Semua Bab ร้ายพ่ายกลายรัก: Bab 211 - Bab 220

ฉีเล่อเอ่ยอธิบาย "ทูลฝ่าบาท เรื่องการตายของลี่เหมยล้วนแล้วแต่เป็นแผนซ้อนแผนพ่ะย่ะค่ะ การที่องค์ชายสามใช้ท่านหญิงเป็นเครื่องมือแทนที่จะใช้แผนการอื่นกับพระองค์ ทั้งยังกระทำการอย่างโจ่งแจ้งที่เสี่ยงมาก ทุกอย่างล้วนแล้วแต่มาจากการโยงใยของพระสนมไป๋"ฉีหย่งเหอถึงกับเลิกคิ้วแล้วถอนหายใจอย่างนึกเสียดายไม่สร่างซา ไป๋ฮวาเป็นสตรีงดงามมาก เนื้อนวลของนางช่างเย้ายวน ลีลาของนางช่างเหลือร้าย นางเป็นสนมที่เขาโปรดปรานเป็นอย่างมากฉีเล่อหรี่ตามองพี่ชายของตนตรงหน้าอย่างรู้ใจรู้ไส้รู้พุงแล้วเอ่ยต่อ "สนมไป๋กับองค์ชายสามแอบรักกันแอบมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้ง นางจึงร่วมมือกันวางแผนกับองค์ชายสาม เมื่อตำแหน่งฮองเฮาว่างลงสตรีที่เหมาะสมย่อมต้องเป็นคนจากตระกูลไป๋ และเมื่อพระสนมไป๋ได้เป็นฮองเฮา เมื่อนั้นฝ่าบาทย่อมถูกสั่นคลอน หากล้มฝ่าบาทลงได้ องค์ชายสามย่อมได้บัลลังก์มังกรเคียงคู่กับนาง แต่ในความเป็นจริงแล้ว องค์ชายสามยังมีสตรีอีกหนึ่งนางที่ทำสัญญาใจเคียงข้างยามเมื่อถึงฝั่งฝัน หาใช่พระสนมไป๋ไม่ และสตรีนางนั้นก็ตลบหลังพระสนมไป๋อีกทีหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ" ฮ่องเต้พยักพระพักตร์เป็นอันเข้าใจประโยคยาวเหยียดของฉีเล่อที่หมายเต

“ท่านคิดว่าคนที่หาศพตัวปลอมมาแอบอ้างเป็นใครกัน” หญิงสาวหน้าขาเอ่ยถามตามตรงอย่างใคร่รู้“อืม...เรื่องนี้ยังต้องสืบอีกมาก” ชายหนุ่มตอบคำตามตรงไม่มีปิดบัง “ศพตัวปลอมละม้ายคล้ายคลึงกับลี่เหมยมากหากคนของเจ้ามิได้ช่วยนางเอาไว้ได้ทันท่วงทีข้ายังคิดว่าศพนั้นเป็นลี่เหมยตัวจริง กระทั่งฝ่าบาทยังดูไม่ออก” “พวกเขาเป็นถึงคู่หมั้นกันอยู่วังเดียวกันประหนึ่งแต่งงานกันแล้วกระนั้น ทำไมถึงดูไม่ออก” เฉินลี่หลินขมวดคิ้วแปลกใจ“ถึงแม้ลี่เหมยจะมีตำแหน่งแลอำนาจมากล้น ทว่าพี่ชายของข้ากับลี่เหมยยังมิได้มีสัมพันธ์อันลึกซึ้งต่อกัน เนื่องด้วยมีการไว้ทุกข์ของบิดามารดาขวางกั้น และอีกอย่างลี่เหมยตัวปลอมเหมือนลี่เหมยตัวจริงอยู่หลายส่วนคล้ายกับเป็นคนๆ เดียวกัน ทั้งยังมีบาดแผลฉกรรจ์มากมายจนเต็มใบหน้าและลำตัว การนอนหลับตาแน่นิ่งไร้ท่วงท่ากิริยาอันใดที่บ่งบอกถึงเอกลักษณ์ในยามมีชีวิต นั่นยิ่งทำให้ไม่เห็นถึงความแตกต่าง” ชายหนุ่มอธิบายพลางก้มหน้าลงต่ำที่ซอกคอนางอย่างเนียนๆ นี่เขากำลังคุยกันถึงเรื่องเคร่งเครียดใช่หรือไม่?"อา...คนที่ทำเรื่องนี้ช่างน่ากลัวยิ่ง” เฉินลี่หลินถึงกับร้องครางเมื่อถูกริมฝีปากของใครบางคนดูดดันตรงซอกค

ภายในห้องพักอีกห้องหนึ่งที่อยู่ตรงกันข้ามกับห้องพักห้องแรกที่มีสตรีนางหนึ่งนอนติดเตียงด้วยอาการบาดเจ็บตามเรือนร่าง “นางจำสิ่งใดไม่ได้รึ? ก็ดี! ต่อไปนี้ให้นางเป็นบ่าวไพร่ คอยรับใช้เพื่อทดแทนคุณ” เสียงทุ้มห้าวดังมาจากบุรุษที่มีบาดแผลจนเต็มตัว พันด้วยผ้าสีขาวจนเต็มพื้นที่ ไม่ว่าจะเป็นแผงอกตึงแน่น ลำแขนกำยำ กระทั่งเอวสอบและโคนขาล่ำสัน ทุกสัดส่วนแห่งเรือนกายใหญ่หนานั้น เต็มไปด้วยบาดแผลน่าเกลียดน่ากลัว เขาเอ่ยอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกับสตรีโง่งมที่กระโดดลงหน้าผาทั้งๆ ที่เขาฆ่าเจ้านั่นจนตายไปแล้ว ทำให้เขาต้องกระโดดหน้าผาตามนางลงไปจนเนื้อตัวได้เลือดอาบร่าง ฮึ่ม!“ใจเย็นนะ จินหมิง” หลิงเวยรีบเอ่ยอย่างขอลุแก่โทษแทนหลี่ลี่เหมย เมื่อนางเห็นริ้วโทสะของน้องสามีทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่เขาได้ฟังข่าวจากนางว่าหลี่ลี่เหมยฟื้นแล้วแต่กลับจำสิ่งใดๆ ไม่ได้เลย นางเพียรพยายามแนะนำว่านางเป็นใคร และบอกนามของทุกคนให้ลี่เหมยฟังแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคนที่ช่วยนางชื่อจินหมิง สามีของนางและลูกๆ ของนางชื่ออันใด แต่ลี่เหมยก็ยังเงียบงัน นัยน์ตาสั่นเทา ไร้วี่แววของความร้ายกาจเฉกเช่นวันวาน เห็นได้ชัดว่าลี่เหมยไม่เหม

