Semua Bab LET ME BE THE ONE (TITIBO-TIBO) SPG: Bab 191 - Bab 200

Hindi naman nagtagal ay dumating si Hunter. Seryoso ang mukha nitong nakatingin lang sa kanya."Hunter... I'm glad you're here! Natatakot ako..." agad cyang lumapit at nyakap ito pero kinalas nito ang kamay nyang nakapulopot sa leeg nito"Natatakot saan, Olivia? Sa sarili mong multo?"Hindi niya alam kung ano ang ibig sabihin nito pero hindi na nya iyon inintindi."Bakit andito ka sa baba?""Natatakot kasi ako doon sa kwarto... Wala akong kasama.""Walang multo sa bahay ko. Unless may sinama kang multo dito?" Matalinghagang sabi na naman ulit nito.Sa uri ng pagtingin ni Clark sa kanya, ay nararamdaman niyang may gusto itong sabihin pero halatang nagpipigil lang."Umakyat ka na sa kwarto mo, Olivia." wika ni Hunter saka nagpatiuna na sa paglakad. Dali-dali siyang sumunod sa likod nito.Pumasok ito sa inookupa niyang kwarto. Nagulat siya dahil hindi naman ito pumupunta doon, pero ngayon ay nauna pa itong pumasok.Lihim siyang napangiti... Baka na-realize ni Hunter na kailangan niya ng

Tahimik lang si Hunter saka tinanggap ang reseta.“Mauuna na po ako, Sir. Sakaling may nararamdaman po ulit si Ma’am Olivia, tawagan n’yo na lang po ako,” paalam ng doctor saka umalis na. Dalawa na lang sila ni Hunter ang naiwan sa kwarto.“Hunter, ’wag mo akong iwan. Natatakot ako sa pagbalik ni Mike...”Nanatiling tahimik lang si Hunter habang nakatingin sa kanya.“Gusto man kitang tulungan, pero may kasalanan ka pa rin sa akin, Olivia. Sinira mo ang buhay ko. Hindi ko maatim na makita ka araw-araw dito sa bahay ko. Pagkatapos mo diyan, ipapahatid na kita sa bahay mo.”“Hunter, please, ’wag! Mag-isa lang ako doon at walang kasama. Baka puntahan ako ni Mike doon!”Muling tumahimik si Hunter at tila nag-iisip.“Sige, tutulungan kita. Pero ipaliwanag mo kay Yassy ang lahat. Ipaliwanag mo kung paano mo kami sinira... ikaw ang magpaliwanag para maintindihan niya na hindi ako nagkasala sa kanya. At ikaw ang may kagagawan ng lahat ng ito. Tutulungan mo akong bumalik si Yassy sa akin.”“Fuc

"Ano ang gusto mong kainin, anak?""Pasensya ka na sa bahay natin, ha.""Hindi ako gutom, Tay... Andito ako dahil may ipapagawa ako sa'yo." Diretsahang sabi niya habang nakaupo sa tapat ng kanyang ama."Ano 'yon, anak?" Tanong ng ama na halatang nag-aalala pero bukas pa rin sa sasabihin ng anak."Gusto kong idispatsa mo ang lalaking 'to..." Sambit niya sabay abot ng litrato ni Mike."A-anak... kakalabas ko lang ng kulungan. Gusto mo bang bumalik ulit ako doon?" May halong takot at lungkot sa tinig ng ama."Maatim mo bang saktan ako ng lalaking 'yan?" Tanong niya, sabay haplos sa kanyang tiyan."Siya ang ama ng dinadala ko, Tay. Pero hindi ko siya gusto para sa amin ng anak ko. May iba akong mahal. Kaya gusto ko siyang mawala... para wala na akong inaalala."Tahimik ang kanyang ama, tila iniisip ang bigat ng hinihiling ng anak."S-Sige, anak. Gagawin ko ang gusto mo... Makabawi man lang ako sa mga pagkukulang ko sa’yo."Ngumiti siya at tumayo. "Salamat, Tay. Hindi na ako magtatagal. Ba

Hindi agad siya nakasagot sa tanong ni Mike dahil guilty siya."Ano ang ginagawa mo, dito anak?' naguguluhan ding tanong ng tatay niya."Tatay mo siya, Olivia? Pinapapatay mo ako sa tatay mo?" tanong din ni Mike"Oo!" sigaw niya. "Pinapapatay kita dahil masama kang tao! Huhuhuhu..." iyak niya.Agad namang tumayo si Mike mula sa sahig at niyakap siya. "Sorry sweetheart. I didn't mean to hurt you. Dati pa 'yon... nagbago na ako. Hindi na kita sasaktan, promise!... mahalin mo lang ako at magsasama tayo ng anak natin." wika nito.Hindi pa man niya inamin na si Mike ang ama ng kanyang dinadala at ina-ako na ito agad na parang sigurado."Anak?..." pukaw ng tatay niya sa kanya."Tay, iwan mo muna kami...""Sige anak." sagot nito sa kanya, saka binalingan si Mike. "Lalaki!... Maswerte ka at andito ang anak ko. Kung hindi ay nakahandusay ka na sana diyan at naliligo sa sarili mong dugo. Kapag sinaktan mo pa ang anak ko, ay hindi ako mangiming ituloy ang pagpatay sa'yo!" banta ng tatay niya, s

Kakalapag lang nila sa Ninoy Aquino International Airport galing ng London. Kanina pa siya iyak nang iyak. Simula sa London, hindi mawawala sa isip na baka hindi na niya maabutan si Hunter. Mugto na ang mga mata niya. Nakasuot lang siya ng malalaking glasses para hindi siya mapansin ng mga tao. Pero sa eroplano ay panay ang hikbi niya."Stop it, Yassy... andito na tayo... makikita mo na si Hunter." saway ng kuya niya. Pati ito ay mugto na din ang mata sa likod ng aviator shades na suot nito. Alam niyang nag-aalala din ito kay Hunter na bestfriend nito kahit magkaaway ang dalawa... at dahil iyon sa kanya."Kuya, I can't help it... paano kung hindi na natin siya maabutan?""Let's just pray na malayo siya sa kapahamakan, Yass... mabubuhay siya." Caleb assured her."Sana nga, kuya. Huhuh... di ko kakayanin na mawala si Hunter sa buhay ko. I love him so much... huhuhuh..."Tahimik lang si Caleb. Wala siyang pakialam kung malaman nito ang totoong damdamin niya para sa dating nobyo. Kahit pa