All Chapters of ร้ายพ่ายกลายรัก: Chapter 241 - Chapter 250

หลังจากที่ถูกขู่เข็ญว่าจะถูกจับไปโยนทิ้งยังที่แสนไกลไร้การดูแลไร้บ่าวรับใช้และมิให้ได้กลับเข้าจวนฟงหากไม่ยอมหลับใหล หลี่ลี่เหมยจึงยอมหลับไปอย่างพ่ายแพ้แลจำนนหลังจากที่ได้ระบายและร่ำไห้จนเหน็ดเหนื่อยใบหน้างามที่เคยแดงก่ำบัดนี้กลับมาเป็นสีนวลเนียนดังปกติ ดวงตาฉ่ำน้ำถูกซ่อนเอาไว้ในเปลือกตาใต้คิ้วเรียวโค้งสวยคนบนเตียงนอนกำลังหลับพริ้มพ่นลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่านางไม่มีทางตื่นขึ้นมาในอีกหลายชั่วยามต่อจากนี้แน่นอน ฟงจินหมิงยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่ขอบเตียงเพื่อมองหลี่ลี่เหมยนอนหลับใหลจนแน่ใจว่านางหลับสนิทดีแล้วอย่างไม่มีวี่แววว่าจะเปิดเปลือกตาเผยให้เห็นถึงดวงตาสวยร้ายอันเป็นเอกลักษณ์อีกต่อไปชายหนุ่มเอื้อมฝ่ามือจับผ้าห่มขึ้นมาปรกหน้าอกนูนนุ่มของนางให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้น เพื่อให้ความอบอุ่นในยามราตรีกาลอันหนาวเหน็บแก่นาง ก่อนจะเอื้อมเรียวนิ้วปัดปอยผมนุ่มลื่นออกจากวงหน้าของนางเขานั่งพินิจนางเนิ่นนานโดยเฉพาะที่บาดแผลตรงลำคอระหงของนางที่ยังคงทิ้งริ้วรอยจางๆ จากคมดาบสายหนึ่ง เรียวนิ้วหยาบกระด้างจึงเลื่อนลงมาไล้เบาๆ ที่รอยแผลนั้นรอยแผลเป็นรอยนี้เกิดจากคมดาบของบุรุษนามว่าลู่กังที่เป็

ความวุ่นวายคลาคล่ำที่เกิดจากผู้คนทั่วสารทิศ เดินขวักไขว่ไปมาภายในตลาดใจกลางเมืองอันคึกคัก ทำให้หลี่ลี่เหมยถึงกับครางฮึมฮัมอยู่ในอก หายใจหายคอลำบากเหลือเกินหลังจากที่หลี่ลี่เหมยได้ยินพี่ใหญ่และฟงจินหมิงคุยกันถึงสตรีในแบบที่ฟงจินหมิงชมชอบ นางจึงตัดสินใจเปลี่ยนแปลงตนเองให้เป็นสตรีตรงใจของฟงจินหมิงโดยไม่ลังเลเลยสักเสี้ยวอันดับแรกนางต้องปรับเปลี่ยนการแต่งกายเสียก่อนคนจักงามเยี่ยงไรย่อมงามมาจากอาภรณ์ทั้งสิ้น จักงามร้อนแรงย่อมต้องสวมอาภรณ์สีแดงสีสด จักงามอ่อนหวานย่อมต้องสวมอาภรณ์สีอ่อนสีหวาน จักงามอย่างลึกลับย่อมต้องสวมอาภรณ์สีเข้มสีสง่า จักงามอย่างไรย่อมต้องสวมอาภรณ์อย่างนั้นอันว่าสตรีย่อมเปลี่ยนไปได้ตามอาภรณ์แทบทั้งสิ้นที่เหลือก็แค่ปั้นหน้าปรับอารมณ์ของตนตามอาภรณ์ที่สวมใส่ก็เท่านั้นอาภรณ์สีหวานก็เพียงยิ้มหวาน อาภรณ์สีเข้มก็เพียงทำหน้านิ่งเฉยมารยาแค่นี้ง่ายจะตาย! แต่ทว่า...นางย่อมต้องไม่ลืมตัวตนคนเดิม ความงามสง่าของนางย่อมต้องรักษาเอาไว้ นางเป็นใคร นางเป็นท่านหญิงเชียวเสื้อผ้าของนางที่มียามนี้ก็น้อยเสียเหลือเกิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเครื่องประดับที่นับว่ายังห่างชั้นจากวังของนางมากนั

บนถนนหนทางที่ตัดแยกหลายมุมของตลาดอันคึกคัก เนื่องจากเป็นหัวเมืองหลักที่เชื่อมต่อหลากแคว้นชงหยวนและหลี่ลี่เหมยเดินทอดน่องมาตามทางอันวกวนของตลาด ท่ามกลางฝูงชนที่เดินเบียดเสียดจนไหล่กระทบกันไปมา พวกเขาช่างมีรูปลักษณ์โดดเด่นดั่งเทพบุตรกับเทพธิดา ทำเอาผู้คนรายรอบต่างมองตามกันเป็นตาเดียวทั้งสองเดินไปตามทางโดยผู้นำทางกลับถูกให้รั้งตำแหน่งเยื้องไปทางด้านหลังของหญิงสาวโดยไม่รู้ตัว ชงหยวนยังคงงุนงงว่าเหตุใดเขาจึงรู้สึกเสมือนข้าราชบริพารต่ำต้อยกำลังเดินนำทางให้องค์หญิงสูงศักดิ์ก็ไม่ปาน"ทางนั้นหรือ?" หลี่ลี่เหมยหยุดเดินพลางเหลือบสายตามองไปทางร้านขายผ้าอันใหญ่โตห่างจากมุมถนนตรงหน้าก่อนปรายหางตามองมาทางชงหยวนเพียงนิดแล้วเอ่ยเสียงเรียบ"หมดธุระของคุณชายแล้ว ขอบใจท่านมาก"“...”ชงหยวนพลันขมวดคิ้วมุ่น เขากำลังต้องการล่อลวงนางมิใช่หรือไร ไยรู้สึกว่าถูกหลอกใช้กระนั้น เมื่อหมดประโยชน์ก็ผลักไสกัน คล้ายกับว่าให้ไปทำงานกุลีอื่นๆ ได้ เจ้านายอนุญาตให้ไปได้แล้ว…ชายหนุ่มจึงเริ่มเอ่ยคำ "แม่นาง ข้าจะช่วยเจ้าเลือกซื้อหา หากเจ้าถูกใจข้าย่อมดูแลจัดการให้" "หืม..." หลี่ลี่เหมยเลิกคิ้วมองชงหยวนทางหางตา"ท่านจะ

