Lahat ng Kabanata ng The Zillionaire's Abandoned Wife: Kabanata 361 - Kabanata 370

Mabigat ang paghinga ni Trixie habang nakatitig sa mababang percentage sa upper right corner ng kaniyang cellphone. 5% pa lang. She should probably save it for something important, pero bago pa siya makapagdesisyon, napabuntong-hininga siya at mabilis na dinial ang numero ni Sebastian. They can wait, her heart couldn't. Pagka-dial ni Trixie, halos wala pang tatlong segundo, sumagot agad ang nasa kabilang linya.“Trixie?” mababa, bahagyang paos, pero malinaw na gising at alerto ang tinig ni Sebastian. His baritone voice was warm and immediate, like he’d been holding the phone in his hand for hours just waiting for her to call.Napalunok si Trixie. Anong oras na? Gising pa rin siya? It wasn’t normal for him… at least, not in the old days they were still living under the same roof. Noon, kapag nagtext siya nang late, madalas walang reply ang lalaki, completely ignoring her whereabouts. Ngayon… may nag iba na ba talaga? He’s so far from the Sebastian, her husband for years. Para ba

Sa kalmadong katahimikan ng gabing iyon, mahinang naririnig angugong ng air-conditioning at ang marahang pagaspas ng kurtina sa maluwang ngunit malamlam na silid. Nasa king-sized bed si Trixie, nakaunan sa malambot na headboard, habang mahigpit na yakap ang munting si Xyza na nakabalot sa kumot. Mula sa labas, banayad na sumisilip ang ilaw ng buwan, dinadala ang silid sa mapayapang kulay ng pilak.Hindi pa natutulog ang bata dahil inaantay ang bedtime stories ng kaniyang ina, ngunit tila may isang bagay pang mas kuryoso ang matalinong bata. “Mommy,” simula ni Xyza sa kaniyang ina, habang nakadapa at nakapatong ang baba sa dibdib ni Trixie. “Bakit po ba tayo nandito ngayon sa bahay ni great grandmommy tonight? And what are you talking about po sa dining table earlier? I can’t sabat to ask po since you told me po it’s bad to intervene when old folks are talking.”Napangiti si Trixie sa sinabi ng anak, kahit ramdam niyang kumikirot ang dibdib niya. “Kasi, princess, may pupuntahan tayo b

Dahil sa dami ng dumalaw kay Mary Loi, given na ang facility naman na ito ay hindi nila pag aari, at lalo’t higit, ayaw nilang makaistorbo sa ibang pasyente, napagpasyahan ng pamilya Salvador na humingi ng kaunting pribadong oras nilang pamilya. Ang direktor ng facility ay agad na pumayag, “May isang maliit na clearing sa likod ng gusali, overlooking the mountains. Pwede kayong mag-stay doon nang mas pribado.” Inihatid pa sila mismo sa tinutukoy nitong isang malawak na clearing sa likod. Nang pagmasdan ng lahat ang tanawin ay lahat sila namangha. May berdeng damuhan, puno ng wildflowers, at sa malayo ay tanaw ang asul-abong linya ng mga bundok.Sa ilalim ng lilim ng ilang puno, may malalambot na damo at wooden benches. Kaya naman naglatag na sila ng kumot sa ilalim ng punong may malawak na lilim. Inilabas na ng pamilya ang mga baon nila, tinapay, prutas, mainit na tsokolate, and as a token, the facility also gave them some merienda. Parang piknik ang eksena. Nasa gitna si Mary Loi,

Lubos na nag eenjoy si Trixie at Mary Loi sa sandaling iyon, na hindi na nga nila namalayan ang oras. Halos tatlumpung minuto na pala ang lumipas matapos nilang umalis sa clearing kung saan nagkakakasiyahan ng pamilya. Trixie was even surprised that her very own daughter let her out her sight with that amount of time. Or maybe they already knew that they needed this? Trixie couldn’t be more thankful for that. Paikot-ikot lang sina Trixie, habang tulak tulak ang wheelchair ng ina, sa hardin ng facility, pero para bang walang pakialam ang mag ina kung nasaan o anong oras na. That’s how much happy they were with each other. Sa unang pagkakataon matapos ng matagal na panahon, sabay silang natawa, sabay ding umiyak. Para bang ang mga salitang iyon ay nagsilbing lunas sa mga sugat na matagal nang nananahan sa puso ng mag-ina. Tumigil ang dalawa malapit sa isang bench, kung saan tanaw ang malawak na hardin at ang ibang structural design ng facility. Ngunit ang pinaka tanawin talaga nila s

“Mom, is it true… is it true that I’m not father’s daughter?”Parang biglang piniga ang puso ni Mary Loi. Ramdam niya ang pagdurog ng sariling damdamin, hindi dahil sa tanong ng anak, kundi sa takot na dumating nga ang araw na ito, ang araw na kailangang harapin ang sugat na iniwan ng taong minsang minahal niya ng buo.Nanlambot ang kanyang mga mata, ngunit pinilit niyang manatiling matatag. Nilapit niya si Trixie at inalo, pinisil ang kamay nito at hinaplos ang buhok.“Oh, sweetheart…” bulong niya, halos manginig ang boses. “Listen to me, you are my daughter. Ikaw ay anak ko, anak na iniluwal ko, inalagaan, minahal nang higit pa sa sarili ko. Walang makakapagbago no’n. Always, forever, and nothing can ever change that.”Nanlilisik ang damdamin ni Mary Loi habang bumibigkas ng mga salitang iyon. Totoo ang sinabi niya si Trixie ay sa kaniya. Walang puwang ang alinlangan doon. At sino man ang nagdududa sa bagay na iyon, ay walang iba kundi ang lalaking iyon, ang ama nitong tanga at bula