Lahat ng Kabanata ng ชายาอสรพิษ: Kabanata 151 - Kabanata 160

รถม้าทรงเรียบเคลื่อนไปบนถนน เสี่ยวไป๋ซุกตัวอยู่ในอกเสื้อของนาง ขนเงินสะท้อนแสงแดดยามสายจนดูราวก้อนเมฆขาวขนาดเล็ก“เจ้ามันช่างสบายดีจริง ๆ เสี่ยวไป๋” นางพึมพำพลางลูบขนมันแผ่วเบา “ต่างจากข้า ที่ไม่เคยได้หยุดนิ่งเลยแม้แต่วันเดียว”ม้าเพิ่งจะเปลี่ยนทิศหันออกจากประตูตระกูลได้ไม่นาน ก็มีเสียงเกือกม้าดังมาจากอีกฟากหนึ่ง ผู้ฝึกยุทธ์ในชุดดำคุ้นตาควบม้ามาอย่างรีบเร่ง ดวงตาเขาเบิกขึ้นทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวในรถม้า“นายหญิง!” เขารีบค้อมศีรษะอย่างเคารพ “ข้ากำลังจะไปหาท่านที่ตระกูลเป่ยพอดี”หลี่หลิงเฟิ่งตกใจเมื่อมีคนโผล่มาข้างหน้าต่างรถม้า เผลอโพล่งถาม “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”หรืออาการบาดเจ็บจะร้ายแรงกว่าที่คิดชายผู้นั้นถอนหายใจยาว สีหน้าเต็มไปด้วยความวิตก “นายท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้ปิดด่านรักษาตัวอยู่ในหอ ไม่มีผู้ใดเข้าใกล้ได้”ปลายนิ้วเรียวของหลี่หลิงเฟิ่งกำเข้าหากันแน่นเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “พาข้าไป”“ขอรับ!”แสงแดดแรงกล้าสาดผ่านม่านเมฆเหนือหอสิบทิศ กำแพงหินที่เคยเย็นเฉียบบัดนี้สะท้อนความร้อนจนเหมือนผิวของมันจะละลาย ธงสีดำสูงเสียดฟ้าปลิวสะบัดท่ามกลางอากาศร้อนทหารยามสองนายค้อม

ช่วงนั้นดินแดนไร้ขอบเต็มไปด้วยเสียงเล่าขาน บริเวณตลาดใหญ่ โรงน้ำชา โรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ริมทาง หรือแม้แต่ขบวนพ่อค้าตามชายแดน ล้วนพูดถึงข่าวเดียวที่สะเทือนทั้งแผ่นดิน“คุณชายเป่ยเฉินหลง แห่งตระกูลเป่ย ฟื้นแล้ว!”เสียงลือดังก้องไปทั่วทั้งแคว้น ไม่ต่างจากสายฟ้าที่ผ่าลงกลางเมือง เป่ยเฉินหลงบุตรชายคนที่สามแห่งตระกูลเป่ย ผู้มีพรสวรรค์ทั้งบุ๋นและบู๊ เคยเป็นดั่งแสงสว่างของฝั่งเหนือ แต่เมื่อสามปีก่อนกลับบาดเจ็บสาหัสจนสิ้นสติไป หมอหรือนักหลอมโอสถจากทุกแคว้นล้วนสิ้นหนทางรักษาใครจะคาดคิดชายผู้ถูกเรียกว่าเจ้าชายนิทรากลับลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง“ว่าอย่างไรนะ ฟื้นแล้วจริงหรือ?”“ข้าได้ยินว่าท่านหมอเทวดาชุดแดงเป็นผู้ชุบชีวิตให้!”“หมอเทวดานั่นมาจากไหนกันแน่ บางคนว่ามาจากหอสิบทิศ บางคนว่าจากตระกูลถัง!”ข่าวลือปะปนกันไปจนไม่อาจแยกแยะอะไรจริงอะไรเท็จ มีคนบอกว่า ชายหนุ่มฟื้นคืนชีพกลางคืนวันจันทราแดง โดยมีสตรีลึกลับผู้หนึ่งใช้ยาพิษเปลี่ยนเป็นโอสถขับพิษในร่างเขา บางคนก็เล่าว่า นางเป็นหญิงหน้ามัวแต่เปี่ยมด้วยจิตเมตตา ได้รับชื่อขานว่า “หมอเทวดาหญิง”แต่สิ่งที่ทำให้เรื่องราวยิ่งแพร่ไปทั่วเร็วกว่าไฟลามทุ่ง คือข่าวต่

