All Chapters of Divorce Me Now, Mr. Peters!: Chapter 361 - Chapter 370

"Mr. Peters, ayos ka lang ba?" mahinang tanong ng isang pulis sa tabi ni Benjamin .Umiling si Benjamin at lumapit sa pinto ng conference room. Narinig niya ang police director na nagsabi, "Maraming hindi pa tapos na building sa paligid. Magsisimula tayong maghanap sa mga building na iyon, baka doon siya dinala.""Ang mga cellphone ninyong lahat ay kailangang nakabukas. Huwag ninyong hayaang mawalan ng battery at connection ang mga iyan. Kung hindi, hindi rin tayo makakahanap ng mga kidnapper."Mahinang bumulong si Benjamin, "Mga building na hindi pa tapos.."Maraming ganoong building sa paligid ng Nueva Ecija. Sinasabing taon-taon may mga pinapatay sa mga ganung area. Madalas itong puntahan ng mga kidnapper dahil siguradong walang makakakita sa mga katawan ng biktima kung sakaling doon nga nila patayin ang mga iyon.Tinawagan ni Benjamin si Veronica, lumabas ng police station at umalis sakay ng kotse.Hindi rin makakatulong sina Wendell Yllana at Nancy sa police station, kaya pinayuh

Ayaw man pero itinaas ni Celestine ang kanyang ulo upang tingnan ang matandang lalaki.Ngumiti ito, “Kahit sabihin ko sa’yo kung sino siya, baka hindi mo rin siya kilala.”Kinagat ni Celestine ang kanyang labi, “Sabihin mo na lang kung sino. Wala naman akong pakialam kung kakilala ko siya o hindi, e.”“Ang boss.”Nagulat si Celestine pero hindi niya iyon pinahalata roon sa matandang lalaki.Tiningnan pa ni Celestine kung may sasabihin pa sa kanya ang lalaki.“Narinig mo na ba kung sino siya?” Matalim ang pagkakitid ng mga mata ng lalaki kay Celestine.Hindi na nagsalita si Celestine noong mga oras na iyon. Pinabayaan na lang niya ang lalaki.“Heh, babae ka, paano mo naman malalaman kung sino siya? Sure ako, hindi mo rin siya kilala. Kalimutan mo na ang usapang ito. Ayoko na lang makipag-usap sa’yo.” Tumalikod ang lalaki, mabigat ang tono, parang labis na nadismaya sa kanya.“Narinig ko naman ang sinabi mo. Ang boss ang gusto mong makilala at sa kanya ka lang susunod.” Mahinang sabi ni

Nararamdaman ni Celestine ang bahid ng masamang balak sa kanyang ngiti."Kontakin mo si Benjamin Peters at sabihin mong dinukot ka. Tingnan natin kung pupunta siya para iligtas ka! Ayaw mo ba noon? Makikita mo kung mahal ka niyang talaga!"Unti-unting lumamig ang ekspresyon ni Celestine dahil sa sinabi noong matandang lalaki.Ayaw na nga niyang magkaroon pa ng anumang koneksyon kay Benjamin, pero pilit pa rin siyang dinadamay ng lalaking ito sa kanyang dating asawa."Ayaw ko ng pinapagawa mo sa akin." Mahinang tinig ni Celestine ngunit seryoso ang pagtanggi niya."Sigurado ka bang ayaw mo? Ito lang ang tanging pagkakataon mo para malaman mo kung mahal ka pa rin niya!" Inangat ng lalaki ang kanyang baba at tiningnan siya na may mapanlinlang na ngiti, "Sayang naman kung mamamatay ka, hindi ba? Tapos, hindi kayo nakapag-usap na dalawa? Sigurado ako, masakit iyon.”"Hindi mo dapat maliitin ang kapulisan. Paano kung mahuli ka nila? May pupuntahan ka pa ba?" Tumitig si Celestine sa malayo n

Nakapagkrus ng mga braso ang lalaki habang nakatingin kina Benjamin at Celestine. Napapangiwi ito at nagsalita, “Tsk, hiwalay na nga kayo pero ganyan pa rin kayo. Akala ng ibang tao, sobrang ganda ng relasyon niyo, pero hindi!” “Anong maganda? Hindi mo ba nakikita na naiinis ako sa kanya? Ni ayaw ko nga siyang makita!” singhal ni Celestine sa lalaki. Umiling ang lalaki, “Hindi daw. Hindi mo siya kailangan pero nag-aalala ka na madadamay siya rito, hindi ba? Natatakot kang masaktan siya, iniintindi mo pa rin siya, o. Mahal mo siya, Celestine! Mahal mo siya nang sobra!” Narinig ni Celestine ang sinabi ng lalaki at dinuraan siya bigla sa mukha, “Siguro nga ay ganyan talaga ang mga lalaki, ano? Puro ilusyon sa sarili! Kung anu-ano pa talaga ang sinasabi mo!” Napahinto saglit ang lalaki, pagkatapos ay pinagpag ang kanyang damit. “Bakit ka ganyan kung sumagot sa akin? Mali ba ang hula ko?” Imposible. Hindi siya maaaring magkamali. Mahal pa ni Celestine si Benjamin. Hindi ba’t ang kil

Sa oras na iyon, malinaw na nakita ni Celestine ang dugong tumutulo mula sa kanyang balikat.Tiningnan niya si Benjamin at ngumiti.Banayad at maganda ang ngiti niyang iyon.Mahigpit niyang hinawakan si Benjamin gamit ang dalawang kamay, walang bahid ng panghihinayang sa kanyang mga mata.Napakaganda ng kanyang ngiti, napakaganda ngunit parang mapupunit na, parang mahirap maunawaan.Maingay ang paligid at nagsitakbuhan ang mga tao papalapit sa kanila."May utang kang buhay sa akin noon," mahina niyang sabi, ang boses ay tila dadalhin na lamang ng hangin, "Ngayon, quits na tayo."Pagkasabi niya nito, nawalan na siya ng malay.Hindi narinig ni Benjamin ang unang bahagi ng sinabi ni Celestine, ang narinig niya lang ay ang huling linya. "Ngayon, quits na tayo."Sa isip-isip ni Benjamin..Quits? Paano sila naging quits?“Celestine, gising! Anong sinasabi mong quits na tayo? Celestine!” sigaw pa ni Benjamin.Ilang minuto pa ay nagsalita na ang isang pulis."Paparating na ang ambulansya! Bili