All Chapters of องค์หญิงเข็มพิษ กับท่านอ๋องไร้หัวใจ: Chapter 91 - Chapter 100

ซีเฟยและอีอีใช้มือยกขึ้นมาทาบปาก อนิจจา แผนร้ายที่นางคิดขึ้นมาเพื่อทำลายคนอื่น สุดท้ายแล้ว ย้อนกลับไปทำลายตัวเอง ทำลายแม้กระทั่งความบริสุทธิ์ของตัวเอง“แล้วแบบนี้ องค์รัชทายาท จะทรงทราบหรือไม่ว่านาง….เอ่อ…”อีอีถามแบบกระอักกระอ่วนใจ หากเป็นนาง คงไม่มีหน้าจะมีชีวิตอยู่ได้อีก หากเจอเรื่องแบบนี้ สู้ตายไปจะดีกว่า“ถึงนางจะไม่บอก แต่คนฉลาดอย่างพี่ใหญ่ คงรู้ตั้งแต่ที่เห็นนางอยู่ในห้องกับชายคนนั้นแล้ว ทีนี้ก็อยู่ที่ว่าพวกเขา จะทนรับสภาพกันได้แค่ไหน กับแผนการชั่วร้ายที่ร่วมมือกันกระทำขึ้นมาในครั้งนี้”“ข้าสอบถามชายชั่วนั่นแล้ว เจ้านั่นสารภาพหมดเปลือก ว่าตอนที่องค์รัชทายาทเข้าไปนั่น พวกเขา ทำกันมาเกือบสามรอบแล้ว”ทุกคนได้แต่เบือนหน้าหนี เรื่องแบบนี้ขนาดพูดคุยกันเพียงลำพังยังรู้สึกกระดากอาย แต่นี่ ……. อาจารย์อาเห็นท่าทีของพวกเขาแล้วก็นึกขำ จึงรีบพูดต่อ“ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ตรงนั้น พวกเจ้าฟังให้ดี ชายชั่วนั่นบอกข้าว่า นางไม่ได้เป็นสาวพรหมจรรย์ตั้งแต่แรกแล้ว”""อะไรนะ""เสียงดังจะโต๊ะอาหารสั่นเล็กน้อยเพราะความตกใจ เหลือเพียงแค่ผู้ที่กล่าวถ้อยคำนี้ออกมาที่ยังจิบชาได้ เหมือนบอกว่าคืนนี้ฝนจะตก“ใช

“พี่รอง ท่านอา พวกท่านไปที่ใดกันมา แล้วกองทัพที่ว่านั่นอยู่ที่ใดกัน”“วัดร้างต้าเทียน น้องสี่ เจ้าจำได้หรือไม่ วัดร้างนั่น ถูกเผาไปเมื่อหลายปีก่อน”“ข้าย่อมจำได้ เหตุไฟไหม้ครั้งนั้น คร่าชีวิตผู้บริสุทธิ์มากมาย ถึงกับมีข่าวลือออกมาว่ายังมีวิญญาณที่ยังไม่รู้ตัวว่าตายเดินเพ่นพ่านอยู่แถวนั้น ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปใกล้ในบริเวณนั้นอีกเลย ที่แห่งนั้นจึงได้รกร้างไม่มีใครกล้าอยู่อาศัย เป็นเมืองบังหมด ใครหลงเข้าไปในป่านั่น ไม่เคยมีใครได้กลับออกมาแต่ข้าจำได้ว่าเคยส่งคนไปสำรวจแล้ว ที่นั่นมีแต่วัดร้างและป่าทึบ และถึงจะมีถนนเข้าไป แต่ก็ไม่น่าจะมีที่โล่งกว้างถึงขนาดตั้งกองทัพที่เล็ดลอดสายตาข้าไปได้นะขอรับ”“เขาฉลาดมาก เขาใช้ความรกร้างนั่น บังตาพวกเราไว้ เรื่องข่าวลือ ก็คงจะเป็นเขาอีกเช่นกันที่ปล่อยออกมา เพื่อไม่ให้คนข้างนอกเข้าไปใกล้ๆ แถวนั้น หลายปีมานี้ ที่ตรงนั้นจึงได้รกร้าง เป็นป่าที่ว่างเปล่า หากใครเผลอเข้าไป หากเข้าเจอก็จะฆ่าทิ้งทันที จึงไม่มีใครได้กลับออกมาอย่างไรล่ะ ฆ่าคนโดยไม่ผิดกฏหมาย เพราะใช้ข่าวลือช่วยกระพือเรื่องนี้ จึงไม่มีใครคิดจะสืบสวนต่อ เป็นแผนที่ฉลาดมาก”“เรื่องผีสางน่ะ มีเอาไว้เพื่

