Semua Bab ร้ายพ่ายกลายรัก: Bab 201 - Bab 210

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่กลุ่มกำลังของโจรป่าฝ่ายทรราชจึงถูกเด็ดหัวไปจนสิ้น กลุ่มกำลังทั้งหมดของฟงชินหยางจึงกระจายตัวหายไปอย่างรวดเร็วไร้ร่องรอยให้สืบสาวคงเหลือเพียงบุคคลบ้านฟงกับฉีเล่อยืนตระหง่านมองภาพของเหล่าทหารเดินวนไปวนมาอย่างขยันขันแข็งเพื่อเก็บซากศพที่แดดิ้นสิ้นชีพเอามากองรวมกันเพื่อเผาทำลายให้สิ้นซาก"เรื่องนี้เป็นเรื่องภายในแคว้นเป่ยฉี การนำกองกำลังของแคว้นเฉินเข้ามา ข้าเกรงว่าพี่ชินหยางจะเดือดร้อน" ฉีเล่อเอ่ยกับฟงชินหยางตามตรงเมื่อทั้งสองยืนเคียงกันบนเนินเขาที่มองลงไปเห็นค่ายทหารของตน เรื่องภายในแคว้นเป่ยฉีหากมีผู้คนล่วงรู้ออกไปว่าแคว้นเฉินยื่นมือเข้าช่วยนั้น แคว้นเฉินอาจจะตกที่นั่งลำบากในสายตาของแคว้นอื่นๆ ทั่วหล้า"กองกำลังพวกนั้นมิใช่พลทหารของแคว้นเฉิน พวกเขาเป็นขุนพลลึกลับของข้าที่มีเอาไว้สำหรับจัดการตามแต่ใจ ข้าเพียงใจร้อนเกินไปก็เท่านั้น ไม่อาจนั่งรอน้องเขยอย่างใจเย็นได้" ฟงชินหยางเลือกเอ่ยกลับตามตรงเช่นกัน นี่คือฟงชินหยางผู้เหี้ยมโหดไม่สนใจฟ้าดิน การซ่องซุมขุมกำลังเดนตายในเงามืดเป็นสิ่งที่เขากระทำมานานปีโดยฟังคำสั่งเพียงเขาไม่ต้องสนใจกระทั่งฮ่องเต้ หากวันหนึ่งจำเป็นต้องใช้ง

ณ วังบูรพาของฉีหย่งเหอภาพร่างระหงของสตรีงดงามนัยน์ตาเรียวดั่งหงส์กำลังนั่งอยู่เพียงลำพังภายในศาลากลางอุทยานของตำหนักใหญ่ท่ามกลางบรรยากาศร่มรื่นของสวนสวยหลิงเวยที่เดินทางมาเพื่อเยี่ยมเยือนสตรีงดงามนางนั้นถึงกับยืนเหม่อมองสตรีงดงามในศาลาไม่วางตามิใช่ว่าสตรีนางนั้นงดงามจนทำนางตกตะลึง หากแต่ภาพของสตรีงดงามนางนั้นที่นั่งเล่นหมากล้อมเพียงลำพังอย่างเดียวดายท่ามกลางสตรีมากมายที่เดินรายรอบอุทยานกำลังทำให้หลิงเวยนึกห่วงใยขึ้นมาจับใจหลี่ลี่เหมยคือสตรีนางนั้นท่านหญิงกำลังนั่งเล่นหมากล้อมอยู่เพียงลำพังในศาลากลางอุทยานหลิงเวยกำลังจะได้เดินทางกลับแคว้นเฉินในอีกไม่นานเมื่อเรื่องราวต่างๆ ของเฉินลี่หลินกำลังจะเข้าที่เข้าทางในเร็ววันนางจึงตัดสินใจเดินทางมายังตำหนักบูรพา เพื่อขอเข้าพบท่านหญิงหลี่ลี่เหมยเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินทางจากไปยังแคว้นเฉิน ในขณะที่หลิงเวยกำลังจะเดินเข้าไปทางศาลาที่หลี่ลี่เหมยนั่งอยู่ในนั้น ขันทีผู้นำทางพลันยกฝ่ามือขึ้นห้ามนางมิให้ได้ก้าวเท้าเดินต่อ หลิงเวยจึงเงยหน้ามองไปยังหลี่ลี่เหมยอย่างนึกแปลกใจ นางจึงจำต้องหยุดเดินแล้วยืนมองบุคคลผู้มาใหม่ที่กำลังเดินเข้าไปในศาลา

