Todos los capítulos de ร้ายพ่ายกลายรัก: Capítulo 281 - Capítulo 290

เมื่อห้องโถงอันโอ่อ่าเหลือเพียงบุรุษสองคนคือเฉินจิ้นเหอและฟงจินหมิงชินอ๋องสูงศักดิ์จึงปรับอารมณ์ขุ่นเคืองคุยกับฟงจินหมิงด้วยอารมณ์ปกติ พระองค์ถอนหายใจออกมาคำรบหนึ่งก่อนเอ่ย“เอาเป็นว่าให้แล้วต่อกันไปเสีย ได้หรือไม่? อาหมิง”ฟงจินหมิงก้มหน้ายกมือประสานคำนับชินอ๋องแล้วกล่าว“ย่อมเป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”“อืม...ข้าต้องขอบใจเจ้า” ชินอ๋องพยักหน้าพอใจ “แล้วคนรักของเจ้าเล่า เป็นอย่างไรบ้าง” คาดว่านางคงบาดเจ็บไม่น้อย มิเช่นนั้นพยัคฆ์ร้ายคงไม่กลายร่างเป็นราชาหมาป่าที่ถูกปลุกจนตื่นออกมาไล่กัดคนเยี่ยงนี้เป็นแน่“นางได้รับการดูแลแล้วแต่ยังอ่อนแอมากนักพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มบอกกล่าวตามจริงไม่มีปิดบัง “กระหม่อมต้องขออภัยเรื่องที่กระหม่อมแหกคุกออกมาและทำร้ายทหารได้รับบาดเจ็บสาหัสไปหลายคน หากแต่กระหม่อมเลือกรับโทษแล้วด้วยมิให้พระองค์ต้องเสื่อมเกียรติเสียการปกครอง แต่เรื่องที่ตลาดนั้นกระหม่อมโกรธมาก หากเป็นไปได้กระหม่อมไม่อยากเห็นพระชายาอีกเลยพ่ะย่ะค่ะ” “ข้าอยากให้เจ้าปล่อยพระชายาไป นางย่อมถูกคุมขังอยู่ในหอพระธรรมไม่ต่างอันใดกับตายทั้งเป็นจนตลอดชีวิต” เฉินจิ้นเหอรู้ดี หากเขาไม่ทำอย่างนี้ คงรักษาชีวิตของชา

สายตาเรียวคมของฟงจินหมิงพลันหรี่เล็กแคบ เมื่อระลึกถึงประโยคของหลี่ลี่เหมยแบบวนซ้ำไปมา ริมฝีปากได้รูปสีแดงพลันเม้มเป็นเส้นตรง ฝ่ามือหนาพลันกำเข้าหากันแน่น ใบหน้าคมคายฉายแววไม่ยินยอม เรือนร่างสูงสง่าในอาภรณ์ธรรมดาเริ่มแผ่กลิ่นอายไม่ดำทะมึนข่มขวัญออกมาคล้ายกับฟงชินหยางจะรับรู้ได้ถึงไอสังหารดำทมิฬเข้มข้นของน้องชาย เขาจึงเอ่ยเนิบนาบโดยที่สายตาคู่คมยังคงจับจ้องที่องค์จักรพรรดิแห่งเป่ยฉี “ที่เจ้าคิดเอาไว้ย่อมไม่ผิดแม้เพียงครึ่ง ฉีหย่งเหอรู้แล้วว่าลี่เหมยอยู่ที่นี่" ฟงชินหยางกล่าวคำเรียบเรื่อยน้ำเสียงคล้ายกังวล "และอยู่กับเจ้า..."“...”ผู้เป็นพี่ชายเห็นน้องชายชะงักไปดังคาดอย่างนั้น เขาจึงนิ่งเงียบเสียสองพี่น้องจึงยืนนิ่งขึงเป็นแท่งศิลาอยู่บนหอบัญชาการแน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นปัญหาระดับแคว้นเลยทีเดียว ข่าวว่าฉีหย่งเหอรับรู้แล้วถึงการมีตัวตนของหลี่ลี่เหมย ว่าที่ฮองเฮาเพียงหนึ่งเดียวแห่งพระองค์...ยังไม่ตายและมีชายลึกลับลักพาตัวนางมาอยู่ที่นี่เดิมทีฉีเล่อจะเดินทางมาด้วย เขาเป็นคนเดียวที่จะช่วยคลี่คลายและแก้ไขปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นได้ หากแต่ก่อนเดินทางหมอหลวงพลันแจ้งข่าวถึงการตั้งครรภ์ของลี่หล

