Todos los capítulos de ร้ายพ่ายกลายรัก: Capítulo 271 - Capítulo 280

ภายในอาณาเขตท้ายตลาดท่ามกลางผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ ระยะทางประมาณไม่ถึงจั้ง มีสองสตรียืนประจันหน้ากันคล้ายกับกำลังยืนมองกันกลางสมรภูมิรบ“มิใช่ว่าไม่มีเงินซื้อผ้าอีกหรอกระมัง"“...”หลี่ลี่เหมยถึงกับหน้าม้านกะพริบตาเบาๆ นางแอบเอื้อมมือมาจับถุงเงินที่เอวของตนเองอย่างลืมตัว นั่นเป็นเหตุการณ์ที่สตรีสูงศักดิ์อย่างนางไม่เคยได้พบเจอ นับว่าหมากตาแรกของท่านหญิงนางนี้จัดการนางได้ผลยิ่งนักหึ! นับถือ นับถือจินเยว่ชิงยังคงมีสีหน้าอ่อนหวานพลางก้าวเท้าน้อยๆ เข้าหาหลี่ลี่เหมยก่อนพูดจากระซิบกระซาบเสียงนุ่ม "ข้าได้ข่าวว่าเจ้าเป็นคนรักของฟงจินหมิง หาใช่น้องสาวคนเล็กของบ้านฟง อย่างที่เจ้าตบตาข้าในคราแรกไม่” หลี่ลี่เหมยเลิกคิ้วขึ้นสูงยามฟังคำหวานของจินเยว่ชิง ใครตบตาเจ้ากันสืบข่าวพลาดเองมิใช่รึ!ท่านหญิงยังคงเล่นงิ้วคล้ายเจอสหายแล้วทักทายกันอย่างอ่อนหวาน แต่ทว่าสวนทางกับประโยคกระซิบกระซาบที่ได้ยินเพียงพวกนาง“เจ้าไม่ต้องห่วงจินหมิงแต่อย่างใด เขาหาได้อยู่อย่างลำบากในเรือนจำไม่ เพราะว่าแท้จริงแล้วเขาอยู่อย่างสุขกายสบายใจในตำหนักของข้า" "...!?"สตรีในอาภรณ์สีฟ้ากระจ่างหรูหราเอียงคอมองสตรีในอาภรณ์สี

ชงหยวนจึงยกยิ้มชอบใจและก้มหน้ามองสตรีในอ้อมแขนด้วยสายตาอบอุ่นมีเสน่ห์มากล้นพร้อมยอมรับหน้าตาเฉยว่า"ยอดรักของข้า เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่ อย่าได้สนใจนางมารตนนี้เลย"จินเยว่ชิงได้สติหลุดออกจากภวังค์ในทันที แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยวาจาใด กลับถูกบุรุษร่างสูงสง่าเจ้าของวงแขนแข็งแรงอุ้มแนบอกอุ่นแล้วเดินฝ่าฝูงชนไปทันทีภาพเหตุการณ์ตรงนี้ คือคู่รักที่พร้อมปกป้องกันและกันจากนางมารร้าย อา...ช่างน่าประทับใจในตำหนักอันรโหฐานประดับประดาด้วยเครื่องเรือนสูงค่าบนเก้าอี้เนื้อเสลาที่สลักลวดลายแสนวิจิตรกำลังมีสตรีสูงศักดิ์ผิวพรรณขาวลออใบหน้างดงามอ่อนกว่าวัยนั่งประทับอยู่นางกำลังขมวดคิ้วมุ่นดวงตาที่เขียนเอาไว้อย่างประณีตกำลังฉายแววขัดเคืองซือจินถามกลับทันทีเมื่อสาวใช้ของจินเยว่ชิงเล่าเหตุการณ์ที่ท้ายตลาดจนจบ “ถูกทำร้ายกลางตลาดเชียวรึ?”เส้นเสียงไม่แหลมไม่หวานเอ่ยถามอีกครา “ธิดาคนงามของข้าถูกหยามกลางธารกำนัลเชียวรึ?” “เพคะ พระชายา” สาวใช้ผู้ติดตามจินเยว่ชิงรีบตอบรับอย่างเอาหน้าเอาตา “ท่านหญิงเข้าไปทักทายสตรีนางนั้นด้วยท่าทางเป็นมิตรมีไมตรีมากนัก หากแต่สตรีนางนั้นกลับตะโกนใส่หน้าท่านหญิงทั้งยังกราดเกรี้

