Todos los capítulos de ร้ายพ่ายกลายรัก: Capítulo 301 - Capítulo 310

ผ้าคลุมหน้าสีแดงของเจ้าสาวถูกฝ่ามือของเจ้าบ่าวเปิดออก ทั้งสองจึงได้มีโอกาสมองสบสายตากันและกันดวงตาเรียวคมของเจ้าบ่าวมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาคมดำลึกล้ำ ดวงตาเรียวสวยของเจ้าสาวมองบุรุษตรงหน้าด้วยแววตาโฉบเฉี่ยวคล้ายรู้ทันทั้งสองมองจ้องกันคล้ายประเมินคล้ายหยั่งเชิง“แผนการของเจ้าช่างลึกล้ำ ถึงขนาดปล่อยข่าวตั้งครรภ์” ฟงจินหมิงเอ่ยคำพร้อมดวงตายั่วเย้ายกยิ้มรู้ทันขณะรินเหล้ามงคลใส่จอกสองจอก“แผนการของท่านช่างลึกล้ำ ท่านทำทีเป็นฝากรอยรักไว้ที่ลำคอของข้าเพื่อตบตาทุกคนหมายจับจองข้าทั้งเรือนร่างทั้งกายใจ” หลี่ลี่เหมยเอ่ยขึ้นบ้างยามรับเหล้ามงคลมาแล้วคล้องแขนกับเขาก่อนยกขึ้นดื่มนางกล่าวต่อหลังจากดื่มเหล้าลงคอ “เห็นได้ชัดว่าท่านยิงธนูดอกเดียวได้นกเหยี่ยวถึงสองตัว”“ใครว่า! ข้าเป็นพญาอินทรีย์ที่ถูกหงส์เพลิงอย่างเจ้ายิงจนร่วงตกลงมาต่างหากเล่า” ฟงจินหมิงยกยิ้มยิ่งกว่าเดิมพลางบีบจมูกนางอย่างนึกเข่นเขี้ยว“ข้าเป็นหงส์เพลิงเมื่อใดกัน ข้าเป็นแม่วัวของท่านต่างหากเล่า” หญิงสาวหัวเราะเสียงใสทั้งยั่วเย้าทั้งเจ้าเล่ห์ “ท่านเป็นพ่อวัวพันธุ์ดีของข้า”“อา...” ฟงจินหมิงครางออกมา “เช่นนั้นเรามาผลิตลูกวัวกันเถิด แ

ฟงจินหมิงก้มหน้าลงกดจูบหลี่ลี่เหมยอีกคราแต่ทว่าเริ่มร้อนแรงมากกว่าเดิม เขาคลึงริมฝีปากเคล้าปลายลิ้นเข้าใส่นางอยู่ครู่ใหญ่จนนางเริ่มหายใจไม่ทันจึงปล่อยริมฝีปากนางให้ได้เป็นอิสระก่อนจะไล้ริมฝีปากไปทางปลายคางมนอย่างต่อเนื่องหญิงสาวแหงนหงายใบหน้าหลับตาพริ้มปล่อยอารมณ์ให้เป็นไปตามแต่ชายหนุ่มจะนำพาความรัญจวนเกิดขึ้นมาคล้ายระลอกคลื่นเข้าถาโถมจนซัดชนกับโขดหิน เมื่อฟงจินหมิงเริ่มเคลื่อนริมฝีปากร้อนลวกไปตามลำคออย่างเร่าร้อน ไล้เลียปลายลิ้นไปที่ติ่งหู ดูดดันลงต่ำที่จุดอ่อนไหวก่อนจะเคลื่อนที่ไปที่เนินอกอวบนูนที่พ้นขอบเอี้ยมเนื้อบางเบาฝ่ามือของเขาที่อุ่นร้อนค่อยๆ ลากไล้ผิวนวลนางขึ้นมาคล้ายยั่วเย้าเร้าอารมณ์ ก่อนจะปลดเอี้ยมตัวบางอันเป็นปราการสุดท้ายของยอดบัวตูมให้หลุดออกไปหลี่ลี่เหมยถึงกับสะท้านอยู่ในอกเฮือกใหญ่ เมื่อริมฝีปากร้อนชื้นของฟงจินหมิงตรงเข้าจัดการกับยอดบัวงามที่กำลังเบ่งบานชี้ยอดชูชัน เรียวขาของนางถึงกับต้องยกขึ้นชันเข่า เมื่อปลายเล็บเท้าเริ่มจิกเกร็งบนที่นอน นางถึงกับแอ่นโค้งเรือนร่างตามริมฝีปากเขาแล้วบิดตัวไปมาอย่างซ่านเสียวและเพียงไม่นานชั้นในตัวน้อยที่อยู่กลางร่างพลันหลุดร่วงออก

