เข้าสู่ระบบแชร์
รีเวอร์ผู้เอาแต่คร่ำครวญ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-18 11:33:06มันต่างกับเวลาที่เขานอนกับผู้หญิงทั่วไป บลูไม่ใส่ใจว่าต้องทำให้เธอจดจำหรือหลงใหลได้ปลื้มกับลีลาเลย เขาไม่จำเป็นต้องสร้างความประทับใจ เธอต่างหาก วินนี่ต้องการชิปดังนั้นเธอต้องทำให้ลูกค้าชั้นดีอย่างเขาพอใจ
“เอามือออก” เขาบอกพลางปัดแขนเธอลงเพื่อให้สัมผัสหน้าอกหน้าใจด้วยสองมือตัวเอง สักพักจึงอุ้มตัวเธอขึ้นแล้วเหยียบคันเร่งทันที ไม่มีบทเพลงโอ้โลม ไม่มีการพร่ำรำพัน วินนี่บิดตัวส่งเสียงราวกับสุขสันต์ไปทั่วกาย และเมื่อเขาไปถึงจุดหมาย เธอจะสวมกอดอีกฝ่ายแน่น ผ่อนลมหายใจให้เข้าที่เหมือนทุกที เขาปล่อยเธอลงแล้วจัดแจงเสื้อผ้าในขณะที่เธอเอ่ยปากชม
“โอ้ บลู ดีทุกครั้ง”
เขากลอกตารีบสวมเข็มขัดให้เข้าที่ “มันจะดีกว่านี้ถ้าเธอไม่เร่ง ฉันบอกแล้วว่าฉันซื้อเธอได้ทั้งคืนนะ”
“นายซื้อฉันไม่ได้ตลอด อย่างไรฉันก็ต้องมีลูกค้าคนอื่น” เธอว่า
เขายักไหล่ จริงไม่จริงไม่รู้แต่ตอนนี้เขาสบายตัวแล้ว พอแต่งตัวเสร็จก็จุดบุหรี่สูบ พลันประตูเปิดผ่าง เด็กหนุ่มตัวสูงผอมโผล่เข้ามา มือขวาคีบบุหรี่ วินนี่กรีดร้องตกใจเพราะยังใส่เสื้อผ้าไม่เสร็จ ไมเคิ
บทล่าสุด
Undisclosure รบกวนใจ
นั่นเป็นคำโกหกคำโต บลูไม่เคยเข้าใจเอมอน แล้วเขาจะเข้าใจเธอได้ยังไง แต่ที่แน่ ๆ อเล็กซิสชอบหนึ่งในสองคนนั้น ผู้ชายตัวสูง ผมสีน้ำตาลเข้มจนเหมือนดำสนิท แต่เขาไม่รู้ว่าคนผิวซีด หรือคนตาเรียว ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ ไม่รู้ว่ามันสะสมตั้งแต่ตอนไหน แต่มือก็เก็บแท่งยาลงไปในกระเป๋ากางเกง ใบหน้าอเล็กซิสยังคงแดงก่ำทั้งสองเงียบ เธอหันไปจัดจานครั้งสุดท้าย เติมพริกไทยดำลงบนเบคอน แล้วยกจานวางจนเกือบเต็มโต๊ะ รวมทั้งขนมปังทาเนยที่เป็นกองกลาง พวกเขาคงกินที่นี่ ความเงียบทำให้บรรยากาศอึดอัดขึ้นมา เพียงแต่บลูยังขยับไม่ได้ เหมือนถูกตรึงกับเคาท์เตอร์ เด็กสาวเหลือบมอง สีหน้าผ่อนคลายลง “ขอบใจนะ”“เรื่องอะไร”“ทุกอย่าง” เธอว่า “ถึงความคิดนายจะค่อนข้างแปลก มีตรรกะการใช้ชีวิตที่ต่างกับเอมอนมาก แต่นายก็หวังดีกับคนอื่นเสมอนะ นั่นแหละจุดที่นายเหมือนกับน้องชาย”บลูหัวเราะ “ถ้าเธอคิดว่าการที่ฉันจูบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตอนที่เธอตกอยู่ในฤทธิ์ยาแล้วล่ะ...รับคำขอบคุณก็ได้”เด็กสาวนิ่วหน้า “ฉันหมายถึงที่นายคิดว่ามันเป็นยารัก
Undisclosure แอปเปิล
