All Chapters of Rejected Wife of A Heartless CEO: Chapter 231 - Chapter 240

Tinagilid ko ang ulo ko para tingnan siya habang tinuturuan niya ako. “Okay, gusto kong matuto. Kuya Vicento, turuan mo ako.”Tinitigan ako ni Vicento, at may bakas ng tuwa sa kanyang mga mata. “Ano’ng tawag mo sa’kin?”“Kuya...”Niyakap niya ako, at ang boses niya ay mababa at puno ng saya. Hindi na bago sa kanya ang tawag kong iyon sa kanya.Noong araw na makita kong nahulog si Nica sa tubig, tumalon agad ako para hawakan ang kamay niya.Makulay ang araw na iyon. Maliit pa kami noon at nakatakas sa mga bodyguard. Nang mahulog si Nica sa tubig, nahawakan ko muna siya, pero malakas ang agos at masyado kaming maliit.Isa-isang nabitawan ng agos ang kanyang mga daliri.Tumama ang ulo ko sa bato at nawalan ako ng malay.Pagmulat ko, ang sabi nila, ang nakababatang anak ng pamilya Victoeillo ang nagligtas sa akin.Hindi ko alam ang tungkol sa pagiging anak sa labas, kaya inakala kong si Denver ang nagligtas sa akin. Nang magpasalamat ako sa kanya, hindi niya itinama ang akala ko.Simula n

Pagkakita niya sa akin, nanlamig ang buong katawan ko.Naalala ko ang sandaling sinaksak niya ako mula sa likod; hindi sakit ang una kong naramdaman, kundi pagkabigla.Paglingon ko, nakita ko ang malamig at madilim niyang mga mata. Bago pa ako maka-react, mabilis na niyang hinugot ang patalim.Ang mga matang iyon— na paulit-ulit na lumilitaw sa bangungot ko— ngayon ay nakatutok sa akin na parang makamandag na ahas. Kahit iba na ang katawan ko, tumibok pa rin nang malakas ang puso ko, at parang sumirit ang adrenaline ko.Parang nakasakay ako sa rollercoaster na biglang umarangkada nang mabilis; ramdam ko ang pagkalabog ng dibdib ko.Sinasabi ng utak ko na huwag pansinin ang tingin niya, pero ang instinct ko ay nanginginig sa takot— dahil pinatay niya ako.Biglang may tumayong mataas na anino sa harap ko, tinakpan ang linya ng paningin niya, at para akong nabunutan ng tinik.“Madam, gusto n’yo po ba ng tubig?”Si Jason iyon.Malaking lalake si Jason, at kasingtangkad at kasingmatipuno r

Dati, minsan lang magkita sina Edmund at ang pamilya Vargaz— isang beses lang sa isang taon tuwing may okasyon. Ang tanging impresyon ni Edmund sa kanila ay ang kanilang kasakiman; hindi niya talaga kilala ang mga ito.Sa dami ng taon na pinabayaan niya ang asawa niya, hindi niya alam na matagal nang inaapi si Mama. Ngayong tinanggal ko ang huwad na maskara ng pagiging “magkamag-anak,” natamaan nito ang damdamin ni Edmund kaya paano niya iyon palalampasin?Nang makita ng tiyuhin niya ang galit nito, agad siyang umatras, tiningnan nang masama ang tiyahin ko, “Nakakahiya ka. Magpalit ka na ng damit.”Pagkapalit ng tiyahin ko, agad silang pinaalis ni Edmund. Ayaw pa sanang umalis ng tiyahin, pero humarap si Edmund sa kanila, “Ginigising n’yo ang asawa ko. Umalis na kayo.”Matagal na niyang sinusuportahan ang mga “parasitong” iyon dahil lamang sa paggalang sa nanay ko; ngunit sa totoo lang, hinahamak niya ang mga taong puro hingi ng pera kaya hindi niya sila mabibigyan ng magandang pakiki

Hindi nag-atubili ang mga mata ng mama ko. “Ria, ayokong biguin ulit ang Tito Michael mo. Minsan na akong naging malambot noon. Tinanggap ko ang kapalaran ko bilang asawa ni Edmund, pinili kong isilang ka, at mabuhay na parang isang buong pamilya. Akala ko, lilipas ang panahon at mawawala ang pagmamahal ko kay Michael, na matututunan kong mahalin ang ama mo. Pero dumating ang balitang buntis si Susan. Ria… binigyan ko ng pagkakataon si Edmund sa kabila ng lahat ng iyon.”Napapikit siya at bahagyang nanginginig ang kaniyang marurupok na pilik-mata. “Simula noong araw na ‘yon, namatay na ang puso ko. Sa pagkakataong ito, gusto kong bigyan ang sarili ko ng pagkakataon. Gusto kong mabuhay para sa sarili ko.”“Sige, Mama. Kahit ano ang desisyon mo, susuportahan kita. Nag-hire na si Vicento ng abogado para mangalap ng ebidensya. Maghintay lang tayo nang kaunti; hindi pa tamang panahon para mag-file ng divorce.”“Sige.”Pinakalma ko si Mama at napabuntong-hininga ako. Nang hapon na ‘yon, dum

Nabasa ni Edmund ang iniisip niya. Ayaw niyang mapahiya ang anak, kaya tinapunan niya ng tingin si Sofia. “Ano na namang kaguluhan ’yan? Umuwi ka na.”Naramdaman ni Sofia ang inis. Dati kasi, ako ang sinasabihan ni Edmund nang gano’n, hindi siya.Mas lalo siyang nainis. “Ibig bang sabihin, hindi marunong tumugtog ng violin ang panganay na Miss Canlas natin? Nakakatawa naman.”Ngumiti ako nang bahagya. “Oo, hindi ako gaanong magaling sa violin.”Narito ngayon si Nica, at siguradong binabantayan niya ang bawat kilos ko.Noong huli, lumampas ako sa dati kong kakayahan dahil binago ko ang estilo ko. Pero sa violin, mahirap baguhin ang ilang lumang habits.Hindi ko ilalantad ang sarili ko sa harap niya, pero hindi ko rin palalampasin si Sofia—itong tipaklong sa taglagas na todo ang talon sa harap ko.Ngumiti siya nang mayabang. “Papa, ang bait naman ng sister ko. Hindi niya kailangang matuto ng kahit ano. Papaganda-paganda lang at mag-aasawa. Ako, ang dami kong kailangang aralin pero hindi