ตลาดใหญ่ของหัวเมืองแห่งนี้มักมีประชากรแฝงหลายแบบที่ทำทีคล้ายมีเงินแต่ไม่มีเงินและทำทีคล้ายผู้ดีแต่ที่แท้เป็นเพียงโจรกระจอก!“หากไม่มีเงินก็ไสหัวออกไป!” น้ำเสียงเย็นเยียบจากริมฝีปากบิดเบี้ยวบนใบหน้าแบนๆ ของหลงจู๊เอ่ยออกมาอย่างไม่ปรานีหลี่ลี่เหมยผู้ไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เยี่ยงนี้ถึงกับตัวเกร็งแข็งทื่อสตรีสูงศักดิ์เกียรติยศสูงส่งที่ทุกเรื่องแห่งชีวิตมักมีบ่าวไพร่ตามติดคอยดูแลใกล้ชิดไหนเลยจะเคยเจอกับสถานการณ์ย่ำแย่น่าอับอายคล้ายยาจกมาหลอกลวงชาวบ้านอย่างนี้หญิงสาวทำได้แค่มองหลงจู๊น่าตายตรงหน้าด้วยอาการคล้ายกับน้ำท่วมปากทำอันใดไม่ถูกทั้งสิ้น“เด็กๆ ส่งแขก!” หลงจู๊คำรามสั่งการลูกน้องในร้าน“หา!?” หลี่ลี่เหมยอุทานตกใจแต่ยังไม่ทันที่จะมีใครเดินมาใกล้ลูกค้าสาวผู้หลอกลวง หลงจู๊พลันเหลือบไปเป็นลูกค้าคนใหม่ที่ไฉไลยิ่งกว่ามาก“อ่า...ท่านหญิง” หลงจู๊รีบเดินผละจากสตรีคนเก่าไปทางสตรีผู้มาใหม่พลางเอ่ยเรียกขานอย่างนอบน้อมแทบพาร่างของตนลงไปกองกับพื้น “ท่านหญิง...เชิญขอรับ”สตรีผู้มาใหม่คือจินเยว่ชิง ท่านหญิงสูงศักดิ์ผู้เป็นธิดาสาวของชินอ๋องผู้ปกครองหัวเมืองแห่งนี้จินเยว่ชิงเดินเข้ามาด้วยท่วงท่างามส

ระหว่างทางเดินของจวนที่หลี่ลี่เหมยและจินเยว่ชิงกำลังเยื้องย่างเดินมาตามทางผ่านสวนสวยจินเยว่ชิงคลี่ยิ้มพริ้มเพรายามเอ่ยราบเรียบแก้ตัวเรื่อยเปื่อย “อันที่จริงคนที่ข้าคุ้นเคยคือฟงจินหมิง หาใช่กับฟงชินหยาง เจ้าอย่าเข้าใจข้าผิดไป”เมื่อได้ยินนามของฟงชินหยางนางจึงลืมตัวมากไปหน่อย นางลืมไปได้อย่างไรว่าภรรยาและลูกๆ ของฟงชินหยางอยู่ที่นี่ นางจึงต้องรีบแก้ตัวเพื่อแก้ไขในอดีตที่ผ่านมาหมายรักษาภาพลักษณ์ที่ดีให้คงอยู่ไม่สร่างซา เพราะนางแน่ใจว่าเรื่องของนางในครานั้นทุกคนในบ้านฟงคงรู้ดีแต่ทว่าการที่จินเยว่ชิงแก้ตัวว่าอย่างนั้นยิ่งเพิ่มความระแวงให้กับหลี่ลี่เหมยอย่างยิ่งยวด นางจึงเอ่ยเนิบนาบน้ำเสียงเย็นเยียบ “ท่านหญิงคุ้นเคยกับฟงจินหมิงหรือ?” “อืม” ท่านหญิงอมยิ้มแก้มแดง เอียงหน้าน้อยๆ ท่าทางเขินอายน่ารักน่าชัง “ข้ากับเขาเคยมีสัญญาใจต่อกัน”“...!?”หลี่ลี่เหมยพลันเงียบงัน ปลายเท้าน้อยๆ พลันหยุดเดินจินเยว่ชิงหาได้รับรู้อันใด นางยังคงเดินนวยนาดไปตามทางเดินระหว่างเรือนอย่างแช่มช้อยสูงส่ง เป้าหมายคือไปทักทายสองผู้เฒ่าผู้เป็นบิดาและมารดาของบุรุษหนุ่มบ้านนี้ เพื่อสัมพันธ์อันดีเพิ่มความแน่นแฟ้นหลี่ลี่เห