หญิงสาวนอนกุมท้องอยู่บนพื้นดินท่ามกลางสายตาของชาวบ้านที่เดินผ่านไปผ่านมาและหยุดยืนมุงดูอย่างสนใจใคร่รู้“อะไรกัน! ทหารรังแกชาวบ้าน” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากกลุ่มชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ แต่ก็หาได้มีผลกับทหารผู้อุกอาจไม่ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วรวบรัดจนไม่ทันคิดการณ์อันใดเสี่ยวชุ่ยรีบวิ่งมาทางหลี่ลี่เหมยอย่างตระหนกตกใจด้วยคาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ฟงหนิงอันและฟงหนิงเฉิงยังเป็นเพียงเด็กน้อยที่ซุกซนไปวันๆ จึงทำอันใดไม่ถูกเช่นกัน พวกเขาทั้งหมดแอบหนีออกมาจากจวนไร้ซึ่งทหารองครักษ์ติดตามจึงทำอันใดไม่ได้ทั้งนั้นในยามนี้ เสียงหนึ่งดังคำรามตามมาแบบกระชั้นชิด"ลงทัณฑ์นางกลางถนนตรงนี้เลย นี่คือคำสั่งของพระชายา ใครกล้าขัดขืนย่อมมีโทษไม่ต่างกัน"เสียงนั้นเป็นเสียงของหนึ่งในทหารทั้งห้า คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าของทหารชุดนี้ เขาคำรามเสียงดังลั่นสั่งการอย่างรวดเร็วมาทางหลี่ลี่เหมยที่นอนขดคู้กายงามอยู่กลางถนน"เฆี่ยนนางให้หนัก! ประจานให้หลาบจำ อย่าให้ใครกล้าเหิมเกริมเยี่ยงนาง"ทันใดนั้นพลันมีทหารมาอีกหนึ่งคนเดินแบบย่างสาวขุมเข้าหาหลี่ลี่เหมยพร้อมด้วยแส้เส้นใหญ่ถืออยู่ในมือ เขาแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมแลดูน

ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่วิจารณ์ของชาวบ้านนั้นเสี่ยวชุ่ยกำลังร้องไห้ดังระงมอยู่ข้างกายของหญิงสาวนางหนึ่งที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนพื้นดิน สองหลานชายรีบกระโดดลงไปทางนั้นในทันทีและภาพของสตรีนางนั้นที่นอนขดตัวอยู่บนพื้นดินทำให้ฟงจินหมิงถึงกับเบิกตาโพลงหลี่ลี่เหมยอยู่ในสภาพอิดโรยนอนจมฝุ่นดินด้วยเนื้อตัวเปรอะเปื้อนสั่นเทา ผมเผ้าของนางหลุดลุ่ย เสื้อผ้าสีขาวของนางปรากฏริ้วรอยสีแดงฉานธารโลหิตไหลซึมขึ้นมาจากใต้เนื้อผ้า นางถูกตีจนเลือดอาบท่วมกาย นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้นดินฟงจินหมิงเสมือนถูกขวักหัวใจออกมาแล้วถูกฉีกทึ้งอย่างรุนแรง เขารีบเข้ามาจับอุ้มร่างบางของนางเอาไว้แนบอกด้วยความรู้สึกหนักอึ้งคล้ายถูกกดทับด้วยหินใหญ่ทั้งภูผา“ลี่เหมย” เสียงแหบห้วนเอ่ยเรียกขานร่างนุ่มในอ้อมแขน“จินหมิง...” เสียงเบามากแทบไม่ได้ยินเอ่ยออกมาฟงจินหมิงก้มหน้ามองนางในอ้อมกอด หัวใจแกร่งพลันให้สะท้านอยู่ในอกเขาเห็นเพียงใบหน้าซีดขาวเปื้อนฝุ่นขมุกขมัว นัยต์ตาที่เคยร้ายกาจวาววับกำลังถูกซ้อนทับเอาไว้ใต้เปลือกตาที่เปื้อนคราบดิน ร่างนุ่มนิ่มไร้สิ้นเรี่ยวแรงที่เคยกราดเกรี้ยว ริมฝีปากที่เคยเปล่งวาจาเสียดแทงแก้วหูกำลังปิดแน่นเม้มเป

ค่ำคืนอันมืดมิดไร้แสงแม้กระทั่งจากดวงดาว ดวงจันทรายังต้องหลบเร้นอยู่หลังมวลเมฆดำทะมึนใต้ต้นไม้สูงใหญ่ใบหนากลางป่าห่างไกลเมืองพลันปรากฏกลุ่มคนชุดดำทะมึนน่ากลัวกลุ่มหนึ่งอยู่ตรงนั้นเหนือกลุ่มคนเหล่านั้นมีบุรุษร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์เนื้อดีสีดำด้านยืนอย่างสง่าคล้ายคุณชายรูปงามธรรมดา หากแต่ใบหน้าหล่อเหลาคมคายกลับมีดวงตาคมดุร้ายกาจมองฝ่าความมืดมิดอย่างเย็นชาแฝงความโหดร้ายทุกอณูเขาเพียงยืนรับฟังคำรายงานจากลูกสมุนด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ เลยแม้แต่น้อยกลุ่มบุคคลลึกลับสวมอาภรณ์สีดำสนิทบริเวณกกหูด้านซ้ายของแต่ละคนมีสัญลักษณ์บางประการ เป็นสัญลักษณ์เสี้ยวจันทราสีแดงเพลิง พวกเขากำลังยืนก้มหน้าประสานฝ่ามือรายงานผลแห่งคำสั่งที่ได้รับมอบหมายต่อนายเหนือหัวของตนตรงหน้า“ทหารมือแส้ที่ลงทัณฑ์ประจานถูกตัดมือจนขาดทั้งสองข้างแล้วถูกลากไปทรมานด้วยแส้ลูกโซ่เหล็กแหลมก่อนนำศพของมันไปโยนทิ้งที่ริมผาฝั่งประจิมอันไกลโพ้น ส่วนทหารที่ออกคำสั่งถูกจับฉีกปากจนกรามหักแล้วลากให้ใบหน้าไถไปกับพื้นของเหลี่ยมหินจนสิ้นใจตายแล้วนำซากไปลอยน้ำให้เป็นอาหารปลา ส่วนทหารคนอื่นๆ จับแก้ผ้าแล้วมัดขึงเอาไว้ที่กลางตลาดให้พวกม