Semua Bab ชายาอสรพิษ: Bab 171 - Bab 180

ทันทีที่ปลายนิ้วเท้าของทั้งสามสัมผัสพื้นผิวของสะพานแสง ความรู้สึกที่เย็นเฉียบและมุ่งร้ายก็พุ่งตรงเข้าสู่ห้วงจิตวิญญาณ มันมิใช่การโจมตีกายภาพ แต่เป็นการโจมตีด้วยพลังมายาของเขตจิตลวงที่พยายามบิดเบือนสติสัมปชัญญะของทุกคนที่เหยียบย่างเข้ามา แรงปะทะนั้นรุนแรงจนราวกับมีคนนับหมื่นกรีดร้องพร้อมกันในสมองเสียงหัวเราะเยาะเย้ยอันมืดมิดและไร้ที่มาดังสะท้อนอยู่ในก้นบึ้งของจิตวิญญาณ พลังมายาที่แก่กล้าจนทำให้ผู้ฝึกยุทธ์ธรรมดาต้องสติแตกเข้าโหมกระหน่ำหลี่หลิงเฟิ่งมิได้แสดงอาการเจ็บปวดใดๆ ออกมาเลย นางยกมือขึ้นกอดอก พลางมองไปยังภูมิทัศน์เบื้องหน้า ดวงตาเรียวแคบลงเล็กน้อย พลังมายาที่พุ่งเข้าหานางนั้น พลันสลายไปอย่างน่าอัศจรรย์เสียงหวานใสดังขึ้นในห้วงจิต “นายหญิง พลังมายาพวกนี้ถูกข้าดูดซับแล้วนะเจ้าคะ ความร้ายกาจของเขตระดับสามนี่มันช่างอ่อนด้อยเสียจริง เน้นแต่ความกลัวแบบพื้นๆ คุณภาพภาพลวงตาที่ข้าสร้างยังดีกว่าเป็นสิบเท่า!” ถิงถิงวิญญาณจิ้งจอกกล่าวด้วยความภาคภูมิใจเต็มที่ แต่ก็จริงอย่างว่า พลังมายาของถิงถิงสามารถสะกดจิตและสร้างภาพมายาลวงตาได้อย่างยอดเยี่ยม ไร้ที่ติ‘หุบปากเสียเถอะ เจ้าวิญญาณจิ้งจอกขี้อวด

หลี่หลิงเฟิ่งใช้เคาะเบาๆ ลงบนตัวดาบที่ขึ้นสนิมอย่างพิจารณา จากนั้นความคิดบ้าบิ่นอย่างหนึ่งแวบเข้ามาในหัว“เสี่ยวมู่! ในเมื่อดาบมารถูกพันธนาการด้วยพลังแวดล้อมจากที่นี่ หากข้าใช้พลังยุทธ์ธาตุมิติมายาเข้าแทนที่เสีย กลายเป็นคนควบคุมคนใหม่ เจ้าว่าจะสำเร็จมากน้อยแค่ไหน”"อ่า นายท่าน แผนการนี้ช่างบ้าบิ่นจนถึงขั้นกล้าท้าทายสรวงสวรรค์ก็มิปาน! ทว่า...ข้าเห็นว่า โอกาสสำเร็จมีถึงสิบในสิบส่วนทีเดียว พลังอันอ่อนด้อยของขอบเขตนี้ ย่อมมิอาจตรึงอาวุธมารได้โดยตรงหรอก ที่สำคัญที่สุดคือ ดาบมารถูกผนึกไว้ด้วยค่ายกลดึกดำบรรพ์มาเนิ่นนาน ขอเพียงท่านถ่ายเทพลังจิตเข้าครอบงำ คาดว่าศาสตราวุธนี้จะน้อมรับบัญชาของท่านโดยสมบูรณ์!"เสี่ยวมู่พยักหน้าเห็นด้วยกับนาง ขณะนี้อาณาเขตมิติมายามั่นคงขึ้นมากและแผ่ขยายออกไปกว้างใหญ่อีกขั้น ทดลองดูสักครา ย่อมมิใช่เรื่องเสียหายอันใดกระแสพลังมิติมายาบริสุทธิ์ถูกหลี่หลิงเฟิ่งส่งผ่านปลายนิ้วมืออันขาวผ่อง ลงสู่คมดาบที่เต็มไปด้วยสนิมอย่างต่อเนื่องและราบรื่น พลังมิติมายาเป็นดั่งคลื่นที่โอบล้อมพันธนาการดั้งเดิมของอาวุธมาร ดาบมารที่เมื่อครู่ยังสั่นสะท้านด้วยไอสังหารสีโลหิต ยามนี้กลับนิ่งสง

