Semua Bab ร้ายพ่ายกลายรัก: Bab 221 - Bab 230

เส้นทางอันยาวไกลจากแคว้นเป่ยฉีเข้าสู่แคว้นเฉินเพื่อความแนบเนียนในตัวตนของหลี่ลี่เหมยที่มิควรให้ใครใคร่สงสัยระหว่างการเดินทาง ทุกคนในขบวนเดินทางไม่ว่าจะเป็นฟงชินหยาง หลิงเวย บุตรชายตัวน้อยทั้งสองและเสี่ยวชุ่ย จึงให้ความร่วมมือกับฟงจินหมิงในการดูแลหลี่ลี่เหมยตามแต่ใจของฟงจินหมิงเป็นอย่างดี เนื่องจากเขาถือเป็นผู้ช่วยชีวิตและเป็นเจ้าชีวิตของหญิงสาวอย่างแท้จริงในยามวิกฤตที่สุดในชีวิตของหลี่ลี่เหมย คนที่ช่วยเหลือนางคือฟงจินหมิง ในยามนั้นทั้งฟงชินหยาง ลี่หลิน หลิงเวย ทุกคนมิได้อยู่ในเหตุการณ์ระทึกขวัญ มีเพียงฟงจินหมิงเท่านั้นที่แอบติดตามสืบข่าวแบบลับๆ เพื่อเป่ยฉีหลี่ลี่เหมยเองย่อมต้องยอมลงให้ฟงจินหมิงหลายส่วน เนื่องจากเขาต้องเสียโฉมไปทั้งร่างด้วยแผลเป็นน่าเกลียดไม่สมเหตุผลก็เพราะนางนั่นคือเหตุผลประการหนึ่งที่ท่านหญิงสูงศักดิ์อย่างนางต้องยอมให้เขา อีกประการหนึ่งคือสิ่งที่นางยังคงไม่แน่ชัดอยู่ภายในใจ แต่ทว่าอ้อมอกอันอบอุ่นตึงแน่นและกล้ามแขนล่ำสันของเขา นางยังจำได้ดี ในวันที่นางเห็นเขาเข้ามาช่วยปลิดชีพลู่กังเพื่อช่วยนาง เสี้ยวเวลานั้นเขาเสมือนดังเทพจากสรวงสวรรค์ เปรียบได้ดั่งพระโพธิสัตว์

ภายในเรือนกลางของจวน...ซินหรูถึงกับร้องครางในลำคออย่างตกอกตกใจเมื่อได้รับรู้จากหลิงเวยแล้วว่าสตรีที่ฟงจินหมิงอุ้มเข้ามาในจวนคือใคร สูงศักดิ์ปานใด ว่าที่ฮองเฮาแห่งแคว้นเป่ยฉีอันเกรียงไกรเชียวหรือ?ฟงซือหลางและซินหรูที่ยังคงพำนักอยู่ในจวนของบุตรชายคนโตทางตอนเหนือของเมืองหลักแห่งแคว้นเฉินถึงกับมองหน้ากันไปมาอย่างตระหนกตกใจที่บรรดาลูกๆ ช่างอุกอาจกันถึงเพียงนี้"นางอายุเท่าไหร่กันเชียว" ซินหรูถามถึงหลี่ลี่เหมยที่หลิงเวยกำลังเอ่ยถึง"นางอายุสิบแปดปีเต็มแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ หากแต่อายุเพียงเท่านี้กลับต้องแบกภาระเอาไว้จนสุดกำลัง หากท้ายที่สุด น้องรองไม่ยื่นมือเข้าช่วย นางคงนอนตายอย่างเดียวดายเป็นผีไร้ญาติอยู่ที่ก้นเหวแห่งนั้นแล้วเจ้าค่ะ" หลิงเวยยังคงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนอบน้อมดังปกติ "อา..." และอีกคราที่ซินหรูถึงกับครางอยู่ในลำคอ ท่านหญิงนางนี้ช่างน่าเห็นใจ บิดามารดาสิ้นใจตายจาก กลับถูกผูกมัดด้วยสัญญาใจที่ผู้ใหญ่เป็นคนก่อ คู่หมั้นเป็นองค์จักรพรรดิเจ้าสำราญ ชีวิตในวัยสาวสะพรั่งคงสูญสิ้นอยู่กับดงบุปผามากพิษไปตลอดชีวิต ซินหรูรู้ดีถึงความเลวร้ายในวังหลังของวังหลวง แม้เข้าวังแล้วจะได้เสพสุขในลา

ภายในห้องครัวมีเสียงวุ่นวายอันหลากหลายเหล่าบ่าวไพร่สามคนเตรียมวัถุดิบตามคำสั่งของเสี่ยวชุ่ยที่รับคำสั่งจากหลิงเวยมาอีกทอดฟงหนิงอันและฟงหนิงเฉิงเล่นดาบไม้รออยู่ไม่ไกลร่างอรชรของผู้เป็นมารดาปากก็ร้องว่า ข้าจะปกป้องท่านแม่ซึ่งก็คงหมายถึงอาหารที่กำลังทำโดยท่านแม่มากกว่าที่จะปกป้องสิ่งอื่นใดส่วนหลิงเวยนั้น นางทำอาหารไปด้วยหลบทิศทางการวิ่งซุกซนของลูกๆ ไปด้วย คล้ายกับกำลังเล่นกายกรรมอยู่กระนั้น นับว่าเป็นการฝึกยุทธ์อย่างหนึ่งหลี่ลี่เหมยยืนมองความวุ่นวายในห้องครัวตาปริบๆนางไม่เคยเจอบรรยากาศเยี่ยงนี้ ยามอยู่ในวังไม่ว่าจะเป็นวังของบิดามารดาหรือวังบูรพาของฉีหย่งเหอ นางเพียงนั่งรอนอนรอไม่นานก็มีอาหารเลิศรสนำออกมาประเคนให้ถึงที่ไม่เคยรู้เลยว่าเบื้องหลังจะยุ่งยากวุ่นวายถึงเพียงนี้หลิงเวยผู้มีรูปลักษณ์สวยหวานกิริยาอ่อนช้อยนุ่มนิ่มนุ่มนวลแต่กลับคล่องแคล่วกับลูกๆ ยิ่งนัก อาหารแต่ละอย่างที่ทำอย่างยากลำบากอยู่แล้วยิ่งเพิ่มความยากลำบากมากขึ้นไปอีกเมื่อมีบุตรชายจอมซนบ้าพลังวิ่งวนอยู่ไม่ห่าง ผงแป้งสำหรับทำขนมฟุ้งกระจายเต็มครัวไปหมด ประหนึ่งดังอยู่บนฟากฟ้าท่ามกลางปุยเมฆกระนั้น แน่นอนว่าหลี่ลี่เหมย