“ท่านจะทำอะไร” หญิงสาวตกใจเสียงหลง“พาเจ้าออกไป” ชายหนุ่มตอบคำพลางดึงร่างบางให้ตามติดมือ “ข้ารับรองได้ว่าจะไม่มีใครหาเจ้าได้พบ”“ไม่นะ ไม่เอา” หลี่ลี่เหมยส่ายหน้ารัวเร็วไม่คิดยินยอมนางไม่กลับเป่ยฉี นางไม่ไปที่ใดทั้งสิ้น“ข้ายอมแล้ว ข้าจะทำตามคำสั่งของท่าน ข้าเป็นคนของท่าน” นางจะความจำเสื่อมและจะเป็นสาวใช้ให้เขาฟงจินหมิงหยุดมือ ปล่อยสาบเสื้อตรงต้นคอของหลี่ลี่เหมย แต่ยังคงจ้องมองนางอย่างเอาเรื่อง ซ่อนความเจ้าเล่ห์เหลือร้ายหญิงสาวจับสาบเสื้อตรงลำคอให้เข้าที่พลางจ้องมองใบหน้าคมคายของชายหนุ่มตรงหน้านิ่งงันทั้งสองเพียงจ้องตากันด้วยความคิดลึกลับ ยากคาดเดาเมื่อการเจรจาเป็นผลฟงจินหมิงจึงเดินมานั่งที่ตั่งตรงโต๊ะหน้าเตียงนอน แล้วเอ่ยเสียงเย็น “มารินน้ำชา”หลี่ลี่เหมยเม้มปากแน่นหรี่ตามองนิ่ง นางเคยแต่ได้รับการปรนนิบัติจากบ่าวไพร่ไหนเลยจะเคยปรนนิบัติใครชายหนุ่มผู้นั่งรอที่ตั่งตรงโต๊ะเริ่มหมดความอดทน เขาจึงทำท่าจะลุกขึ้นแล้วเอื้อมมือมาที่สาบเสื้อตรงคอนางหญิงสาวรีบเดินหลบฝ่ามือใหญ่หนาไปรินน้ำชาแต่โดยดีฟงจินหมิงยืนมองหลี่ลี่เหมยนิ่งๆ ด้วยสายตาเย็นชาใบหน้าหล่อเหลาไร้อารมณ์ใดๆ แต่ทว่าความคิดกลั

ชายหนุ่มนั่งบนตั่งในรถม้าเรียบร้อย "ลงไปนั่งข้างล่าง" เขาสะกิดไหล่บางที่นั่งอยู่ก่อนหน้าให้ลงไปนั่งด้านล่างตามตำแหน่งของนางที่ควรเป็นในยามนี้หลี่ลี่เหมยขืนตัวเองเอาไว้อย่างดื้อดึงไม่ขยับเลยสักนิดหญิงสาวเม้มปากแน่น นางไม่เคยนั่งรถม้าสภาพทรุดโทรมเยี่ยงนี้ด้วยซ้ำแล้วจะให้นางลงไปนั่งที่พื้นรถม้าเนี่ยนะ ท้องไส้ได้ปั่นป่วนกันพอดี ไม่เอาหรอก"ลงไป!" เสียงทุ้มห้าวส่งเสียงเย็นเยียบมากกว่าเดิมหลี่ลี่เหมยกลอกตาคิดแผนในใจ"ข้าบอกให้ลงไป" ฝ่ามือใหญ่หนาทำท่าจะจับร่างบางให้ลงไปด้วยตนเอง"โอ๊ย!" เสียงแหลมของหญิงสาวร้องออกมาโดยที่ฝ่ามือของคนตัวโตยังไม่ทันได้แตะต้องเนื้อตัวของนาง "ข้าเจ็บ..." นางเอื้อมฝ่ามือน้อยๆ ขึ้นกุมไหล่กลมมนของตนแล้วลูบไปมาเบาๆ คล้ายยั่วยวนในที "ข้าเจ็บเหลือเกิน โอย..." ปลายเสียงแผ่วหวานสั่นพร่าอย่างจงใจพาเอาคนฟังถึงกับขนลุกชูชันรู้สึกวูบวาบ"ข้าเจ็บตรงนี้เจ้าค่ะ คุณชาย" นางยังไม่หยุดโอดครวญด้วยน้ำเสียงชวนวาบหวิว ทั้งยังเปิดเสื้อตรงแขนเผยผิวขาวนวลเนียนดังหยกเนื้อดีเสียอีก "เจ็บมาก...มาก..." นางลากเสียงยาวฟงจินหมิงถึงกับตัวเกร็งแข็งค้างมองนางนิ่งงัน ดึงฝ่ามือกลับแทบไม่ทัน "ข