 รุ่งอรุณแรกแห่งเขตอเวจีทอแสงสีเทาหม่นผ่านรอยแยกของโขดหินเข้ามา หลี่หลิงเฟิ่งนอนหลับเต็มอิ่ม ร่างกายไม่รู้สึกเหนื่อยล้า พลังของเขตระดับห้านี้ไม่ส่งผลกระทบต่อนางเท่าที่ควรแล้ว“เสี่ยวมู่” หลี่หลิงเฟิ่งปรือตาที่ยังง่วงงุนขึ้นมา “ตรวจดูสภาพแวดล้อมโดยละเอียดอีกครั้ง ข้าต้องการแน่ใจว่ามิติแห่งนี้ถูกปิดผนึกอย่างถาวรแล้วหรือไม่”“นายท่าน เป็นไปตามที่ท่านคาด รอยแยกมิติที่ดูดท่านเข้ามาได้ปิดผนึกโดยสมบูรณ์แล้ว พลังแวดล้อมที่นี่เป็น มิติแยกย่อย ที่ถูกตัดขาดจากพื้นที่ส่วนอื่น ตอนนี้ท่านถูกกักถาวรแล้วขอรับ! การจะออกไปต้องรอให้มิติเกิดขึ้นมาใหม่หรือหาทางทำลายกฎแห่งมิติของที่นี่เท่านั้น” หลังจากใช้กระแสจิตวิเคราะห์อย่างละเอียดอยู่ครู่ใหญ่ เสียงของเสี่ยวมู่ก็ดังขึ้นอย่างเคร่งเครียดกว่าปกติดี! ถูกกักขังก็ดี คงอยู่อย่างสงบได้สักระยะหนึ่งล่ะนะหลี่หลิงเฟิ่งยิ้มอย่างพึงพอใจ นางตัดสินใจแล้วว่าจะใช้สถานที่แห่งนี้ เป็นห้องปฏิบัติการและสถานที่ฝึกฝนส่วนตัวหลี่หลิงเฟิ่งเริ่มสำรวจถ้ำที่ดูไม่โดดเด่น เดินลึกเข้าไปในถ้ำราวสิบจั

 รุ่งอรุณที่สี่ของเดือนที่สองของการถูกกักขังในพื้นที่นี้ หลี่หลิงเฟิ่งนั่งมองลูกกลอนสีเหลืองอมม่วงสามเม็ดที่อยู่ในเตาหลอม แม้จะควบคุมพิษได้อย่างสมบูรณ์ แต่นางก็ยังไม่พอใจยังไม่ได้ประสิทธิภาพสูงสุด หากใช้ออกมาเกรงว่าจะไม่สามารถควบคุมทิศทางของพิษได้ อาจกลายเป็นดาบสองคมทำร้ายตนเอง นางวิเคราะห์อย่างละเอียดถี่ถ้วนลูกกลอนพิษนี้ไม่อาจนำมาลองผิดลองถูกกับร่างกายสุ่มสี่สุ่มห้า อีกอย่างวัตถุดิบกำลังหมดลงแล้ว ไหนจะมีดำตัวใหม่ถึงเวลาที่ต้องออกไปข้างนอกอีกครั้ง ทั้งสัตว์อสูรและสมุนไพรหลายอย่างให้เก็บ การปรุงยายกระดับขึ้น วัตถุดิบต้องถูกยกระดับขึ้นตามไปด้วยหลี่หลิงเฟิ่งซ่อนยาลูกกลอนสามเม็ดไว้ในกำไลสำริด ออกจากถ้ำครั้งแรกหลังเลื่อนขั้นนางเก็บเกี่ยวสมุนไพรหายากเป็นตัวประสานพิษชนิดใหม่ ขณะกำลังบรรจุรากเหล็กพิษหมื่นปีลงในขวดผลึก พลันผืนปฐพีสั่นสะเทือนเบา ๆไม่นานนัก หลี่หลิงเฟิ่งสัมผัสได้ถึง คลื่นพลังยุทธ์จำนวนไม่น้อยละแวกใกล้เคียงมนุษย์? แถมมีหลายคนเป็นไปได้หรือไม่ว่า... ร

 ผู้คนที่เพิ่งจะถอนใจโล่งอกเมื่อครู่ราวกับถูกน้ำเย็นจัดราดลงกลางกระหม่อม หัวใจสะดุดค้างในชั่วพริบตา หลี่หลิงเฟิ่งวางขวดยาลงอย่างแผ่วเบา สายตากวาดสำรวจร่างที่รุงรังเบื้องหน้า เส้นชีพพลังที่ปั่นป่วน และหมอกเทาตกค้างติดกายพวกเขาชัดเจนหัวหน้ากลุ่มผู้ฝึกยุทธ์สูดลมหายใจลึก พยายามฝืนให้น้ำเสียงอ่อนลง“สหาย เรามิได้มีเจตนาร้าย พวกข้าถูกหมอกกลืนมาจากด้านนอก เพียงอยากหาที่พักชั่วคราว รอพลังฟื้นตัวแล้วจะออกไปทันที”หลี่หลิงเฟิ่งไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย ดวงตาเรียวยาวสะท้อนเปลวเพลิงสั่นไหว สายตานั้นนิ่งสงบจนน่าขนลุก เหมือนน้ำในบึงลึกที่ไม่มีคลื่น แต่ใครก็ตามที่จ้องมองกลับจะรู้สึกว่าถูกมองทะลุไปทั้งร่างนางนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบ“จะพักก็ตามใจ ข้าจะไม่ยุ่ง แต่ห้ามเหยียบเกินเส้นนั้น”เพียงประโยคเดียว ทุกคนก็แข็งทื่อราวถูกตรึงด้วยตะปู ไม่กล้าขยับแม้แต่ปลายเท้าหลี่หลิงเฟิ่งหมุนกายกลับ เดินไปยังโต๊ะหินภายในถ้ำ ร่างบางผ่านเปลวไฟจนเงาโค้งของนางสะท้อนบนผนังหิน สั่นไหวไปตามลมหายใจของทุกคนที่อัดแน่นอยู่ในอก