ตอนเช้า หนุ่มจากนอร์ธยังหลับเป็นตาย บลูปล่อยให้นอนต่อไป เขามีงานที่ต้องทำให้เสร็จ นั่นคือขนกล่องซีเรียลลงไปยังห้องครัวชั้นหนึ่ง ซึ่งเป็นสวัสดิการที่เขามอบให้กับผู้เข้าพักทุกคน บลูฉีกกล่องซีเรียลแล้วเทลงขวดโหลแก้วขนาดสองลิตร มีทั้งข้าวโพดอบกรอบรสดั้งเดิม รสช็อกโกแลต (ซึ่งมักหมดเร็วเป็นพิเศษ) เคลือบคาราเมล และธัญพืชอบกรอบสำหรับพวกรักษาสุขภาพ เอมอนอาจมองว่าชีวิตประจำวันช่างน่าเบื่อ แต่เขากลับไม่คิดงั้น ใช่ มันอาจจะน่าเบื่อบ้าง แต่หากเทียบกับการกลับไปขุดดินในโกลด์ไมน์ เขาเลือกเติมซีเรียลดีกว่า“สวัสดีบลู”“ดี”ผู้เช่าเริ่มทยอยเข้ามาหาของกินในครัว บางคนซื้ออาหารของตัวเองมาแล้ว บางคนเลือกรับประทานอาหารฟรี เช่นพวกขนมปัง แยม แล้วก็ซีเรียล บางคนทำอาหารของตัวเอง บลูได้กลิ่นวาฟเฟิล ซุป จนเริ่มหิวอีกรอบ “ดี บลู” เขาพยักหน้าให้กับอีกคนที่ทักแล้วปิดฝาขวดโหล จากนั้นยืนพับกล่องกระดาษเพื่อเตรียมใส่ถุงสำหรับขยะรีไซเคิล“หวัดดี”“อือ ดี” เขาตอบ เมื่อเงยหน้าก็เห็นอเล็กซิสหยิบขนมปังออกมาแปดชิ้น“ป
Undisclosure รีเวอร์ผู้เอาแต่คร่ำครวญ
มันต่างกับเวลาที่เขานอนกับผู้หญิงทั่วไป บลูไม่ใส่ใจว่าต้องทำให้เธอจดจำหรือหลงใหลได้ปลื้มกับลีลาเลย เขาไม่จำเป็นต้องสร้างความประทับใจ เธอต่างหาก วินนี่ต้องการชิปดังนั้นเธอต้องทำให้ลูกค้าชั้นดีอย่างเขาพอใจ“เอามือออก” เขาบอกพลางปัดแขนเธอลงเพื่อให้สัมผัสหน้าอกหน้าใจด้วยสองมือตัวเอง สักพักจึงอุ้มตัวเธอขึ้นแล้วเหยียบคันเร่งทันที ไม่มีบทเพลงโอ้โลม ไม่มีการพร่ำรำพัน วินนี่บิดตัวส่งเสียงราวกับสุขสันต์ไปทั่วกาย และเมื่อเขาไปถึงจุดหมาย เธอจะสวมกอดอีกฝ่ายแน่น ผ่อนลมหายใจให้เข้าที่เหมือนทุกที เขาปล่อยเธอลงแล้วจัดแจงเสื้อผ้าในขณะที่เธอเอ่ยปากชม“โอ้ บลู ดีทุกครั้ง”เขากลอกตารีบสวมเข็มขัดให้เข้าที่ “มันจะดีกว่านี้ถ้าเธอไม่เร่ง ฉันบอกแล้วว่าฉันซื้อเธอได้ทั้งคืนนะ”“นายซื้อฉันไม่ได้ตลอด อย่างไรฉันก็ต้องมีลูกค้าคนอื่น” เธอว่าเขายักไหล่ จริงไม่จริงไม่รู้แต่ตอนนี้เขาสบายตัวแล้ว พอแต่งตัวเสร็จก็จุดบุหรี่สูบ พลันประตูเปิดผ่าง เด็กหนุ่มตัวสูงผอมโผล่เข้ามา มือขวาคีบบุหรี่ วินนี่กรีดร้องตกใจเพราะยังใส่เสื้อผ้าไม่เสร็จ ไมเคิ
Undisclosure ชีวิตประจำวันของบลู
“ไง บลู วันนี้ว่างเปล่า” วินนี่เดินกลับมาพร้อมกับชามข้าวโพดคั่วคาราเมล เธอวางมันตรงหน้าเอมอน บาร์เทนเดอร์สาวกรีดตายาวตวัดไปจนถึงไรผม เธอไม่เคยลืมทาลิปสติกสีแดงเลือดหมู หญิงสาวโปรยยิ้มให้คนน้องนิดหนึ่งแล้วหันมารอคำตอบจากคนพี่ ลูกค้าประจำ เธอมีงานเสริมนอกจากเป็นบาร์เทนเดอร์ นี่คือตัวอย่างของคนที่ไม่ยอมเล่นเควสเพื่อหาชิป แต่เลือกประกอบอาชีพอย่างจริงจังเขาพยักหน้า “ว่าง” ขยิบตาซ้ายอย่างรู้กัน เธออมยิ้มพยักหน้าแล้วเอามือแตะที่ข้อมือตัวเอง เขากดโอนชิป นาฬิกาของเธอดังเมื่อได้รับการโอน เอมอนเห็นดังนั้นก็ส่ายหัว“ไม่งอนสิ” เธอเชยคางคนน้องแล้วเดินไปอีกมุมเพื่อเสิร์ฟลูกค้าต่อ“วินนี่ตัวเด็ดเลยนะ หล่อนเลือกลูกค้า” เขากระซิบ แต่ถึงขนาดเลือกลูกค้า เจ้าประจำก็มีถึงสี่คน หนึ่งในนั้นคือบลูเอมอนเลิกคิ้ว “เห็นฉันเคยซื้อเหรอ”“เออ ไม่เคย ลืมว่าแกชอบกินของเดิม ๆ” ประโยคหลังเบาจนแทบไม่ได้ยิน เอมอนเพิ่งอารมณ์เย็น หากได้ยินพี่ชายพูดจาดูถูกสาวในฝันคงมีน้ำโหอีกรอบ บลูไม่อยากชวนทะเลาะ เพราะพอมีเรื่องที
