Lahat ng Kabanata ng Rejected Wife of A Heartless CEO: Kabanata 221 - Kabanata 230

Nasa loob ako ng kotse, pinapanood ang bawat miyembro ng pamilya De Leon na bumababa at patakbong papunta sa lugar ng aksidente. Nakakakilabot itong kahawig ng eksenang nakita ko noong natagpuan nila ako sa loob ng estatwa.Si Mama Sandy ay nagmadaling lumapit sa railing, ngunit agad siyang nasalo ng mga pulis. Hindi niya mapigilang umiyak.“Stephen! Ayos lang ba si Stephen?”Naiangat na ng mga rescuer ang bangkay. Namumula ang mga mata ni Mama Sandy, nanginginig ang tinig habang umiiyak, “Doctor, iligtas mo ang anak ko!”Ang mga tauhan ni Vicento ay bumaba na sa bangin para kumpirmahing patay na si Stephen sa mismong lugar.Dumating ang doktor, halatang hirap. “Sa pamilya ng biktima, tanggapin n’yo po ang aming pakikiramay. Wala na pong vital signs si Mr. De Leon.”“Hindi, imposible! Dapat ginamot n’yo siya! CPR, kung ano man! Bakit n’yo siya basta na lang diniklarang patay nang hindi man lang chine-check?”“Ma’am, naiintindihan namin ang nararamdaman n’yo, pero si Mr. De Leon...”“H

Sa madilim na gabi, rinig ko ang malakas na tibok ng puso ko.Nararamdaman ni Vicento ang paninigas ng katawan ko at marahan niyang hinaplos ang likod ko.“Hindi ko intensyong mas lalong pabigatin ang nararamdaman mo. Gusto ko lang malaman mo ang nararamdaman ko. Gabi na kaya matulog ka na.”Mukhang pagod na pagod siya, dahil ilang sandali lang ay dinig ko na ang banayad at pantay niyang paghinga.Nakatulog din ako, pero napaginipan ko ang isang bagay.Sa panaginip ko, bumalik ako sa pamilya De Leon.Ang tanging hindi ipinagkait sa akin ng Diyos ay ang kabataan ko. Pagkatapos mawala ni Nica, naging mabuti sa akin ang lahat. Lumaki akong spoiled at mahal na mahal.Kaya sa panaginip, sampung taong gulang ako, naka-puting dress, at nakaupo sa swing.May narinig akong yabag sa likod. Paglingon ko…Lumapit si Stephen, nakatingin sa akin nang may lambing.“Hindi ko namalayan, ang tangkad na ng kapatid ko.”Umupo siya sa tabi ko at sabay kaming nagduyan, tulad noong bata pa kami.“Kuya, may

Sa pagtama ng matatag na tingin ni Mama sa akin, hinaplos ko ang likod niya. “Mama, huwag kang mag-alala. Ako na ang bahala sa pag-aayos.”Hindi ko lubos maintindihan kung bakit nagmamadali siya nang husto na ipalaglag ang bata, na ayaw niyang maghintay pa ng kahit isang araw.Nakikita ko siyang sobrang emosyonal, kaya’t hindi ko na siya ginulo pa. Tinawagan ko nang palihim si Vicento.Pagkatapos niyang pakinggan ang paliwanag ko, banayad ang kaniyang tinig. “Okay, ako na ang bahala. Ang mama mo ay considered na older mother, at napaka-harmful ng miscarriage sa katawan niya. Kailangan ang katulong para sa pagluluto sa bahay, baka hindi mo kayanin mag-isa at kulang pa ang pinadal kong katulong. Ipapapunta ko si Jason para tulungan ka.”“Baka maging inconvenient kung wala si Jason dyan sa tabi mo.”“Okay lang, may iba pang bodyguards. Alagaan mo nang mabuti ang mother-in-law ko at siguraduhing makapagpahinga siya pagkatapos ng operasyon.”“Okay.”Kahit ilang salita lang ang sinabi niya,

Bago ang muling pagkabuhay ko, kilala si Vicento bilang malamig at hindi palakibo. Paano siya naging ibang-iba pagkatapos kong mabuhay ulit?Minsan iniisip ko kung sinasaniban ba siya, dahil kabaligtaran siya ng dating siya. Dahil ba sa init ng kwarto, o sa malambot niyang tingin? Tinititigan lang niya ako nang sobrang banayad, hindi gumagalaw. Naisip ko tuloy ang ginagawa ko bago kami maistorbo; hinihintay niya akong mauna. Hindi ko alam kung bakit biglang sumagi sa isip ko ang sinabi ni Tito Michael: “Maikli lang ang buhay, ilang dekada lang—ayoko ng pagsisisi.”Sa nakaraang buhay ko, namatay akong may pagsisisi; ngayon, ayokong ulitin iyon. Hindi na ako si Ria De Leon at hindi siya ang tiyuhin ko. Kahit wala pa akong pagmamahal para sa kanya, hindi ko naman tinatanggihan ang haplos niya.Kahit napakaraming kagaya nina Marvin at Denver na puro basura, ipinakita sa akin ni Tito Michael ang kabaligtaran—may mabubuting lalaki pa rin sa mundo. Hindi ko pwedeng talikuran ang ibang tao

Nagulat pati si Mama sa sinabi ko. Masyadong inosente si Ria Canlas noon, tinitingnang parang mga nakakatanda ang mga diumano’y kamag-anak na ito, kaya kahit naiinis siya, hindi siya makapagsalita o makasupalpal.Ako, iba.Nabuhay akong muli—sino pa ang magtitiis sa mga Vargaz?“Walang modo, ano bang pinagsasabi mo?”Galit na galit ang matandang lalaki sa sinabi ko; lalo pang kumunot ang pangit niyang mukha, nakadilat nang todo ang mga mata, parang demonyong inukit sa bato.Malamig na sabi ni Vicento,“Ang kasal namin ni Ria ay napagkasunduan ng pamilya Victorillo at Canlas; wala itong kinalaman sa pamilya Vargaz. Hindi ba’t sobra na ang pakikialam ninyo, Mr. Vargaz?”“Mr. Victorillo, dapat tinatawag mo akong ‘Lolo.’ Ganyan ba ang pagpapalaki sa inyo ng pamilya Victorillo?”Nagmamayabang pa ang matanda sa harap ni Vicento.Saktong dumating si Edmund, may bitbit na mga pastry na paborito ni Mama, at gaya ng nakasanayan, marunong siyang mambobola.Pagpasok niya, agad niyang naramdaman a