วันนี้ในวังหลวงคึกคักมากเป็นพิเศษ ตั้งแต่ประตูเข้าวังหลวง ยาวมาถึงลานพระราชพิธี ทั่วทั้งพระตำหนักบูรพา และท้องพระโรง ต่างประดับและตกแต่งด้วยดอกไม้และโคมมงคลสีแดง ทั่วทั้งวังหลวง เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองในวันพิธีมงคลสมรสขององค์รัชทายาทและองค์หญิงแคว้นเซี่ยหนานรถม้าของชินอ๋องค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าสู่วังหลวง แม้แต่รถม้าของเหล่าบรรดาแขกทั้งเชื้อพระวงศ์และเหล่าขุนนาง ต่างก็ประดับประดาด้วยผ้ามงคลสีแดงทุกๆ คัน ซีเฟยเห็นลานพระราชพิธีที่ปูผ้าแดงนี้ แล้วนึกย้อนไปถึงวันที่นางมาถึงที่นี่เป็นวันแรก วันนั้นทั้งรู้สึกตื่นเต้น หวาดกลัว เหงาและโดดเดี่ยว และไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองแต่วันนี้ ที่นางได้เข้ามาที่นี่อีกครั้ง พร้อมกับมือคู่นี้ ที่จับนางและเดินเข้าท้องพระโรงไปพร้อมกัน กลับอบอุ่นยิ่งนัก เขาคือคนรักของนาง เป็นทั้งพระสวามี ครอบครัว และชีวิตที่เหลือของนาง วันนี้นางไม่โดดเดี่ยวอีกและ เมื่อหันไปมองหน้าเขา และเขาก็ส่งยิ้มบางๆ มาให้นาง“เฟยเฟย เจ้าคิดอะไรอยู่งั้นหรือ กำลังคิดเรื่องเดียวกันกับข้าหรือไม่”“พระองค์คิดเรื่องใดเล่าเพคะ”“ข้าคิดถึงวันที่มารับตัวเจ้าที่นี่ วันแรกที่เราได้พบกัน นึกแล้ว เวลาช่างเ

เมื่อผ่านงานอภิเษกมาแล้ว องค์รัชทายาททูลขอฝ่าบาทเดินทางไปยังแคว้นเซี่ยหนาน เพื่อแสดงความเคารพต่อ เหมยต้าจื่อหลง ฮ่องเต้ของแคว้นเซี่ยหนานในฐานะราชบุตรเขย ครั้งนี้เป็นหน้าที่ของจวิ้นอ๋อง หรือองค์ชายสี่นำส่งเสด็จพร้อมกับแม่ทัพซู่อีอี ซึ่งก่อนออกเดินทางพระสนมหลินมาแจ้งข่าวดีกับทั้งคู่ว่า ฝ่าบาทจะออกราชโองการเรื่องงานสมรสของพวกเขา หลังจากที่ไปส่งองค์รัชทายาทกลับมา สร้างความดีใจให้กับองค์ชายสี่ยิ่งนัก“อีอี เจ้าได้ยินหรือไม่ เสด็จแม่บอกว่าเสด็จพ่อจะออกราชโองการสมรสให้เราแล้ว ลูกขอบพระทัยเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะที่ทรงช่วยเรื่องนี้”“ขอบพระทัยพระสนมเพคะ”“อีอี เจ้าเรียกผิดแล้วล่ะ เจ้าต้องเรียกว่า เสด็จแม่ถึงจะถูก”“แต่ข้ายัง……”“อีอี เจ้าฝึกเรียกไว้ก็ไม่เสียหลายหรอกนะ เข้ามานี่สิ”พระสนมหลินเรียกนางเข้าไปหาอย่างรู้สึกเอ็นดู อีอีเป็นเด็กสาวที่นางเห็นมาตั้งแต่เด็ก วันนี้นางโตพอที่จะออกเรือนแล้ว และยังแต่งให้ลูกชายของนางอีกด้วย เท่ากับว่านางไม่ได้เสียใครไป พระสนมหลินยื่นกำไรหยกสีเขียวอ่อนในกล่องไม้หรูหราส่งให้นาง“พระสนมเพคะ นี่คือ..”“ของหมั้น ข้าให้เจ้า รับเอาไว้นะเด็กดี ของหมั้นอื่นๆ ข้าจะจัดการตาม

“ข้าต้องรอการยืนยันก่อน ตราบใดคนของเรายังไปไม่ถึงชายแดน พวกเขาจะยังปลอดภัย กองกำลังที่มีอยู่ตรงนั้นเพียงพอแค่ต้านทัพเล็กของเซี่ยหนานเท่านั้น หากเขายกทัพใหญ่เข้าชายแดนมา เราอาจจะต้านไม่ไหว”“หากเป็นเช่นนั้นจริง เท่ากับว่าเซี่ยหนานหลอกให้พี่ใหญ่เข้าไปติดกับ และให้เขาเป็นตัวประกันเพื่อจะยึดอำนาจชิงโจว”“ข้าจึงเร่งมารือกับท่านอ๋องเรื่องนี้ ต้องเร่งป้องกัน ไม่ให้เขานำทัพข้ามฝั่ง และเข้ามาถึงเมืองหลวงได้ ไม่เช่นนั้น ความสูญเสีย อาจจะมากจนคาดไม่ถึง”“หากจะปะทะ ต้องป้องกันไม่ให้เขาข้ามที่ชายแดนมาได้ ต้องกันไม่ให้เขายกทัพมาถึงเมืองหลวง”การวางแผนตั้งทัพก่อนกำหนดจึงเริ่มขึ้น แต่ด้วยความเชี่ยวชาญการวางกลยุทธการศึกของชินอ๋อง เรื่องนี้ทำให้อาจารย์อารู้สึกเลื่อมใสในตัวชินอ๋องมากขึ้น พวกเขาปรึกษาการศึกนี้อยู่นานกว่าสามชั่วยาม เมื่อซีเฟยยกน้ำชาและอาหารรอบดึกมาให้พวกเขา “เฟยเฟย เจ้ามาพอดี มานั่งนี่สิ ข้ากับท่านอา มีเรื่องจะหารือกับเจ้าด้วย”“เพคะ พวกเจ้าเอาของไปเก็บเถิด ข้าจะกลับพร้อมท่านอ๋อง”“เพคะ”อันเหมยและอาเหยาเก็บชุดอาหารชุดเดิมออกไป ก่อนที่พวกนางจะกลับไปพักผ่อน ตามคำสั่งของพระชายา พวกเขาอยู่ใ