Todos los capítulos de ร้ายพ่ายกลายรัก: Capítulo 311 - Capítulo 320

ภายในห้องประชุมของประมุขเจ้าสนธยาฟงชินหยางกับฟงจินหมิง พร้อมด้วยฟงหนิงอันและฟงหนิงเฉิง นั่งเรียงรายอยู่บนตั่งรอบโต๊ะ พวกเขาล้วนมีสีหน้าเคร่งเครียด โดยเฉพาะสองเด็กน้อยนั้น สีหน้ากลมๆ เล็กๆ ยับย่นยู่ยี่ไปหมด“พี่หย่งเหวินมีคนรักแล้วหรือ?” ฟงหนิงอันถามขึ้นในที่สุด เขาอยากจะร้องไห้นัก เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้“เรียนคุณชายน้อย พี่หย่งเหวินแค่เคยมี แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว” หย่งเหวินที่ถูกเรียกมานั่งคุยกับพวกเจ้านายตอบรับด้วยใบหน้าเรียบเฉย เขามีฉายาว่าพยัคฆ์หน้าตาย กระทั่งยามฆ่าใครยังไร้ซึ่งคลื่นสั่นไหวใดๆ ในแววตา เขาเย็นชาที่สุด“หมายความว่าอย่างไร ที่ว่าเคยมีน่ะ” ฟงหนิงเฉิงถามขึ้นบ้าง แค่เคยมีก็ไม่ได้นะ พี่เสี่ยวชุ่ยของเขายังไม่เคยมีใครทั้งนั้น ไม่ยุติธรรมเลย ฮือ...“เจ้าเคยมีคนรักหรือ ไฉนข้ามิเคยรู้” ครานี้เป็นฟงจินหมิงบ้างที่เริ่มเอ่ย เขากับหย่งเหวินค่อนข้างสนิทกัน จึงนึกแปลกใจอยู่บ้าง เพราะว่าท่าทางของหย่งเหวินผู้นี้แสดงออกชัดเจนว่าไม่สนใจสตรีนางใดมาก่อน กระทั่งพาไปเที่ยวหอคณิกายังเอาแต่นั่งดื่ม ในขณะที่ลูกน้องคนอื่นพาสาวงามไปมัวเมากันหมด หย่งเหวินก็ยังนั่งดื่มกับพวกเขาสองพี่น้องไม่มีวี่แววสนใจ

แต่กับเสี่ยวชุ่ยนั้น นางมีเหตุผลใดต้องตามไปกัน หากมิใช่แอบหลงรักหย่งหนาน น้องชายฝาแฝดของเขาหย่งเหวินคิดด้วยใจบังเกิดระลอกคลื่นบางอย่าง และยิ่งคิดก็ยิ่งขัดเคืองบางประการนางตรงหน้าเขาในห้องหอ คือสตรีร่วมผูกผม นางคือคนของเขามิอาจเป็นอื่นต่อให้นางชอบใครแล้วอย่างไร ในเมื่อนางแต่งงานกับเขาแล้ว นางควรมองแค่เขาเท่านั้นถึงแม้ว่าหย่งเหวินจะเป็นบุรุษเย็นชา เป็นพยัคฆ์หน้าตาย เป็นชายยิ้มยาก เป็นบุคคลแข็งกร้าวห้าวหาญไร้ใครเปรียบหากแต่จิตใจลึกๆ ช่างเปราะบางนัก ตั้งแต่เล็กจนโตเต็มวัย เขามักจะถูกเปรียบเทียบกับน้องชายฝาแฝดมาโดยตลอด ทุกคนมักจะรักใคร่เอ็นดูน้องชายของเขามากกว่าเขา เพราะว่าเขาหยิ่งยโสเกินไป ทะนงตนไม่สนใคร หลายครั้งที่เขาต้องถูกหมางเมิน เพราะนิสัยส่วนตัวที่ไม่เข้าพวก ทำให้เขาโหยหาคนที่มองเพียงเขามาโดยตลอดในเมื่อวันนี้ เจ้านายบ้านฟงยกสตรีคนหนึ่งให้เข้าหอลงโลงกับเขาแล้ว เขาก็จะทำให้นางมองเพียงเขาตลอดไปยามที่เจ้าบ่าวกำลังเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเสี่ยวชุ่ยที่นั่งอยู่จะทำได้เพียงระงับอาการสั่นไหวของเรือนร่าง นางกำมือแน่น นึกตื่นเต้นจับใจยามที่ได้รับรู้ว่าจะต้องแต่งงานกับเขา แน่นอนว่านางไม

