Todos los capítulos de ร้ายพ่ายกลายรัก: Capítulo 291 - Capítulo 300

ศาลากลางสวนสวยที่มีเหล่าทหารองครักษ์และบ่าวไพร่รายล้อมพร้อมรับใช้กำลังปรากฏเงาร่างของสองบุรุษผู้ยิ่งใหญ่กำลังยืนมองหน้ากันคล้ายกับเป็นศัตรูกันเมื่อหลายชาติภพ“มิคาดว่าคุณชายฟงจะไร้มารยาทถึงเพียงนี้” เสียงเนิบนาบของฉีหย่งเหอเริ่มขึ้นก่อน “เจอหน้ากันไม่เคารพตามยศศักดิ์เราไม่ว่า แต่กระทั่งทักทายตามวิสัยเจ้าของบ้านยังไม่ทำ”ฟงจินหมิงได้ฟังเพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนเดินหน้านิ่งไปยืนมองดอกไม้หลากชนิดแทนคำตอบ ท่าทางหยิ่งทะนงช่างยียวนชวนโทโสหางตาของจักรพรรดิหนุ่มพลันกระตุกเมื่อเจอไม้นี้ของบุรุษตรงหน้า เขากำลังรู้สึกว่าตนเองเป็นเพียงอากาศอันว่างเปล่ากระนั้น ฮึ! “กระหม่อมรู้ว่าฝ่าบาททรงเสด็จมาที่นี่เพราะเหตุใด” ฟงจินหมิงเริ่มเอ่ยคำโดยไม่มีเสียเวลาเล่นงิ้วอันใดทั้งนั้น “กระหม่อมทูลได้คำเดียวว่าทรงเสด็จกลับไปเสีย” ฉีหย่งเหอยิ่งคิ้วสั่นระริกเมื่อได้ฟังคำโอหังเยี่ยงนั้น หากมีใครกล้าหาญเทียมฟ้าคงเป็นคนผู้นี้กระมัง ช่างเหนือคาดการณ์เป็นอย่างยิ่ง “ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะตรงไปตรงมา เช่นนั้นแล้วเราย่อมไม่อ้อมค้อมเช่นกัน” ฉีหย่งเหอกล่าวคำด้วยน้ำเสียงปกติแต่ในใจเริ่มเดือดดาล “เราต้องการคนของเราคืน!”

ภายในศาลากลางสวนสวยแห่งเดิมยังคงมีสองบุรุษผู้ยิ่งใหญ่เหมือนเดิมยืนจ้องหน้ากันดังเดิมแต่หากมีอาวุธร้ายแรงในมือคงได้ฆ่ากันให้ตายไปข้าง“เราต้องได้นางกลับไป” น้ำเสียงเย็นเยียบกล่าวอย่างเย็นชามาทางฟงจินหมิง “หากเจ้าต้องการให้สงครามเกิด เราย่อมไม่ขัดศรัทธา แต่ไม่ว่าผลแห่งสงครามจักออกมาในรูปแบบใด นางย่อมเป็นสตรีของเรา...ตลอดไป”ปลายประโยคเน้นย้ำน้ำเสียงชัดเจนว่าไม่คิดจะยินยอมอันใด ทำเอาฟงจินหมิงต้องคิ้วกระตุกบ้างในครานี้ ชายหนุ่มหรี่ตามองบุรุษสูงศักดิ์ด้านข้างอย่างไม่คิดจะยินยอมเช่นเดียวกันบุรุษด้วยกันย่อมมองกันได้ทะลุปรุโปร่งจักรพรรดิองค์นี้เห็นได้ชัดว่าเจ้าชู้เจ้าสำราญปานใด เป็นบุรุษไร้ใจได้อย่างน่าชัง หากปล่อยลี่เหมยให้กลับไปคงไม่พ้นเป็นเพียงเครื่องมือแห่งวังหลังถึงแม้ฟงจินหมิงมิได้ฝักใฝ่ในอำนาจราชสำนัก ทั้งยังรักษาระยะห่างออกมาจากคนของวังหลวง แต่ใช่ว่าเขาจะไม่ล่วงรู้อันใด สำหรับราชวงศ์นั้นต้องมีสตรีจากตระกูลขุนนางในอาณัติเพื่อถ่วงดุลย์ส่งเสริมอำนาจให้รุ่งเรือง ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายเพื่อเสริมกันและกัน ราชวงศ์ได้อำนาจหนุนหลังในการใช้สอยจัดการแว่นแคว้น ส่วนเหล่าขุนนางได้หลักประกันในก

