Semua Bab ร้ายพ่ายกลายรัก: Bab 251 - Bab 258

เมื่อเห็นสายตาคมดุที่คุ้นเคยมองมาพร้อมความหมายตามที่กล่าวหากันแบบนั้น หลี่ลี่เหมยยิ่งเพิ่มโทสะขึ้นฉับพลัน“ได้! ข้าบ้าอำนาจ”นางคำรามกลับอย่างกราดเกรี้ยวพลางก้มหน้าเอื้อมมือหยิบถ้วยชาบนโต๊ะในศาลาแล้วเขวี้ยงออกไปใส่กลุ่มของท่านหญิงจินเยว่ชิงอย่างโหดร้าย ตามด้วยกาน้ำชาอุ่นร้อนทั้งกาถูกเขวี้ยงออกไปเต็มแรง น้ำชาอุ่นร้อนสาดกระเซ็นรินรดทุกคนนางแสดงความบ้าอำนาจเต็มที่ถ้วยชามากกว่าหนึ่งใบถูกเขวี้ยงใส่กลุ่มสาวใช้ที่กำลังโอบอุ้มจินเยว่ชิงอย่างทุลักทุเล เสียงกรีดร้องดังระงมวุ่นวายความเสียหายพลันบังเกิดจินเยว่ชิงยิ่งหมดสภาพแห่งสตรีสูงศักดิ์จนดูอเนจอนาถมากมายนักในยามนี้หลี่ลี่เหมยมักเป็นเช่นนี้ หากเป็นกาลก่อนนางจะสั่งทหารจับสตรีเยี่ยงนั้นไปแก้ผ้าแล้วโบยจนต้องร้องขอชีวิต นางมักจะแสดงฉากนี้ตามอำนาจที่มีที่ได้รับ ไม่ให้ใครหน้าไหนกล้าเหิมเกริมกับนางทั้งนั้น หลี่ลี่เหมยยังคงกราดเกรี้ยวโหดร้ายไม่มีผ่อนปรน "ลากมันออกไป! อย่าให้ข้าได้เห็นหน้าอีกเป็นครั้งที่สอง"ครานี้จึงเป็นฟงจินหมิงบ้างที่ตะลึงงัน “เจ้า!” เขาคำรามใส่สตรีตรงหน้าได้แค่นั้น“ทำไม!?” นางเสียงสูงหน้าดำหน้าแดงบรรยากาศที่เคยเย็นสบายภายใ

"จะหนีไปไหน?"เส้นเสียงหวานห้วนของหญิงสาวผู้ต้องการเป็นเพียงน้องสาวของชายที่นางพึงใจตะโกนถามทันใดเมื่อถูกเขาหลบหนีไม่รับการคารวะกัน"ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!" ชายผู้ถูกอาวุธร้ายแรงด้วยการคุกเข่าเตรียมโขกศีรษะอย่างนั้นรีบคำรามพลางพากายงามหลบเลี่ยงเต็มที่"อย่าหนีนะ!""หยุดเดี๋ยวนี้!""พี่รอง""หยุด!"ทั้งสองยังคงไม่ยอมต่างตะโกนคำรามเสียงขรมวุ่นวายดังลั่นห้องโถงของเรือนชานเวลาผ่านไปราวหนึ่งเค่อ…หลี่ลี่เหมยเริ่มหอบเหนื่อย นางเดินตาม เขากลับหนี นางคุกเข่าพร้อมคารวะ เขากลับสลัดกายหลบเลี่ยงซ้ายขวา นางเป็นเพียงสตรีในห้องหอ มิได้มีวรยุทธ์มีกำลังวังชา เวลาไล่ล่าเพียงเท่านี้ก็ผลาญพลังนางไปแล้วจนหมดสิ้น"หยุดเดี๋ยวนี้นะ..." หญิงสาวเริ่มหมดแรงเสียงแหบแห้งขึ้นทุกที ฟงจินหมิงเห็นหลี่ลี่เหมยหมดแรงแล้วอย่างนั้นจึงรีบปรี่เข้าประชิดร่างนุ่มที่ชุ่มด้วยเหงื่อไคลก่อนจับนางอุ้มขึ้นในทันใดเขาจักจับนางมัดเอาไว้มิให้ลุกออกมาคุกเข่าคารวะกัน!หลี่ลี่เหมยที่เหนื่อยเหลือเกินในยามนี้ทำได้เพียงตัวพับตัวอ่อนหมดเรี่ยวหมดแรงแม้แต่จะคิดดิ้นหนี นางจึงกลายร่างเป็นนางมนุษย์ไร้กระดูกปล่อยให้เขาลงโทษทัณฑ์แต่โดยดี“ข้าชอบท่า

