ตอนที่ 4 ภารกิจรัก

 

ไม่นานเท่าใดเมื่ออันเฟยได้ยินเสียงเคาะประตูหลังจากที่สาวใช้เดินเอาอาหารออกมาจากห้องของนาง ผู้ช่วยของเถ้าแก่ก็เดินมาพบนาง

“คุณหนูหมิงขอรับ ท่านผู้คุมหอขอเชิญคุณหนูไปที่ห้องบัญชีขอรับ”

“มีอะไรงั้นหรือ หรือว่าจะมีงานใหม่ ๆ น่าสนใจรายได้ดีมาอีก”

“เรื่องนี้…เชิญคุณหนูไปพบกับท่านผู้คุมหอดีกว่าขอรับ”

“ได้ ๆ ขอบคุณท่านมากเลยเจ้าค่ะ”

“คุณหนูเชิญตามข้ามาขอรับ”

ห้องผู้คุมหอ

“อะไรนะ!! นี่มันงานอะไรกันนี่”

“คือว่า….ผู้จ้างวานระบุมาว่าต้องเป็นท่านเท่านั้น ข้าก็เลยนำจดหมายนี้มาให้ และหากว่าตกลง…”

“เล่นละครเป็นพระชายา กำหนดระยะเวลาครึ่งปี เขาจะบ้าไปแล้วงั้นหรือ แล้วนี่…เงินค่าจ้าง…..สะ….สามพัน….ตำลึง”

“ทอง!!….ใช่ ท่านมองไม่ผิดหรอกขอรับ ค่าจ้างวานสามพันตำลึงทอง หากรับปากก็จ่ายทันที นี่ถือเป็นงานที่ไม่ได้ยาก แต่ค่าจ้างนั้นสูงกว่าทุกงานที่หอต้าหรงเคยรับมาเลยขอรับ แต่หากว่าท่านไม่ยอมรับ ข้าก็จะ….”

“ไม่รับก็โง่แล้ว รับสิท่านอ๋องที่มาวันก่อนนั้นน่ะหรือ ใช่เขาหรือไม่”

“คุณหนู ท่าน…จะรับหรือ”

“รับสิ ค่าจ้างมากขนาดนี้ทำให้หอต้าหรงของพี่….เอ่อ ของพวกท่านเจริญก้าวหน้าและมีขุมกำลังเสริมได้อีกมากเลยล่ะ”

ผู้คุมหอหันไปมองหน้าเถ้าแก่ของหอด้วยท่าทางที่นึกสงสัย แม่นางน้อยผู้นี้พึ่งมาถึงเมืองเฉินโจวได้เพียงสิบวันแต่นางช่วยจับคนร้าย และสามารถไขคดีง่าย ยาก และทำเงินให้หอต้าหรงได้มากจนน่าตกใจ

 การมอบเพียงห้องพักและอาหารให้นางนั่นยังน้อยไปด้วยซ้ำแต่นางยืนยันว่าไม่ได้ต้องการเงินมากถึงเพียงนั้น แค่อยากทำอะไรที่สบายใจก่อนเท่านั้น

“เอ่อคุณหนูหมิง ระ…เรื่องนี้ท่านแน่ใจหรือว่าจะไม่ปรึกษากับที่บ้านก่อน หากว่าที่บ้านของท่านทราบว่ารับงานประหลาดเช่นนี้อาจจะมีผลเสียกับท่านในวันข้างหน้าก็ได้นะขอรับ”

“ก็มิได้จัดงานแต่งเอิกเกริกสักหน่อยมิใช่หรือ ก็แค่แกล้งแต่งงานปลอม ๆ เอง แม้ว่าข้าจะได้เป็นพระชายาอ๋องแต่ท่านว่าพระชายาจะได้ออกไปไหนมากมายอย่างมากก็แค่เดินเล่นวนอยู่ในตำหนักเท่านั้นมิใช่หรือ อีกอย่างก็มารับงานกับพวกท่านได้เหมือนเดิมเงื่อนไขนั่นก็บอกอยู่นี่”

“ก็ใช่ขอรับ”

“อีกอย่างเป็นถึงพระชายาอ๋องเชียวนะ ท่านว่ามีพ่อแม่บ้านไหนไม่ชอบบ้างเล่าท่านว่าจริงหรือไม่”

