Lahat ng Kabanata ng Rejected Wife of A Heartless CEO: Kabanata 211 - Kabanata 220

Namumula ang mga mata ni Denver, halos hindi makapagsalita dahil sa pag-iyak. “Ria… totoo ba ang mga nakasulat sa diary?”Diretso kong tinitigan ang mga mata niya. Dahil umabot na kami sa ganitong punto, wala na akong dahilan para magtago.“Hanggang ngayon, iniisip mo pa ring sinisiraan ko lang si Nica?”Mabilis siyang umiling. “Hindi, hindi ‘yon ang ibig kong sabihin. Nalulungkot lang ako sa lahat ng pinagdaanan mo noon. Ako—”Ngumiti ako ng malamig. “Nalulungkot ka? Masakit ba para sa’yo na isipin kung gaano kasakit mapilas ang sariling balat habang buhay pa? Denver, nasaan ka noong tumawag ako sa’yo sa huling sandali bago ako mamatay?”Bigla siyang namutla. Alam niyang may mali, pero hindi niya magawang sabihin, dahil hindi niya alam na nakita ko ang lahat noong panahong kaluluwa na lang ako.Wala akong awang pinunit ang huling tabing ng pagpapanggap niya. “Bago ako mamatay, nakita kong puno ng paputok ang langit. Dapat sana para sa kasal natin ‘yon, pero ginamit mo iyon para pasay

Hindi na ako nagulat sa ginawa ni Sofia. Noong una, minamaliit niya si Vicento dahil sa kapansanan nito. Nang malaman niya ang totoong katayuan at posisyon nito— na pati si Edmund ay kailangang mag-ingat sa pakikitungo sa kanya— siyempre pa, ang mga gaya nina Sofia at Susa, na makikitid ang isip at tuso, hinding-hindi palalampasin ang ganoong malaking oportunidad.Bukod sa kapansanan ni Vicento, napakaraming bagay pa ang dapat na hangarin sa kanya. Kung pera o kapangyarihan ang pag-uusapan, wala nang ibang lalaking makapapantay doon.Kaya talagang handang-handa si Sofia ngayong gabi. Nagsuot pa siya ng pabangong nakakabaliw at sa loob ng coat niya ay naka low-cut at hapit na mini dress. Pag-alis niya ng coat, lantad na lantad ang dibdib niyang halos nakalabas. Lalo pa’t sinadya niyang yumuko, kaya halos kalahati ng dibdib niya ay nakahain na.Akala niya talaga na si Vicento ay katulad nina Marvin— mahilig sa laman.Ako man ay nagtataka. Sinabi ni Vicento na wala siyang naging babae ka

Naiintindihan ko kung bakit pinili ni Nica ang ospital ng pamilya Victorillo, ilang taon na rin siyang doon nagpupunta, at halos lahat sa pamilya ay nagbibigay-galang sa kanya. Posible ring nakakuha siya ng pekeng report mula sa pribadong ospital na ito.Kadalasan, hindi pa halata ang pagbubuntis hanggang tatlo o apat na buwan, at wala pa nga siyang dalawang buwan, kaya hindi pa talaga makikita.Kahit wala silang pundasyon ni Marvin pagdating sa emosyon, hindi mapagkakaila na may pagka-madaling mag-init at medyo pabigla-bigla ang ugali nito— at may charm siyang mahirap tanggihan.Alam niyang mahal ng matatanda sa pamilya Ocampo ang mga bata, kaya’t hindi niya sinasadyang nabaligtad ang sitwasyon.May dalawa siyang nakatatandang kapatid na lalaki at isang ate; isa nasa entertainment industry, isa ang nagpapatakbo ng kumpanya. Ni isa sa kanila ay hindi pa kasal, lalo na’t walang anak.Kung siya ang maunang magkaroon ng anak, maaari niyang baguhin ang pagiging hindi paborito sa pamilya O

Lumaki ang mga mata ni Edmund. Sa huli, ang personalidad ng mama ko ay palaging banayad at hindi palaban.Palagi siyang sumusunod sa mga nais nito nang hindi tumututol.Itinaas niya ang kamay para saktan siya; ito ang unang beses na naging ganito kaseryoso ang sitwasyon. Hindi ko inaasahang si Tito Michael ang unang bibiyak ng katahimikan. Sabi niya, “Malamig at mahangin, at buntis ka. Hindi ka dapat magalit. Umuwi ka na at magpahinga nang maaga.”Tama nga, ang pagmamahal at kawalan nito ay napakalinaw makita.Ang nararamdaman ni Edmund para kay Mama Diana ay parang batang possessiveness, samantalang si Tito Michael ay tunay na nagmamalasakit. Lahat ng ginagawa niya, bawat salita niya, ay para kay Mama Diana..Kung paghahambingin, napakalaki ng agwat nila.Agad kong sinira ang katahimikan. “Oo, Mama, umuwi ka na muna. Lumalakas ang hangin at umaambon na naman.”"Sige." Kumalma nang kaunti ang emosyon ni Mama, at tiningnan niya si Tito Michael. “Ayos lang ako, huwag kang mag-alala. Umu

Nagulat ako sa sinabi ni Lu Yanchen at doon ko lang talaga siya tiningnan nang maigi. Naka-dark gray siyang turtleneck na cashmere sweater; kahit sa ganitong lapit, malinaw kong nakikita ang pinong hibla ng kulay abong sinulid.Nagbibigay iyon ng banayad na lambing sa dati’y malamig niyang aura.Noon pa, alam ko nang ang mukha ni Vicento ang pinakamapino at pinakamakinis na nakita ko. Hindi lang dahil gwapo siya—napaka-define din ng features niya, halos mala-ukit.Hindi ko pa nakikilala ang tunay niyang ina, pero may narinig akong may lahi raw siya. Pero kahit ganoon, napaka-Pinoy pa rin ng itsura niya, maliban sa sobrang kaputian niya, sa lalim ng features niya, at sa masyadong madidilim na mata niya.Kapag tinitigan ka niyang malamig, may aura siyang nakakatakot. Pero kapag tinitigan ka niya nang may lambing, para kang nakakita ng anghel na bumaba rito sa mundo ng mga tao. At ang boses niya—masyado talagang nakakabighani.Kumakabog ang puso ko, nauutal at hindi alam kung paano sasag