ทางอีกฟากหนึ่งของดินแดน ห่างไกลออกไปหลายพันลี้ พ้นแนวเขาหิมะและทุ่งร้างกว้างใหญ่ คือแผ่นดินที่ยังไม่มีผู้คนตั้งถิ่นฐาน หมอกสีเงินลอยคลุ้งเหนือที่ราบสูงอย่างหนาทึบ เสียงค้อนตอกไม้ดังก้องแทรกความเงียบของภูเขาหวังซีในชุดครามยืนอยู่ท่ามกลางลานหินหยาบ แผนที่ผืนใหญ่ในมือเต็มไปด้วยรอยหมึกขีดโยงแน่นขนัด รอบตัวคือศิษย์รุ่นน้องไม่ถึงสิบคนที่ติดตามเขามาจากหลิวเฟิง ใบหน้าทุกคนอ่อนล้าแต่แววตามุ่งมั่น“ตรงนี้จะเป็นเรือนรักษา ตรงโน้นตั้งโรงหลอมโอสถ ส่วนบ่อพักสมุนไพรให้ขุดลึกกว่านี้อีกหนึ่งฉื่อ” เขากล่าวพลางชี้แผนที่ เสียงสั่งงานหนักแน่นกว่าที่เคยศิษย์หนุ่มร่างสูงที่ยืนเงียบข้างเขาเงยหน้าขึ้น ข่งป๋อหย่วน ศิษย์อีกคนของหลี่หลิงเฟิ่ง มือข้างหนึ่งถือแท่งถ่านที่ใช้ขีดเขียน ดวงตาคมสงบนิ่งผิดจากคนวัยเดียวกัน “พื้นที่ฝั่งเหนือชื้นกว่าปกติ สมุนไพรตระกูลเย็นจะปลูกได้ดี ข้าจะปรับสูตรยาสำหรับปรับอุณหภูมิดินให้พวกมันพอเติบโตได้”หวังซีเหลือบมองก่อนหัวเราะ “เจ้าคิดละเอียดกว่าข้าอีก ข้าลืมไปเลยว่าเรามีปราชญ์อยู่ด้วย”ข่งป๋อหย่วน เพียงก้มลงจดข้อมูลลงบนสมุดบันทึกด้วยลายมือเรียบลึก ทุกวันนี้เขาพูดน้อยลงฟังมากขึ้น แต

แสงอ่อนของยามเย็นคลี่คลุมผืนป่าอย่างเชื่องช้า หมอกบางที่ค้างอยู่จากคืนก่อนยังเกาะแน่นตามยอดไม้สูงใหญ่ ส่งผลให้รอบด้านหม่นทึบจนน่าอึดอัด เสียงหยดน้ำตกลงบนพื้นเป็นจังหวะ เหมือนเสียงเวลานับถอยหลัง สัญชาตญาณส่งเสียงเตือนให้นางระวังภัยทุกย่างก้าวหลี่หลิงเฟิ่งเดินนำอยู่ด้านหน้า เงาร่างบางเพรียวเคลื่อนไปอย่างมั่นคงบนพื้นชื้นดินแดง ผ้าแพรที่ผูกแขนข้างหนึ่งขยับไหวตามแรงลมเย็นที่พัดรอดผ่านยอดไม้ โม่เจี้ยนหมิงเดินตามมาห่างราวสองก้าว มือหนึ่งถือกระบี่เตรียมพร้อม อีกมือปัดกิ่งไม้ที่ขวางทาง“พี่สะใภ้ ครั้งแรกเข้ามาที่นี่ ท่านโชคร้ายเหลือเกินนะ ใครจะคิดว่าหมอกต้องห้ามจะโผล่มาต้อนรับเสียตั้งแต่คืนแรก”“โชคร้ายหรือ” หลี่หลิงเฟิ่งเอียงหน้าเล็กน้อย ดวงตายังจับอยู่บนเส้นทางข้างหน้า สีหน้านิ่งเฉยไม่ใส่ใจโม่เจี้ยนหมิงหัวเราะ “หรือไม่จริง น้อยครั้งนักที่ข้าจะเจอมัน แต่มากับท่านก็ป่ะหน้าทันทีทันใด”คำพูดแฝงแววหยอกย้อ ทำให้นางปรายตามองชั่วครู่ ทว่าหญิงสาวกลับไม่ตอบ นางเพียงยกมือปัดใบไม้ที่ปลิวมาติดปลายผม แล้วเดินต่อไม่หยุดลมเย็

 ห่างจากตำแหน่งของหลี่หลิงเฟิ่งไปไม่กี่ลี้ กลุ่มผู้ฝึกยุทธ์ห้าคนเดินเรียงกันบนทางดินที่ถูกเถาวัลย์กลืนกิน กำลังจะประสบกับเหตุการณ์คล้ายคลึงกับพวกนาง คนที่นำหน้าเป็นชายร่างใหญ่ในชุดเกราะหนา สวมปลอกแขนหนังงูอัสนี เขามีแผลเป็นลากจากขมับจรดปลายคาง ใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของความเคยชินกับความตาย ด้านหลังเขาเป็นหญิงสาวสองคน และชายอีกสองคนที่แบกหีบเครื่องมือบนหลัง“ข้าบอกแล้วว่าเส้นทางนี้มีพลังจิตประหลาด เจ้ายังจะเดินเข้ามาอีก” เสียงชายหนุ่มด้านหลังบ่น แต่ก็ไม่ได้หยุดเดินหัวหน้ากลุ่มหันมามองแวบหนึ่ง แววตาเฉียบคม “ในเขตจิตลวงนี้ ทุกย่างก้าวคือโอกาส ถ้าไม่เสี่ยง ก็ไม่มีวันได้อะไรกลับไป”หญิงสาวที่เดินข้างหลังเขายกคิ้ว “หมอกหนาแบบนี้ ขนาดจิตสัมผัสยังถูกสะท้อนกลับ ข้าว่าพวกเราคงโคร้ายมากกว่าโชคดี”“พอ” หัวหน้ากลุ่มพูดขัดเสียงเรียบ “หากกลัวก็กลับ แต่ทรัพยากรของวันนี้จะไม่มีส่วนแบ่งของพวกเจ้า”ครั้นพูดจบ เสียงโต้เถียงจึงหยุดลง ความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้ง มีเพียงเสียงฝีเท้าที่กระทบดินแฉะเท่าน