หลี่ลี่เหมยนิ่งเงียบไปมิได้ต่อคำอันใดออกมาอีกลู่ชิงคลี่ยิ้มอ่อนหวานออกมาบางเบาแล้วเอ่ยต่อ “ข้าขอบคุณท่าน เรายังเป็นสหายที่ดีต่อกันได้หรือไม่”ท่านหญิงเพียงไหวไหล่น้อยๆ แล้วยืดตัวตรงทิ้งหมากในมือลงบนกระดานอย่างไม่ไยดี ก่อนนั่งกอดอกปรายสายตาเรียวสวยมองสตรีที่เคยเป็นสหายกันนิ่งๆ ลู่ชิงถึงกับนึกกลัวเกรงอดีตสหายตรงหน้า สายตาของนางพลันวูบไหวสั่นพร่าอยู่อึดใจ ก่อนจะกลับมาสวยหวานดังเดิมหลี่ลี่เหมยมองทันสายตาระแวงของสตรีตรงหน้าที่แม้จะเพียงวูบเดียวก็ตามที นางจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ในวังหลังไม่มีคำว่ามิตรแท้และศัตรูที่ถาวรหรอกนะ ลู่ชิง”“...”หลี่ลี่เหมยยังคงเอ่ย “อย่าคิดว่าข้าดูเจ้าไม่ออก เจ้าหมายใกล้ชิดกับข้าผู้เป็นว่าที่ฮองเฮาเพื่อที่ในภายภาคหน้าสนมเยี่ยงเจ้าย่อมมีพวกพ้อง และการที่มีข้าคอยหนุนหลังเจ้าย่อมเป็นสนมที่แข็งแกร่งเหนือสนมนางใด หากแต่เจ้าควรจะรู้เอาไว้ ว่าข้าไม่มีอารมณ์ร่วมเล่นงิ้วกับใครทั้งนั้น เจ้าเลือกที่จะเข้ากรงทองแห่งนี้มา เจ้าก็ควรอยู่ได้ด้วยตัวเอง เจ้ารักเขามากมิใช่หรือ เจ้าคงทนได้นานอยู่กระมัง” จบประโยคซ้ำเติมยาวเหยียด หญิงสาวเพียงมองอดีตสหายตรงหน้าอย่างเย็นชาค

หลิงเวยยืนนิ่งจ้องมองท่านหญิงอยู่อึดใจก่อนตัดสินใจส่งสายตาบางอย่างไปทางบ่าวไพร่หลายคนที่ยืนรอรับใช้อยู่รอบนอกของศาลา หลี่ลี่เหมยเข้าใจความหมายทางสายตาของหลิงเวยได้ไม่ยาก นางจึงยกมือขึ้นสะบัดไล่เหล่าบ่าวไพร่ให้เดินออกไปไกลๆเมื่อบ่าวไพร่เดินห่างออกไปจากศาลาจนไกลเป็นอย่างดีแล้ว หลี่ลี่เหมยจึงเดินเข้าหาหลิงเวยและจับจูงมือของหลิงเวยให้มานั่งลงที่ตั่งตรงโต๊ะหมากล้อม นางเพียงยืนกอดอกก้มมองรอฟัง “เจ้ามีอะไรก็พูดมาเถิด อย่ามัวอ้ำอึ้ง ข้ามิใคร่ชอบนัก” ท่านหญิงกล่าวด้วยคำสั่งเฉียบขาด หากแต่กิริยาท่าทางของนางมิได้วางอำนาจแต่อย่างใด หลิงเวยเพียงเงยหน้ามองหลี่ลี่เหมยก่อนตัดสินใจบอกความจริงออกไป “ข้าไม่อาจรั้งอยู่ที่เป่ยฉีได้นานนัก ข้าต้องเดินทางกลับแคว้นเฉิน”“หืม?” ท่านหญิงขมวดคิ้วเอียงคอก้มมองอย่างสงสัย“กลับแคว้นเฉินหรือ? เจ้าเป็นบ่าวติดตามเฉินลี่หลินมิใช่หรือไร ไยต้องกลับไปแคว้นเฉิน”หลิงเวยคลี่ยิ้มแล้วเอ่ย “ข้ามิใช่สาวใช้ หากแต่ความจริงแล้ว ข้าคือพี่สะใภ้ขององค์หญิง ข้ากับครอบครัวต้องกลับบ้านที่แคว้นเฉิน”หลี่ลี่เหมยเริ่มกะพริบตาพลางระลึกถึงบุรุษหนุ่มรูปงามตัวโตสูงใหญ่ที่เดินมากับเด็กน้

แต่ทว่า...ตั้งแต่นางมาอยู่ในวังของเขาด้วยฐานะของว่าที่ชายาเอกที่เพียงรอพิธีเข้าหอหลังจากไว้ทุกข์ให้ครบสามปีภาพของเขาที่นางได้เห็นตั้งแต่ครั้งแรกที่นางเข้ามา คือเขามีสตรีรับใช้อุ่นเตียงอยู่แล้วหลายนาง ทั้งที่เป็นเพียงนางกำนัลข้างกายและอนุชายา ความรู้สึกเจ็บลึกระหว่างการเป็นชายาเอกแล้วสามีแต่งอนุชายาเข้ามาในภายหลัง กับการที่สามีมีอนุชายาอยู่แล้ว และแต่งนางเป็นชายาเอกเข้ามาทีหลัง มันไม่ต่างกันสักเสี้ยวมันเจ็บลึกเจ็บหน่วงพอกัน ภาพของเขาที่แนบชิดคลอเคลียกับสตรีงดงามหลากหลาย ภาพที่เขายืนยิ้มหัวร่อต่อกระซิกกับสตรีทุกนางอย่างเที่ยงธรรม เสียงครางครวญยามที่เขาทำรักกับสตรีแต่ละนางทุกค่ำคืนบุรุษหนึ่งเดียวผู้เป็นว่าที่สามีของนาง เขาช่างเป็นบุรุษเหนือบุรุษ เหมาะสมยิ่งนักกับการเป็นบุรุษมากภรรยา เจ้าเหนือหัวผู้ครองวังหน้าและวังหลัง เดิมทีนางทำใจยอมรับว่านางชอบเขา แต่ว่านานไปมันจึงกลายเป็นความรักที่เจ็บปวด ความรักเป็นสิ่งที่โง่งม มายาพวกนั้นช่างบังตานางไม่ควรรักเขา เพราะว่าเขาเองก็ไม่ควรรักนางและทุกอย่างคือหน้าที่ มันเป็นเพียงหน้าที่... เขาย่อมต้องรักสตรีทุกนาง หรือไม่ก็ไม่ควรรักใคร น