All Chapters of ร้ายพ่ายกลายรัก: Chapter 231 - Chapter 240

หลังจากถูกจับมัดเป็นห่อนึ่งแบกไปแบกมาอยู่บนบ่ากว้างของใครบางคนก่อนจะจบลงที่กลับมายังเรือนของตนเองหลี่ลี่เหมยจึงจัดการกับเสื้อผ้าอาภรณ์เสียใหม่จนเรียบร้อยมิดชิดตามคำสั่งของฟงจินหมิงที่ดูแลนางดีเหลือเกินเขายืนกอดอกคุมเชิงนางอยู่นอกฉากกั้นเลยทีเดียวด้วยความคิดของทั้งสอง ที่หนึ่งคนคือเจ้าชีวิตของนางและอีกหนึ่งคนคือติดหนี้ชีวิตเขา ทั้งสองจึงอยู่ในฐานะวางอำนาจกับยอมลงให้โดยมิได้นัดหมายเมื่อแต่งกายเรียบร้อยดีแล้ว ยังต้องเดินตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ของคนตัวโต เจ้าของสายตาเรียวคมที่ดุดันเหลือเกิน มาตามทางเดินระหว่างเรือน เพื่อไปยังลานกว้างกลางจวน“ท่านต้องการให้ข้าทำสิ่งใดอีกกัน?” หลี่ลี่เหมยถามฟงจินหมิงออกมาในที่สุด ยามเมื่อเดินตามแผ่นหลังของเขาจนใกล้จะถึงที่หมายชายหนุ่มปรายหางตามองเพียงนิดแล้วเอ่ยคำเนิบนาบทรงอำนาจกับหญิงสาว “ข้าให้คนไปเรียกรวมบ่าวไพร่เอาไว้ที่กลางลาน เจ้าจงแก้ไขข่าวลือเสียหายทั้งหมดเสีย”หลี่ลี่เหมยกลอกตาไปมา “เรื่องใหญ่ปานนั้น”ฝ่าเท้าใหญ่หนาหยุดกึกพาฝ่าเท้าเล็กบางหยุดตามหญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มเบื้องหน้าที่พาเมฆฝนดำทะมึนพาดผ่านดวงตาเส้นเสียงทุ้มต่ำเอ่ยคำเย็นเยียบ “ข้าเ

เมื่อหลี่ลี่เหมยยอมทำตามคำของฟงจินหมิง หญิงสาวจึงเดินมายืนเหนือเหล่าบ่าวไพร่ที่กลางลานกว้างโดยที่ชายหนุ่มยืนกอดอกคุมเชิงอยู่ไม่ไกลภาพของสตรีร่างระหงที่สัมผัสได้ถึงความสูงส่งทั่วร่างในอาภรณ์สีชมพูธรรมดากำลังมองมาด้วยนัยน์ตาคู่งามฉายอำนาจมากบารมีทั้งกิริยาท่าทางทั้งท่วงท่าการย่างเดินไม่ช้าไม่เร็วมิได้ปรุงแต่งเสริมเพิ่มให้แลดูสูงศักดิ์เพื่อกดข่มผู้ใด หากแต่กลับเป็นไปได้อย่างเป็นธรรมชาติ ตัวตนของนางบ่งบอกได้ว่าคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตแบบสูงศักดิ์ให้ความรู้สึกล้ำค่าอย่างบอกไม่ถูกหลี่ลี่เหมยที่เกิดมาเป็นสตรีชั้นสูงถูกบ่มเพาะเพื่อการเป็นมารดาแห่งแผ่นดินตั้งแต่ถือกำเนิด นางจึงมักจะหลุดมาดจากสตรีธรรมดาเป็นสตรีเหนือฟ้าอยู่ร่ำไป นางมิได้ต้องการอยู่เหนือผู้ใด หากแต่มันเป็นไปโดยไม่รู้ตัว“พวกเจ้าจงฟังข้า” เสียงกังวานหวานทรงเสน่ห์แลทรงอำนาจเริ่มเปล่งวาจาเมื่อนางยืนอย่างงามสง่ามองกราดทุกผู้คนตามวิสัย ดวงตาแวววาวเปล่งประกายข่มขวัญ สีหน้าท่าทางดุจดั่งนางพญา เพียงเท่านั้นก็ทำให้ผู้คนรับรู้ได้ถึงบารมีอันน่าเกรงขามที่ซ่อนอยู่อย่างมิอาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ เหล่าบ่าวไพร่รีบยืดตัวตรงคุกเข่าฟังอย่างนอบน้

ภายในห้องโถงของเรือนกลางอันประกอบไปด้วย ฟงซือหลาง ซินหรู ฟงชินหยาง หลิงเวย บุตรชายทั้งสองของพวกเขาและหลี่ลี่เหมยฟงจินหมิงพาเรือนร่างสูงใหญ่ของตนเดินเข้ามาภายในห้องโถงแห่งนี้ แต่แล้วใบหน้าหล่อเหลาของเขาพลันชะงักแข็งนิ่ง สายตาเรียวคมพลันมืดดำ เมื่อบรรยากาศที่เห็นช่างชื่นมื่นเกินคาดการณ์“ท่านอา...” เสียงสดใสของฟงหนิงอันและฟงหนิงเฉิงตะโกนเรียกขานหลี่ลี่เหมยที่นั่งคุกเข่าโขกศีรษะคารวะอยู่บนพื้นตรงหน้าสองผู้เฒ่า“พวกเรามีท่านอาหญิงเพิ่มแล้ว ดียิ่ง! ดียิ่ง!” เด็กๆ วิ่งล้อมหน้าล้อมหลังหลี่ลี่เหมยพัลวัน“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้า...” เสียงหวานกังวานของหลี่ลี่เหมยเอ่ยเรียกขานฟงซือหลางและซินหรูว่าท่านพ่อท่านแม่เต็มปากเต็มคำ ยามนั่งคุกเข่าต่อหน้าผู้เฒ่าทั้งสอง นางรีบทำในสิ่งที่ควรทำหลังจากได้รับฟังความประสงค์อันแท้จริงถึงการเรียกตัวนางมายังห้องแห่งนี้ ใบหน้างดงามของนางที่เดิมทีมักจะฉายชัดถึงความร้ายกาจแลดื้อดึงตลอดเวลา บัดนี้กลับเผยให้เห็นถึงความอ่อนโยนเพิ่มขึ้นมาหลายส่วน นัยน์ตาฉ่ำน้ำแวววาว ริมฝีปากคลี่ยิ้มอ่อนหวานในแบบที่ไม่เคยเป็น “ข้าไม่คิดว่าพวกท่านจะเมตตาข้าถึงเพียงนี้ ข้า...”“เอาเถิด เจ้าไ

