Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Bab 281 - Bab 290

คุณท่านกงยืนเอามือไพล่หลัง กวาดตามองหลินจืออี้ แล้วมองหลิ่วเหอด้วยสายตาที่หนักอึ้ง"เธอสอนลูกแบบนี้เหรอ? ค่าเล่าเรียนของมันสูงขึ้นทุกปีต่อทุกปี เจ้าสองก็ไม่เคยไม่ให้ แล้สน่ะเหรอผลตอบแทน?”“หลายปีมานี้ฉันก็หวังว่าเธอจะเรียนรู้กฎเกณฑ์บ้างและเป็นแม่ศรีเรือนหน่อย แต่แม้แต่ลูกเธอก็ยังสอนไม่ดีเลย เธอยังจะทําอะไรได้?”คําพูดของเขาเต็มไปด้วยหนาม พูดจนหลิ่วเหอได้แต่ยิ่งก้มหน้า แม้แต่ลําคอก็แดงเถือก มือทั้งสองที่ทําอะไรไม่ถูกบิดเป็นเกลียวหลินจืออี้เห็นแบบนี้ ในใจก็เจ็บแปลบไปหมดความโกรธแผดเผาไปทั่วร่าง แม้แต่ลมหายใจก็ร้อนผ่าว ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทําอะไรผิด แต่กลับรู้สึกละอายใจจนขอบตาเจ็บเธอรู้ดีว่าคนที่คุณท่านกงต้องการจะด่าจริงๆ คือใครเมื่อก่อน หลินจืออี้ปฏิบัติต่อคุณท่านกงเหมือนคุณปู่ด้วยความจริงใจตอนที่แม่เธอดูแลคุณท่านกงที่ป่วย เธอก็ช่วยเหลือไม่น้อย สุดท้ายกลับถูกเขากล่าวเตือน “อายุน้อยๆ แบบนี้ อย่ามาคิดใช้ทางลัด”คุณท่านกงคิดว่าเธอทํามากขนาดนี้ เพียงเพื่อต้องการเกาะกุมอํานาจเท่านั้นตอนนั้นเธออายุแค่ 17-18 ปี ยังเด็กอยู่ พอคิดว่าในอนาคตตัวเองจะมีบ้านที่สมบูรณ์แล้ว จึงอยากทะนุถน

“อีกประมาณครึ่งชั่วโมงฉันก็จะถึงบ้านแล้วค่ะ”หลินจืออี้รู้ว่าโทรศัพท์ของตัวเองซ่อมเสร็จแล้วแน่นอนก่อนหน้านี้เธอกลัวว่ายิ่งนานเหตุการณ์จะยิ่งไม่แน่นอน ดังนั้นเธอจึงเพิ่มเงินให้กับเจ้าของร้านซ่อมโทรศัพท์ ให้เขาซ่อมโทรศัพท์ของเธอก่อนเป็นอันดับแรกพนักงานส่งพัสดุตอบว่า “ได้ งั้นผมจะส่งของถึงบ้านในครึ่งชั่วโมงนะครับ”พอวางสาย หลินจืออี้ก็เรียกแท็กซี่กลับบ้านทันทีบังเอิญเจอพนักงานส่งพัสดุที่ชั้นล่างพอดี หลังจากเซ็นรับแล้ว หลินจืออี้ก็รีบขึ้นไปรื้อพัสดุที่ชั้นบนอย่างรวดเร็วเมื่อเปิดโทรศัพท์ เธอก็รู้สึกประหม่าอย่างอธิบายไม่ได้เธอจะต้องเข้าใจทุกอย่างให้ได้แต่เมื่อเธอกดเปิดอัลบั้มรูป ทั้งตัวก็นิ่งงันไปทันใดนั้นสายตาของเธอก็พร่ามัว ราวกับว่าสูญเสียโฟกัสไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าเธอก็พร่ามัวไปหมดโทรศัพท์กระแทกพื้นดังปังเธอถือโอกาสทรุดตัวลงนั่ง หลังจากตัวแข็งไปหลายวินาที เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจและค้นหาสิ่งที่ต้องการซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่โทรศัพท์ได้ถูกลบทุกอย่างออกไปหมดแล้วไม่มีอะไรเหลือเลย!สมองของหลินจืออี้ว่างเปล่า ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงดึงสติกลับมาได้ รีบโทรหาเ

