Semua Bab ชายาอสรพิษ: Bab 181 - Bab 190

หลี่หลิงเฟิ่งอาศัยพลังบิดเบี้ยวของมิติอำพรางตัว นางเร่งความเร็วโดยไม่หันกลับไปมองหลัง กระแสพลังยุทธ์ขั้นพิภพระดับสูงถูกใช้งานอย่างเต็มที่ข้าต้องทิ้งร่องรอยทั้งหมด ลบรอยเท้าและกลิ่นอายที่อาจถูกตามเจอขณะที่หลี่หลิงเฟิ่งเดินลึกเข้าไปในความมืด บรรยากาศรอบตัวพลันแปรเปลี่ยนเป็นความเงียบสงัดผิดปกติ ความเงียบนั้นรุนแรงถึงขนาดที่เสียงหายใจของนางเองก็ยังรู้สึกอื้ออึงในโสตประสาท กินพื้นที่ไกลกว่าสิบลี้ความชื้นในอากาศเปลี่ยนเป็นเย็นสาก ความเย็นนั้นไม่ใช่ความเย็นปกติ แต่เป็นความเย็นที่ดูดกลืนแสงและความอบอุ่นของชีวิตออกไปจากทุกสิ่ง เสียงแมลงหยุดลง แม้แต่ลมหายใจของสัตว์อสูรที่ซุ่มซ่อนอยู่ก็หายไปหลี่หลิงเฟิ่งหยุดเดินทันที ดวงตาของนางหรี่ลง สัมผัสกับความผิดปกติที่อยู่เบื้องหน้า ความระมัดระวังของนางพุ่งสูงขึ้นถึงขีดสุดนี่คือความมืดมิดจะเข้ามาครอบงำ! ข้าไม่เคยเห็นมันในตำราใดๆ มาก่อน นี่คงไม่ใช่สิ่งดีอะไรแน่อย่างน้อยโม่เจี้ยนหมิงไม่เคยกล่าวถึงปรากฏการณ์เช่นนี้ บางทีเขาคงไม่รู้ด้วยซ้ำ อีกทั้งเขตระดับห้ามีบันทึกน้อยยิ่งนัก ข้าต้องอาศัยสัญชาตญาณเท่านั้นแล้ว นี่คือความจริงที่น่ากลัวที่สุดของเขตนี้เขตร

 เด็กหนุ่มคนหนึ่งผายมือ “ท่านหมอเทวดาเชิญทางนี้ขอรับ”สมาชิกตระกูลเยี่ยจำนวนหนึ่งมองตามติดร่างหลี่หลิงเฟิ่งไม่ละสายตา จนนนางรู้สึกร้อนผ่าวทั้งตัว อย่างที่รู้กันว่าแพทย์โอสถคือฐานะที่แม้แต่ตระกูลยักษ์ใหญ่ก็ไม่อาจล่วงเกิน หากพวกเขาค้นพบว่านางเป็นนักหลอมโอสถจะมีปฏิกิริยาขนาดไหนแค่คิดนางก็ขนลุกขนพองแล้วหลี่หลิงเฟิ่งเดินตามคนของตระกูลเยี่ยที่นำทางอยู่ด้านหน้า แต่ไม่ทันเดินถึงกระโจม ม่านกระโจมหนึ่งพลันเปิดออก ชายร่างสูงคนหนึ่งก้าวออกมา มองนางเหมือนจะเช็กความแน่ใจให้ละเอียด ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเย็นติดจะตำหนิ“แม่นางหลี่ กลิ่นตัวเจ้าไม่ธรรมดาเลยนะ ข้าได้กลิ่นตั้งแต่ในกระโจมจนต้องออกมาสูดอากาศด้านนอก”หลี่หลิงเฟิ่งชะงักกึก มองอีกฝ่ายก่อนคำในหัวจะดังขึ้นอย่างงงงวยศิษย์พี่รอง?ท่านมาทำบ้าอะไรที่นี่ล่ะเอ๊ะ…นี่คือตระกูลเยี่ย…งั้นแปลว่าศิษย์พี่รองเป็นคนตระกูลเยี่ย!ดวงตานางวาวขึ้นด้วยความตกใจ แต่พยายามรักษาท่าทีให้เป็นปกติที่สุดเยี

 แสงสีแดงที่ห่อร่างหลี่หลิงเฟิ่งดับลง สิ่งแรกที่นางสัมผัสได้คือความว่างเปล่าที่ไม่ควรมีอยู่เพียงครู่เดียว พื้นใต้เท้าก็ส่องแสงลวดลายอักขระสีขาว แตกออกเป็นทางยาวพุ่งไปจนสุดสายตาแล้วเสียงระบบก็ดังขึ้น ชัดราวกระซิบข้างหู[หอคอยวิญญาณ ชั้นที่หนึ่ง] [ประเภททดสอบ: รากฐานการเอาตัวรอด] [หัวข้อทดสอบ: ปฏิกิริยาตอบสนอง ความแม่นยำ การควบคุมลมหายใจ และการตัดสินใจภายในหนึ่งกระบวนท่า]หลี่หลิงเฟิ่งหรี่ตา ทดสอบรากฐานงั้นหรือ ง่ายดารดาษสุดแล้วสินะ แต่ความกดดันนี่มันหนักซะจนเกือบเหมือนด่านสังหารมากกว่าพื้นมืดกลายเป็นพื้นที่กว้างสีขาว เพดานสูงจนมองไม่เห็น ผนังว่างเปล่าทั้งสี่ทิศ ไม่มีคู่ต่อสู้ ไม่มีอาวุธ เหมือนโลกนี้ถูกสร้างมาเพื่อรอคำสั่งเดียว“เริ่มทดสอบ”เสียงระบบเปลี่ยนเป็นเข้มขึ้นหนึ่งระดับ[กติกาชั้นหนึ่ง] คุณต้องเอาชีวิตรอดจาก กับดักความเร็วสูงระยะเวลา: หนึ่งร้อยลมหายใจห้ามใช้พลังแฝง/ค่ายกล/อาวุธระดับสูงห้ามทำลายกำแพงหอคอยการถูกโจมตีเพียงครั้งเดียว = พ่ายแ