เมื่อหลี่ลี่เหมยเดินมาใกล้ศาลาที่มีบุรุษร่างสูงสง่าสองคนยืนฟาดสายตาใส่กันกลางอากาศ โดยรอบนอกของศาลามีทหารกล้ามากมายยืนอารักขา เหล่าสาวใช้ถูกกันออกไปรอรับใช้จนไกลลิบ นางจึงเดินเข้าไปด้วยหัวใจถูกบีบรัดนางกำลังตื่นเต้นยิ่งนัก“จินหมิง” น้ำเสียงอ่อนหวานแต่สั่นเทาเอ่ยเรียกขานหนึ่งบุรุษในศาลาทันทีถึงแม้ผู้ที่ถูกเรียกจะมีเพียงหนึ่งคน แต่กลับสามารถเรียกบุรุษในศาลาได้ถึงสองคน รวมถึงทหารราชองครักษ์รายรอบให้หันควับมองตามเสียงแต่แล้วทุกชีวาพลันตื่นตะลึง เมื่อมองเห็นสตรีเจ้าของประโยคที่เอ่ยเรียกขานสตรีนางนั้นอยู่ในอาภรณ์สีชมพูสดใสเจิดจ้าล้อแสงตะวัน เรือนผมถูกเกล้าเป็นรูปก้นหอยในแบบที่ไม่เรียบร้อยนักทั้งยังหลุดลุ่ยออกมาไม่สำรวม ปิ่นปักผมเครื่องประดับที่ควรมีก็ไม่มี ใบหน้าหรือก็ไม่แต่งแต้มเติมสีสัน ถึงแม้ว่าจะแลดูงดงามเลิศล้ำหากแต่บนใบหน้างามนั้นกลับมีริ้วรอยบาดแผลหลายเส้นหลายสายแลดูน่าเกลียดน่ากลัวยิ่งนักและที่สำคัญ ร่างระหงงามงอนภายในอาภรณ์สีสวยกลับยืนอย่างไร้สง่าราศี หลังงอห่อไหล่ ฝ่ามือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่นทั้งยังมิรู้ว่าจะวางเอาไว้ตรงตำแหน่งใดของร่างกาย แลดูเป็นสตรีที่วุ่นวาย กระทั่ง

ฉีหย่งเหอขมวดคิ้วมองฟงจินหมิง เขารู้สึกถึงแรงสะเทือนแห่งอารมณ์ในประโยคที่สั่นเทานั้น นอกจากสั่นเทาแล้วยังแหบแห้งสั่นพร่าคล้ายร่ำไห้อีกด้วย เรื่องนี้ย่อมเป็นจริงแน่แท้... บุรุษสูงศักดิ์ปักใจเชื่อทันใด เขาจึงตกตะลึงจนตัวแข็งค้างเนิ่นนานกว่าจะตั้งสติได้ “ลี่เหมย...” เสียงทรงอำนาจเอ่ยเรียกสตรีในอ้อมแขนของชายหนุ่มตรงหน้า “จำเราได้หรือไม่ เราฉีหย่งเหอ” เขากลั้นใจถามออกมาหลี่ลี่เหมยมองฉีหย่งเหออย่างหวาดหวั่นนัยน์ตาสั่นไหว แสดงออกถึงความสะพรึงอย่างรุนแรง อึดใจน้ำตาพลันไหลพรากอาบสองข้างแก้ม นางร้องไห้โฮอย่างไร้เหตุผลมองแล้วน่าสงสารอย่างเหลือล้น…ฟงจินหมิงถึงกับทำอันใดไม่ถูก มิคาดว่ามารยาของนางจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ นางคือหงส์มายาอย่างแท้จริงเส้นเสียงทุ้มต่ำอันสั่นพร่าและแหบแห้งของฉีหย่งเหอเอ่ยออกมาอีกครา “เราคือคู่หมั้นของเจ้า เราจะพาเจ้ากลับเป่ยฉี เราจะพาเจ้าไปรักษา” “...!?”ประโยคที่จักรพรรดิหนุ่มเอ่ยออกมาทำให้หลี่ลี่เหมยพลันนิ่งขึงถอยหลังไปหนึ่งก้าว ฝ่ามือน้อยๆ ที่อกเสื้อฟงจินหมิงพลันแข็งเกร็ง ดวงตาฉ่ำน้ำพลันเบิกค้าง นางอ้าปากน้อยๆ ไปต่อมิได้ มิคาดว่าฉีหย่งเหอจักใจกว้างยิ่งกว่าแม่น้ำ

สัญญาสงบศึกเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างเฉินและเป่ยฉีดำเนินไปอย่างราบรื่นฉีหย่งเหอเดินทางต่อไปยังแคว้นต้าโจวเพื่อรับราชธิดาของต้าโจวกลับไปแต่งงานที่เป่ยฉีและแต่งตั้งเป็นสนมชั้นสูงเหนือสนมทุกนาง ต้าโจวเป็นพันธมิตรกับแคว้นจ้าวซึ่งมีอาณาเขตเชื่อมต่อกับแคว้นเฉิน เมื่อเฉินกับเป่ยฉีเป็นดั่งแคว้นพี่แคว้นน้องเอื้อประโยชน์ต่อกันด้วยพันธะสัญญาอันยาวนาน จ้าวเชื่อมกับต้าโจวที่ผูกกับเป่ยฉีจึงมีสัญญาร่วมกันอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงคงเหลือเพียงแคว้นเว่ยกับแคว้นหานที่เฉินกับเป่ยฉีต้องร่วมกันกดดันมิให้เหิมเกริมในขณะที่แคว้นหลากแคว้นกำลังดำเนินการเชื่อมสัมพันธ์กันอย่างดุเดือด ภายในวังของชินอ๋องก็เชื่อมสัมพันธ์กันอย่างดุเดือดเลือดพล่านไม่แพ้กัน เนื่องจากเฉินจิ้นเหอตัดสินใจให้พระชายาผู้เลอะเลือนและบ้าอำนาจผิดที่ผิดทางทำได้เพียงนั่งปฏิบัติธรรมคล้ายนักโทษถูกคุมขังโดยมิให้ออกมาเจอฟ้าเจอลมเจอโลกภายนอกอีกต่อไป พระองค์จึงรับนางสนมเข้าวังมาจนครบทุกตำแหน่งและทุกค่ำคืนพระองค์ยังเลือกป้ายวนเวียนเพื่อท่องราตรีไปยังตำหนักต่างๆ ได้อย่างเพลิดเพลินจำเริญใจ พระองค์ร่วมภิรมย์กับสนมแต่ละนางอย่างรื่นเริงสุขสำราญทำให้สีพระพักตร