เสียงผิวปากและเสียงตะโกนจากด้านล่างเวทีดังขึ้นอย่างไม่ขาดสายแล้วผู้หญิงก็เดินไปหาผู้ชายที่อยู่ด้านล่างเวทีทีละก้าวๆ ท่ามกลางเสียงเพลงสุดท้าย เธอสะบัดหน้ากากและทื้งตัวลงในอ้อมแขนของชายคนนั้นเนื่องจากคนรอบข้างเยอะจริงๆ ดังนั้นหลินจืออี้จึงมองหน้าตาของผู้ชายและผู้หญิงไม่ชัดเจนแต่เมื่อผู้ชายเอื้อมมือไปกอดผู้หญิง นาฬิกาข้อมือก็โผล่ออกมาให้เห็นใต้แสงไฟบนเวทีพอดีLHตัวอักษรที่ทําจากเพชรที่แตกเป็นชิ้นๆ ส่องแสงระยิบระยับเป็นพิเศษ หลินจืออี้มองปราดเดียวก็จําได้แล้วหลี่ฮวน!งั้นผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นหลิวซินหน่าแน่ๆ!หลินจืออี้คิดไม่ถึงเลยว่าเพื่อเอาใจผู้ชายคนหนึ่ง คุณหนูหลิวผู้สง่าผ่าเผยถึงกลับขึ้นไปเต้นบนเวทีอย่างเร่าร้อนเธอเก็บโทรศัพท์และถือแก้วไวน์ อาศัยฝูงชนเดินเข้าไปใกล้ที่นั่งของหลี่ฮวนและคนอื่นๆ หลี่ฮวนสมกับเป็นเจ้าของจริงๆ ตําแหน่งของเขาดีที่สุดในบาร์ ไม่เพียงแต่สามารถมองเห็นทุกอย่างบนเวทีได้อย่างชัดเจน ยังสามารถชมการเต้นของชายและหญิงบนฟลอร์เต้นได้อีกด้วยหลินจืออี้ชําเลืองมองที่นั่งหลี่ฮวนสวมชุดสีดําและสวมเสื้อเชิ้ตสีดําอย่างสบายๆ ปกเสื้อเปิดโล่งเผยให้เห็นหน้าอกครึ่งห

ในเวลานี้ ลูกค้าที่อยู่ตรงข้ามกับกงเฉินยกแก้วขึ้นและหัวเราะ“คุณชายสาม คุณเกรงใจเกินไปแล้วครับ ผมเพิ่งลงจากเครื่องบินคุณก็ต้อนรับผมอย่างเอิกเกริกขนาดนี้”"มันสมควรแล้ว เชิญครับ"กงเฉินกดก้นบุหรี่และทําท่าเชิญ ดวงตาของเขาเย็นชาได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ตกตะลึงไปทั้งร่างเธอเข้าใจทันทีว่าผู้หญิงเหล่านี้มีประโยชน์ยังไง ดื่มเหล้าเป็นเพื่อน หรือไม่แน่ยังมีอย่างอื่นอีกนี่ทําให้สีหน้าของหลินจืออี้ยิ่งซีดเผือด เธอไม่เชื่อว่ากงจมจําเธอไม่ได้เขาแกล้งทําเป็นไม่เห็นเธอและปล่อยให้คนอื่นเลือกก่อนลูกค้าวางแก้วเหล้าลง ลุกขึ้นช้าๆ กวาดสายตาผ่านผู้หญิงแถวหนึ่งตรงหน้า สุดท้ายสายตาก็หยุดอยู่ที่หลินจืออี้เธอหายใจติดขัด กัดริมฝีปากแน่น สองมือกําหมัดโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ไม่กล้าเปิดเผยความตื่นตระหนกในใจหากลูกค้ากล้าเข้ามาใกล้เธอ เธอก็ไม่สนกงเฉินว่ามาคุยคุยธุรกิจอะไรหรอก เธอจะเป็นบ้าทันทีเลย!แต่ชายคนนั้นไม่ได้เลือกทันที แต่คุยติดตลกว่า "วิสัยทัศน์ของคุณชายสามนั้นดีจริงๆ เลยครับ ผมเลือกจนตาลายแล้ว คุณเลือกก่อนดีกว่า ผมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว”ปากบอกว่าเลือกยาก แต่หางตากลับสังเกตทุกการกระทําของกงเฉิน

ความเผ็ดร้อนยังไม่เข้าคอ มือที่หลังก็ค่อยๆ ขยับ ร่างกายก็ถูกรวบเข้าไปในอกของผู้ชายมือที่เพิ่งยกขึ้นถูกผู้ชายโอบรอบคอเธอ จูบที่โหมซัดสาดกดลงไปลึกๆ เรียกร้องเหล้าแรงในปากของเธออย่างละโมบแม้ว่าเหล้าจะหมดแล้ว แต่จูบของเขาก็ยังคงครอบงําอย่างบ้าคลั่งจนกระทั่งหลินจืออี้หายใจไม่ออกจึงคลายออกนิ้วของเขากดลงบนริมฝีปากของเธอ ทําให้เธอไม่สามารถพูดอะไรได้ เขาพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า "นี่ก็มืออาชีพไม่เบาไม่ใช่เหรอ?"มือของหลินจืออี้ที่วางอยู่บนไหล่เขาออกแรงบีบลงไป ส่งสัญญาณให้เขาปล่อยตัวเองแต่เขาไม่เจ็บไม่คัน คว้ามือของเธอมาบีบเบาๆ ที่ฝ่ามือหลินจืออี้ด่าเขาอย่างไร้เสียงว่าเป็นคนบ้า!ไม่นึกเลยว่าเขาอยู่ต่อหน้าคนอื่นจะ......กงเฉินไม่สนใจและมองไปที่ลูกค้าโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า "มีอะไรอีกไหม?"ลูกค้ายิ้มอย่างเขินอาย "ไม่มีครับ"“ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว ก็เซ็นสัญญาซะ” กงเฉินมองไปที่เฉินจิ่นที่ยืนอยู่ข้างหลังอย่างเงียบๆ เฉินจิ่นเปิดสัญญาและกดปากกาแล้วยื่นให้ลูกค้าเหลือบมองสัญญาและกอดผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ด้วยรอยยิ้ม "คุณชายสาม มันไม่เหมาะที่จะพูดพูดเกี่ยวกับงานชาตินี้เลยนะครับ คุณท่านเองก็ไม่ได