สตรีร่างระหงบอบบางนอนคว่ำหน้าเหยียดยาวอยู่บนเตียงตั่ง สายตาคู่งามเหม่อมองพื้นห้องข้างเตียงนอนอย่างเหม่อลอยเนื่องจากแผ่นหลังได้รับบาดเจ็บและกำลังอยู่ในช่วงพักฟื้นหลังทายารักษาบาดแผลมิให้เป็นแผลเป็น หลี่ลี่เหมยจึงต้องนอนคว่ำหน้ามองห้องพักของตนเองอยู่ครู่ใหญ่นางกำลังนึกถึงเหตุการณ์ในตลาดวันนั้น นางถูกทหารชั้นต่ำลากตัวไปเยี่ยงทาสนางหนึ่ง ทหารพวกนั้นลงทัณฑ์นางอย่างไร้ความปราณี พวกมันเฆี่ยนตีประจานนางจนหมดสติไป นางจำได้ว่ามันเจ็บมาก เจ็บร้าวไปหมดทั่วทั้งสรรพางค์กายนางเคยแต่สั่งโบยสั่งลงโทษผู้อื่นไม่เคยเลยสักครั้งที่จะถูกทำโทษอย่างต่ำต้อยเช่นนี้เห็นได้ชัดว่าการมีอำนาจเป็นเรื่องที่ดีหากแต่กลับกัน การเป็นสตรีสามัญชนนั้นช่างลำบากยากเข็ญเมื่อกาลก่อนยามที่นางทำร้ายคนเหล่านั้น กี่คนกันที่นางเคยสั่งประหัตประหาร ทาสเหล่านั้นบางคนพิการปานขาดใจ บางคนก็ตายไปไร้ใครเหลียวแลเช่นนั้นแล้วที่นางโดนกระทำอย่างนี้เรียกว่ากรรมตามสนองได้หรือไม่?อา...นางควรลดความร้ายกาจลงเสียบ้างแล้ว...“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยคำขึ้นทำเอาหลี่ลี่เหมยพลันสะดุ้งเฮือกตกใจฟงจินหมิงถึงกับขมวดคิ้วมุ่นเมื่อหลี่ลี่เ

ชายหนุ่มได้ฟังอย่างนั้นจึงหัวเราะเสียงเบาในลำคอ เขารู้สึกพึงพอใจ ถึงแม้น้ำเสียงของนางจะเสียดแทงแก้วหูหนักหนาเขายังคงกล่าวคำด้วยน้ำเสียงราบเรียบดุจเดิม "หากแต่งงานกัน ลูกๆ ก็จะเป็นเพียงสตรีสามัญชนคนธรรมดา""แต่หากว่าลูกๆ ต้องการสอบจอหงวนท่านก็อย่าห้ามเชียว" หญิงสาวขู่ออกมาก่อนนึกแปลกใจ แล้วเอ่ยเสียงเครียด "อืม...แต่ว่า ท่านจะมีลูกกี่คนกัน พูดลูกๆ แบบนี้หมายความว่าอย่างไร ข้ามิใช่แม่วัวนะ"ฟงจินหมิงได้ยินถึงกับหัวเราะออกมา "แน่นอนเจ้ามิใช่แม่วัว แต่เจ้าย่อมทำหน้าที่ได้ไม่ต่างกับแม่วัวพันธุ์ดี และข้าก็คือพ่อวัวพันธุ์ดีทำหน้าที่ส่งผลิตใส่เจ้า""..."หลี่ลี่เหมยรีบเงยหน้าขึ้นมาจากแผงอกหมายตวาดกลับอย่างไม่ยินยอมเป็นวัว แต่เมื่อสบตากับฟงจินหมิงที่ฉายแววเข้มข้นลึกล้ำแฝงความกังวลบางเบานางจึงนิ่งไปฟงจินหมิงก้มหน้ามองหญิงสาวในอ้อมแขนนิ่งๆ สายตาเรียวคมมองสบกับสายตาเรียวสวยในระยะที่ใกล้กันมาก ลมหายใจก็เช่นเดียวกัน เป่ารดหน้ากันจนคล้ายกับเป็นลมหายใจของกันเพียงหนึ่งเดียว"ท่านมีอะไรหรือ?" หญิงสาวถามออกมาอย่างห่วงใย นางมิได้มองผิดไป เขากำลังกังวล แต่มิรู้ได้ว่ากังวลเรื่องใด"เจ้ามั่นใจหรือไม่ว่าจะอ

ความรู้สึกปวดหนึบหนักหน่วงที่ท้องน้อยเริ่มเกิดขึ้นกับหลี่ลี่เหมย นางกำลังรับรู้ได้ถึงจังหวะเต้นตุบๆ แปลกประหลาดที่เนื้อนูนนั้นฟงจินหมิงเองก็ไม่ต่างกัน เขากำลังปวดหนึบหนักหน่วงกับบางอย่างที่กำลังชูคอแข็งขันพร้อมควบศึกในสนามรักกับนางทั้งสองบดเบียดริมฝีปากเสียดสีเรือนร่างผ่านอาภรณ์ที่เริ่มชุ่มเหงื่ออย่างต้องการมากกว่านั้น แต่ยังคงต้องห้ามอกห้ามใจกันเอาไว้สุดกำลังยามนี้ยามกลางวันทั้งยังมิได้แต่งงานกัน การกระทำมากกว่านั้นย่อมเป็นไปมิได้ฟงจินหมิงตระหนักดี เขาจึงพยายามถอนใบหน้าแดงซ่านกับริมฝีปากแดงช้ำออกจากซอกคอแดงก่ำของนางทั้งสองจึงจ้องหน้ากันด้วยใบหน้าแดงเปล่งปลั่งลามไปทั่วทั้งใบหูและลำคอ“ข้าย่อมแต่งเจ้าเข้าบ้านหลังจากที่เรื่องราวในเมืองนี้เสร็จสิ้นเรียบร้อย” เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากเนื่องจากต้องเก็บกดอารมณ์เพลิงสวาทที่ปรารถนาในตัวนางเอาไว้สุดกำลัง“นานหรือไม่?” สตรีใต้ร่างที่ต้องเก็บข่มอารมณ์ไม่ต่างกันเริ่มรู้สึกใจร้อนขึ้นมา นางมิรู้ได้ว่าเรื่องอันใดที่ต้องรอให้เสร็จสิ้น หากแต่นานมากไปนางคงขาดใจตายเข้าสักวัน เขาคล้ายกับกินนางไปแล้วครึ่งตัวเหลืออีกครึ่งตัวที่นางต้องการให้เข