“หากว่าคุณหนูพูดเช่นนั้น ก็เป็นเช่นนั้นขอรับ เช่นนั้นข้าน้อยจะรีบส่งข่าวไปที่จวนอ๋องเองขอรับ”

“ได้สิ อ้อ ข้าอยากจะพบท่านอ๋องผู้นี้เป็นการส่วนตัวก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ท่านจะพบท่านอ๋องงั้นหรือ”

“อืม พบที่นี่แหละคืนนี้เลยก็แล้วกัน”

“เอ่อ ขอรับข้าจะรีบจัดการให้”

อันเฟยเดินกลับไปที่ห้องของตนเองแล้ว นางจำใบหน้าของท่านอ๋องผู้นั้นไม่ค่อยได้หรอกเพียงแต่สายตาของเขาในคืนนั้นแม้จะมืดมิดแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าเต็ม ๆ ของเขาแต่ก็ดูน่าสนใจหากว่าคุยกันได้เขาอาจจะพอช่วยนางได้

“ก็ยังดีกว่าไปแต่งงานกับผู้ใดก็ไม่รู้ก็แล้วกัน ท่านพ่อเสียใจด้วยนะ ข้าไม่มีทางแต่งงานกับคนที่ข้าไม่ได้เลือกหรอก”

จวนท่านอ๋อง

“ข่าวดีพ่ะย่ะค่ะ”

“ว่าอย่างไร นางตกลงแล้วงั้นหรือ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ดีมาก เช่นนั้น…”

“แต่ว่า….”

“แต่อะไร”

“นางมีเงื่อนไขเพิ่มพ่ะย่ะค่ะ”

คิ้วท่านอ๋องขมวดชนกันเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะคาดการณ์เอาไว้ก่อนแล้วว่านางคงมิได้จะยอมง่าย ๆ อยู่แล้วก็ตามที

“ว่ามา”

“นางขอพบพระองค์ ที่หอต้าหรงคืนนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“เท่านี้หรือ”

“เอ่อ…นางบอกมาเพียงเท่านี้พ่ะย่ะค่ะ”

“ได้สิไม่มีปัญหา เจ้ารีบไปเตรียมตัวเราจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หอต้าหรง

“ท่าน…เอ่อ นายท่านเชิญขอรับ”

“อืม”

เถ้าแก่เป็นผู้นำทางท่านอ๋องเดินขึ้นมาชั้นสอง เป็นห้องส่วนตัวที่อันเฟยขอให้เขาจัดเอาไว้พร้อมกับอาหารบนโต๊ะเพื่อต้อนรับแขกสำคัญ

“นางอยู่ที่ใดล่ะ”

“รอสักครู่นะขอรับ”

“ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”

นางไม่ได้เข้ามาทางประตู แต่หากอยู่รอเขาในห้องนั้นก่อนหน้านั้นแล้วพร้อมกับดีดพิณไปด้วย ท่านอ๋องสั่งให้กงหลี่ออกจากห้องไปในทันที การบรรเลงพิณของนางไพเราะเหนือความคาดหมาย

ไม่ใช่เพียงแค่ไพเราะแต่กลับทำให้จิตของเขาสงบลงอย่างน่าแปลก เขานั่งจิบชาไปพร้อมกับฟังเสียงพิณของนางไปด้วยเมื่อบรรเลงจบเจ้าของบทเพลงจึงเดินออกมาจากหลังม่าน

“หม่อมฉันหมิงอันเฟย ถวายบังคมท่านอ๋อง”

ท่านอ๋องมองนางราวกับพึ่งเคยเห็นหน้านางชัด ๆ แม้ว่าคืนนั้นจะคิดว่านางหน้าตาดีอยู่ไม่น้อยแต่เขาก็เห็นไม่ชัดเท่าวันนี้ หน้าตาน่ารัก ตาโตสดใสที่หันมายิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตรทำเอาหัวใจอ๋องหนุ่มสั่นไปไม่น้อย

“เจ้า….ไม่ใช่คนฉินโจว”

“ทรงพระปรีชายิ่งแล้ว มองปราดเดียวก็ทรงทราบทันทีว่าหม่อมฉันมิใช่คนที่นี่”

