All Chapters of ชายาอสรพิษ: Chapter 141 - Chapter 150

เสียงลมหนาวพัดแผ่วผ่าน เส้นผมของหลี่หลิงเฟิ่งพลิ้วไหวเบาตามแรงลมเย็นจัดในสุสานใต้ดินนางก้าวเข้าใกล้แท่นหินสูงกลางห้อง ดวงตาเต็มไปด้วยแววครุ่นคิด ใต้เปลวไฟสั่นไหวจากตะเกียงในมือ แสงสะท้อนบนผิวน้ำแข็งกระทบใบหน้าบุรุษตรงหน้าให้ยิ่งดูราวกับไม่ใช่มนุษย์ หากแต่เป็นเทพเจ้าที่หลับใหลอยู่ในกาลเวลา“พลังปราณในร่างเขายังไม่ดับสิ้น” หลี่หลิงเฟิ่งเอ่ยแผ่ว นัยน์ตาเปล่งแสงวาบ “เขายังมีชีวิตอยู่?”“อื้อ นายท่าน ข้าก็รู้สึกได้” นุ่มนิ่มยกหัวขึ้น ดวงตากลมแดงเรื่อสะท้อนแสงตะเกียง “กลิ่นพลังของเขาเก่าแก่มาก เหมือนเคยเห็นในยุคโบราณ กลิ่นพลังนี่หนาวเสียยิ่งกว่าน้ำแข็งพันปีอีก นายท่าน แน่ใจหรือไม่ว่าจะอยู่ที่นี่ต่อ ข้าไม่อยากกลายเป็นมังกรแช่แข็งนะ”หลี่หลิงเฟิ่งไม่ตอบทันที นางเพียงก้าวเข้าใกล้อีกก้าวชายผู้นี้คือใครกันแน่เหตุใดจึงถูกแช่แข็งไว้ในสุสานตระกูลเป่ยเช่นนี้…หรือว่าจะเกี่ยวกับถิงถิง…เพียงแค่เอ่ยชื่อนั้น ความเจ็บปวดแปลกประหลาดก็วูบเข้ามาในหัวใจ ถิงถิง สัตว์วิญญาณที่อยู่กับนางมาตลอด แต่กลับจำไม่ได้ว่าตนเองเคยเป็นใคร เคยผ่านเรื่องราวใดมา หากชายลึกลับตรงหน้ามีส่วนเกี่ยวข้องจริง บางทีอาจจะเป็นเบาะแสเ

ปลายนิ้วของชายหนุ่มแตะลงบนผิวน้ำแข็งเบา ๆ เท่านั้นเองเสียง “แครก” ดังลั่นก้อง รอยร้าวสีฟ้าเข้มแล่นออกจากจุดสัมผัสอย่างรวดเร็ว ราวกับใยแมงมุมขยายครอบคลุมทั้งแท่งน้ำแข็งในพริบตา“ถอยออกมา!” เป่ยเหยียนคว้าตัวหลานชายดึงกลับแทบไม่ทัน คลื่นพลังเย็นจัดระเบิดออกมาจากแท่นน้ำแข็งทันทีแสงสีน้ำเงินสว่างวาบไปทั่วทั้งสุสาน ความเย็นยะเยือกพุ่งออกมาราวกับพายุหิมะ น้ำแข็งเกาะจับบนผนังหินและพื้นทางเดินในพริบตา ยันต์ทองที่ติดอยู่ตามเสาหินรอบโถงเริ่มสั่นสะเทือน เส้นอักขระบนผนังเปล่งแสงกระพริบถี่รัวราวกับหัวใจของใครบางคนกำลังเต้นแรงเป่ยเหยียนกัดฟันแน่น ใช้พลังปราณกางโล่ป้องกันลูกน้องไว้ “ผนึกแตกแล้ว รีบรายงานเบื้องบนเดี๋ยวนี้!”แต่ไม่มีใครทันได้ก้าว เพราะจากภายในแท่นน้ำแข็งที่แตกร้าวนั้น เสียงทุ้มต่ำแผ่วเบา ดังลอดออกมา เสียงที่ไม่ควรมีอยู่ในสุสานที่ถูกปิดตายมานับศตวรรษ“เจ้าทั้งหลาย... ยังมีชีวิตอยู่กันงั้นหรือ”เพียงคำพูดนั้น เสียงพายุหิมะในสุสานก็สงบลงอย่างประหลาด อุณหภูมิรอบตัวตกลงอย่างรวดเร็ว จนลมหายใจทุกคนกลายเป็นควันขาวเหนือแท่นน้ำแข็ง รอยแตกสุดท้ายแตกออกพร้อมเสียงสะท้อนทั่วห้องโถง แสงสีน้ำเงินส