หลี่หลิงเฟิ่งหมดคำพูดอันนี้เป็นตรรกะใหม่ที่นางเพิ่งพบในสองชาติหญิงชรามองด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อหูตัวเองของนาง แล้วหัวเราะดังกว่าเดิม“ไม่ใช่แค่เพราะหน้าตาหรอก อันที่จริง เจ้ามีจิตสำนึกนิ่ง ไม่แปรปรวนง่ายมีสติยามเจออันตราย ใจแข็งดั่งหินผา ทระนงตนแต่ไม่เย่อหยิ่ง”นางยิ้มน้อย ๆ “นิสัยแบบนี้ ข้าชอบ”หลี่หลิงเฟิ่งนั่งฟัง มองหญิงชราลงหมากกระดาน“ด้วยเหตุนี้ผู้สืบทอดจึงเป็นเจ้า ไม่ต้องผ่านด่านใดทั้งสิ้น”คำนี้ทำให้หลี่หลิงเฟิ่งชะงัก คิ้วขมวดเข้าหากันนิดหนึ่ง หญิงชราเห็น สีหน้าก็สว่างเหมือนอ่านความคิดนางออกหมด“เด็กหนอเด็ก เจ้าเก็บความคิดไม่เก่งเลยจริง ๆ นางหนูเจ้าคงสงสัยว่า ข้าเป็นใครใช่ไหม” นางพูดอย่างอารมณ์ดีหลี่หลิงเฟิ่งไม่ได้ตอบ เพียงพยักหน้า“ข้ามีนามว่าจูหว่าน จอมผนึกหมื่นดารา ผู้ดูแลหอคอยนี้แต่กาลก่อน หรือรู้จักกันในนาม เฒ่าหอคอย แต่สำหรับเจ้า คนกันเอง เรียกข้าว่าท่านยายก็พอ”หลี่หลิงเฟิ่งมุมปากกระตุก อยู่ดีไม่ว่าดีก็มียายมาเพิ่มหลังได้ยินทุกคำของหญิงชรา ความสงสัยเริ่มก่อตัวชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆใช่สิหอคอยระดับนี้ จะยกให้ใครง่าย ๆ ได้อย่างไร อย่าลืมว่าของฟรีไม่มีในโลกเงื่อนงำ ต้องม

 อสูรฝูงแรกถูกกำจัดในไม่ช้า เหลือเพียงลมหอบสะท้านของคนทั้งสองคณะ แต่แรงสั่นของพื้นยังดำเนินต่อ แถมหนักกว่าเดิมหลายเท่า ชัดเจนเหลือเกินว่าอีกฝูงกำลังพุ่งทะลุเข้ามาเป็นคลื่นที่สองใครบางคนกลืนน้ำลาย แล้วเอ่ยเสียงสั่น“มาอีกฝูงรึ”หลี่หลิงเฟิ่งหลุบตาลง เกรงว่าไม่ใช่แค่ฝูงเดียวนางเหลือบตามองเด็กหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง คราวนี้เขาหลบตาแทบไม่ทัน ความคิดหนึ่งแล่นในหัวหลี่หลิงเฟิ่งเจ้าหนู ดึงสัตว์อสูรมาซ้ำอีก คิดจะสังหารทุกคนที่นี่ทั้งหมดริมฝีปากนางยกยิ้มเหี้ยม จนคนมองหนาวถึงไขสันหลัง“ศิษย์พี่ ท่านว่าสัตว์อสูรพวกนี้แปลก ๆ หรือไม่” นางกระซิบ มีเพียงเยี่ยเหล่าโถวที่ยืนใกล้ที่สุดได้ยินเยี่ยเหล่าโถวเหลือบตามามอง กึ่งสงสัยกึ่งไม่แปลกใจเพราะเขารู้ดี ศิษย์น้องเล็กผู้นี้ ไม่เคยกลัวปัญหา ทว่า ชอบหาเรื่องใส่ตัว ทุกที่ที่ไป“ไม่นี่ เจ้าพบสิ่งใดหรือ”ไม่ทันได้ตอบกลับ พื้นดินสั่นหนักขึ้นเรื่อย ๆ เงาอสูรตัวใหม่แลบออกจากหมอกมืดด้านหน้า เหมือนกำลังจะกลืนทั้งคณะลงในคราวเดียวส