Lahat ng Kabanata ng The Zillionaire's Abandoned Wife: Kabanata 351 - Kabanata 360

“Racey…” kunwari ay seryoso ang boses ni Trixie. “It’s also fine if you’ll just be honest me with me, that you’re doing this because… na-turn down ka na naman noong kinukwento mong boylet mo kahapon? That yummy H you say, say no again?”Then a rare dead air between the two buddies occurred. Tumaas pa ang kilay ni Trixie. “Oh my God. Totoo nga! He said no again?! To a woman like you? Akala ko ba, gustong gusto ka? Are you lying just because you are bitter when he's not?”“Hoy! Hindi ako bitter!” depensang sagot ni Racey, pero sabay noon ay narinig ni Trixie ang pamilyar na tunog ng isang maliit na kumpas ng buhok nito, ibig sabihin, literal na nalulungkot na ito at naka-labi sa kama.“Racey, don’t pout. I can hear your lips, protrude kahit hindi ka nakaharap sa camera ngayon.”“Eh bakit ba? Gusto ko lang naman ng konting fun, tapos iniwan ako ng lalaking iyon in the middle of something! All because of his damned calls!”Tumaas ang kilay ni Trixie habang umiinom ng kape. “And so you tho

Whatever Sebastian had written there…. it wasn’t business. It was personal. Too personal. The kind of words that felt like a provocation for her. It is definitely a taunt wrapped in the illusion of professionalism.Sender: Sebastian ValderamaSubject: Business Proposal – UrgentWhats more fascinating for starters like them? Iyan ay anumang may kinalaman sa isang tech collaboration o investment pitch, mga bagay na may saysay para sa kumpanya. Ngunit pagdating sa body ng email, this is what Sebastian wrote to her."Unblock me. We need to talk. I know you read my last ones, don’t pretend you didn’t. You can’t ignore me forever, Trixie."Napasinghap si Trixie. Really? That’s it? Hindi niya alam kung maiinis ba siya o matatawa sa kapal ng mukha nito. Business proposal daw, pero personal pala. Talagang ginagamit pa nito ang corporate means nila para lang magawa nitong magpadala ng mensahe na sigurado na itong mababasa niya.Trixie badly wanted to slammed her laptop shut, iyong tipong ang

“Mom? Is that really you... Mom?!”The note pen that Trixie had been holding slipped from her fingers, at ang pagtama noon sa lamesa ay rinig na rinig sa buong silid. Tila naipit ang hininga ni Trixie sa kanyang lalamunan, at ang ilang salita na iyon ay halos mabasag ang katahimikan ng conference room. Nanginginig ang kanyang kamay habang hawak ang cellphone, at para bang bawat pintig ng puso niya ay isang martilyong tumatama sa kanyang ulo para magising.“Answer me… she breathed out in disbelief, voice trembling. Then louder, “don’t— don’t prank me like this, please!…”Her hand clenched the phone so hard her knuckles turned white. Hindi na magawa ni Trixie na alisin ang telepono mula sa tainga niya para tingnan kung kaninong numero iyon. Ayaw niyang masira ang manipis na hiblang kumakapit sa kanya ngayon, ang pag-asang iyon nga ang ina niya sa kabilang linya.Her throat was tightening, her voice cracking, her breaths shallow. She was trembling so hard that the phone almost slipped f

Mainit at mabigat ang hangin sa loob ng silid ng kaniyang inang si Mary Loi sa pasilidad na iyon, ngunit hindi iyon ang laman ng isip ni Trixie. Ang tibok ng kanyang puso ay tila may sariling ritmo, mabilis, mabigat, at puno ng pag-asa. Pagbalik ng doktor matapos ang ilang minutong pag-aasikaso, diretso siyang tumingin kay Trixie. May bigat sa mga mata nito, ngunit may bahid din ng kakaibang liwanag—parang nagdadala ng balitang matagal nang hinihintay ng puso.“Miss Salvador…” huminga muna ito nang malalim, “We ran the latest series of tests and behavioral evaluations… and I can now say, with ninety percent certainty, that your mother is on her way to a full recovery.”Para bang napawi ang lahat ng ingay sa paligid ng mga panahong iyon kay Trixie. Ang bawat pintig ng oras ay naging mabagal, at tanging isang layunin lamang ang pumuno sa kanyang isipan. Ang makusap at mahawakan ang kanyang ina.Hindi na niya napansin kung paano niya nalampasan ang mga medical personnel sa pasilyo at ha

Pagkatapos ng hapunan, natural na nauwi ang atensyon ni Trixie kay Xyza. Sa halip na diretsong magpahinga, naglaan siya ng oras para tulungan ang anak sa palagi nitong half bath sa gabi bago matulog. Maingat niyang hinugasan ang buhok ng bata, sinabunan ang maliliit na braso’t binti, at pinapasadahan gamit ang tuwalya na may disenyo ng paboritong karakter nito, ang barbie.The little girl’s hair was damp and silky, her cheeks rosy from the warmth of the water.“Mommy, story muna bago sleep. Please po,” hiling ni Xyza habang tinutulungan ang bata sa may sabon pa nitong kili kili habang nasa bath tub.Ngumiti siya, kahit ramdam ang pagod sa balikat. “Okay, just one story later, princess.”Xyza pouted but nodded, and Trixie leaned down to kiss her forehead. Mula ulo hanggang paa, pinapahiran niya ito ng amoy-lavender na body bath, which is nakakatulong sa pagtulog ni Xyza dahil sa amoy. "Mommy, bukas… Disneyland po ba ulit tayo?" tanong ni Xyza habang nakatalungko sa dibdib niya."No,