ณ เรือนหลังงามของคุณชายผู้มั่งคั่งแห่งเมืองผู้มีนามว่าชงหยวน“ท่านพี่!” เสียงหวานใสดังกังวานของจินเยว่ชิงเอ่ยเรียกขานผู้เป็นสามีในทันทีที่เขาพาเรือนร่างสูงสง่าใบหน้าหล่อเหลาพ้นประตูเรือนเข้ามา“อันใดหรือชิงเอ๋อร์?” ชงหยวนถามกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน คล้ายรักใคร่หนักหนาตั้งแต่แต่งงานกันมาตามคำสั่งประกาศิตของชินอ๋อง ชงหยวนจึงรับรู้ได้ว่าภรรยาคนงามของเขาผู้นี้ทั้งนุ่มนวลทั้งหวานล้ำและรสชาติเลอเลิศจนเขาติดใจนางเป็นอย่างมาก นางช่างเผ็ดร้อนถึงอกถึงใจไม่ธรรมดา นางช่างผิดจากท่าทางอ่อนหวานยามอยู่นอกเตียงนอนยิ่งนัก หากมิได้เห็นกับตาว่านางเป็นธิดาของชินอ๋อง เขาคงคิดว่านางเป็นหญิงคณิกาผู้ร้อนแรงค่าตัวแสนแพง “ท่านพี่ต้องจัดการให้ข้านะเจ้าคะ” น้ำเสียงของจินเยว่ชิงออดอ้อนอย่างต่อเนื่อง “อนุภรรยาของท่านไม่เชื่อฟังข้าผู้เป็นภรรยาเอก อย่างนี้เรือนของท่านจะเป็นอย่างไร จะยุ่งยากปานใด แล้วท่านผู้เป็นสามีจักเอาหน้าไปไว้ที่ใด”ประโยคฟ้องร้องทั้งยังตัดพ้ออย่างอ่อนหวานทำชงหยวนหูอื้อตาลายไปหมด “แล้วเมียรักจักให้ข้าทำอย่างไรหรือ...หืม” เขาถามเสียงนุ่มรักใคร่เหลือเกินคนกำลังหลงใหลได้ปลื้มของสดใหม่ก็แบบนี้ล่ะ

สตรีร่างระหงนางหนึ่งกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงนอนเรือนกายของนางเปล่าเปลือยไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม นางขยุ้มผ้าปูเตียงด้วยฝ่ามือน้อยๆ ที่กำลังสั่นเทา สายตาคู่สวยของนางกำลังเหลือบมองที่ชายหนุ่มผู้หนึ่ง เขากำลังก้มหน้าก้มตาละเลียดชิมเนินเนื้ออวบอิ่มตรงทรวงอกนาง“ข้ารักเจ้า” เสียงของชายหนุ่มแตกพร่ายามเอ่ยคำพลางเข้มเม้มตรงเนื้อนูนเต่งตึง“ข้ารักเจ้าเหลือเกิน เพ่ยเอ๋อร์”หญิงสาวผู้ถูกบอกรักพร้อมกับถูกกลืนกินเนินเนื้อหยุ่นนุ่มครางรับเสียงหวาน“ข้าก็รักท่านเช่นกัน หากแต่ท่าน”นางกล่าวได้แค่เท่านั้น ริมฝีปากของนางก็ถูกประกบปิดด้วยกลีบปากของชายเหนือร่าง ตามด้วยช่วงกลางลำตัวถูกรุกล้ำฝังร่างอย่างเร่าร้อน“อ๊ะ!” นางถึงกับร้องออกมาจนริมฝีปากที่กำลังถูกดูดกลืนเลื่อนหลุดชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกจากนางพลางกัดฟันจนสันกรามนูนแล้วเอ่ย “ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดอะไร ข้ารักเพียงเจ้า สตรีนางอื่นข้าหาได้สนใจไม่”จบคำแหบพร่าก็เริ่มจังหวะเสียวซ่านจนร่างงามสะท้านขึ้นลงรุนแรง“แต่ว่า...อา” หญิงสาวแหงนหน้าหลับตาแต่ปากยังคงเปล่งวาจาแม้ครวญคราง“นางเป็นภรรยาเอกของท่าน อ๊ะ”“แล้วอย่างไร” เขาถามกลับเสียงแหบห้าวข้างแก้มนาง “สตรี

ภายในห้องหนังสืออันเป็นฐานลับของฟงหนิงอันและฟงหนิงเฉิงเด็กน้อยทั้งสองไล่เสี่ยวชุ่ยให้ออกไปร้องไห้ห้ามเก็บความเสียใจจนคับอกเด็ดขาด เสี่ยวชุ่ยจึงต้องเดินกลับเข้าเรือนของตนไปตามคำ ส่วนเด็กๆ ทั้งสองก็นั่งสุมหัวกันด้วยท่าทางเกินวัย พวกเขาตกลงกันแล้วว่าจะทำให้พี่เสี่ยวชุ่ยที่พวกเขารักใคร่ดั่งพี่สาวได้ตั้งครรภ์เหมือนคนอื่นเขาแต่ว่าการที่สตรีสักคนจะตั้งครรภ์ได้นั่นย่อมมิใช่เรื่องง่าย และไม่สามารถทำได้ด้วยตนเอง เด็กน้อยทั้งสองรู้ดี พวกเขาเป็นเด็กที่มีความคิดก้าวไกลเกินวัยมากนัก การที่พี่เสี่ยวชุ่ยของพวกเขาจะมีน้องน้อยได้นั้น จะต้องได้ผ่านกระทำการบางอย่างกับบุรุษในห้องหับเสียก่อน และการที่จะกระทำอย่างนั้นได้ จะต้องผ่านการแต่งงานเสียก่อน“การแต่งงานนับได้ว่าเป็นเรื่องใหญ่มากนะพี่ใหญ่” เสียงเล็กๆ ของฟงหนิงเฉิงกล่าวกับฟงหนิงอัน ใบหน้ากลมๆ ของเขาจริงจังเป็นอย่างมาก“ใช่ๆ” ฟงหนิงอันพยักหน้าหงึกหงัก ดวงตากลมใสทอประกายลึกลับ “การแต่งงานของพี่เสี่ยวชุ่ยต้องมีเจ้าบ่าวเพื่อที่พี่เสี่ยวชุ่ยจะได้เป็นเจ้าสาว”“อื้ม” ฟงหนิงเฉิงพยักหน้าแรงๆ หนึ่งทีแล้วเอ่ยต่อ “ข้าคิดได้แล้วหนึ่งประการ”หึหึ!ทั้งสองยกยิ้มเจ