“คนที่นี่ไม่เจาะหูหลายรูเช่นเจ้า ไม่ดีดพิณเก่งเช่นนี้และอีกอย่างแม้ผิวพรรณจะดีแต่ก็…ขออภัย ไม่ขาวเนียนและดูสะดุดตาเช่นเจ้า”

“นั่นหม่อมฉันจะถือเป็นคำชมนะเพคะ”

“เจ้าอยากพบข้า”

“เพคะ หม่อมฉันมีบางเรื่องต้องตรัสถาม ตกลง และทำความเข้าใจก่อนจะลงมือทำสัญญาร่วมกับพระองค์”

“มิใช่ว่าเจ้า…ตกลงแล้วงั้นหรือ”

“หม่อมฉันตกลงแล้วก็จริงแต่พระองค์ก็ทรงตรัสเองว่าหม่อมฉันสามารถเพิ่มเงื่อนไขได้นี่เพคะ”

“ก็ใช่ ไม่ผิดเช่นนั้นก็พูดมาเถอะ”

“ผู้คุมหอบอกหม่อมฉันว่าพระองค์มีพระสนมแล้วถึงสองคน”

“ใช่ คนหนึ่งเป็นบุตรแม่ทัพแดนใต้ชื่อลี่ฟาง อีกคนเป็นบุตรขุนนางกรมคลัง ชื่อว่าซูหลิง”

“พวกนางกับพระองค์ไม่มีบุตรด้วยกัน”

“หึ…ไม่…ไม่มี ไม่มีทางมีได้”

“แต่พระองค์จะรับหม่อมฉันไปเป็นพระชายาทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ที่มาที่ไปได้งั้นหรือเพคะ”

“หากเจ้ากังวลเรื่องนี้ ข้าได้เตรียมการมาแล้วไม่ต้องห่วงไปหรอก”

“หม่อมฉัน…ต้องเข้าพิธีด้วยหรือไม่”

“หากเจ้าถูกแต่งตั้งเป็นพระชายาก็ต้องมีพิธีแต่งงาน”

“แต่ระยะเวลาสัญญาคือหกเดือนหลังจากนี้ หม่อมฉันอยากทราบว่าเหตุใดต้องหกเดือน”

“นั่นเพราะข้าทูลขอเพื่อจะย้ายไปที่ชายแดนตะวันออก ฝ่าบาทให้กำหนดเวลาเอาไว้หกเดือน เมื่อย้ายไปแล้วเจ้าก็จะเป็นอิสระ”

“อ้อ เป็นเช่นนี้เอง แล้วเหตุใดพระองค์รับเพียงพระสนมแต่ไม่มีพระชายาเพคะ”

“เจ้ามิได้สืบเรื่องนี้มาก่อนงั้นหรือ เรื่องแบบนี้สอบถามผู้คุมหอก็ทราบแล้วนี่ ไยต้องมาถามข้าอีก”

“นั่นเพราะ…ต้องการหาเรื่องคุยกับคู่สัญญาก่อนที่จะต้องมีปฏิสัมพันธ์ต่อไปโดยไม่ถูกสงสัยเพคะ”

ท่านอ๋องเผลอมองไปยังริมฝีปากสีสดที่มิได้แต่งแต้มชาดสีแดงจัดเหมือนครั้งก่อนลงไป เขาเผลอกลืนน้ำลายเหนียวลงคอเพราะนางยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาอย่างมิเกรงกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย

“….ก่อนหน้านี้มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นทำให้ข้าไม่อยากรับพระชายาหากว่ามิได้รักใคร่ชอบพอกันจริง ๆ และสนมที่อยู่ในจวนนั่นก็ล้วนแต่ได้รับพระราชทานมาจากฝ่าบาท ข้ากับพวกนาง…มิได้รัก…”

“หม่อมฉันพอจะเข้าใจแล้ว เช่นนี้พระองค์จึงอยากจะหาพระชายาปลอม ๆ คนหนึ่งเพื่อจะได้ไม่ต้องให้ฝ่าบาทประทานผู้ที่พระองค์ไม่ได้รักมาเพื่อจะรอคนที่พระองค์รักมารับตำแหน่งนี้สินะเพคะ”

“….จะพูดเช่นนั้นก็ไม่ผิด”