ภายในเรือนแห่งเดิม...หลิงเวยเป็นสะใภ้ใหญ่ของบ้านฟงจึงต้องรับหน้าที่ดูแลทุกคนในบ้านตลอดมา เช่นนั้นแล้วฟงซือหลางและซินหรูจึงปล่อยให้หลิงเวยจัดการเรื่องของฟงจินหมิงกับท่านหญิงผู้ความจำเสื่อม“พี่คิดว่ามันไม่ถูกต้องที่น้องรองจะมีเมียโดยไม่บอกกล่าวกันเยี่ยงนี้” หลิงเวยเริ่มเอ่ยคำด้วยสีหน้าจริงจังตามศักดิ์และสิทธิ์ที่ดูแลน้องสามีมาหลายปี ตั้งแต่เมื่อครั้งที่เขาเป็นเพียงบัณฑิตหนุ่มน้อยวัยสิบเก้าปีกระทั่งเขาเป็นหนุ่มใหญ่ในวัยยี่สิบสี่ย่างยี่สิบห้าปีได้ดูแลกิจการค้าขายของครอบครัวและควบคุมขุมกำลังลึกลับให้ฟงชินหยาง สะใภ้ใหญ่ของบ้านยังคงเอ่ยคำโดยซ่อนความคิดบางอย่างภายใต้ใบหน้าสวยหวาน “แต่พี่ย่อมเข้าใจในวัยหนุ่มแน่นของน้องรองที่ไม่เคยมีสตรีนางใดมาก่อน พี่ย่อมยินดีหากน้องรองต้องการมีเมียเสียที”ไปกันใหญ่แล้ว...ฟงจินหมิงโอดครวญในใจหาได้เอ่ยถกเถียงออกไป เขาเคารพพี่สะใภ้เช่นเดียวกับเคารพพี่ใหญ่ของตนจึงไม่อาจแสดงท่าทางกราดเกรี้ยวอันใด“เช่นนั้นแล้ว” หลิงเวยยังคงเอ่ย “น้องรองควรดูแลลี่เหมยให้ดีอย่าให้พี่ต้องเหน็ดเหนื่อย ส่วนเรื่องหมั้นหมายหลังจากนี้พี่จะจัดการให้เอง” นางใช้อำนาจอย่างเต็มที่หลังจากปรึ

ในบางครา คนที่ฉลาดอาจจะไม่เฉลียวเสมอไป หากมีอคติบังตาฟงจินหมิงกำลังเป็นหนึ่งคนในนั้นเขาก้มหน้ามองหลี่ลี่เหมยด้วยดวงตามืดดำยกยิ้มเย็นชาก่อนโน้มตัวลงมาแล้วอุ้มนางพาดบ่าอีกครั้งหลี่ลี่เหมยยิ่งตกใจ นางรีบพูดรัวเร็ว “จะให้ข้าทำอะไร ข้ายอมทั้งนั้น ข้ายอมกระทั่งเป็นสาวใช้ของท่าน ไยท่าน”“หุบปาก!”“...”“หากอยากอยู่ที่นี่ก็จงเชื่อฟังข้าห้ามเหิมเกริม”หญิงสาวเม้มปากแน่นปล่อยตัวอ้อนแอ้นให้เขาแบกตามใจชอบตามทางเดินหินอ่อนระหว่างเรือนของจวนชายตัวโตกำลังแบกห่อผ้าที่มีหญิงตัวเล็กอยู่ในนั้นเดินมาตามทาง"เรื่องมารยาเลวร้ายของเจ้าอย่าได้คิดจะกระทำอีกเป็นครั้งที่สอง" ฟงจินหมิงยังคงคำรามกับหลี่ลี่เหมยในห่อผ้าขณะแบกนางพาดบ่าแล้วเดินอาดๆ ไปตามทางเดินหินอ่อนระหว่างเรือนแต่ละหลังคนละทางกับเรือนของหญิงสาวจนกระทั่งถึงเรือนกลางที่ทุกคนของบ้านมักจะนั่งจิบชาสนทนากันตามประสาครอบครัว"จงเข้าไปสารภาพความผิดของเจ้ากับบิดามารดาและพี่ๆ ของข้าเสีย" เขาเอ่ยปิดท้ายก่อนจับอุ้มนางเข้ามาที่กลางห้องโถงของเรือนกลาง ท่ามกลางสายตางงงันของคนในครอบครัว ก่อนจะวางนางลงอย่างแรงบนพื้นห้องแล้วค้อมตัวลงแกะผ้าที่มัดห่อตัวนางออก