Lahat ng Kabanata ng Miss Quack meets Doc Paul: Kabanata 1 - Kabanata 10

Karen "Lola gusto n'yo po talaga ako matulad sa inyo na dito na sa lugar na ito tatanda? Paano ko na po makita ang idol kong si Lee Min Ho niyan." Reklamo ko kay Lola habang abala ang mala-armalite nitong bibig sa kakaturo sa akin ng tamang sukat at timpla sa paggawa ng gamot. "Bakit? nagsasawa ka na ba sa akin kaya lalayasan mo na ako?" tanong pa nitong muli at nilayasan ako. "Lola Engrasya, pinagdadabugan mo ba ako?" pakunwa'y galit kong sabi. Alam ko naman na mawawala ang pagtampururot niya. Pero lalo ko yatang ginalit. "Aba! Karen, nakalilimutan mo yata na ako ang Lola mo? Nag-aruga sa 'yo nagpa-aral, tapos ngayon na malaki ka na at ikaw na ang naghahanap buhay sinisigawan mo na ako?" nakapamaywang nitong sumbat sa akin at umakyat sa second-floor ng bahay naming na dalawang baiting lang naman.Kaya naman pagganitong totoong tampo na ang nararamdaman ni Lola ko'y kailangan na niya ng yakap at halik mula sa akin. Umakyat ako sa itaas at nadatnan ko itong nakahiga sa papag

Karen Lalong bumilis ang kabog ng puso ko nang hawakan ako nito upang gabayan paupo. Nangatog bigla ang tuhod ko’t napatakbo ng wala sa oras sa mga upuan at muntik pa akong masubsob. "Careful, Sweetie." Ano raw? Ako sweetie? Kinilig ako 'don ah. Pero ako si Karen Isidro at hindi kalad-Karen kaya dapat may pagka-dalagang Pilipina pa rin ako. "You're blushing, Sweetie," sabi pa nito sabay kurot sa aking pisngi. Hindi ko tuloy mapigilan ang mapakagat-labi. Kinikilig kasi ako pero kailangan kong pigilan dahil gusto kong panindigan ang pagiging dalagang Pilipina. Kaya lang, ang kilig na nararamdaman ko'y biglang bumaba at gustong lumabas sa aking pang-upo. Sa labis na taranta ko'y tumayo ako ng mabilis palayo sa kanya saka nagtago sa madilim na parte at pinakawalan ang kilig ko na nauwi sa puwet kaya nagbuga ng masamang hangin. “Salamat, muntik na ako r’on ah," sabi ko. Madilim naman na bahagi ito kaya walang nakakikita sa akin. Pinagpag ko pa ang aking suot na dress para kuma

Karen Nang sumunod na mga araw ay hindi pa rin ako nakapag-tinda, dahil sa aking pagkakasakit. Nilagnat kasi ako ng higit tatlong araw. Kung anu-ano ang ginamot sa akin ni Lola, pero hindi umepekto ito, sa pag-aakalang simpleng lagnat lang ang naramdaman ko. Hindi ko kasi maaring sabihin sa kanya na dahil ito sa pagkawarak ng aking pagkababae kaya ako nagkasakit. Ngayon ko lang naramdaman ang epekto ng laki ng kanya. Kaya kahit pilit ko man siya kalimutan ay hindi ko magawa-gawa. Hangga't sumasakit ang aking puday ay paulit-ulit pa rin siya tumatakbo sa isipan ko kahit pa mawala ang sakit. Paano ko naman kasi makalilimutan ang lalaking unang nagparanas sa akin ng halik? Hindi lang sa labi kundi ng buong katawan ko. At ang malala pa, sa tuwing nakakikita ako ng pipino lalo na kung malaki ay parang ayaw ko na itong hawakan at lalo kung kainin. Leche siya! Winarak na nga niya ako ng mala big size niyang pipino'y nag-iwan pa ng salapi? Ano’ng akala niya sa akin mukhang pera

Karen "Mano po, Lola." "Kaawaan ka ng diyos Apo," sagot nito at sumilip pa sa labas bago muli ako nito tinanong. "Nasaan 'yong lalaking kasama mo na may magarang kotse Apo? Bakit hindi mo man lang ipinakilala sa akin?" may bahid tampo nitong tanong sa akin. Kung ganoon nakita niya pala kami. Pero nagtataka ako kung bakit tila hindi siya nagalit sa akin. "Lola, nakita n'yo pala po kami?" napapakamot ulo kong tanong. "Oo, kahit nakasilip lang ang ulo ng binatang naghatid sa 'yo ay alam kong lalaki. Sino ba siya Apo? Kasintahan mo na ba?" Lalo akong nagtaka tanong pang iyon ni Lola. Mukha kasing interesado siyang malaman. "Akala ko po ayaw Ninyo …" natigil ako sa pagsasalita ng hinila ako nito paupo sa mesa kung saan nakahanda na ang hapunan namin. "Apo, wala akong sinabi na ayaw kong magkaroon ka ng kasintahan. Ang akin lang ay gawin mo ng tama at huwag kaagad gumawa ng milagro para wala kang pagsisihan sa huli," nakangiti nitong sabi bago ni-muwestra sa akin ang

Karen 20 months later "Kaye anak, huwag masyado malikot, baka mapagalitan tayo ni Miss Menchin." Kausap ko sa aking anak na si Kaye. Mag-sampong buwan na rin ito. Ang bilis ng panahon, parang kailan lang ipinagbubuntis ko pa siya. Naalala ko pa noon nang unang tatlong buwan akong naglilihi. Hirap na hirap akong bumangon dahil sa tindi ng pagsusuka ko. Nakaratay rin ako palagi kaya palagi akong absent. Mabuti na lang at nasa tapat lang ang School kaya nakagagawa pa rin ako ng ibang activities. Mababait man ang mga Professor ko'y still absent pa rin ako. Pero dahil alam nila ang sitwasyon ko't nakikita nilang pursigido ako kaya binibigyan nila ako ng special exam. Nanghihinayang daw sila sa talinong taglay ko. Akalain mong may talino pala akong naitatatago. At syempre nariyan ang mga kaibigan ko na siyang tumulong sa akin all the way mula simula hanggang sa paglaki ng aking tiyan. Hindi mawawala ang kutya sa mata ng ibang tao. Lalo na pag dumaraan kami na malaki ang aki