เมื่อซินหรูคิดมาถึงตรงนี้จึงส่งสายตาวาวโรจน์สายหนึ่งส่งให้สามีข้างกาย นางกำลังระลึกถึงเหตุการณ์วุ่นวายในอดีตที่สามีของนางเกือบพลาดพลั้งให้กับมารยาของสตรีงดงามนางหนึ่งบุรุษนั้นต่อให้แข็งแกร่งปานหินผาปานใดยังต้องพ่ายแพ้ให้แก่สตรีเจ้ามารยาที่ขยันมาร่ายมนต์ใส่เช้าสายบ่ายเย็น ฟงซือหลางเข้าใจสายตาของภรรยาได้ไม่ยาก เขาถึงกับเสียวสันหลังวาบๆ เม็ดเหงื่อเย็นเกิดไหลซึม เขามีชนิกติดหลังเกี่ยวกับสตรีงดงามนางหนึ่งที่มักจะมาออดอ้อนโปรยเสน่ห์ยามเมื่อเขาห่างไกลภรรยาฟงชินหยางผู้ซึ่งรับรู้เรื่องราวของบิดามารดาในอดีตกาลมาโดยตลอดจึงเอ่ย “ท่านพ่อ ท่านแม่ โปรดใจเย็น” เขาอยากจะบอกว่า พวกท่านกำลังนอกเรื่องแล้วขอรับหลิงเวยเอียงหน้าน้อยๆ ช่วยวิเคราะห์ตามประสาสายตาของคนนอกที่กำลังมองคู่รักคู่ใหม่ที่กำลังเกิดขึ้น“ข้าคิดว่าท่านหญิงคงไม่ปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปแน่ๆ ด้วยนิสัยใจคอของนางที่ถือดีในตนเองเป็นอย่างมากและถือดีในอำนาจของตนไม่ยิ่งหย่อนและยิ่งถูกทำให้อับอายต่อหน้าบุรุษด้วยแล้ว เรื่องนี้คงไม่จบลงง่ายๆ เป็นแน่ ลี่เหมยอาจจะตกอยู่ในอันตราย ข้าเกรงว่าท่านหญิงต้องการเอาคืนลี่เหมยด้วยการใช้อำนาจในทางที่มิชอบ”

“ไม่นะ หยุดนะ”น้ำเสียงของหลี่ลี่เหมยที่เคยแหลมสูง ทว่าบัดนี้กลับหวานต่ำสั่นพร่ายิ่งนัก นางกำลังจะพ่ายแพ้ให้แก่บุรุษที่นางพึงใจ หากแต่ริมฝีปากแดงระเรื่อของนางรีบออกปากห้ามในทันทีทันใดเมื่อได้รับอิสระจากริมฝีปากร้อนชื้นของเขาฟงจินหมิงถอนริมฝีปากของเขาออกจากนางใต้ร่างอย่างยากลำบากแต่ท้ายที่สุดเขาก็สามารถทำได้ เขาเอ่ยเสียงพร่าพร้อมลมหายใจร้อนกรุ่นอยู่ใกล้แก้มนาง “เจ้าบอกว่าชอบข้ามิใช่หรือ” จบคำเพียงยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ร้ายกาจมากเสน่ห์เหลือร้าย “นี่คือคำตอบจากข้า”“ท่าน!” หลี่ลี่เหมยคำรามได้แค่นั้นด้วยดวงตาที่พยายามจ้องถลึงแต่กลับกลายเป็นจ้องมองอย่างฉ่ำหวานเสียเหลือเกิน“ทำไม?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามอย่างยียวนหญิงสาวยิ่งหน้าแดงปานเลือดซึม “ข้าชอบท่านแต่ท่านไม่ชอบข้า” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “เราควรเป็นพี่น้องกัน”“ไม่มีทาง” เขาเปล่งเสียงดังก่อนก้มหน้าลงหอมแก้มนางหลี่ลี่เหมยพลันเบิกตากว้างเมื่อแก้มถูกหอมฟอดใหญ่ฟงจินหมิงยิ่งนึกขัน “มีพี่น้องที่ใดทำแบบนี้บ้าง” จบคำก็ก้มหน้าลงต่ำหอมแก้มนางอีกที อีกทีและอีกที สลับซ้ายขวา สตรีใต้ร่างยิ่งอ้าปากค้างกะพริบตาตัวเกร็งชายหนุ่มถึงกับ