บนเตียงนอนภายในเรือนของหลี่ลี่เหมย“อ่ะ!” เสียงอุทานออกมาจากริมฝีปากสีแดงจัดทันทีเมื่อแผ่นหลังและบั้นท้ายของนางกระแทกกับเตียงนอนเขาอุ้มนางมาโยนอีกแล้ว…หญิงสาวรีบดีดตัวขึ้นมาโดยที่ศีรษะยังมิทันได้แตะถูกหมอน นางต้องรีบเลี่ยงอันตรายจากการถูกห่อด้วยผ้าห่มกับผ้าปูที่นอนเป็นห่อนึ่งเหมือนคราที่แล้วฟงจินหมิงยืนกอดอกหรี่ตามองหลี่ลี่เหมยที่กระโดดลงจากเตียงได้อย่างรวดเร็วโดยไม่มีแม้แต่วี่แววของคนที่หมดสติ“อะไรของเจ้า” เสียงทุ้มต่ำเริ่มคำรามหลี่ลี่เหมยเริ่มกลอกตาไปมาหาทางเอาตัวรอด นางไม่มีทางคารวะเขาเป็นพี่ชายแน่!ฟงจินหมิงยังคงยืนกอดอกอยู่นิ่งๆ เขาอยากดูนางมารยาแต่ยังมิทันที่งิ้วจะได้แสดงและได้รับชม เสียงตะโกนหน้าประตูเรือนพลันดัง“คุณชายรองเจ้าคะ ขอเสี่ยวชุ่ยเข้าไปได้หรือไม่?”“เข้ามาเลย เข้ามาๆ” เสียงตอบรับมิใช่เสียงของผู้ถูกร้องขอ แต่กลับเป็นเสียงของหลี่ลี่เหมย ในยามนี้เสี่ยวชุ่ยคล้ายนางฟ้ามาโปรดนางเลยทีเดียวฟงจินหมิงถึงกับต้องหรี่ตามองเมื่อประตูถูกเปิดออกจึงได้เห็นใบหน้ากลมแป้นของสาวใช้ร่างอวบแต่กายพลิ้วไหวกระฉับกระเฉงเหลือเกินของเสี่ยวชุ่ยเดินเข้ามา“มีจดหมายจากเป่ยฉีเจ้าค่ะ” เสี่ยว

กายงามของหลี่ลี่เหมยยังคงสั่นเทาจากห้วงอารมณ์หลุมลึกที่ยังคงนึกถึงเพียงสหายแห่งตนนางยังคงพร่างพรูออกมา “ข้าไม่ควรใจอ่อน ข้าควรใจร้ายกับลู่ชิงให้มากก่อนนางเข้าวัง มิใช่ร้ายกาจกับนางหลังจากนางได้เป็นสนมแล้ว และทั้งๆ ที่ข้าทำอย่างนั้น...ทั้งๆ ที่ข้าร้าย...”“เจ้าร้ายกาจมากนักกับสหายของเจ้า เห็นได้ชัดว่าเจ้าพยายามแล้ว” เส้นเสียงทุ้มนุ่มของฟงจินหมิงเริ่มเอ่ยคำเมื่อได้ฟังความประโยคก่อนหน้าของนางได้อย่างกระจ่างแจ้ง เรื่องที่เหลาอาหารเขายังจำได้ดี เห็นได้ชัดแล้วว่าลี่เหมยพยายามมากแล้ว“ฉีหย่งเหอโปรดปรานนางกระทั่งอนุญาตให้นางได้ตั้งครรภ์และเพราะอย่างนั้นนางจึงไม่รอด สตรีอ่อนหวานเช่นนางหรือจะสู้ริษยาจากสตรีมากเล่ห์ในวังหลังได้ และ..." เสียงของหญิงสาวฟังดูอู้อี้ยิ่งนักตรงแผงอกของฟงจินหมิง “เป็นเพราะข้าที่ผลักไสนางให้ต้องตกตายด้วยน้ำมือของสนมมากเล่ห์ เป็นเพราะข้า...เป็นเพราะข้า” หลี่ลี่เหมยหลับตาแน่นซุกซบอกอุ่น ฝ่ามือน้อยๆ กำแน่นและสั่นเทาที่สาบเสื้อตรงแผงอกเขาชายหนุ่มจึงยืนนิ่งเพื่อฟังนางพลางลูบเรือนผมดำขลับของนางแผ่วเบาก่อนเอื้อมฝ่ามืออีกข้างขึ้นมาลูบแผ่นหลังบอบบางหมายปลอบประโลมหลี่ลี่เหมย