Undisclosure หนักใจ
สีตาคู่นั้นเหมือนกับท้องมหาสมุทร ลึกจนเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด มันพาเขาดำดิ่งลงไปในความเงียบอันเวิ้งว้างจนเวลาหยุดนิ่ง เมื่อนั้นจะเห็นประกายแสงข้างใน ความต้องการของมนุษย์ส่งผ่านคลื่นน้ำอันเงียบงัน นอกจากสายตาเอือมระอาเชิงดูถูก แต่ลึก ๆ แล้วเธอต้องการมัน เธอเห็นตัวตนของเขาแล้วพร้อมโอบกอดมันแท่งเหล็กขนาดจิ๋วกลิ้งบนฝ่ามือ บลูหมุนคลึงไปมา เจ้าเด็กไมเคิลฝากมันไว้กับเดสซิเร เธอจึงแบ่งให้เขาและคนอื่น บลูมีอยู่สามแท่ง ไม่เคยได้ใช้สักที เหตุผลของเจ้าไก่อ่อนนั้นแปลกประหลาด อย่าให้อเล็กซิสใช้จนกว่าอาการจะออกเท่านั้น ทั้งที่มันคือยารักษาและมันยังทำให้เขาเข้าถึงตัวตนของเด็กสาวได้ด้วยบลูเก็บมันกลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง คนยังเข้ามาแออัดในบาร์เมื่อไม่มีพื้นที่อื่นนอกจากสิ่งนี้ เขาเดินผ่านโต๊ะที่อเล็กซิสนั่งอยู่ หางตาชำเลืองมองเด็กผู้ชายสองคนกับชายหนุ่มอีกสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน ถึงยังไม่รู้จักดีแต่บลูจำกลุ่มเพื่อนเธอได้ทั้งหมดว่ามีใครบ้าง น่าเสียดายที่วันนี้ไร้วี่แววแม่สาวผิวสีเข้มหน้าคมเหมือนทุกครั้ง เปล่าหรอก เขาไม่ได้สนใจเธอเป็นพิเศษ แต่คนสวยก็คือคนสวย มองกี่ครั้งก็สบายตา ชายหนุ่มนึกเสียดายเล็กน้อย พอ
Undisclosure เสพติด
เอมอนคงรู้หมดแล้วสินะ เธอคิดถูกแล้วที่ไม่ไปหาเดสซิเร ป่านนี้เอมอนก็คงขลุกอยู่กับเธอ เดสซิเรเหมือนหมอประจำบ้านของพี่น้องเทอร์นเนอร์ ใครเป็นอะไรก็ไปหาหญิงสาว แต่เธอนิสัยน่ารักจริง ๆ อาจไม่ใช่ผู้หญิงที่พูดจาอ่อนหวานแต่เธอรับฟังทุกคน เดสซิเรสลัดคราบสาวไฮโซออกไปจนหมด ไม่แปลกหรอกหากเอมอนจะมองเธอเหมือนนางฟ้า“แล้วนายต้องการอะไรจากฉัน”เขาลุกขึ้น อเล็กซิสได้กลิ่นแอลกอฮอล์เคล้านิโคติน บลูก้มหน้ามองเธอ แววตาของเขาสับสน แต่เมื่อสังเกตว่าสายตาของอีกฝ่ายจดจ่ออยู่กับใบหน้าสลับกับปาก เธอเข้าใจทันที สัญชาตญาณหรือสายเลือดอาจเป็นตัวที่ทำให้เธอกับไมเคิลไม่อาจทำได้มากกว่านั้น แม้ทั้งสองยังไม่รู้ว่าเป็นพี่น้องกันตั้งแต่แรก แต่กับบลู...บางครั้งเธอสงสัยว่าตัวเองจะก้าวพ้นจากความเป็นเด็กดีของคาเลบและเบียนน่าได้เท่าไร เธอต้องการอ้อมกอดและจูบ “แต่เขาไม่ใช่อเล็กซ์” เธอรู้ ออสโล่พูดถูก“และเขาก็ไม่ใช่ฉัน” เธอพยักหน้าให้เวด แต่ความอยากลองนั้นมากกว่า ผู้ชายคนนี้อาจจะกักขฬะไปบ้าง แต่เธอรอดชีวิตจากราซาได้ ส่วนหนึ่งก็เพราะหมอ
