตั้งตระหง่าน บนยอดสูงสุด มี ผลยักษ์สีเหลืองอมแดง ห้อยระย้ากระจายกันไป ขนาดแต่ละผลใหญ่เท่าลูกฟุตบอลจากข้อมูลที่ได้รับจากเสี่ยวมู่ในมิติมายา ได้ความว่า มันคือต้นกำเนิดอัสนี มีอายุขัยมากกว่าหมื่นปี ไม่เป็นที่นิยมสำหรับผู้ฝึกยุทธ์นัก แต่กับมีผลประโยชน์สูงสุดกับสายเลือดมังกร หนึ่งผลสุกงอมสามารถช่วยเลื่อนระดับสายเลือดมังกรให้เข้มข้นขึ้นได้ นอกจากนี้ยังช่วยเพิ่มพลังยุทธ์หนึ่งระดับให้กับผู้ฝึกยุทธ์ได้ แม้ล้ำค่าหายาก แต่กับพวกนางเป็นประโยชน์ไม่มากจริงๆเพราะพลังยุทธ์อาศัยการฝึกฝนหรือกินยาลูกกลอนมากหน่อยก็เพิ่มระดับได้แล้ว แต่กับนุ่มนิ่มสายเลือดมังกรบริสุทธิ์ย่อมอยากได้มาครองหากมันกินสักผล ไม่แน่ว่าสายเลือดของมันจะเพิ่มระดับขึ้นอีกขั้น พลังรบมีโอกาสพัฒนาเกินขีดจำกัดของเผ่ามังกร มันไม่ใช่แค่การผัดเปลี่ยนกระดูก แต่เป็นการกลั่นสายเลือดให้บริสุทธิ์มากขึ้นอีกนางมารร้าย โชคหล่นทับครั้งนี้ ยิ่งใหญ่ที่สุด!นุ่มนิ่มตัวดำในอ้อมอกหลี่หลิงเฟิ่ง ตอนนี้ยกนางให้เป็นบรรพบุรุษน้อย กราบไหว้เช้าเย็นเสียแล้ว หลายหมื่นปีที่เผ่ามังกรติดอยู่ในขีดจำกั

 เมื่อเป็นพืชอสูรล้านปี สติปัญญาต้องไม่ด้อยไปกว่ามนุษย์เป็นแน่ เพราะฉะนั้นทุกการล่อลวงของนางต้องค่อยเป็นค่อยไป อย่าทำให้มันแตกตื่นจนไหวตัวทันแต่เหมือนจะไม่ทันเสียแล้วครูด ตุบ“ต้นชาญาณสำนึกในตำนาน! แม่เจ้า ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” เสียงตะโกนดังลั่นดังมาจากด้านหลัง พร้อมแรงลมเร็วรี่พัดสามร่างมาทางหลี่หลิงเฟิ่งเช้าไม่มา สายไม่มา กลับมาเอาตอนนี้หลี่หลิงเฟิ่งถึงกับหน้ามืด หยุดรดน้ำทิพย์ทันที หันไปส่งสายตาคาดโทษให้ทั้งสามที่ขัดจังหวะช่วงเวลาอันดีงามของนาง ทว่า ทั้งสามไม่เอะใจแม้แต่น้อยเพราะตอนนี้พวกเขาตื่นเต้นกันเหลือเกินต้นชาญาณสำนึกตระหนักรู้ถึงผู้มาเยือนในที่สุด มันละทิ้งน้ำทิพย์ล้ำค่า ลนลานอยากออกห่างจากที่นี่ จนใบชาบนต้นบางส่วนร่วงหล่น“รีบจับเร็ว มันกำลังจะหนีอีกต้นแล้ว!” โม่เจี้ยนหมิงร้อนใจ ต้นไม้ยักษ์หนก่อนก็มุดหนีลงดิน กว่าพวกเขาจะตามเจอก็นานอักโข ครั้งนี้จะต้องจับไว้ให้แน่นเหมือนต้นชาเข้าใจความหมายของคำพูดเหล่านั้น จากที่กำลังจะหนี แปรเปลี่ยนฟาดพลังใส่โม่เจี้ยนหมิงเต็มรักตูม!