หากแต่สตรีใต้ร่างยังคงเอ่ยคำอย่างไม่ยอมจำนนต่อเขา “แต่...ครั้งที่สองเป็นต้นไป อืม...” นางกล่าวไปครางไป“ข้าตั้งใจแล้ว ว่าจะเกลียดท่าน อา...”“อะไรของเจ้า”ชายเหนือร่างกัดฟันถาม เขากำลังเร่งจังหวะตามอารมณ์เพลิงพิศวาสที่กำลังโหมกระพือรุนแรง“อ๊ะ” เสี่ยวชุ่ยครวญคราง แต่ยังคงเสียงแข็ง“ที่หอฟู่กุ้ย ท่านกับนาง อื้อ...”“อะไร”เขาคำรามเสียงแหบต่ำ เร่งจังหวะอันร้อนแรงเพิ่มมากขึ้นจนเร่าร้อนไปทั้งเตียงนอน“ข้าเกลียดท่าน” นางกัดริมฝีปากแน่นขึ้นด้วยความเสียวซ่านที่พลุ่งพล่านมากกว่าเดิม“ข้าจะเกลียดท่านตลอดไป จะรักแค่ครั้งแรกเท่านั้น อ๊า...”“อา...” หย่งเหวินครางเสียงต่ำในลำคอส่งออกมาเมื่อการกายแกร่งของเขาได้ปลดปล่อยใส่กายนุ่มของนางทั้งสองหายใจหอบเหนื่อยใส่หน้ากันในระยะประชิดชายหนุ่มยังคงอยู่ในท่าคร่อมร่างงามของหญิงสาว กลางแก่นกายก็ยังคงฝังแน่นอยู่ในร่างนางไม่ยอมผละจาก“ที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร” หย่งเหวินถามเสี่ยวชุ่ยอย่างคาใจในวาจานาง“ครั้งแรกที่ข้าล้มแล้วท่านช่วยพยุงอย่างไรเล่า” หญิงสาวตอบตามตรงด้วยใบหน้าแดงซ่านที่งอง้ำแง่งอนหึ! อย่าบอกนะว่าเขาจำนางไม่ได้ อ่อ... ใช่สินะ! นางตัวกลมออกปาน

ค่ำคืนอันหนาวเย็น เพราะย่างเข้าปลายปีหากได้กอดเมียรักให้อุ่นจนร้อนไปด้วยกันทั้งคืนก็คงจะดีไม่น้อย…นั่นคือความคิดของหย่งเหวินชายหนุ่มกลับเข้าบ้านมาพร้อมขนมมากมาย เพื่อนำมาฝากภรรยาอันเป็นที่รัก เพื่อให้นางได้กินบำรุงร่างกาย หมายออกแรงกำลังไปด้วยกัน เพื่อทายาทตัวน้อย อันเป็นเป้าหมายเดียวกัน ระหว่างเขาผู้เป็นสามี กับคุณชายน้อยทั้งสอง ฟงหนิงอันและฟงหนิงเฉิงยามราตรีมืดสลัวเลือนราง มีเพียงแสงจันทราสีนวลสาดส่องลงมา ภายให้ห้องหับไร้ซึ่งแสงเทียนที่ควรเป็นเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาถึงภายในเรือนหลัก ก็ให้รู้สึกแปลกใจนัก เดิมทีภรรยามักจะจุดเทียนเอาไว้ตามวิสัย หากแต่ยามนี้เทียนสักเล่มก็มิได้จุดเอาไว้ เกิดอันใดขึ้นกัน!หย่งเหวินเร่งฝีเท้าก้าวเข้ามายังเรือนด้านใน วางขนมลงบนโต๊ะ แล้วเดินหาเสี่ยวชุ่ยไปทั่วชายหนุ่มเดินหาภรรยาของตนอยู่เป็นนานก็ยังไม่เห็นแม้เงา ผ่านไปครึ่งค่อนคืนเสี่ยวชุ่ยก็ยังไม่กลับมาหย่งเหวินตกใจมากนึกเป็นห่วงเสี่ยวชุ่ยจับใจ แต่เมื่อคิดให้ดี เสี่ยวชุ่ยเป็นสายลับของบ้านฟง เป็นไปได้ว่าอาจจะกำลังออกไปสืบข่าวอันใด ทว่าเมื่อคิดไปคิดมาอีกที ยามมืดค่ำเช่นนี้มันออกจะอันตรายเกินไปหรือไม่อั

เช้าวันใหม่ผ่านเข้ามาเสี่ยวชุ่ยตื่นขึ้นมาก็รับรู้ถึงความอบอุ่นจากอ้อมแขนของใครบางคน นางกะพริบตาตื่นจึงได้เห็นเป็นหย่งเหวินนอนกอดกัน น้ำตาของนางพลันไหลพรากอาบแก้มนวลในอีกครามิคาดว่านางจะเป็นสตรีเจ้าน้ำตาถึงเพียงนี้ ก่อนแต่งงานมีสามี นางไม่เคยเป็นเช่นนี้เลยสักครั้ง ฮือหย่งเหวินตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงร่ำไห้ตรงแผงอกจึงตกใจมาก เขารีบกอดภรรยาแน่นขึ้นแล้วปลอบประโลมนางในอ้อมแขนในทันทีชายหนุ่มทั้งลูบหลังลูบไหล่ลูบเรือนผมของนาง จนมือเป็นระวิงไปหมดเสี่ยวชุ่ยได้รับสัมผัสเช่นนั้นก็ยิ่งร้องไห้โฮกิริยาทะนุถนอมที่มีต่อกันอย่างนี้ ให้ตายเสี่ยวชุ่ยก็ไม่อาจตัดใจหญิงสาวจำได้ ยามไปสืบข่าวยังบ้านเจ้าของการค้าเครื่องประดับเมื่อหลายเดือนก่อน ภรรยาที่มีสามีนอกใจไปรักใคร่สาวใช้อุ่นเตียงจนไม่ออกจากห้อง ภรรยาของเขาจึงตัดใจไปเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยไม่มีน้ำตาสักหยดให้ได้เห็นแต่นาง...เจวียนชุ่ย กลับทำไม่ได้ ทั้งๆ ที่นางเองก็มีเงินเก็บมากมาย ชีวิตมิได้ขาดแคลน แต่นางกลับตัดใจไม่ได้ นางจึงคิดเอาไว้แล้วว่าจะยอมให้เขาได้รักกับสตรีนางนั้น ส่วนนางจะยอมเขาทุกอย่างเลยหย่งเหวินได้ฟังจากฟงหนิงอันและฟงหนิงเฉิงแล้วถึงส