ลมยามดึกพัดหวิว หลี่หลิงเฟิ่งยังคงนั่งอยู่บนระเบียง แต่กระแสจิตของนางกลับล่องลอยไกลออกไปกว่ากำแพงจวนบางสิ่งในอากาศแปรปรวนเล็กน้อย“มาเร็วกว่าที่คิด” แววตาเยือกเย็นพลันเข้มขึ้นเสี่ยวมู่เงยหน้า “นายท่าน รับรู้ได้หรือ ทำไมข้าไม่รู้สึกอะไรเลย”“อืม มีคนแตะยันต์ตรวจพลังที่จุดเหนือสุสาน พวกนั้นใช้ยันต์พรางตัวชั้นสูง ไม่แปลกที่เจ้าจะสัมผัสไม่ได้”เสี่ยวมู่ชะงักไปชั่วครู่ “อาจเป็นคนของจวนเองหรือไม่”หลี่หลิงเฟิ่งส่ายหน้าเบา “ไม่ใช่ พลังพวกนั้นไม่ใช่สำนักสายพลังธาตุทั่วไป มันมีร่องรอยของกลิ่นน้ำค้างจากแดนฟ้า”แดนฟ้า?เสี่ยวมู่เบิกตา “คนของตำหนักธิดาสวรรค์”หลี่หลิงเฟิ่งไม่ตอบ เพียงยกมุมปากเล็กน้อย “ให้ข้าตรวจสอบให้แน่ชัดก่อนก็แล้วกัน”นางลุกขึ้นจากระเบียง เงาร่างเคลื่อนไหวไร้เสียงราวสายน้ำ ปลายนิ้วแตะยันต์พรางกาย ก่อนเหยียบปลายหลังคา เรือนทั้งเรือนดูเหมือนเพียงสั่นไหวตามลม ไปมาไร้ร่องรอยเส้นทางที่นางเลือกลงไปนั้นคือเส้นเดียวกับที่วางแผนไว้ก่อนหน้า ใต้น

“เหอะ ข้าก็ว่าแล้ว เหตุใดคุณชายสามจวนข้าถึงได้นอนหมดสติหลังจากร่วมงานยอดยุทธ์อันดับหนึ่งครานั้น ที่แท้ก็เป็นฝีมือของพวกเจ้าตำหนักธิดาสวรรค์ วางแผนทำลายตระกูลเป่ยของข้า กล้าดียิ่งนัก” ทันทีที่หมอกควันสลาย คนตระกูลเป่ยก็ตาสว่างขึ้นทันใด พวกผู้ดีจอมปลอม ริอ่านแสดงเป็นโจรร้องจับโจร คิดว่าตระกูลเป่ยของข้ารังแกกันได้ง่ายนักหรือ“มดปลวกอย่างพวกเจ้าจะร้องโวยวายไปไย น่ารำคาญชะมัด” หนึ่งในสตรีตำหนักธิดาสวรรค์แสดงอาการหงุดหงิดออกมา “แต่เอาเถิด เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาหลายปีของพวกเรา วันนี้ข้าจะละเว้นพวกเจ้าครั้งหนึ่ง หลีกทางซะ”“รังแกกันเกินไปแล้ว! หากวันนี้ข้าฆ่าเจ้าไม่ได้ อย่าเรียกข้าว่าเป่ยฮั่น” เป่ยฮั่น รุ่นเยาว์ผู้มากพรสวรรค์ของรุ่นนี้ทนฟังไม่ไหว ถึงกับเลือดพุ่งขึ้นหน้า ถลาเข้าไปสู้กับผู้ฝึกยุทธ์ขั้นนภาระดับสูงสุดหลี่หลิงเฟิ่งซึ่งทำตัวเป็นบุคคลที่สามชมศึกด้านหน้าถึงกับทอดถอนใจ สมองอัจฉริยะของรุ่นนี้ใช้การไม่ได้เสียแล้ว อยู่ดีไม่ว่าดี ถึงกับรนหาที่ตาย“อั่ก!” ไม่ทันขาดคำ ร่างของเป่ยฮั่นลอยละลิ่วไปไกลหลายจั

ค่ายกลเริ่มโอบล้อมโลงศพบรรพชน ขานรับกันเป็นชั้นราวท่วงทำนอง พื้นดินที่เคยกลืนผู้อื่น บัดนี้กลับถูกกลืนเสียเองเสียงหวีดร้องของคนตระกูลไป๋สะท้อนลั่น พลังของพวกเขาถูกดูดกลับอย่างไร้ทางขัดขืนเมื่อค่ายกลโอบล้อมสมบูรณ์ สุสานทั้งผืนเปล่งแสงฟ้าครามนวลตา พลังเย็นสายหนึ่งแผ่กระจายกันเป็นชั้น เหล่าคนตระกูลเป่ยลุกเริ่มตั้งหลักได้ ใบหน้าอาบเหงื่อแต่ยังยิ้มออก“ใครกันที่ช่วยพวกเราเอาไว้” แม้จะสงสัยมากเพียงใด แต่ก็จนปัญญาหาคำตอบควันฝุ่นจากพื้นหินที่แตกร้าวลอยคลุ้งขึ้นท่ามกลางกลิ่นคาวเลือด พลังยุทธ์ที่ปะทะกันเมื่อครู่คล้ายฝนที่เทกระหน่ำ เมื่อสงบลงจึงเห็นซากปรักและร่างกลุ่มคนที่ไม่อาจลุกขึ้นอีกต่อไปเป่ยเหยียนพิงกระบี่ หอบหายใจรุนแรง รอบกายเขาเต็มไปด้วยร่างของเหล่าผู้คนในตระกูล ผู้อาวุโสท่านหนึ่งล้มพับข้างเขา โลหิตสีแดงเจิ่งนองเต็มพื้น ชวนสะอิดสะเอียน“อาเฉิง เจ้าทำได้ดีแล้ว” เขาเอื้อมมือแตะไหล่เย็นชืดนั้น ริมฝีปากสั่นระริก “หลับให้สบายเถิด บรรพชนจะปกปักเจ้าเอง ต่อจากนี้ให้เป็นหน้าที่ของข้า”เสียงกรีดร้องยังดังต่อเนื่อง หญิงสาวตำหนักธิดาสวรรค์คนหนึ่งถูกซัดขึ้นกลางอากาศ ก่อนร่างกระแทกเสาศิลาจนหักครึ